Ξεκινάει η μέρα μας εύκολα ή δύσκολα, συνήθως δύσκολα και τρέχοντας... Εγώ σαν άνθρωπος έχω ένα θέμα με το πρωινό μου. Θέλω η μέρα μου να ξεκινάει όμορφα... Χωρίς γκρίνιες, χωρίς φωνές, χωρίς αχ και βαχ... Και το έχω δουλέψει πολύ... Το έχω παλέψει και εξακολουθώ να το παλεύω, και μεγαλώνοντας δεν το διαπραγματεύομαι κιόλας......
Θέλω το πρωί να σηκωθώ να ετοιμαστώ, να βάλω μουσικούλα, να ετοιμάσω τα παιδιά μου και να χαιρετηθούμε όλοι με αγκαλιές και χαμόγελα για την καινούρια μας μέρα που ξεκινάει... Υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από το να ξεκινάς τη μέρα σου με χαμόγελα και αγκαλιές αναρωτιέμαι;;;... Ακόμα κι αν πρόκειται να πας κάπου που δεν σου αρέσει, πρέπει να το κάνεις να σου αρέσει... Να βρεις τον τρόπο να σου αρέσει... Να βρεις κάτι μέσα σε όλο αυτό που σε χαλάει, που να σε ευχαριστεί και να σε κάνει χαρούμενο... Κι αν όχι, να έχεις την προσμονή του να γυρίσεις πίσω το απόγευμα εκεί... στο λιμανάκι σου... όποιο κι αν είναι αυτό για τον καθένα μας...
Όταν περνάει το μεσημέρι αρχίζω να κοιτάω επίμονα το ρολόι η αλήθεια είναι, και ανυπομονώ να φύγω, να γυρίσω πίσω στα παιδάκια μου, να μάθω τα νέα τους, πώς πέρασαν τη μέρα τους, αν είναι καλά, αν είναι χαρούμενα, αν τα πείραξε κανείς.... Αρχίζω τα τηλέφωνα με το μικρό μπομπιράκι μου να μην αφήνει το τηλέφωνο και να λέει διαρκώς "Μαμά... απώ..." με αυτή τη γλυκιά φωνούλα του... Τη μικρή μου πριγκηπισούλα να με ρωτάει τι ώρα θα γυρίσω γιατί έχει να μου πει νέα από το σχολείο, που πήρε 10 με τρία θαυμαστικά.... και εγώ σαν μαμά κουκουβάγια να φουσκώνω από χαρά...
Κι έρχονται κάτι μέρες σαν την προχθεσινή, που είσαι σε μια "σπουδαία" συνάντηση στη δουλειά... που έχουν να σου ανακοινώσουν μια "σπουδαία" θέση που αναλαμβάνεις....και μέσα σε όλα σε προετοιμάζουν πως ξέρουν πως έχεις μικρά παιδιά, αλλά πρέπει να κάνεις "θυσίες", χωρίς στ' αλήθεια να σου δίνουν την επιλογή να πεις όχι, γιατί "οι καιροί είναι δύσκολοι" και γιατί "είσαι τυχερή που σε επέλεξαν" κι ένα σωρό τέτοιες παπαρολογίες... κι όσο αυτοί μιλάνε εσύ κάθεσαι σε αναμμένα κάρβουνα γιατί ακούς το τηλέφωνό σου να χτυπάει επίμονα... Με κόμπο στο στομάχι, με μεγάλη ντροπή σηκώνεσαι από τη συνάντηση, ζητάς συγνώμη και πας να δεις τι συμβαίνει... Εκείνοι μένουν έκπληκτοι με το θράσος σου να διακόψεις μια τόσο "σπουδαία" συνάντηση, με τόσο "σπουδαίους" ανθρώπους... Και ακούς το παιδί σου να κλαίει και να σου λέει πως ο αδελφός της χτύπησε και τρέχουν αίματα... Και προσπαθείς να καταλάβεις τι έχει γίνει, αλλά είσαι μακρυά, δεν είσαι εκεί και πώς να το αντιμετωπίσεις αν δεν ξέρεις τι έχει συμβεί, και πόσο σοβαρό είναι... Και ξαφνικά ξεχνάς τα πάντα για τις "θυσίες", για τις "σπουδαίες" συναντήσεις, για τις προαγωγές, για τα συγχαρητήρια και αρχίζεις πανικόβλητη να τρέχεις... "Συγνώμη, αλλά το παιδί μου χτύπησε και πρέπει να φύγω, αν νομίζετε πως δεν κάνω για τη θέση είναι απολύτως κατανοητό από εμένα" τους είπα και άρχισα να τρέχω... Δεν γύρισα πίσω να κοιτάξω ούτε αντιδράσεις, ούτε τίποτα... Άκουσα μόνο μια φωνή από το βάθος του διαδρόμου καθώς έτρεχα στα σκαλιά να μου φωνάζει "πρόσεχε..." Φεύγοντας μίλησα με ένα- δυο ανθρώπους που προσπαθούσαν να με ηρεμήσουν και τους ευχαριστώ πολύ για αυτό, και στην υπόλοιπη διαδρομή μιλούσα με την κόρη μου προσπαθώντας να την ηρεμήσω, γιατί δεν το ήθελε που χτύπησε ο αδελφούλης της... Το ξέρω... Ατυχήματα συμβαίνουν... Οι ενοχές όμως μιας μάνας που δεν ήταν παρούσα, δεν θα σταματήσουν ποτέ να υπάρχουν... Ξέρω... Όπως προσπαθούσε - μάταια - μετά ο Ανευλαβής να μου διώξει τις τύψεις μου, δεν δουλεύω από χόμπι, από ανάγκη δουλεύω όπως και οι περισσότεροι από εμάς... Είναι έτσι όμως ή θα μπορούσα απλά να θέσω κι εγώ τα όριά μου και να πω, συγνώμη δεν με νοιάζει τι συνάντηση υπάρχει, έχει περάσει η ώρα κι εγώ πρέπει να φύγω; Ή μετά απλά δεν θα είχα δουλειά;... Δεν ξέρω ποια είναι η πιο σωστή επιλογή... Το καλό είναι ότι το παιδί τελικά δεν είχε χτυπήσει σοβαρά και ότι εγώ δεν έχασα ούτε τη δουλειά μου ούτε τη θέση μου... Δεν ξέρω αν υπάρχει σωστό ή λάθος σε αυτά τα πράγματα, νομίζω ότι είναι απλά επιλογές βασισμένες στις υπάρχουσες συνθήκες... Κρίνεις, νιώθεις, πράττεις...
Και μετά ξεκινάει μια καινούρια μέρα... Με χαμόγελο... Είναι μια καινούρια μέρα και είμαστε καλά... Κάποιος με ρώτησε προχθές πώς την παλεύω... Με θετική ενέργεια και χαμόγελο του απάντησα... Δεν επιτρέπω στον εαυτό μου άλλη επιλογή... Δεν επιτρέπω στη ζωή μου μιζέρια... Είναι από τα πράγματα που δεν μπορώ να αντιμετωπίσω... Τη γκρίνια και τη μιζέρια... Έχω περάσει πολλά στη ζωή μου και έχω σταθεί όρθια... Με κόπο... Αλλά είμαι όρθια... Και όσο μπορώ θα χαμογελάω... Άνθρωποι που μου χαλάνε τη μέρα, δεν χωράνε στη ζωή μου... Και ναι, δεν λέω, έρχονται μέρες που υπάρχουν προβλήματα, μεγάλα ή μικρά, και θα τα συζητήσουμε και θα στεναχωρηθούμε και θα κλάψουμε και θα λυγίσουμε... Αλλά μετά θα ξανασηκωθούμε, θα βρούμε τη δύναμη να συνεχίσουμε και θα χαμογελάσουμε ξανά... Θέλω ξεκάθαρα πράγματα πια στη ζωή μου! Δεν θέλω να σκέφτομαι, δεν θέλω να αναρωτιέμαι, δεν θέλω να πιέζομαι, δεν θέλω να γίνονται δύσκολα ακόμα και τα πιο απλα....!!!
