Σήμερα ήταν μια μέρα που μου δόθηκαν πολλές αφορμές για να ξαναβρώ μερικές από τις χαμένες μου ισορροπίες και γενικώς τον τελευταίο καιρό αποφάσισα να ξαναβρώ τον παλιό - καλό ή κακό - μου εαυτό... Ή ακόμα καλύτερα την αναβαθμισμένη έκδοση του εαυτού μου γιατί ο χρόνος σου προσφέρει εμπειρίες και οι εμπειρίες είναι σοφία...
Άνθρωποι μπαίνουν στη ζωή σου, άνθρωποι βγαίνουν από τη ζωή σου και κάποιοι εξαιρετικά σημαντικοί παραμένουν... Θέλει δουλειά για να κρατήσεις τις ισορροπίες... Θέλει προσπάθεια... Άλλοι τα καταφέρνουν, άλλοι εγκαταλείπουν... Γυρίζοντας πίσω και διαβάζοντας προηγούμενες αναρτήσεις χαμογέλασα... Κάθε φορά γράφω μια συγκεκριμένη πρόταση: "Τον τελευταίο καιρό έχουν συμβεί πολλά στη ζωή μου" Προσπάθησα να θυμηθώ μια περίοδο που δεν ίσχυε αυτό, αλλά δεν κατάφερα να βρω! Συγκλονιστικό αλλά τόσο αληθινό! Αλήθεια πώς θα γινόταν να μην συμβαίνουν καθημερινά διάφορα είτε καλά είτε άσχημα, αφού η ζωή και η καθημερινότητά μας είναι μία διαρκής κίνηση... Το θέμα είναι τι κίνηση δίνουμε εμείς! Υπάρχουν φορές που βουλιάζουμε μέσα σε αυτά που μας συμβαίνουν, άλλες που παραδινόμαστε, άλλες που παλεύουμε, άλλες που δίνουμε μάχη κι άλλες που είμαστε αποφασισμένοι να κερδίσουμε...Το αποτέλεσμα για μένα δεν έχει πάντα σημασία, αλλά ο δρόμος και η πορεία μέχρι να φτάσω κάπου... Κάπου που μπορεί να μην είναι ακριβώς εκεί που ήθελα, αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να είναι καλύτερα ή απλά διαφορετικά. Την πορεία μέχρι εκεί θα έχω να θυμάμαι... Άλλωστε το αποτέλεσμα της ζωής είναι ένα. Συγκεκριμένο και μοναδικό.... Ο Θάνατος... Ακούγεται μακάβριο αλλά είναι η αλήθεια. Το τέλος της ζωής είναι συγκεκριμένο. Αυτό είναι το αποτέλεσμα. Το πώς έχουμε ζήσει μέχρι να φτάσουμε εκεί έχει σημασία. Η πορεία μας, η διαδρομή μας, οι άνθρωποι που είχαμε πλάι μας, έχοντας δώσει μάχες... Αυτοί που θα μας κρατήσουν το χέρι σε μια δύσκολη στιγμή... Αυτοί που θα μας κρατήσουν στην αγκαλιά τους να κλάψουμε όταν θα έχουμε λυγίσει... Αυτοί που θα μας τραβήξουν από το χέρι να χορέψουμε... Αυτοί που θα μεθύσουμε μαζί τους... Αυτοί που θα μοιραστούν τη χαρά μας... Αυτοί που θα μας ακούσουν, θα μας συμβουλέψουν, που θα μας χαμογελάσουν, που θα μας φτιάξουν τη μέρα... Οι άνθρωποι που έχουμε δίπλα μας είναι η πορεία μας... Και πολλές φορές μπορεί χάνουμε τις ισορροπίες αλλά τότε αρκεί ένα κλικ, ένα χτύπημα του χεριού στο τραπέζι και η αλλαγή πλεύσης!!!!!.....
Ναι, οι ανθρώπινες σχέσεις θέλουν δουλειά... Θέλουν μάχη... Θέλουν προσπάθεια... Θέλουν υπομονή... Θέλουν αγάπη... Θέλουν κατανόηση... Θέλουν αυτιά και μάτια... Να ακούς και να βλέπεις τον άλλον... Οι λιποτάκτες δεν χωράνε...!!! Είμαστε άνθρωποι κι όχι ποντίκια! Τα ποντίκια εγκαταλείπουν το καράβι όταν βουλιάζει... Και η ζωή είναι σαν το καράβι που θαλασσοδέρνεται, περνάει μέσα από φουρτούνες, τρικυμίες, λιακάδες, ήρεμες θάλασσες... Και ναι δεν μπορούμε να αλλάξουμε την κατεύθυνση του αέρα, μπορούμε όμως να προσαρμόσουμε τα πανιά μας ώστε να φτάνουμε πάντα στον προορισμό μας... Και προορισμός δεν είναι ένα συγκεκριμένο μέρος, είναι η ευτυχία... Και η ευτυχία είναι μια κατάσταση του μυαλού που συμβαδίζει με τον τρόπο ακριβώς που βλέπουμε τα πράγματα...!!! Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν βλέπουμε όλοι τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο. Κι αυτό είναι κάτι που τον τελευταίο καιρό το κατανόησα πολύ καλά.... Το σημαντικό δεν είναι να το δούμε με τον ίδιο τρόπο ούτε να πείσουμε τον άλλο να δει κάτι όπως το βλέπουμε εμείς, αλλά να μπορέσουμε να κατανοήσουμε αυτό που βλέπει ο άλλος... Τότε ανοίγουν και οι δικοί μας ορίζοντες! Αλλιώς μένουμε κλεισμένοι μέσα στο κουτάκι μας, με τις παρωπίδες μας και με τη βεβαιότητα ότι αυτό που πιστεύουμε εμείς ισχύει και ο άλλος κάνει λάθος... Πόσο μικροί μπορεί να γίνουμε όταν σκεφτόμαστε έτσι;;; Είναι σαν να βλέπουμε ένα μπουκάλι κρασί με κάποιον που καθόμαστε απέναντι. Εμείς βλέπουμε τη μπροστινή ετικέτα κι ο άλλος την πίσω ετικέτα. Ποιος από τους δύο δεν βλέπει σωστά;;;;; Το μπουκάλι με το κρασί είναι το ίδιο... Η γεύση ίδια... Οι ετικέτες δύο ή και περισσότερες... Άξιος είναι αυτός που θα καταφέρει να ακούσει υπομονετικά την περιγραφή του άλλου κι ακόμα πιο άξιος είναι αυτός που θα σηκωθεί να δει και την ετικέτα που βλέπει ο άλλος... Πόσο δύσκολο είναι αυτό;; Πολύ... Ακούγεται τόσο απλό όμως οι περισσότεροι κλεινόμαστε στο μικρόκοσμό μας και θεωρούμε πως ακούγοντας την οπτική του άλλου αλλάζουμε το είναι μας... Πόσο μικρό είναι αυτό;; Και πόσο δυσάρεστο...
Στη ζωή μας τελικά μένει ότι αξίζει! Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο!Και αξίζει ότι παλεύει, ότι μάχεται, ότι αντέχει στο χρόνο, στις δυσκολίες και στις αντιξοότητες... Κι εγώ ανήκω σ' αυτούς τους ανθρώπους... Δεν εγκαταλείπω... Δίνω τη μάχη μου... Λυγίζω... Πέφτω... Καταρρέω... Αλλά εκεί, παλεύω μέχρι τελικής πτώσεως.... Κι ονειρεύομαι... Κι ελπίζω... Και θέλω... Και μπορώ...
Κι ευχαριστώ έναν άνθρωπο που αν και άργησε, χτύπησε το χέρι στο τραπέζι και είπε ΤΕΛΟΣ!!! Πήρε τα σχοινιά κι άρχισε να γυρίζει τα πανιά στο καράβι.... Τα ιστιοφόρα άλλωστε μου έλεγε πάντα δεν βουλιάζουν! Έχουν τη δυνατότητα ανάλογα με τον άνεμο να προσαρμόζουν τα πανιά και να συνεχίζουν το ταξίδι τους κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες...!!
Η ζωή μας λοιπόν ένα μεγάλο ταξίδι... Κι ο προορισμός άγνωστος... Οι συνταξιδιώτες έχουν σημασία... Και μιας που το καλοκαιράκι είναι μπροστά μας ας απολαύσουμε το ταξίδι μας κι ας επιλέξουμε πώς θα ταξιδέψουμε... Με βαρκούλες ή με ιστιοφόρα...
"Εγώ την τρέλα μου την φοράω καπέλο, μεγάλε.
Δεν την αφήνω να μου γίνει θηλια.
Κι όσο για την παράγκα μου,
μόλις δω πως πιάνει κοριούς, ανάβω ένα σπίρτο και την καίω.
Δεν το'χω για τίποτα.
Πόσο κάνει; λέω στη μοίρα μου. Τι χρωστάω;
Τόσο....μου λέει.
Παρτ'τα και δίνε του! Έχω ραντεβουδάκι με την επόμενη μέρα"
ΑΛΚΥΟΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ
Άνθρωποι μπαίνουν στη ζωή σου, άνθρωποι βγαίνουν από τη ζωή σου και κάποιοι εξαιρετικά σημαντικοί παραμένουν... Θέλει δουλειά για να κρατήσεις τις ισορροπίες... Θέλει προσπάθεια... Άλλοι τα καταφέρνουν, άλλοι εγκαταλείπουν... Γυρίζοντας πίσω και διαβάζοντας προηγούμενες αναρτήσεις χαμογέλασα... Κάθε φορά γράφω μια συγκεκριμένη πρόταση: "Τον τελευταίο καιρό έχουν συμβεί πολλά στη ζωή μου" Προσπάθησα να θυμηθώ μια περίοδο που δεν ίσχυε αυτό, αλλά δεν κατάφερα να βρω! Συγκλονιστικό αλλά τόσο αληθινό! Αλήθεια πώς θα γινόταν να μην συμβαίνουν καθημερινά διάφορα είτε καλά είτε άσχημα, αφού η ζωή και η καθημερινότητά μας είναι μία διαρκής κίνηση... Το θέμα είναι τι κίνηση δίνουμε εμείς! Υπάρχουν φορές που βουλιάζουμε μέσα σε αυτά που μας συμβαίνουν, άλλες που παραδινόμαστε, άλλες που παλεύουμε, άλλες που δίνουμε μάχη κι άλλες που είμαστε αποφασισμένοι να κερδίσουμε...Το αποτέλεσμα για μένα δεν έχει πάντα σημασία, αλλά ο δρόμος και η πορεία μέχρι να φτάσω κάπου... Κάπου που μπορεί να μην είναι ακριβώς εκεί που ήθελα, αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να είναι καλύτερα ή απλά διαφορετικά. Την πορεία μέχρι εκεί θα έχω να θυμάμαι... Άλλωστε το αποτέλεσμα της ζωής είναι ένα. Συγκεκριμένο και μοναδικό.... Ο Θάνατος... Ακούγεται μακάβριο αλλά είναι η αλήθεια. Το τέλος της ζωής είναι συγκεκριμένο. Αυτό είναι το αποτέλεσμα. Το πώς έχουμε ζήσει μέχρι να φτάσουμε εκεί έχει σημασία. Η πορεία μας, η διαδρομή μας, οι άνθρωποι που είχαμε πλάι μας, έχοντας δώσει μάχες... Αυτοί που θα μας κρατήσουν το χέρι σε μια δύσκολη στιγμή... Αυτοί που θα μας κρατήσουν στην αγκαλιά τους να κλάψουμε όταν θα έχουμε λυγίσει... Αυτοί που θα μας τραβήξουν από το χέρι να χορέψουμε... Αυτοί που θα μεθύσουμε μαζί τους... Αυτοί που θα μοιραστούν τη χαρά μας... Αυτοί που θα μας ακούσουν, θα μας συμβουλέψουν, που θα μας χαμογελάσουν, που θα μας φτιάξουν τη μέρα... Οι άνθρωποι που έχουμε δίπλα μας είναι η πορεία μας... Και πολλές φορές μπορεί χάνουμε τις ισορροπίες αλλά τότε αρκεί ένα κλικ, ένα χτύπημα του χεριού στο τραπέζι και η αλλαγή πλεύσης!!!!!.....
Ναι, οι ανθρώπινες σχέσεις θέλουν δουλειά... Θέλουν μάχη... Θέλουν προσπάθεια... Θέλουν υπομονή... Θέλουν αγάπη... Θέλουν κατανόηση... Θέλουν αυτιά και μάτια... Να ακούς και να βλέπεις τον άλλον... Οι λιποτάκτες δεν χωράνε...!!! Είμαστε άνθρωποι κι όχι ποντίκια! Τα ποντίκια εγκαταλείπουν το καράβι όταν βουλιάζει... Και η ζωή είναι σαν το καράβι που θαλασσοδέρνεται, περνάει μέσα από φουρτούνες, τρικυμίες, λιακάδες, ήρεμες θάλασσες... Και ναι δεν μπορούμε να αλλάξουμε την κατεύθυνση του αέρα, μπορούμε όμως να προσαρμόσουμε τα πανιά μας ώστε να φτάνουμε πάντα στον προορισμό μας... Και προορισμός δεν είναι ένα συγκεκριμένο μέρος, είναι η ευτυχία... Και η ευτυχία είναι μια κατάσταση του μυαλού που συμβαδίζει με τον τρόπο ακριβώς που βλέπουμε τα πράγματα...!!! Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν βλέπουμε όλοι τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο. Κι αυτό είναι κάτι που τον τελευταίο καιρό το κατανόησα πολύ καλά.... Το σημαντικό δεν είναι να το δούμε με τον ίδιο τρόπο ούτε να πείσουμε τον άλλο να δει κάτι όπως το βλέπουμε εμείς, αλλά να μπορέσουμε να κατανοήσουμε αυτό που βλέπει ο άλλος... Τότε ανοίγουν και οι δικοί μας ορίζοντες! Αλλιώς μένουμε κλεισμένοι μέσα στο κουτάκι μας, με τις παρωπίδες μας και με τη βεβαιότητα ότι αυτό που πιστεύουμε εμείς ισχύει και ο άλλος κάνει λάθος... Πόσο μικροί μπορεί να γίνουμε όταν σκεφτόμαστε έτσι;;; Είναι σαν να βλέπουμε ένα μπουκάλι κρασί με κάποιον που καθόμαστε απέναντι. Εμείς βλέπουμε τη μπροστινή ετικέτα κι ο άλλος την πίσω ετικέτα. Ποιος από τους δύο δεν βλέπει σωστά;;;;; Το μπουκάλι με το κρασί είναι το ίδιο... Η γεύση ίδια... Οι ετικέτες δύο ή και περισσότερες... Άξιος είναι αυτός που θα καταφέρει να ακούσει υπομονετικά την περιγραφή του άλλου κι ακόμα πιο άξιος είναι αυτός που θα σηκωθεί να δει και την ετικέτα που βλέπει ο άλλος... Πόσο δύσκολο είναι αυτό;; Πολύ... Ακούγεται τόσο απλό όμως οι περισσότεροι κλεινόμαστε στο μικρόκοσμό μας και θεωρούμε πως ακούγοντας την οπτική του άλλου αλλάζουμε το είναι μας... Πόσο μικρό είναι αυτό;; Και πόσο δυσάρεστο...
Στη ζωή μας τελικά μένει ότι αξίζει! Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο!Και αξίζει ότι παλεύει, ότι μάχεται, ότι αντέχει στο χρόνο, στις δυσκολίες και στις αντιξοότητες... Κι εγώ ανήκω σ' αυτούς τους ανθρώπους... Δεν εγκαταλείπω... Δίνω τη μάχη μου... Λυγίζω... Πέφτω... Καταρρέω... Αλλά εκεί, παλεύω μέχρι τελικής πτώσεως.... Κι ονειρεύομαι... Κι ελπίζω... Και θέλω... Και μπορώ...
Κι ευχαριστώ έναν άνθρωπο που αν και άργησε, χτύπησε το χέρι στο τραπέζι και είπε ΤΕΛΟΣ!!! Πήρε τα σχοινιά κι άρχισε να γυρίζει τα πανιά στο καράβι.... Τα ιστιοφόρα άλλωστε μου έλεγε πάντα δεν βουλιάζουν! Έχουν τη δυνατότητα ανάλογα με τον άνεμο να προσαρμόζουν τα πανιά και να συνεχίζουν το ταξίδι τους κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες...!!
Η ζωή μας λοιπόν ένα μεγάλο ταξίδι... Κι ο προορισμός άγνωστος... Οι συνταξιδιώτες έχουν σημασία... Και μιας που το καλοκαιράκι είναι μπροστά μας ας απολαύσουμε το ταξίδι μας κι ας επιλέξουμε πώς θα ταξιδέψουμε... Με βαρκούλες ή με ιστιοφόρα...
"Εγώ την τρέλα μου την φοράω καπέλο, μεγάλε.
Δεν την αφήνω να μου γίνει θηλια.
Κι όσο για την παράγκα μου,
μόλις δω πως πιάνει κοριούς, ανάβω ένα σπίρτο και την καίω.
Δεν το'χω για τίποτα.
Πόσο κάνει; λέω στη μοίρα μου. Τι χρωστάω;
Τόσο....μου λέει.
Παρτ'τα και δίνε του! Έχω ραντεβουδάκι με την επόμενη μέρα"
ΑΛΚΥΟΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου