ΚΑΠΟΙΕΣ ΜΕΡΕΣ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ....

Υπάρχουν κάποιες μέρες που είναι πιο δύσκολες από τις άλλες... Κάποιες μέρες που θέλεις να κλαις, να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο, που απογοητεύεσαι, που θες απλά να εξαφανιστείς... Κάποιες μέρες σαν την Παρασκευή που έφυγα από τη δουλειά, που έρχονται στιγμές που με ζορίζουν πολύ... όχι τα θέματα δουλειάς, αυτά δεν με φόβισαν ποτέ...Δύσκολα ή εύκολα, είναι απλά δουλειά... Τα διαπλεκόμενα δεν άντεχα ποτέ μου... Το να είσαι στη μέση ενός κυκεωνα, μιας κατάστασης που θες να φύγεις, να ξεφύγεις... μα δεν μπορείς...
Που έρχονται στιγμές που πρέπει να παίξεις ένα ρόλο που δεν διάλεξες, που θες να αποφύγεις, που φοβάσαι την καταιγίδα και που δυστυχώς καλείσαι να αντιμετωπίσεις, μα δεν ξέρεις πως.... Αυτές τις φορές, είναι αστείο, αλλά την ώρα που φεύγω έχει ήδη βραδιάσει κι εγώ φοράω τα γυαλιά ηλίου μέσα στο τρένο, για να μπορώ να βουρκώσω και να κλάψω,χωρίς να με βλέπουν... Ή νιώθω λίγο σαν το γιο μου που φοράει τα γυαλιά μου και νομίζει πως εγώ δεν τον βλέπω και γυρίζω γύρω γύρω στο σπίτι και κάνω πως τον ψάχνω.... Έτσι κι εγώ έχω την ψευδαίσθηση πως δεν με βλέπουν, πως κρύβομαι...
Παρκάρεις το αυτοκίνητο, σκουπίζεις τα μάτια σου και ανεβαίνεις σπίτι σου φορώντας ένα χαμόγελο για να αγκαλιάσεις τα παιδιά σου... Και όλο αυτό σου μοιάζει βουνό... Είναι φοβερό πως κάτι τέτοιες στιγμές μπορεί να σε κάνει ένα παιδικό χαμόγελο κι ένα "μπου", να ξεχάσεις μονομιάς όλα όσα σκεφτόσουν μέχρι εκείνη τη στιγμή και να κυλιστείς στο πάτωμα, να παίξεις κρυφτό και να κάνεις αεροπλανάκι, φορώντας ακόμα τις γόβες.................
Και εκεί, παίρνεις χαρά από τη χαρά τους.... Αυτό πόσο μου έχει λείψει.... Αυτό, το να μπορείς να χαίρεσαι με τα πιο μικρά ίσως τα πιο χαζά πράγματα... Αυτή η παιδική αθωότητα.... Που όλο το Σαββατοκύριακο κουνούσαμε το δόντι της κόρης μου και τη χαρά της όταν ΜΟΝΗ  της - σχεδόν -  κατάφερε να το βγάλει και έτρεχε περήφανη δεξιά και αριστερά κρατώντας το δοντάκι της στο χέρι, να το δείξει, να το πει, να πάρουμε τηλέφωνο τη νονά της, να της πει για το κατόρθωμα της... Να της πει πως μεγάλωσε τόσο που βγήκε κι άλλο δόντι... Και η μεγάλη προσμονή της "νεράιδας των δοντιών".... Υπάρχει τίποτα πιο υπέροχο από το πρωινό ξύπνημα μιας Δευτέρας, με τη φωνούλα να σου φωνάζει "ξύπνα μαμά, ξύπνα να δεις πόσα ζαχαρωτά μου έφερε η νεράιδα των δοντιών!!".... Τι όμορφο να μπορούσαμε να είμαστε τόσο χαρούμενοι με λίγα ζαχαρωτά... Εκεί παλεύω να ξαναγυρίσω! Στο να αντλώ χαρά από μία σοκολάτα... Από κάτι μακρύ και γλυκό που φέρνει ο κουμπάρος :) Και να γυρίζω σαν τρελή νονά γύρω γύρω με το βαφτηστήρι μου με τα ποδήλατα και να μου φωνάζει όλο περηφάνια : "Νονά τα κατάφερα!Νονά τα κατάφερα, με βλέπεις;;" , λίγο πριν πέσει πάνω στα κάγκελα.... Κι ας νομίζει ο κουμπάρος ότι θα τη βγάλει καθαρή με απλά κάτι μακρύ και γλυκό! Κάτι ξέρει η κουμπάρα που προτιμάει το μακρύ και αλμυρό του κουμπάρου...!! Σε έσωσαν τα αμύγδαλα τρελοκούμπαρε!! Όλα αυτά μου έχουν λείψει που τα έχουμε αφήσει λίγο πιο πίσω...
Λοιπόν, συμφωνία κουμπάρε... Την επόμενη φορά που θα πάμε για βόλτα με τα ποδήλατα, οι πελοποννησιακές δικαιολογίες τύπου "δεν έβρισκα τη βάση ποδηλάτου" κομμένες!! Θα αναλάβω εγώ να γυρίζω γύρω γύρω με το βαφτηστήρι μου (χωρίς γερμανικά συστήματα, αλλά με το σύστημα της νονάς), εσύ θα απολαμβάνεις το καφεδάκι σου και σαν αντάλλαγμα εσύ θα αναλάβεις το ντουλάπι... Βλέπεις καλή κουμπάρα, ούτε δόσεις, ούτε τίποτα από αυτά που χάνεις το σήμα....Εγώ ποδήλατο, εσύ ντουλάπι κι εγώ μετά γουρουνόπουλο! Γιατί όπως βλέπεις εδώ, εκεί που πάει να γίνει το τζάκι, χαλάει το ασανσέρ, εκεί που πάει να ξαναγίνει, χαλάει το θερμοσίφωνο.... Κολλήσαμε κουμπαρογκαντεμιά!!
Λοιπόν, από τώρα κανονίστε κάτι για το Σάββατο... Θέλετε εδώ, θέλετε εκεί, θέλετε πιο πέρα... Κανονίστε κρασολεμοντσελοκατάνηξη..... και τα σκυλιά δεμένα!!
Και ας αφήσουμε τις δύσκολες μέρες να περνάνε απαρατήρητες....