Πάει καιρός από τότε που θέλησα στα αλήθεια να αναφερθώ σε κάτι... Πολλές φορές γιατί απλά ένιωθα πως δεν έχω κάτι να πω ή άλλες περισσότερες γιατί είχα σε πολλά να αναφερθώ, αλλά υπήρχε έντονη η ανάγκη να μην τα μοιραστώ... Που στ' αλήθεια αυτή είναι και η φύση μου ως άνθρωπος, απλά τον τελευταίο χρόνο περίπου, έχασα αρκετά από αυτά που είχα... Ένιωσα την ανάγκη να κάνω πράγματα που δεν είχα κάνει, να πω κάποια άλλα που δεν είχα πει, και να τα καταλάβουν κάποιοι λίγοι που ίσως ενδόμυχα ένιωθα πως τους τα όφειλα κιόλας...
Τον τελευταίο καιρό ήρθα αντιμέτωπη με εμένα, με έναν άλλο μου εαυτό, πιο "κακό" ίσως ή καλύτερα πιο σκληρό ή ακόμα και πιο εγωιστή... Κι όπως πολύ σοφά έλεγε όλα αυτά τα χρόνια ο δάσκαλος αυτή είναι η πιο μεγάλη μάχη της ζωής μας... Εγώ συμπληρώνω και η πιο άνιση μάχη... Γιατί πάντα εγώ τουλάχιστον από μια τέτοια μάχη βγαίνω χαμένη... Γιατί συνειδητοποιώ πράγματα που ίσως και να μην ήθελα να συνειδητοποιήσω ποτέ... Γιατί ξαφνικά βρέθηκα αντιμέτωπη με τα 'φαντάσματα' που υπήρχαν γύρω μου, που υπέθετα πως ήταν αληθινά... Ξέρω, όπως πάντα οι σκέψεις μου πολύ πολύπλοκες...
Απλά αλλάζοντας οι καταστάσεις στη ζωή σου και οι συμπεριφορές των ανθρώπων γύρω σου, συνειδητοποιείς άπειρα πράγματα, τα οποία δεν είχες σκεφτεί ποτέ πριν.
Τον τελευταίο καιρό αναθεώρησα τόσα πολλά πράγματα για τη ζωή μου, όσα ίσως δεν είχα αναθεωρήσει ποτέ.. Ίσως φταίει λένε η πανσέληνος, ίσως οι ορμόνες της εγκυμοσύνης, εγώ πάλι λέω πως φταίνε οι "ορμόνες της αφέλειας" ή ότι πού και πού αφήνω το ροζ συννεφάκι μου και προσγειώνομαι σ' έναν κόσμο που δεν μ' αρέσει αλλά που ενίοτε πρέπει να αντιμετωπίσω. Όταν το κάνω αυτό λένε πως γίνομαι σκληρή. Ίσως και να είναι αλήθεια. Αυτός είναι ο δικός μου τρόπος όμως να αντιμετωπίζω τις καταστάσεις και τους ανθρώπους γύρω μου. Γιατί έχω άπειρη υπομονή, και έμφυτα μ' αρέσει να δικαιολογώ τους ανθρώπους γύρω μου, μέχρι ενός σημείου όμως. Όταν αυτό ξεπεραστεί, τότε γίνομαι άλλος άνθρωπος. Τότε βγαίνει όλος ο θυμός που έχει συσσωρευτεί και παύουν πια να υπάρχουν δικαιολογίες για τα πάντα..
Γιατί από παιδί πάντα πίστευα πως όταν κάποιος σε νοιάζεται αληθινά, δεν έχουν σημασία τα μεγάλα πράγματα, αλλά τα μικρά. Οι λεπτομέρειες... Να αρκεί ο άλλος να σε κοιτάξει και να αναγνωρίσει το βλέμμα σου. Να αναγνωρίσει το χαμόγελό σου. Να ξέρει πόσων ειδών χαμόγελα έχεις. Το χαμόγελο το αληθινό, που το προκάλεσε κάτι που σε έκανε πραγματικά χαρούμενο. Το χαμόγελο το αμήχανο. Το χαμόγελο το ψεύτικο. Όλοι έχουμε τέτοια. Αυτοί που έχουν τη δυνατότητα να τα δουν και να τα αναγνωρίσουν, είναι αυτοί που σε νοιάζονται αληθινά. Όταν κάποιος σε κοιτάξει και δει μέσα από το βλέμμα σου ότι δεν είσαι καλά. Να μη χρειάζεται να λες τα πάντα. Και ότι δικαιολογία κι αν πεις, να σε καταλάβει. Πόσα 'φαντάσματα' λοιπόν υπάρχουν γύρω μας, που μας βλέπουν συνέχεια, που θεωρούμε πως μας νοιάζονται, πως μας αγαπάνε και δεν μπορούν να αναγνωρίσουν το βλέμμα ή το χαμόγελό μας;;; Και γιατί αφήνουμε αυτά τα 'φαντάσματα' να υπάρχουν στη ζωή μας; Από ανάγκη εγώ δεν το έκανα ποτέ. Δεν το έκανα καν όταν ήμουν παιδί που ίσως και τότε να είχα πραγματική ανάγκη από κάποια πράγματα. Γιατί όταν δεν έχεις ανάγκη κανέναν και δεν συμβιβάζεσαι απλά για να υπάρχεις, τότε πιστεύω πως πραγματικά είσαι ελεύθερος...
Πριν από καιρό μια ψυχή "μου έβαλε χέρι". Γιατί πρέπει να τους δικαιολογείς πάντα όλους;;; Καμιά φορά τα πράγματα μπορεί να είναι απλά όπως φαίνονται και να μην υπάρχει πάντα κάτι πίσω από κάθε συμπεριφορά... Απλά εμένα μου άρεσε πάντα να πιστεύω στους ανθρώπους. Να πιστεύω πως κάτι καλό υπάρχει μέσα στον καθένα και δεν είναι απλώς κάποιος κάθαρμα από τη φύση του. Γιατί τότε για μένα χάνονται τα ιδανικά.. Κι όμως πολύ απλά κάποιοι είναι απλά πιο εαυτούληδες από τους υπόλοιπους. Και αυτοί οι κάποιοι υπάρχουν γύρω μας. Και κάποια στιγμή τους ανακαλύπτουμε. Δεν έχει πολύ σημασία όμως για μένα. Σημασία έχει που εγώ πίστεψα σε εναν καλύτερο εαυτό, που ίσως και να υπάρχει ίσως και όχι...
Τον τελευταίο καιρό ήρθα αντιμέτωπη με εμένα, με έναν άλλο μου εαυτό, πιο "κακό" ίσως ή καλύτερα πιο σκληρό ή ακόμα και πιο εγωιστή... Κι όπως πολύ σοφά έλεγε όλα αυτά τα χρόνια ο δάσκαλος αυτή είναι η πιο μεγάλη μάχη της ζωής μας... Εγώ συμπληρώνω και η πιο άνιση μάχη... Γιατί πάντα εγώ τουλάχιστον από μια τέτοια μάχη βγαίνω χαμένη... Γιατί συνειδητοποιώ πράγματα που ίσως και να μην ήθελα να συνειδητοποιήσω ποτέ... Γιατί ξαφνικά βρέθηκα αντιμέτωπη με τα 'φαντάσματα' που υπήρχαν γύρω μου, που υπέθετα πως ήταν αληθινά... Ξέρω, όπως πάντα οι σκέψεις μου πολύ πολύπλοκες...
Απλά αλλάζοντας οι καταστάσεις στη ζωή σου και οι συμπεριφορές των ανθρώπων γύρω σου, συνειδητοποιείς άπειρα πράγματα, τα οποία δεν είχες σκεφτεί ποτέ πριν.
Τον τελευταίο καιρό αναθεώρησα τόσα πολλά πράγματα για τη ζωή μου, όσα ίσως δεν είχα αναθεωρήσει ποτέ.. Ίσως φταίει λένε η πανσέληνος, ίσως οι ορμόνες της εγκυμοσύνης, εγώ πάλι λέω πως φταίνε οι "ορμόνες της αφέλειας" ή ότι πού και πού αφήνω το ροζ συννεφάκι μου και προσγειώνομαι σ' έναν κόσμο που δεν μ' αρέσει αλλά που ενίοτε πρέπει να αντιμετωπίσω. Όταν το κάνω αυτό λένε πως γίνομαι σκληρή. Ίσως και να είναι αλήθεια. Αυτός είναι ο δικός μου τρόπος όμως να αντιμετωπίζω τις καταστάσεις και τους ανθρώπους γύρω μου. Γιατί έχω άπειρη υπομονή, και έμφυτα μ' αρέσει να δικαιολογώ τους ανθρώπους γύρω μου, μέχρι ενός σημείου όμως. Όταν αυτό ξεπεραστεί, τότε γίνομαι άλλος άνθρωπος. Τότε βγαίνει όλος ο θυμός που έχει συσσωρευτεί και παύουν πια να υπάρχουν δικαιολογίες για τα πάντα..
Γιατί από παιδί πάντα πίστευα πως όταν κάποιος σε νοιάζεται αληθινά, δεν έχουν σημασία τα μεγάλα πράγματα, αλλά τα μικρά. Οι λεπτομέρειες... Να αρκεί ο άλλος να σε κοιτάξει και να αναγνωρίσει το βλέμμα σου. Να αναγνωρίσει το χαμόγελό σου. Να ξέρει πόσων ειδών χαμόγελα έχεις. Το χαμόγελο το αληθινό, που το προκάλεσε κάτι που σε έκανε πραγματικά χαρούμενο. Το χαμόγελο το αμήχανο. Το χαμόγελο το ψεύτικο. Όλοι έχουμε τέτοια. Αυτοί που έχουν τη δυνατότητα να τα δουν και να τα αναγνωρίσουν, είναι αυτοί που σε νοιάζονται αληθινά. Όταν κάποιος σε κοιτάξει και δει μέσα από το βλέμμα σου ότι δεν είσαι καλά. Να μη χρειάζεται να λες τα πάντα. Και ότι δικαιολογία κι αν πεις, να σε καταλάβει. Πόσα 'φαντάσματα' λοιπόν υπάρχουν γύρω μας, που μας βλέπουν συνέχεια, που θεωρούμε πως μας νοιάζονται, πως μας αγαπάνε και δεν μπορούν να αναγνωρίσουν το βλέμμα ή το χαμόγελό μας;;; Και γιατί αφήνουμε αυτά τα 'φαντάσματα' να υπάρχουν στη ζωή μας; Από ανάγκη εγώ δεν το έκανα ποτέ. Δεν το έκανα καν όταν ήμουν παιδί που ίσως και τότε να είχα πραγματική ανάγκη από κάποια πράγματα. Γιατί όταν δεν έχεις ανάγκη κανέναν και δεν συμβιβάζεσαι απλά για να υπάρχεις, τότε πιστεύω πως πραγματικά είσαι ελεύθερος...
Πριν από καιρό μια ψυχή "μου έβαλε χέρι". Γιατί πρέπει να τους δικαιολογείς πάντα όλους;;; Καμιά φορά τα πράγματα μπορεί να είναι απλά όπως φαίνονται και να μην υπάρχει πάντα κάτι πίσω από κάθε συμπεριφορά... Απλά εμένα μου άρεσε πάντα να πιστεύω στους ανθρώπους. Να πιστεύω πως κάτι καλό υπάρχει μέσα στον καθένα και δεν είναι απλώς κάποιος κάθαρμα από τη φύση του. Γιατί τότε για μένα χάνονται τα ιδανικά.. Κι όμως πολύ απλά κάποιοι είναι απλά πιο εαυτούληδες από τους υπόλοιπους. Και αυτοί οι κάποιοι υπάρχουν γύρω μας. Και κάποια στιγμή τους ανακαλύπτουμε. Δεν έχει πολύ σημασία όμως για μένα. Σημασία έχει που εγώ πίστεψα σε εναν καλύτερο εαυτό, που ίσως και να υπάρχει ίσως και όχι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου