Ξέρω, ξέρω... Δεν καταφέρνω να κρατάω τις υποσχέσεις μου τώρα τελευταία... Δεν το θέλω, είμαι άνθρωπος που μου αρέσει να κάνω αυτά που λέω, αλλά δυστυχώς έρχονται εποχές που αυτό μου είναι αδύνατον!! Όσο κι αν προσπαθώ... Και εκεί χάνομαι... Έχω χαθεί γενικότερα το ξέρω και είχα ορίσει το τέλος Μαίου ως σταθμό ριζικών αλλαγών στη ζωή μου!! Και το τέλος Μαίου ήρθε... Κι εγώ ακόμα το παλεύω, με κεντρικό σταθμό τη δουλειά που μου τρώει τόσο άπειρο χρόνο και ενέργεια που καταναλώνομαι και εξαντλούμαι... Από σήμερα ξεκίνησε ένα "πείραμα" να δούμε αν πετύχει...
Εντάξει λοιπόν, το παραδέχομαι πως έχω φταίξει... Έχω κλειστεί στον μικρόκοσμό μου και παλεύω να τα βγάλω πέρα χωρίς να μιλάω και αυτό αλλοιώνει αυτό που είμαι! Γιατί ένα από τα πράγματα που με διακρίνει είναι το έντονο συναίσθημα...!! Και χωρίς αυτό δεν μπορώ να λειτουργήσω!!!Προσπάθησα τον τελευταίο καιρό να το παγώσω και έπαψα να λέω τι θέλω, τι δεν θέλω, τι με ενοχλεί, τι με ευχαριστεί, τι με κάνει χαρούμενη και τι με στεναχωρεί... Αλλά αυτό που βγαίνει δεν είμαι εγώ... Ξεκίνησα την επανάστασή μου από τη δουλειά γιατί εντάξει είπαμε δεν δουλεύουμε από χόμπυ αλλά από ανάγκη, αλλά έχουν όλα και τα όριά τους!! Το ότι είσαι μάνα δεν σε κάνει λιγότερο ικανή από κάποια που δεν είναι! Έφτασα στο σημείο να υποβάλω την παραίτησή μου και να δώσω μάχη για να αποδείξω τα αυτονόητα και με λίγη τύχη κέρδισα... Αλλά όπως έχω ξαναπεί, νικητής δεν είναι πάντα αυτός που κερδίζει... Γιατί το να δουλεύεις διαρκώς σε μια εμπόλεμη ζώνη, σε αλλοιώνει και καταναλώνεις τόση ενέργεια τελικά, που την πληρώνουν οι γύρω σου, άνθρωποι που αγαπάς και ο ίδιος σου ο εαυτός... Αυτό λοιπόν ΕΓΩ ΔΕΝ ΤΟ ΕΠΙΛΕΓΩ!!! Το τίμημα και οι συνέπειες είναι συνειδητά δεκτές...
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν τους ενδιαφέρει ο λόγος, η αιτία, αλλά κρίνουν εκ του αποτελέσματος... Οκ, δεκτό... Αλλά όταν έχεις πει, έχεις ξαναπεί, έχεις προειδοποιήσει, έχεις εξηγήσει, έχεις γίνει εκνευριστική, έχεις γίνει γκρινιάρα και στο τέλος φταις, τι να πω εγώ μετά... Λειτουργούμε πράγματι συχνά σαν τις καμήλες... Βλέπουμε μόνο την καμπούρα της άλλης καμήλας, κι εμείς νιώθουμε πως δεν έχουμε... Όταν κάνω ένα λάθος στη δουλειά στις 8 το βράδυ, ενώ είμαι εκεί από τις 8 το πρωί σε συνθήκες πιεστικές όλη μέρα, σε τρελούς ρυθμούς και φτάνει βράδυ και προειδοποιείς "δεν μπορώ έτσι να λειτουργήσω εγώ" αλλά είναι αδιάφορο, τότε ΝΑΙ προφανώς και θα κάνεις λάθος!!! Και μετά σε κρίνουν ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΟΣ!! ΕΚΑΝΕΣ ΛΑΘΟΣ!! Ε ναι λοιπόν έκανα!! Αν είχαν λίγο ανοιχτά τα αφτιά τους, αν σε κοιτούσαν λίγο στα μάτια, αν σε άκουγαν όταν τους μιλούσες, τότε ίσως το λάθος να είχε αποφευχθεί... Αλλά ΟΧΙ.... Εκείνοι είναι οι αλάνθαστοι, που δεν τους ενδιαφέρει γιατί έγινε κάτι, αλλά απλώς ότι έγινε!! Μήπως έχουν μερίδιο ευθύνης του λάθους;;; ΟΧΙ βέβαια... Για να μπορέσεις να δεχτείς το λάθος σου, πρέπει να έχεις εκπαιδευτεί να μην είσαι τόσο εγωιστής... Και τι να πω και τι να σχολιάσω για αυτό... Τίποτα απολύτως... Ο καθένας πορεύεται με αυτό που είναι και με αυτό που νιώθει, αν νιώθει... Γιατί το να νιώθεις σημαίνει πως υπάρχεις... Πως δεν είσαι απλά ρομποτάκι...
