Έρχονται στιγμές που η λογική χάνει το νόημά της, μέσα σ' ένα συνδυασμό γεγονότων που μοιάζουν επιστημονικής φαντασίας... Τα παιχνίδια της ζωής τελικά είναι πολύ ανώτερα από οποιαδήποτε φαντασία.... Έρχονται στιγμές που υπάρχει μια λεπτή γραμμή που διαχωρίζει τον πραγματικό κόσμο από τον φανταστικό... Έρχονται στιγμές που πλησιάζεις να περάσεις από την άλλη πλευρά της γραμμής... Πριν από λίγο καιρό 'έβριζα' τη 'μοίρα μου' για διάφορα πράγματα που συνέβαιναν στη ζωή μου... Αυτή τη στιγμή, με μια ματιά λίγο πιο ψύχραιμη, ευγνομονώ τη 'μοίρα μου', για τους ανθρώπους που έχω δίπλα μου... Τους ανθρώπους αυτούς που για άλλη μια φορά στάθηκαν βράχοι δίπλα μου και δεν μου άφησαν το περιθώριο να περάσω στην άλλη πλευρά της γραμμής... Που δυστυχώς μετά λύπης μου συνειδητοποιώ πως κάποιοι άλλοι δεν είχαν αυτή την τύχη... Την τύχη τη δική μου, μέσα από μία σωρεία ατυχιών και δυσκολιών και προβλημάτων που κατά καιρούς μοιάζουν ανυπέρβλητα, να νιώθω τυχερή....... Τρελό δεν είναι;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
Το πιο τρελό όμως απ' όλα είναι πως τόσα χρόνια - χωρίς να το πολυκαταλαβαίνουμε νομίζω - δημιουργήσαμε ένα τόσο γερό και δυνατό κύκλο που στις πιο δύσκολες στιγμές, αντιλαμβάνομαι τη δύναμή του... Η μεγαλύτερη ευχή μου είναι να μη χρειαστεί ποτέ μα ποτέ να ανταποδώσω σε κανέναν ούτε την ελάχιστη από την βοήθεια που μου προσφέρθηκε απλόχερα αυτές τις μέρες.... Σκεφτόμουν πως υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούσες πως σε νοιάζονται ή έτσι ήθελες να πιστεύεις ή έτσι σε έκαναν να πιστεύεις - δεν έχει και πολύ σημασία - και τους λες πέρασα πολύ δύσκολα και κουνάνε συμπονετικά το κεφάλι, μα ούτε μια στιγμή δεν σε ρωτήσανε γιατί;;;;;....................... Και υπάρχουν και οι άλλοι, οι δικοί σου άνθρωποι, που δεν χρειάστηκε να πεις ούτε μια λέξη, μα ούτε μια λέξη κι άρχισαν να στριφογυρίζουν γύρω σου σαν σίφουνες, φτιάχνοντας μια ασπίδα προστασίας... ο καθένας με το δικό του τρόπο... Άφησαν οτιδήποτε δικό τους για να είναι μαζί σου... σου ανοίξαν το σπίτι τους σαν να ήταν δικό σου... ήρθαν 'κουτσοί' για να σε δουν... σε έτρεχαν σαν ταξιτζήδες γύρω γύρω στην αθήνα... και το πιο σημαντικό... για μένα τουλάχιστον... ήξερα ότι τα παιδιά μου ήταν σε καλά χέρια... γύριζα σαν την τρελή κι έτρεχα, χωρίς να έχω την ανησυχία του αν είναι καλά τα παιδιά μου ή αν περνάνε καλά.... Γιατί απλά ήξερα... Τι άλλο να ζητήσεις;;;... Τι άλλο;;;;;;......... Αυτή λοιπόν, είναι η τεράστια διαφορά της τύχης από την επιλογή.... Κάποιοι άνθρωποι τυχαίνουν στη ζωή σου και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για αυτό και κάποιους τους επιλέγεις.... Η επιλογή αυτή τώρα πια, είναι οικογένεια.... Η δική μου μεγάλη οικογένεια....
Κάποια στιγμή θα έρθει που θα τα διακωμωδούμε όλα αυτά, είπε ο δάσκαλος... Μέχρι εκείνη τη στιγμή πρέπει να φανούμε δυνατοί.... Αυτή η στιγμή πλησίασε να έρθει, αλλά δεν προλάβαμε... Για κάποιο λόγο, το έχω ξαναπεί, εμένα με προλαβαίνουν τα γεγονότα....
Κάποια ψυχή μου είπε, ότι μας έρχονται όσα αντέχουμε.... Δεν το δέχομαι αυτό!! Αν υπάρχει κάποιος που να καθορίζει τι αντέχει ο καθένας μας, φέρτον μου σε παρακαλώ να του πω δυο κουβέντες!!!!!!............... Έλεος!! Σκέψου ότι θα μπορούσα να γράψω ένα βιβλίο ή μία ταινία για τη ζωή μου, αλλά θα έμοιαζε τόσο υπερβολικό που θα ήταν σαν κακογραμμένο σενάριο.... Ξέρω... ξέρω... Μετά απ' όλα αυτά εκτιμάς πολλά πράγματα περισσότερο... Το ότι αυτή τη στιγμή τα παιδάκια μου κοιμούνται κι εγώ έχω την πολυτέλεια να κάθομαι στο μπαλκόνι μου, να πίνω μπυρίτσα, να μιλάω με τους φίλους μου και να γράφω, ξέροντας ότι πέρασε ένα πολύ μεγάλο φορτίο, με κάνει να νιώθω απίστευτη τύχη... Δυστυχώς ξεκινώντας ένα άλλο βέβαια και ίσως πιο σοβαρό απ' ότι έχουμε περάσει μέχρι τώρα και το χειρότερο δεν γνωρίζω πόσο αντιμετωπίσιμο είναι.... Κακογραμμένο σενάριο δεν είναι;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
Ευτυχώς για μένα έχω τη δική μου μεγάλη οικογένεια να μου θυμίζει τι υπέροχο είναι να έχεις αληθινούς φίλους.... Δεν θέλω να ευχαριστήσω κανέναν μέσα από εδώ, είναι κάτι που θέλω να το κάνω σε έναν - έναν ξεχωριστά αυτή τη φορά...
Κι ελπίζω τώρα που τρίτωσε - τι να κάνουμε έτσι είναι σε κάποια μυαλά καρφωμένο - να είναι το τελευταίο και να περάσει το δυνατόν ανέμακτα, γιατί πράγματι το σημαντικότερο όλων είναι να είμαστε καλά... Ψυχή τε και σώματι..................
Το πιο τρελό όμως απ' όλα είναι πως τόσα χρόνια - χωρίς να το πολυκαταλαβαίνουμε νομίζω - δημιουργήσαμε ένα τόσο γερό και δυνατό κύκλο που στις πιο δύσκολες στιγμές, αντιλαμβάνομαι τη δύναμή του... Η μεγαλύτερη ευχή μου είναι να μη χρειαστεί ποτέ μα ποτέ να ανταποδώσω σε κανέναν ούτε την ελάχιστη από την βοήθεια που μου προσφέρθηκε απλόχερα αυτές τις μέρες.... Σκεφτόμουν πως υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούσες πως σε νοιάζονται ή έτσι ήθελες να πιστεύεις ή έτσι σε έκαναν να πιστεύεις - δεν έχει και πολύ σημασία - και τους λες πέρασα πολύ δύσκολα και κουνάνε συμπονετικά το κεφάλι, μα ούτε μια στιγμή δεν σε ρωτήσανε γιατί;;;;;....................... Και υπάρχουν και οι άλλοι, οι δικοί σου άνθρωποι, που δεν χρειάστηκε να πεις ούτε μια λέξη, μα ούτε μια λέξη κι άρχισαν να στριφογυρίζουν γύρω σου σαν σίφουνες, φτιάχνοντας μια ασπίδα προστασίας... ο καθένας με το δικό του τρόπο... Άφησαν οτιδήποτε δικό τους για να είναι μαζί σου... σου ανοίξαν το σπίτι τους σαν να ήταν δικό σου... ήρθαν 'κουτσοί' για να σε δουν... σε έτρεχαν σαν ταξιτζήδες γύρω γύρω στην αθήνα... και το πιο σημαντικό... για μένα τουλάχιστον... ήξερα ότι τα παιδιά μου ήταν σε καλά χέρια... γύριζα σαν την τρελή κι έτρεχα, χωρίς να έχω την ανησυχία του αν είναι καλά τα παιδιά μου ή αν περνάνε καλά.... Γιατί απλά ήξερα... Τι άλλο να ζητήσεις;;;... Τι άλλο;;;;;;......... Αυτή λοιπόν, είναι η τεράστια διαφορά της τύχης από την επιλογή.... Κάποιοι άνθρωποι τυχαίνουν στη ζωή σου και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για αυτό και κάποιους τους επιλέγεις.... Η επιλογή αυτή τώρα πια, είναι οικογένεια.... Η δική μου μεγάλη οικογένεια....
Κάποια στιγμή θα έρθει που θα τα διακωμωδούμε όλα αυτά, είπε ο δάσκαλος... Μέχρι εκείνη τη στιγμή πρέπει να φανούμε δυνατοί.... Αυτή η στιγμή πλησίασε να έρθει, αλλά δεν προλάβαμε... Για κάποιο λόγο, το έχω ξαναπεί, εμένα με προλαβαίνουν τα γεγονότα....
Κάποια ψυχή μου είπε, ότι μας έρχονται όσα αντέχουμε.... Δεν το δέχομαι αυτό!! Αν υπάρχει κάποιος που να καθορίζει τι αντέχει ο καθένας μας, φέρτον μου σε παρακαλώ να του πω δυο κουβέντες!!!!!!............... Έλεος!! Σκέψου ότι θα μπορούσα να γράψω ένα βιβλίο ή μία ταινία για τη ζωή μου, αλλά θα έμοιαζε τόσο υπερβολικό που θα ήταν σαν κακογραμμένο σενάριο.... Ξέρω... ξέρω... Μετά απ' όλα αυτά εκτιμάς πολλά πράγματα περισσότερο... Το ότι αυτή τη στιγμή τα παιδάκια μου κοιμούνται κι εγώ έχω την πολυτέλεια να κάθομαι στο μπαλκόνι μου, να πίνω μπυρίτσα, να μιλάω με τους φίλους μου και να γράφω, ξέροντας ότι πέρασε ένα πολύ μεγάλο φορτίο, με κάνει να νιώθω απίστευτη τύχη... Δυστυχώς ξεκινώντας ένα άλλο βέβαια και ίσως πιο σοβαρό απ' ότι έχουμε περάσει μέχρι τώρα και το χειρότερο δεν γνωρίζω πόσο αντιμετωπίσιμο είναι.... Κακογραμμένο σενάριο δεν είναι;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
Ευτυχώς για μένα έχω τη δική μου μεγάλη οικογένεια να μου θυμίζει τι υπέροχο είναι να έχεις αληθινούς φίλους.... Δεν θέλω να ευχαριστήσω κανέναν μέσα από εδώ, είναι κάτι που θέλω να το κάνω σε έναν - έναν ξεχωριστά αυτή τη φορά...
Κι ελπίζω τώρα που τρίτωσε - τι να κάνουμε έτσι είναι σε κάποια μυαλά καρφωμένο - να είναι το τελευταίο και να περάσει το δυνατόν ανέμακτα, γιατί πράγματι το σημαντικότερο όλων είναι να είμαστε καλά... Ψυχή τε και σώματι..................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου