Πηγαίνοντας πίσω και χαζευοντας παλιές αναρτήσεις, θέλησα να επαναφέρω αυτή την ανάρτηση που είχα γράψει στις 9 Μαρτίου 2011, όταν συνειδητοποίησα πως όχι μόνο δεν έχει αλλάξει τίποτα από τότε, αλλά ίσα ίσα, έγιναν ακόμα χειρότερα τα πράγματα... Όχι δεν μειώθηκαν κι άλλο οι ώρες της ημέρας, αυξήθηκαν κατά πολύ οι υποχρεώσεις μας και ας αναρωτηθεί ο καθένας από εμάς από πού 'κόβουμε' χρόνο...
Οι επιλογές μας είναι η ζωή μας...
Απλά αυτό...
Πόσες φορές δεν έχουμε ξαπλώσει στο κρεβάτι, προσπαθώντας να κρατήσουμε τα μάτια μας ανοιχτά για να παρακολουθήσουμε μία ταινία, σχεδόν χωρίς να νιώθουμε το κορμί μας από την κούραση κι εκείνη τη στιγμή να σκεφτόμαστε: "γιατί να μην έχει 48 ώρες η μία μέρα μας.."
8 για να κοιμηθούμε (γιατί όχι και 10 - αλήθεια από φοιτήτρια έχω να το κάνω αυτό), 8 με 10 για να δουλέψουμε + 2 οι μετακινήσεις μας, 10 ώρες να απολαύσουμε τα παιδιά μας, 4-5 να κάνουμε τις δουλειές του σπιτιού, να μαγειρέψουμε, 5 ώρες να απολαύσουμε το σύντροφό μας, να μιλήσουμε, να κάνουμε έρωτα, 2 ωρίτσες να πιούμε ένα ζεστό καφέ με μία φίλη, μία ωρίτσα να ξεκουραστούμε και μετά να κάτσουμε ήσυχα να διαβάσουμε ένα βιβλίο, να χαζέψουμε την αγαπημένη μας σειρά χωρίς να σιδερώνουμε, να μαγειρεύουμε και αποσπασματικά να παρακολουθουμε... και γιατί όχι στο τέλος της ημέρας να περισσέψει χρόνος να περιποιηθούμε τον εαυτό μας και να χαλαρώσουμε κάνοντας ένα ζεστό μπάνιο... Κάπως έτσι κάποιες φορές θα ήθελα να είναι η μέρα μου... Αντ' αυτού έχει δυστυχώς μόνο 24 ώρες και παλεύουμε μέσα σε αυτές να τα προλάβουμε όλα.. Κι αρχίζεις να κόβεις.. Από πού όμως; Από τη δουλειά αδύνατον εάν θέλεις να συνεχίσεις να την έχεις. Από τις μετακινήσεις επίσης αδύνατον αφού αντί να μειώνεται ο χρόνος αντίθετα αυξάνει. Από τα παιδιά μας; Με τίποτα. Ήδη ο χρόνος μας μαζί τους είναι λίγες ώρες το απόγευμα.. Από το σύντροφό μας; Με τίποτα. Πόσες ώρες τη μέρα μπορεί να έχουμε οι δυο μας, χωρίς δουλειές, χωρίς παιδιά; Μία; Δύο; Αν μειώσουμε κι αυτόν τον χρόνο, τότε θα χαθεί κάθε επικοινωνία.. Δεν θα είναι σχέση μετά, θα είναι συγκατοίκηση.. Από τις δουλειές του σπιτιού; Δυστυχώς δεν γίνονται μόνες τους..Το σίγουρο είναι ότι εγώ κόβω από τον ύπνο μου.. από τις φίλες μου.. από τον εαυτό μου... και από τις απολαύσεις μου... Κάπως έτσι και κάπου εκεί χάνω εμένα... Και μετά χάνω χρόνο να με βρω.. Κάπως έτσι νομίζω ότι χάνουμε το χαμόγελό μας και μετά ψάχνουν οι γύρω μας να μας βρουν.. Κι όταν ζητάς να μη σε φορτίζουν με εξωοικογενειακά προβλήματα, να σε αφήσουν λίγο να χαλαρώσεις..τότε σε αποκαλούν σκληρή........ κι αναρωτιούνται πότε έγινες εσύ που ήσουν τόσο ευαίσθητη, τόσο σκληρή;; τότε που δεν με κοιτούσατε.. τότε που υπήρχατε μόνο εσείς κι εγώ είχα βάλει τον εαυτό μου σε δεύτερη μοίρα.. τότε που ο πόνος και η θέληση για ζωή μ'έκαναν να κοιταχτώ στον καθρέφτη και να θυμώσω με μένα.. με μένα που μ' εγκατέλειψα... Τότε έγινα τόσο σκληρή... Και τότε συνειδητοποίησα ότι για να είμαι καλή σύζυγος, μαμά, φίλη, εργαζόμενη, πρέπει να είμαι πρώτα καλή με εμένα... Τότε θα είναι καλύτερα όλοι... Τότε θα κλείσω την πόρτα στην κατάθλιψη, στη θλίψη και θα χαμογελάσουμε όλοι ξανά.. Γιατί δυστυχώς η χαρά και η ευτυχία της οικογένειας ξεκινάει και σταματάει σε εμάς...
Καλό βράδυ λοιπόν... Και αύριο ας κοιταχτούμε στον καθρέφτη κι ας θυμώσουμε λίγο με τον εαυτό μας που τον εγκαταλείψαμε πρώτα απ' όλα εμείς....
Οι επιλογές μας είναι η ζωή μας...
Απλά αυτό...
Πόσες φορές δεν έχουμε ξαπλώσει στο κρεβάτι, προσπαθώντας να κρατήσουμε τα μάτια μας ανοιχτά για να παρακολουθήσουμε μία ταινία, σχεδόν χωρίς να νιώθουμε το κορμί μας από την κούραση κι εκείνη τη στιγμή να σκεφτόμαστε: "γιατί να μην έχει 48 ώρες η μία μέρα μας.."
8 για να κοιμηθούμε (γιατί όχι και 10 - αλήθεια από φοιτήτρια έχω να το κάνω αυτό), 8 με 10 για να δουλέψουμε + 2 οι μετακινήσεις μας, 10 ώρες να απολαύσουμε τα παιδιά μας, 4-5 να κάνουμε τις δουλειές του σπιτιού, να μαγειρέψουμε, 5 ώρες να απολαύσουμε το σύντροφό μας, να μιλήσουμε, να κάνουμε έρωτα, 2 ωρίτσες να πιούμε ένα ζεστό καφέ με μία φίλη, μία ωρίτσα να ξεκουραστούμε και μετά να κάτσουμε ήσυχα να διαβάσουμε ένα βιβλίο, να χαζέψουμε την αγαπημένη μας σειρά χωρίς να σιδερώνουμε, να μαγειρεύουμε και αποσπασματικά να παρακολουθουμε... και γιατί όχι στο τέλος της ημέρας να περισσέψει χρόνος να περιποιηθούμε τον εαυτό μας και να χαλαρώσουμε κάνοντας ένα ζεστό μπάνιο... Κάπως έτσι κάποιες φορές θα ήθελα να είναι η μέρα μου... Αντ' αυτού έχει δυστυχώς μόνο 24 ώρες και παλεύουμε μέσα σε αυτές να τα προλάβουμε όλα.. Κι αρχίζεις να κόβεις.. Από πού όμως; Από τη δουλειά αδύνατον εάν θέλεις να συνεχίσεις να την έχεις. Από τις μετακινήσεις επίσης αδύνατον αφού αντί να μειώνεται ο χρόνος αντίθετα αυξάνει. Από τα παιδιά μας; Με τίποτα. Ήδη ο χρόνος μας μαζί τους είναι λίγες ώρες το απόγευμα.. Από το σύντροφό μας; Με τίποτα. Πόσες ώρες τη μέρα μπορεί να έχουμε οι δυο μας, χωρίς δουλειές, χωρίς παιδιά; Μία; Δύο; Αν μειώσουμε κι αυτόν τον χρόνο, τότε θα χαθεί κάθε επικοινωνία.. Δεν θα είναι σχέση μετά, θα είναι συγκατοίκηση.. Από τις δουλειές του σπιτιού; Δυστυχώς δεν γίνονται μόνες τους..Το σίγουρο είναι ότι εγώ κόβω από τον ύπνο μου.. από τις φίλες μου.. από τον εαυτό μου... και από τις απολαύσεις μου... Κάπως έτσι και κάπου εκεί χάνω εμένα... Και μετά χάνω χρόνο να με βρω.. Κάπως έτσι νομίζω ότι χάνουμε το χαμόγελό μας και μετά ψάχνουν οι γύρω μας να μας βρουν.. Κι όταν ζητάς να μη σε φορτίζουν με εξωοικογενειακά προβλήματα, να σε αφήσουν λίγο να χαλαρώσεις..τότε σε αποκαλούν σκληρή........ κι αναρωτιούνται πότε έγινες εσύ που ήσουν τόσο ευαίσθητη, τόσο σκληρή;; τότε που δεν με κοιτούσατε.. τότε που υπήρχατε μόνο εσείς κι εγώ είχα βάλει τον εαυτό μου σε δεύτερη μοίρα.. τότε που ο πόνος και η θέληση για ζωή μ'έκαναν να κοιταχτώ στον καθρέφτη και να θυμώσω με μένα.. με μένα που μ' εγκατέλειψα... Τότε έγινα τόσο σκληρή... Και τότε συνειδητοποίησα ότι για να είμαι καλή σύζυγος, μαμά, φίλη, εργαζόμενη, πρέπει να είμαι πρώτα καλή με εμένα... Τότε θα είναι καλύτερα όλοι... Τότε θα κλείσω την πόρτα στην κατάθλιψη, στη θλίψη και θα χαμογελάσουμε όλοι ξανά.. Γιατί δυστυχώς η χαρά και η ευτυχία της οικογένειας ξεκινάει και σταματάει σε εμάς...
Καλό βράδυ λοιπόν... Και αύριο ας κοιταχτούμε στον καθρέφτη κι ας θυμώσουμε λίγο με τον εαυτό μας που τον εγκαταλείψαμε πρώτα απ' όλα εμείς....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου