Για το αστέρι μας...

Πάνε τέσσερα ολόκληρα χρόνια... Τι να πρωτοθυμηθώ για εκείνη τη μέρα... Η γέννηση της κόρης μου... Το πιο λαμπρό αστέρι της ζωής μου... Της ζωής μας...Τα πιο ανάμεικτα συναισθήματα που έχω νιώσει ποτέ στη ζωή μου... Χαρά, ευτυχία, φόβος, λύτρωση... και μία ατελείωτη πορεία προς το άγνωστο με μόνο σύμμαχο την αστείρευτη αγάπη και την ατελείωτη υπομονή... Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ, όσα χρόνια κι αν περάσουν, είναι εκείνο το πρώτο βλέμμα...

Το πιο γλυκό πρωινό ξύπνημα...

Επειδή τον τελευταίο καιρό έχουμε ψυχοπλακωθεί αρκετά και από τα δικά μας γεγονότα και από τα γενικότερα, σκέφτηκα να φτιάξουμε λίγο τη διάθεση! Είπαμε έτσι είναι η ζωή, με τα πάνω της και τα κάτω της... Αρκεί τα κάτω της να μη μας αναγκάζουν να φύγουμε μακρυά...!!
Ο κουμπάρος χθες με το αστείρευτο χιούμορ του φρόντισε να μας φτιάξει τη διάθεση - ξέρετε... - με τον αόριστο και τον παρατατικό αλλά κυρίως με το μέλλοντα (χιχιχι!), έτσι ηρωίδα;

Η ζωή μας...Η δύναμή μας...

Πώς πέρασε ο καιρός... πώς περνάει γενικότερα, αλλά υπάρχουν μερικά γεγονότα, μερικά συναισθήματα που είναι ακόμα πολύ νωπά, σαν να μην πέρασε μια μέρα... Συμβαίνουν πράγματα κατά καιρούς στη ζωή μας που μας κάνουν να αναθεωρούμε τόσα πολλά... να αναθεωρούμε τη στάση ολόκληρης της ζωής μας, έτσι κουμπάρε;;... Συνειδητοποιούμε πόσο άσκοπα αναλωνόμαστε σε πράγματα ανούσια, μέχρι να έρθει κάτι πραγματικά μεγάλο να μας ταρακουνήσει... Κάτι που μπορεί να μη συνέβη σε εμάς τους ίδιους, αλλά το βιώσαμε από πολύ κοντά, όπως θεωρώ ότι συνέβη σε αυτόν τον κύκλο... Γιατί τη δική μας ιστορία τη βιώσατε εσείς οι λίγοι, πολύ έντονα και ίσως πιο έντονα από όλους η μικρότερη της παρέας μας, η μικρή κουμπαρούλα που ήρθε εκείνη την Παρασκευή μαζί και που θεωρώ πως μία τόσο έντονη κατάσταση δεν αρμόζει στην ηλικία των 20 και κάτι... Ίσως βέβαια, να μην αρμόζει σε κανέναν από εμάς, αλλά να που τα φέρνει η ζωή έτσι... Η ζωή άλλωστε είναι πολύ πουτάνα, όπως συνήθιζε να μου λέει ένας άνθρωπος που αγαπάω...