Ένα τραγούδι που τα λέει όλα...

 Την Παρασκευή μπαίνοντας μέσα στο σπίτι, μετά από όλα αυτά που περάσαμε, άνοιξα το ράδιο και άκουσα αυτό το τραγούδι... Θέλω πολλά να πω, να γράψω, αλλά δύο στίχοι αυτού του τραγουδιού, λένε σχεδόν όλα όσα νιώθω... 'Εμείς ξυπνάμε πάλι ζωντανοι...' και 'χωρίς την πίστη της παρέας, καθένας ένας είναι κι ορφανός...' Τι περισσότερο εγώ να πω από αυτά;;...


Τα παιδιά των δρόμων λοιπόν από την Ελένη Τσαλιγοπούλου...

"Δες πώς αλλάζει γρήγορα πάλι
Γρήγορα πάλι πώς αλλάζει ο καιρός
Ποιος να προλάβει να ησυχάσει
Σύννεφα γέμισε ξανά ο ουρανός.

Τρέχουν οι σκάλες και τ' αυτοκίνητα
Τρέχουν οι ανάγκες μας και πίσω εμείς
Μες στις ψιχάλες τα λιγομίλητα
Παιδιά των δρόμων στάσου για να δεις
Πώς περιμένουν το χειμώνα το βαρύ.

Και κάθε μέρα,κάθε νύχτα
Μας σημαδεύει μες στα μάτια η ζωή
Κι όλο που πάει να μας πετύχει
Εμείς ξυπνάμε πάλι ζωντανοί.

Εργοδηγός ή βασιλέας
Ζητιάνος ή πρωθυπουργός μωρό μου
Χωρίς την πίστη της παρέας
Καθένας ένας είναι κι ορφανός
Μια μαριονέτα του θανάτου
Στο χρόνο μέσα τσακισμένος κι έρημος."