Είναι τόσο αστείο, μα υπάρχουν γύρω μας τόσοι κριτές... Κρίνουν αυτά που λέμε, αυτά που κάνουμε, αυτά που ζούμε, λες και μας ξέρουν, λες και ξέρουν τις συνθήκες της ζωής μας, λες και τους δώσαμε το δικαίωμα να μας κρίνουν... Είναι τόσο θλιβερό όσο και αστείο...
Και τι να πεις;;;... Παλιά αντιδρούσα, αντιδρούσα έντονα... Τώρα πράγματι η αλήθεια είναι πως έχω αλλάξει και έχω αλλάξει πολύ... Τι να απαντήσεις, τι να εξηγήσεις και γιατί να μπεις σε αυτή τη διαδικασία αναρωτιέμαι, όταν η πλειοψηφία των ανθρώπων αυτών, δεν σε ξέρει αληθινά, δεν σε ακούει και δεν σε βλέπει καν... Εγώ έμαθα τους ανθρώπους γύρω μου να τους σέβομαι καταρχήν σαν οντότητες, να σέβομαι τη διαφορετικότητα του καθενός, καταρχήν να τους ακούω, ίσως να τους συμβουλεύω αν μου δίνεται η δυνατότητα και κατά σημαντικότερο να τους καταλαβαίνω...!! Είναι τόσο εύκολο να κρίνεις τον άλλο, όταν είσαι απ' έξω, όταν δεν ξέρεις, όταν δεν καταλαβαίνεις, όταν δεν έχεις κάνει καν τον κόπο να τον ακούσεις... Γελάς, κρίνεσαι γιατί για να γελάς δεν αντιλαμβάνεσαι τη σοβαρότητα των πραγμάτων, είσαι θλιμμένος κρίνεσαι γιατί είσαι αχάριστος, θυμώνεις κρίνεσαι γιατί χάνεις τον έλεγχο... Προχθές κρίθηκα από πολλούς γιατί αρνήθηκα να ανακοινώσω σε μία συνάδελφο ότι μετακινείται... Από κάποιους κρίθηκα γιατί παράκουσα την 'εντολή', από κάποιους άλλους γιατί έδωσα το δικαίωμα για την 'εντολή', από άλλους γιατί δουλεύω τόσο και φτάνω στο σημείο να πνίγομαι, κι όταν χαλαρώνω κρίνομαι γιατί χαλάρωσα... Είσαι ενοχικός, κρίνεσαι γιατί είσαι ενοχικός και καταλήγεις πολλές φορές αυτοκαταστροφικός, είσαι αναίσθητος κρίνεσαι γιατί δεν νοιάζεσαι... Αναρωτιέμαι όλοι αυτοί που τόσο ελαφρά την καρδία κρίνουν, γύρισαν ποτέ να κοιτάξουν τον εαυτό τους και να κρίνουν τη συμπεριφορά τους;; Προφανώς και όχι!!!
Υπάρχουν φορές που απλά τα ακούω και τα προσπερνάω, υπάρχουν φορές όπως σήμερα που θυμώνω! Θεωρώ όμως πιο υγιές να παίρνω το χρόνο μου και να κοιτάω μέσα μου για να διορθώσω εγώ πράγματα σε μένα, παρά να κοιτάω τον απέναντί μου και να τον κρίνω! Γιατί έτσι έχω την ελπίδα να διορθώσω πράγματα και να γίνω καλύτερος άνθρωπος... Και μπορεί για μερικούς αυτό να είναι ανόητο, γιατί για να επιβιώσεις πρέπει να είσαι σκληρός, αναίσθητος και γουρούνι, αλλά εγώ επιμένω να κρατάω τα όμορφα πράγματα του εαυτού μου κι ας επιβιώνω δυσκολότερα... Τι να κάνουμε; Ο καθένας μας κάνει ότι μπορεί κι ότι επιλέγει...
Εγώ μένω στο ότι η ιστορία θα μας κρίνει... Και η ιστορία η δική μου είναι τα παιδιά μου... Αυτή την κριτική τρέμω κάθε βράδυ που ξαπλώνω... Αυτές τις τύψεις δεν μπορώ να καταπολεμήσω... Αυτό είναι το ευαίσθητο σημείο μου... Και πολλές φορές θαυμάζω και συγκινούμαι τόσο με το ένστικτο των παιδιών... Η αγκαλιά της κόρης μου σήμερα, και το ότι ήθελε να κάτσουμε να συζητήσουμε, το "σ' αγαπώ μαμά, είσαι η καλύτερη μαμά του κόσμου", ήταν ακριβώς αυτό που είχα τόση ανάγκη να ακούσω μια μέρα σαν τη σημερινή, από ένα παιδί που δεν εκδηλώνει τόσο εύκολα τα συναισθήματά του... "Μαμά, μ' αρέσει τόσο πολύ που χαμογελάς, ακόμα κι όταν θυμώνεις, και ξέρω ότι προσπαθείς να είσαι ήρεμη και να μη μου φωνάξεις όταν κάνω τρέλες και σου υπόσχομαι να προσπαθήσω να σε ακούω πιο πολύ, γιατί σκέφτηκα και κατάλαβα αυτά που μου είπες, ότι δεν σε έμαθε κανένα σχολείο να είσαι μαμά... Και χθες που μου φώναξες σε είδα που στεναχωρήθηκες, γιατί ξέρω ότι δεν θέλω να μου φωνάζεις..."..... Και να φανταστείς πως υπάρχουν μέρες απελπισίας, που νομίζεις πως μιλάς μόνος σου και τα παιδιά δεν σε ακούνε... Α ρε δάσκαλε, πόσες φορές σε σκέφτομαι... Ακούνε ακόμα κι όταν είμαστε σίγουροι πως δεν καταλαβαίνουν τίποτα από όσα λέμε....Αυτούς τους κριτές φοβάμαι λοιπόν εγώ και αυτή την κριτική τρέμω και σέβομαι... Την κριτική των ανθρώπων που έχουμε την απόλυτη ευθύνη της διαπαιδαγώγησής τους....
Η ιστορία λοιπόν θα μας κρίνει, κι ελπίζω η κριτική να μην μας πονέσει, γιατί ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω να διορθώσουμε πράγματα δυστυχώς...
Και τι να πεις;;;... Παλιά αντιδρούσα, αντιδρούσα έντονα... Τώρα πράγματι η αλήθεια είναι πως έχω αλλάξει και έχω αλλάξει πολύ... Τι να απαντήσεις, τι να εξηγήσεις και γιατί να μπεις σε αυτή τη διαδικασία αναρωτιέμαι, όταν η πλειοψηφία των ανθρώπων αυτών, δεν σε ξέρει αληθινά, δεν σε ακούει και δεν σε βλέπει καν... Εγώ έμαθα τους ανθρώπους γύρω μου να τους σέβομαι καταρχήν σαν οντότητες, να σέβομαι τη διαφορετικότητα του καθενός, καταρχήν να τους ακούω, ίσως να τους συμβουλεύω αν μου δίνεται η δυνατότητα και κατά σημαντικότερο να τους καταλαβαίνω...!! Είναι τόσο εύκολο να κρίνεις τον άλλο, όταν είσαι απ' έξω, όταν δεν ξέρεις, όταν δεν καταλαβαίνεις, όταν δεν έχεις κάνει καν τον κόπο να τον ακούσεις... Γελάς, κρίνεσαι γιατί για να γελάς δεν αντιλαμβάνεσαι τη σοβαρότητα των πραγμάτων, είσαι θλιμμένος κρίνεσαι γιατί είσαι αχάριστος, θυμώνεις κρίνεσαι γιατί χάνεις τον έλεγχο... Προχθές κρίθηκα από πολλούς γιατί αρνήθηκα να ανακοινώσω σε μία συνάδελφο ότι μετακινείται... Από κάποιους κρίθηκα γιατί παράκουσα την 'εντολή', από κάποιους άλλους γιατί έδωσα το δικαίωμα για την 'εντολή', από άλλους γιατί δουλεύω τόσο και φτάνω στο σημείο να πνίγομαι, κι όταν χαλαρώνω κρίνομαι γιατί χαλάρωσα... Είσαι ενοχικός, κρίνεσαι γιατί είσαι ενοχικός και καταλήγεις πολλές φορές αυτοκαταστροφικός, είσαι αναίσθητος κρίνεσαι γιατί δεν νοιάζεσαι... Αναρωτιέμαι όλοι αυτοί που τόσο ελαφρά την καρδία κρίνουν, γύρισαν ποτέ να κοιτάξουν τον εαυτό τους και να κρίνουν τη συμπεριφορά τους;; Προφανώς και όχι!!!
Υπάρχουν φορές που απλά τα ακούω και τα προσπερνάω, υπάρχουν φορές όπως σήμερα που θυμώνω! Θεωρώ όμως πιο υγιές να παίρνω το χρόνο μου και να κοιτάω μέσα μου για να διορθώσω εγώ πράγματα σε μένα, παρά να κοιτάω τον απέναντί μου και να τον κρίνω! Γιατί έτσι έχω την ελπίδα να διορθώσω πράγματα και να γίνω καλύτερος άνθρωπος... Και μπορεί για μερικούς αυτό να είναι ανόητο, γιατί για να επιβιώσεις πρέπει να είσαι σκληρός, αναίσθητος και γουρούνι, αλλά εγώ επιμένω να κρατάω τα όμορφα πράγματα του εαυτού μου κι ας επιβιώνω δυσκολότερα... Τι να κάνουμε; Ο καθένας μας κάνει ότι μπορεί κι ότι επιλέγει...
Εγώ μένω στο ότι η ιστορία θα μας κρίνει... Και η ιστορία η δική μου είναι τα παιδιά μου... Αυτή την κριτική τρέμω κάθε βράδυ που ξαπλώνω... Αυτές τις τύψεις δεν μπορώ να καταπολεμήσω... Αυτό είναι το ευαίσθητο σημείο μου... Και πολλές φορές θαυμάζω και συγκινούμαι τόσο με το ένστικτο των παιδιών... Η αγκαλιά της κόρης μου σήμερα, και το ότι ήθελε να κάτσουμε να συζητήσουμε, το "σ' αγαπώ μαμά, είσαι η καλύτερη μαμά του κόσμου", ήταν ακριβώς αυτό που είχα τόση ανάγκη να ακούσω μια μέρα σαν τη σημερινή, από ένα παιδί που δεν εκδηλώνει τόσο εύκολα τα συναισθήματά του... "Μαμά, μ' αρέσει τόσο πολύ που χαμογελάς, ακόμα κι όταν θυμώνεις, και ξέρω ότι προσπαθείς να είσαι ήρεμη και να μη μου φωνάξεις όταν κάνω τρέλες και σου υπόσχομαι να προσπαθήσω να σε ακούω πιο πολύ, γιατί σκέφτηκα και κατάλαβα αυτά που μου είπες, ότι δεν σε έμαθε κανένα σχολείο να είσαι μαμά... Και χθες που μου φώναξες σε είδα που στεναχωρήθηκες, γιατί ξέρω ότι δεν θέλω να μου φωνάζεις..."..... Και να φανταστείς πως υπάρχουν μέρες απελπισίας, που νομίζεις πως μιλάς μόνος σου και τα παιδιά δεν σε ακούνε... Α ρε δάσκαλε, πόσες φορές σε σκέφτομαι... Ακούνε ακόμα κι όταν είμαστε σίγουροι πως δεν καταλαβαίνουν τίποτα από όσα λέμε....Αυτούς τους κριτές φοβάμαι λοιπόν εγώ και αυτή την κριτική τρέμω και σέβομαι... Την κριτική των ανθρώπων που έχουμε την απόλυτη ευθύνη της διαπαιδαγώγησής τους....
Η ιστορία λοιπόν θα μας κρίνει, κι ελπίζω η κριτική να μην μας πονέσει, γιατί ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω να διορθώσουμε πράγματα δυστυχώς...
einai toso eukolo na krinei o kathenas ekso apo to xoro.
ΑπάντησηΔιαγραφήaytoi pou krinoun einai apla kompleksikoi pou tous einai adynaton na doun ta lathi tous omws poly eukolo na doun ta lathi twn gyrw tous!