Έτσι γιατί καμιά φορά πέφτουμε στον λήθαργο της ανοχής και αυτό δεν είναι καλό... Και εγώ μέσα στις ριζικές αλλαγές της ζωής μου αποφάσισα πως δεν μου πάει δάσκαλε η ΑΠΟΛΥΤΗ ΛΟΓΙΚΗ... Εγώ θέλω ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ... Να λαχταράω να ξυπνήσω το πρωί να πάω στη δουλειά μου, να λαχταράω να βγω με τους φίλους μου χωρίς να σκέφτομαι πως θα ξυπνήσω το πρωί...Εγώ έτσι ΖΩ!! Με το έντονο συναίσθημα, που το άφησα στην άκρη για να αποκτήσω μια πιο λογική ζωή... Αλλά δεν μου αρέσει!! Αυτά τα μηνύματα και οι κουβέντες οι βραδινές, ή στη μέση της δουλειάς κουμπαρούλα μου ξαναθύμισαν πόσο ωραίο είναι να λες αυτά που νιώθεις, στους ανθρώπους που αγαπάς... Ευτυχώς με έπεισες να "αναβαθμιστώ" και να έχω καλύτερη επαφή με την τεχνολογία κι έτσι μπορούμε να μιλάμε πάλι, λίγο όπως παλιά... Σιγά σιγά λοιπόν οι ριζικές αλλαγές στη ζωή μας ή και απότομα - εξαρτάται - και όποιος θέλει μένει δίπλα μας...
Έτσι γιατί καιρό είχα να ξεσπάσω..........
Εντάξει λοιπόν, το παραδέχομαι πως έχω φταίξει... Έχω κλειστεί στον μικρόκοσμό μου και παλεύω να τα βγάλω πέρα χωρίς να μιλάω και αυτό αλλοιώνει αυτό που είμαι! Γιατί ένα από τα πράγματα που με διακρίνει είναι το έντονο συναίσθημα...!! Και χωρίς αυτό δεν μπορώ να λειτουργήσω!!!Προσπάθησα τον τελευταίο καιρό να το παγώσω και έπαψα να λέω τι θέλω, τι δεν θέλω, τι με ενοχλεί, τι με ευχαριστεί, τι με κάνει χαρούμενη και τι με στεναχωρεί... Αλλά αυτό που βγαίνει δεν είμαι εγώ... Ξεκίνησα την επανάστασή μου από τη δουλειά γιατί εντάξει είπαμε δεν δουλεύουμε από χόμπυ αλλά από ανάγκη, αλλά έχουν όλα και τα όριά τους!! Το ότι είσαι μάνα δεν σε κάνει λιγότερο ικανή από κάποια που δεν είναι! Έφτασα στο σημείο να υποβάλω την παραίτησή μου και να δώσω μάχη για να αποδείξω τα αυτονόητα και με λίγη τύχη κέρδισα... Αλλά όπως έχω ξαναπεί, νικητής δεν είναι πάντα αυτός που κερδίζει... Γιατί το να δουλεύεις διαρκώς σε μια εμπόλεμη ζώνη, σε αλλοιώνει και καταναλώνεις τόση ενέργεια τελικά, που την πληρώνουν οι γύρω σου, άνθρωποι που αγαπάς και ο ίδιος σου ο εαυτός... Αυτό λοιπόν ΕΓΩ ΔΕΝ ΤΟ ΕΠΙΛΕΓΩ!!! Το τίμημα και οι συνέπειες είναι συνειδητά δεκτές...
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν τους ενδιαφέρει ο λόγος, η αιτία, αλλά κρίνουν εκ του αποτελέσματος... Οκ, δεκτό... Αλλά όταν έχεις πει, έχεις ξαναπεί, έχεις προειδοποιήσει, έχεις εξηγήσει, έχεις γίνει εκνευριστική, έχεις γίνει γκρινιάρα και στο τέλος φταις, τι να πω εγώ μετά... Λειτουργούμε πράγματι συχνά σαν τις καμήλες... Βλέπουμε μόνο την καμπούρα της άλλης καμήλας, κι εμείς νιώθουμε πως δεν έχουμε... Όταν κάνω ένα λάθος στη δουλειά στις 8 το βράδυ, ενώ είμαι εκεί από τις 8 το πρωί σε συνθήκες πιεστικές όλη μέρα, σε τρελούς ρυθμούς και φτάνει βράδυ και προειδοποιείς "δεν μπορώ έτσι να λειτουργήσω εγώ" αλλά είναι αδιάφορο, τότε ΝΑΙ προφανώς και θα κάνεις λάθος!!! Και μετά σε κρίνουν ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΟΣ!! ΕΚΑΝΕΣ ΛΑΘΟΣ!! Ε ναι λοιπόν έκανα!! Αν είχαν λίγο ανοιχτά τα αφτιά τους, αν σε κοιτούσαν λίγο στα μάτια, αν σε άκουγαν όταν τους μιλούσες, τότε ίσως το λάθος να είχε αποφευχθεί... Αλλά ΟΧΙ.... Εκείνοι είναι οι αλάνθαστοι, που δεν τους ενδιαφέρει γιατί έγινε κάτι, αλλά απλώς ότι έγινε!! Μήπως έχουν μερίδιο ευθύνης του λάθους;;; ΟΧΙ βέβαια... Για να μπορέσεις να δεχτείς το λάθος σου, πρέπει να έχεις εκπαιδευτεί να μην είσαι τόσο εγωιστής... Και τι να πω και τι να σχολιάσω για αυτό... Τίποτα απολύτως... Ο καθένας πορεύεται με αυτό που είναι και με αυτό που νιώθει, αν νιώθει... Γιατί το να νιώθεις σημαίνει πως υπάρχεις... Πως δεν είσαι απλά ρομποτάκι...
Έτσι γιατί καμιά φορά πέφτουμε στον λήθαργο της ανοχής και αυτό δεν είναι καλό... Και εγώ μέσα στις ριζικές αλλαγές της ζωής μου αποφάσισα πως δεν μου πάει δάσκαλε η ΑΠΟΛΥΤΗ ΛΟΓΙΚΗ... Εγώ θέλω ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ... Να λαχταράω να ξυπνήσω το πρωί να πάω στη δουλειά μου, να λαχταράω να βγω με τους φίλους μου χωρίς να σκέφτομαι πως θα ξυπνήσω το πρωί...Εγώ έτσι ΖΩ!! Με το έντονο συναίσθημα, που το άφησα στην άκρη για να αποκτήσω μια πιο λογική ζωή... Αλλά δεν μου αρέσει!! Αυτά τα μηνύματα και οι κουβέντες οι βραδινές, ή στη μέση της δουλειάς κουμπαρούλα μου ξαναθύμισαν πόσο ωραίο είναι να λες αυτά που νιώθεις, στους ανθρώπους που αγαπάς... Ευτυχώς με έπεισες να "αναβαθμιστώ" και να έχω καλύτερη επαφή με την τεχνολογία κι έτσι μπορούμε να μιλάμε πάλι, λίγο όπως παλιά... Σιγά σιγά λοιπόν οι ριζικές αλλαγές στη ζωή μας ή και απότομα - εξαρτάται - και όποιος θέλει μένει δίπλα μας...
Έτσι γιατί καιρό είχα να ξεσπάσω..........
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου