Η επόμενη μέρα λοιπόν, μετά από εκείνο το πολυαναμενόμενο αποτέλεσμα ήρθε... και ήταν καταστροφική... Αρμαγεδών...Είναι ακριβώς αυτό που είχα γράψει στην προηγούμενη ανάρτηση... Μέσα σε μία στιγμή, σε μία μόνο στιγμή, μπορεί να χάσεις ότι είχες... ότι έχτιζες με κόπο χρόνια ολόκληρα... και ξαφνικά.... πρέπει να τα δεις όλα με άλλο μάτι... να μην καταρρεύσεις... να σκεφτείς κάτι παρήγορο... Δεν είναι πρόβλημα υγείας, άρα ότι άλλο κι αν είναι αντιμετωπίζεται... Εντάξει, η αλήθεια είναι πως αυτό που έλεγα πως ότι είναι να έρθει ας έρθει και θα το αντιμετωπίσουμε ότι κι αν είναι, δεν είναι αλήθεια... Το έλεγα εκ του ασφαλούς επειδή ήμουν πεποισμένη πως δεν θα ήταν τόσο άσχημο... Το χειρότερο σενάριο το σκεφτόμουν, αλλά δεν το είχα πιστέψει ποτέ στ' αλήθεια...
Και ήρθε σε μία στιγμή που έπρεπε να πάρουμε αποφάσεις και για τα νέα δεδομένα που είχαν προκύψει πριν λίγο καιρό στη ζωή μας...Γιατί οι άνθρωποι γενικώς είμαστε εγωιστικά όντα, αλλά εμείς έχουμε μάθει πως 'αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα' και για αυτό έχουμε αποφασίσει πως δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να καταστρέψουμε τη ζωή του παιδιού ή των παιδιών μας... Και δεν χρειάστηκε παραπάνω από ένα βλέμμα με νόημα εκείνη τη μέρα για να πάρουμε σχεδόν μία απόφαση... Ευτυχώς δεν την υλοποιήσαμε... Δεν ξέρω αν είναι εγωιστικό ή όχι, αλλά ακόμα νιώθω τύψεις που το σκέφτηκα... Ξέρω... ξέρω... δεν έκανα μία σκέψη επιπόλαιη επειδή το ήθελα, αλλά επειδή οι συνθήκες με ανάγκασαν... Έπρεπε να σκεφτώ λογικά, πρακτικά, να βρω ένα τρόπο να μείνει ενωμένη η ήδη υπάρχουσα οικογένεια... Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να ξεκινήσουμε από την αρχή... Από το μηδέν... Δύσκολο... Και μόνο στην ιδέα με πιάνει τρέλα...
Μέσα σε λίγες μέρες άπειρες σκέψεις, πολλές αναθεωρήσεις... Η μόνη μου ελπίδα κάθε βράδυ ήταν να ξυπνήσω και να ήταν όλο αυτό εφιάλτης... Δυστυχώς όμως δεν ήταν... Η μόνη παρηγοριά μέσα σε όλο αυτό;... Οι λίγοι δοκιμασμένοι άνθρωποι της ζωής μας, που βρέθηκαν δίπλα μας, που στάθηκαν πλάι μας, που μας παρηγορούσαν στο τηλέφωνο, που ήρθαν να μας χτυπήσουν το κουδούνι εκείνο το βράδυ, παρ' όλο που δεν υπήρχε τίποτα παρήγορο να πουν, ήταν απλά εκεί... Και για να πω την αμαρτία μου, ο χειρότερος φόβος μου είναι πως δεν πρόκειται πουθενά αλλού σ' όλο τον κόσμο να ξαναβρώ τέτοιους φίλους... αληθινούς...
Έχω τόσα πολλά να γράψω, όμως ο χρόνος με πιέζει, και προσπαθώ να κάνω όσο το δυνατόν λιγότερες σκέψεις για να κρατάω όσο το δυνατόν καλύτερη ψυχολογία... Το στομάχι μου είναι κόμπος γιατί αύριο είναι μία πολύ σημαντική μέρα από την οποία κρέμεται η ζωή μας - κυριολεκτικά - και νιώθω την τεράστια ευθύνη ότι κατά ένα πολύ μεγάλο μέρος εξαρτάται από εμένα το αποτέλεσμα... Από τη μία προσπαθώ να είμαι προσγειωμένη και να έχω όλα τα σενάρια στο μυαλό μου, από την άλλη όμως.... εγώ επιμένω κι ας διαφωνείτε όλοι... Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΧΡΩΣΤΑΕΙ!! Το πιστεύω... Δεν μπορεί να είναι τόσο άδικη... ΜΑΣ ΧΡΩΣΤΑΕΙ... Κι έστω και καθυστερημένα θα μας δώσει πίσω όχι ότι μας στέρησε και μας πήρε τόσα χρόνια, αλλά θα μας δώσει πίσω την μικρή και ανιαρή καθημερινότητά μας, που όταν την έχουμε δεν την εκτιμάμε... Μόνο αυτό ζητάω... Την καθημερινότητά μου... Τη ρουτίνα μου...
Ας βάλουμε λοιπόν όλοι μας την θετική μας σκέψη και τη θετική μας ενέργεια κι ας ελπίσουμε ότι αύριο θα έχουμε ένα καλό αποτέλεσμα και θα επιστρέψουμε... Καλή μας τύχη... Σε όλους μας... Γιατί καλώς ή κακώς η αλλαγή στη ζωή του ενός επηρεάζει τη ζωή σχεδόν όλων των γύρω του...
Και ήρθε σε μία στιγμή που έπρεπε να πάρουμε αποφάσεις και για τα νέα δεδομένα που είχαν προκύψει πριν λίγο καιρό στη ζωή μας...Γιατί οι άνθρωποι γενικώς είμαστε εγωιστικά όντα, αλλά εμείς έχουμε μάθει πως 'αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα' και για αυτό έχουμε αποφασίσει πως δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να καταστρέψουμε τη ζωή του παιδιού ή των παιδιών μας... Και δεν χρειάστηκε παραπάνω από ένα βλέμμα με νόημα εκείνη τη μέρα για να πάρουμε σχεδόν μία απόφαση... Ευτυχώς δεν την υλοποιήσαμε... Δεν ξέρω αν είναι εγωιστικό ή όχι, αλλά ακόμα νιώθω τύψεις που το σκέφτηκα... Ξέρω... ξέρω... δεν έκανα μία σκέψη επιπόλαιη επειδή το ήθελα, αλλά επειδή οι συνθήκες με ανάγκασαν... Έπρεπε να σκεφτώ λογικά, πρακτικά, να βρω ένα τρόπο να μείνει ενωμένη η ήδη υπάρχουσα οικογένεια... Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να ξεκινήσουμε από την αρχή... Από το μηδέν... Δύσκολο... Και μόνο στην ιδέα με πιάνει τρέλα...
Μέσα σε λίγες μέρες άπειρες σκέψεις, πολλές αναθεωρήσεις... Η μόνη μου ελπίδα κάθε βράδυ ήταν να ξυπνήσω και να ήταν όλο αυτό εφιάλτης... Δυστυχώς όμως δεν ήταν... Η μόνη παρηγοριά μέσα σε όλο αυτό;... Οι λίγοι δοκιμασμένοι άνθρωποι της ζωής μας, που βρέθηκαν δίπλα μας, που στάθηκαν πλάι μας, που μας παρηγορούσαν στο τηλέφωνο, που ήρθαν να μας χτυπήσουν το κουδούνι εκείνο το βράδυ, παρ' όλο που δεν υπήρχε τίποτα παρήγορο να πουν, ήταν απλά εκεί... Και για να πω την αμαρτία μου, ο χειρότερος φόβος μου είναι πως δεν πρόκειται πουθενά αλλού σ' όλο τον κόσμο να ξαναβρώ τέτοιους φίλους... αληθινούς...
Έχω τόσα πολλά να γράψω, όμως ο χρόνος με πιέζει, και προσπαθώ να κάνω όσο το δυνατόν λιγότερες σκέψεις για να κρατάω όσο το δυνατόν καλύτερη ψυχολογία... Το στομάχι μου είναι κόμπος γιατί αύριο είναι μία πολύ σημαντική μέρα από την οποία κρέμεται η ζωή μας - κυριολεκτικά - και νιώθω την τεράστια ευθύνη ότι κατά ένα πολύ μεγάλο μέρος εξαρτάται από εμένα το αποτέλεσμα... Από τη μία προσπαθώ να είμαι προσγειωμένη και να έχω όλα τα σενάρια στο μυαλό μου, από την άλλη όμως.... εγώ επιμένω κι ας διαφωνείτε όλοι... Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΧΡΩΣΤΑΕΙ!! Το πιστεύω... Δεν μπορεί να είναι τόσο άδικη... ΜΑΣ ΧΡΩΣΤΑΕΙ... Κι έστω και καθυστερημένα θα μας δώσει πίσω όχι ότι μας στέρησε και μας πήρε τόσα χρόνια, αλλά θα μας δώσει πίσω την μικρή και ανιαρή καθημερινότητά μας, που όταν την έχουμε δεν την εκτιμάμε... Μόνο αυτό ζητάω... Την καθημερινότητά μου... Τη ρουτίνα μου...
Ας βάλουμε λοιπόν όλοι μας την θετική μας σκέψη και τη θετική μας ενέργεια κι ας ελπίσουμε ότι αύριο θα έχουμε ένα καλό αποτέλεσμα και θα επιστρέψουμε... Καλή μας τύχη... Σε όλους μας... Γιατί καλώς ή κακώς η αλλαγή στη ζωή του ενός επηρεάζει τη ζωή σχεδόν όλων των γύρω του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου