Για το αστέρι μας...

Πάνε τέσσερα ολόκληρα χρόνια... Τι να πρωτοθυμηθώ για εκείνη τη μέρα... Η γέννηση της κόρης μου... Το πιο λαμπρό αστέρι της ζωής μου... Της ζωής μας...Τα πιο ανάμεικτα συναισθήματα που έχω νιώσει ποτέ στη ζωή μου... Χαρά, ευτυχία, φόβος, λύτρωση... και μία ατελείωτη πορεία προς το άγνωστο με μόνο σύμμαχο την αστείρευτη αγάπη και την ατελείωτη υπομονή... Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ, όσα χρόνια κι αν περάσουν, είναι εκείνο το πρώτο βλέμμα...
Ακούστηκε το πρώτο κλάμα 'νιαούρισμα' και μετά την είχα στην αγκαλιά μου... και θυμάμαι να παλεύει να ανοίξει τα ματάκια σαν γατάκι κι όταν βάλαμε το χέρι μας και καλύψαμε το φως του χειρουργείου κοιτούσε μία εμένα και μία το μπαμπά της σαν να προσπαθούσε να αναγνωρίσει τα πρόσωπά μας... Θυμάμαι ακόμα και όλους εσάς που δεν λείψατε ποτέ από δίπλα μας, να περιμένετε με αγωνία ατελείωτες ώρες έξω, μέχρι να βεβαιωθείτε πως ήμασταν καλά...
Έτσι σήμερα, αφού σκαρφάλωσε το πρωί στο κρεβάτι μας, με ένα παρόμοιο βλέμμα μας κοίταξε και ρώτησε: "Είναι σήμερα Πέμπτη;; Θα έχω το πάρτυ μου σήμερα;;"... Κάτι τέτοιες στιγμές, μου θυμίζουν ότι όποιες δυσκολίες κι αν αντιμετωπίζουμε, αντισταθμίζονται με αυτές τις μικρές στιγμές ευτυχίας...
Είναι άπειρα και ίσως και απερίγραπτα τα συναισθήματα που νιώθω κάτι τέτοιες στιγμές, έτσι κι αλλιώς όλοι ξέρετε πως στα γενέθλια γενικώς είμαι πιο ευσυγκίνητη, αλλά και ο χρόνος πιέζει (όπως πάντα ο χειρότερος εχθρός), μιας που ετοιμαζόμαστε για το δεύτερο πάρτυ μας για σήμερα...!!