Μια ψυχή με στεναχώρησε σήμερα... Στεναχωρήθηκα γιατί δεν είχα καταλάβει πόσο είχε επηρεαστεί και πόσο βαρύ ήταν ένα γεγονός... Στεναχωρήθηκα γιατί καθώς ήμουν κλεισμένη στον δικό μου κόσμο, στα δικά μου προβλήματα, στον δικό μου μικρόκοσμο, στον δικό μου πιεσμένο χρόνο, που πάλευα να προλάβω τα πάντα, ξέχασα να βλέπω στα μάτια τους ανθρώπους που αγαπάω... Δεν προλάβαινα να μιλήσω στο τηλέφωνο, δεν προλάβαινα να βρεθούμε, δεν προλάβαινα να καταλάβω και να αντιληφθώ τίποτα...
Σου ζητώ συγνώμη... Έπρεπε να βρω χρόνο να σε βοηθήσω... Να το τρέξουμε... Δεν είχα καταλάβει πόσο σου στοίχιζε μέσα σου αυτό... Επανέρχομαι όμως στο είπα... Και θα τελειώσει αυτό... Και μετά θα έρθει κάτι άλλο, το ξέρεις καλά... Αλλά ένα ένα ας τα κλείνουμε... Συνέρχομαι... Βάζω κι εγώ σιγά σιγά τα πράγματα στη ζωή μου σε μία τάξη ξανά... Με φόβο, αλλά με πάθος, και προπαντώς με θετική σκέψη...!!
Υπάρχουν άνθρωποι που βρίσκονται στο δρόμο μας και μας κάνουν τη ζωή δύσκολη, αλλά είναι για λίγο, γιατί δεν τους έχουμε επιλέξει. Βρέθηκαν τυχαία! Με διάφορους τρόπους τους αντιμετωπίζουμε και τους αφήνουμε πίσω. Και τότε γίνονται μια μακρινή κακή ανάμνηση...
Άκου με καλά... Σου δίνω το λόγο μου πως αυτό από εδώ και στο εξής θα το αντιμετωπίσουμε μαζί! Θα βγω ΕΓΩ μπροστά, ακόμα κι αν χρειαστεί να βοηθήσει κι ο Τάσος :) !! Αλλά να σε ξανακούσω να κλαις και να μην είμαι εκεί να σε κάνω μια αγκαλιά, δεν το δέχομαι!! Ξέρεις τώρα... ξύπνησες το καρκινάκι ξανά μέσα μου... Καλή, καλή, αλλά μη μου πειράξεις την οικογένειά μου... Κι εσύ ανήκεις σε αυτή... Τέλος... Θεώρησε το γεγονός απλώς σαν ένα πάρκινγκ... σαν ένα σκασμένο λάστιχο...και ξέρεις εσύ γιατί μιλάω...
Τις τελευταίες μέρες νιώθω καλύτερα... Κι ας με πειράζουν ότι περπατώ με το κεφάλι κάτω... Δεν κοιτάω κάτω.... απλώς ευθεία... μπροστά... ούτε δεξιά, ούτε αριστερά... Δεν με ενδιαφέρει τι γίνεται γύρω μου, παρά μόνο που θέλω να πάω... Εκεί κοιτάω... Και μου αρέσει εκεί που πάω... Γιατί τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή αυτό επιλέγω... Κοιτάμε μπροστά...
"no matter how hard the past is, you can always begin again"... Σου θυμίζει κάτι;;;....
Αύριο....
Σου ζητώ συγνώμη... Έπρεπε να βρω χρόνο να σε βοηθήσω... Να το τρέξουμε... Δεν είχα καταλάβει πόσο σου στοίχιζε μέσα σου αυτό... Επανέρχομαι όμως στο είπα... Και θα τελειώσει αυτό... Και μετά θα έρθει κάτι άλλο, το ξέρεις καλά... Αλλά ένα ένα ας τα κλείνουμε... Συνέρχομαι... Βάζω κι εγώ σιγά σιγά τα πράγματα στη ζωή μου σε μία τάξη ξανά... Με φόβο, αλλά με πάθος, και προπαντώς με θετική σκέψη...!!
Υπάρχουν άνθρωποι που βρίσκονται στο δρόμο μας και μας κάνουν τη ζωή δύσκολη, αλλά είναι για λίγο, γιατί δεν τους έχουμε επιλέξει. Βρέθηκαν τυχαία! Με διάφορους τρόπους τους αντιμετωπίζουμε και τους αφήνουμε πίσω. Και τότε γίνονται μια μακρινή κακή ανάμνηση...
Άκου με καλά... Σου δίνω το λόγο μου πως αυτό από εδώ και στο εξής θα το αντιμετωπίσουμε μαζί! Θα βγω ΕΓΩ μπροστά, ακόμα κι αν χρειαστεί να βοηθήσει κι ο Τάσος :) !! Αλλά να σε ξανακούσω να κλαις και να μην είμαι εκεί να σε κάνω μια αγκαλιά, δεν το δέχομαι!! Ξέρεις τώρα... ξύπνησες το καρκινάκι ξανά μέσα μου... Καλή, καλή, αλλά μη μου πειράξεις την οικογένειά μου... Κι εσύ ανήκεις σε αυτή... Τέλος... Θεώρησε το γεγονός απλώς σαν ένα πάρκινγκ... σαν ένα σκασμένο λάστιχο...και ξέρεις εσύ γιατί μιλάω...
Τις τελευταίες μέρες νιώθω καλύτερα... Κι ας με πειράζουν ότι περπατώ με το κεφάλι κάτω... Δεν κοιτάω κάτω.... απλώς ευθεία... μπροστά... ούτε δεξιά, ούτε αριστερά... Δεν με ενδιαφέρει τι γίνεται γύρω μου, παρά μόνο που θέλω να πάω... Εκεί κοιτάω... Και μου αρέσει εκεί που πάω... Γιατί τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή αυτό επιλέγω... Κοιτάμε μπροστά...
"no matter how hard the past is, you can always begin again"... Σου θυμίζει κάτι;;;....
Αύριο....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου