Η απογοήτευση που νιώθουμε από κάποιους ανθρώπους...

Νομίζω ότι λίγο πολύ όλοι μας έχουμε περάσει στάδια που έχουμε θεοποιήσει ανθρώπους, έχουμε πιστέψει σε αυτούς - άλλοτε για κάποιο λόγο, άλλοτε χωρίς κανένα λόγο - και τελικά έχουμε καταλήξει στο σημείο να πούμε τη μαγική κουβέντα "δεν ξέρω γιατί αλλά απογοητεύτηκα"... Κι αναρωτιέμαι... Δεν ξέρεις γιατί; Αν γυρίσεις λίγο πίσω το χρόνο θα θυμηθείς πως υπήρχαν στιγμές που αντιλαμβανόσουνα πως εθελοτυφλούσες, έβλεπες πως κάτι δεν πήγαινε καλά, αλλά το προσπερνούσες... Όχι από χαζομάρα, όχι γιατί δεν ξέρεις να 'διαβάζεις' ανθρώπους, όχι γιατί σε 'ξεγέλασε', αλλά επειδή το επέλεξες... Η επιλογή εκείνη τότε, έχει τη συνέπεια τώρα της απογοήτευσης... Με πολλά ενδιάμεσα στάδια... Πόνο, στεναχώρια, πίκρα και τελικά απογοήτευση... Κι αναρωτιέμαι πάλι... Απογοήτευση από έναν άνθρωπο ή από τον εαυτό σου που ήξερες, έβλεπες, αντιλαμβανόσουνα κι έκλεινες τα μάτια;;;....

Σίγουρα στην πορεία της ζωής όλων μας θα βρεθούν άνθρωποι με τους οποίους θα ασχοληθούμε, θα σπαταλήσουμε χρόνο και σκέψη και άλλοι από αυτούς θα αξίζουν και θα τους κρατήσουμε δίπλα μας μια ζωή, θα πορευόμαστε μ' αυτούς, θα παλεύουμε για αυτούς είτε θα είναι σύντροφοι, είτε φίλοι, και άλλοι δεν θα αξίζουν τον κόπο, οπότε απλά θα τους προσπεράσουμε κάποια στιγμή, θα τους κοιτάξουμε με μία δεύτερη πιο λογική ματιά και θα απομακρυνθούμε και περνώντας ο καιρός θα τους έχουμε πια ξεχάσει... Γιατί ότι δεν αξίζει να έχουμε δίπλα μας, δεν αξίζει ούτε να καταλαμβάνει έστω μικρό μέρος του μυαλού μας... Γιατί πολλές φορές πιστεύω πως δικαιολογούμε καταστάσεις όχι γιατί νοιαζόμαστε αληθινά για κάποιον αλλά γιατί δεν θέλουμε να αποδεχτούμε το γεγονός πως πέσαμε έξω... Κι ενώ κάτω από άλλες συνθήκες θα είχαμε προχωρήσει παρακάτω γρηγορότερα, στην περίπτωση που πέσαμε έξω για κάποιον άνθρωπο τελικά, που δεν ήταν αυτό που πιστεύαμε και που αρνούμαστε να το δεχτούμε, γιατί δυσκολευόμαστε να δεχτούμε πως εμείς κάναμε λάθος, τότε, μένουμε κολλημένοι λίγο περισσότερο και δικαιολογούμε όλες τις αρνητικές συμπεριφορές, ακόμα κι αν πολλές φορές 'μας προσβάλλουν'... Αυτό τουλάχιστον θα λέγαμε σε κάποιον τρίτο εάν δεν ζούσαμε εμείς αυτή την κατάσταση... Με μεγάλη ανακούφιση λοιπόν, έρχεται κάποια στιγμή που χωρίς καν καλά καλά να το έχουμε συνειδητοποιήσει 'έχουμε φύγει', που σκεφτόμαστε 'τι απογοήτευση αυτός ο άνθρωπος' και χωρίς περισσότερες σκέψεις απομακρυνόμαστε, ίσως κάποιες φορές κάνουμε πισωγυρίσματα, αλλά έχουμε ήδη φύγει, γιατί έχουμε δει την πραγματικότητα... Αυτές τις σκέψεις έκανα προχθές το πρωί καθώς έλαβα ένα μήνυμα που με μπέρδεψε, και ξέρω πως θα υπάρχουν αντιρρήσεις... αλλά καλώς ή κακώς εγώ έτσι σκέφτομαι....