Και κλείνοντας θέλω να πω σε όσους με κοροϊδεύουν για τη μνήμη μου, πως δεν θυμάμαι από άμυνα... Δεν ξέρω αν στ' αλήθεια ξεχνάω ή αν απλώς "δεν δίνω σημασία", ή αν απλώς είναι ο τρόπος που έχω βρει για να προστατεύω τον εαυτό μου και να μη στεναχωριέμαι.... Ξέρω σίγουρα όμως πως αυτά κάπου συσσωρεύονται... Γιατί όταν κάποια στιγμή αποφάσισα να βάλω "τελείες" στη ζωή μου, ανασύρθηκαν μνήμες... Και μπορεί στ' αλήθεια να μη θυμόμουν γεγονότα, αλλά δεν είχε απολύτως καμία σημασία μετά για μένα... Γιατί απλώς όλα αυτά που "δεν θυμόμουν", τα άφηνα πίσω, και κάποια στιγμή ήρθαν μπροστά και συνειδητοποίησα πως εγώ είχα πια αδειάσει από συναισθήματα... Και τότε απλά έβαλα τελεία, για να μπορέσω να προχωρήσω... Έχει τόση σημασία λοιπόν τελικά αν θυμάσαι ακριβώς τι ήταν αυτό που σε είχε ενοχλήσει ή όχι;.... Αφού το σίγουρο ήταν πως σε είχε ενοχλήσει, το είχες πει, το είχες συζητήσει, το είχες ξανασυζητήσει και μετά απλά το είχες "ξεχάσει"... Πόση σημασία έχει μετά να αποδείξεις αν έχεις δίκιο ή άδικο;;... Αφού εσύ ξέρεις... Εσύ νιώθεις ή δεν νιώθεις... Κι ας μη θυμάσαι πια καν το γιατί....
Θέλω το πρωί να σηκωθώ να ετοιμαστώ, να βάλω μουσικούλα, να ετοιμάσω τα παιδιά μου και να χαιρετηθούμε όλοι με αγκαλιές και χαμόγελα για την καινούρια μας μέρα που ξεκινάει... Υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από το να ξεκινάς τη μέρα σου με χαμόγελα και αγκαλιές αναρωτιέμαι;;;... Ακόμα κι αν πρόκειται να πας κάπου που δεν σου αρέσει, πρέπει να το κάνεις να σου αρέσει... Να βρεις τον τρόπο να σου αρέσει... Να βρεις κάτι μέσα σε όλο αυτό που σε χαλάει, που να σε ευχαριστεί και να σε κάνει χαρούμενο... Κι αν όχι, να έχεις την προσμονή του να γυρίσεις πίσω το απόγευμα εκεί... στο λιμανάκι σου... όποιο κι αν είναι αυτό για τον καθένα μας...
Όταν περνάει το μεσημέρι αρχίζω να κοιτάω επίμονα το ρολόι η αλήθεια είναι, και ανυπομονώ να φύγω, να γυρίσω πίσω στα παιδάκια μου, να μάθω τα νέα τους, πώς πέρασαν τη μέρα τους, αν είναι καλά, αν είναι χαρούμενα, αν τα πείραξε κανείς.... Αρχίζω τα τηλέφωνα με το μικρό μπομπιράκι μου να μην αφήνει το τηλέφωνο και να λέει διαρκώς "Μαμά... απώ..." με αυτή τη γλυκιά φωνούλα του... Τη μικρή μου πριγκηπισούλα να με ρωτάει τι ώρα θα γυρίσω γιατί έχει να μου πει νέα από το σχολείο, που πήρε 10 με τρία θαυμαστικά.... και εγώ σαν μαμά κουκουβάγια να φουσκώνω από χαρά...
Κι έρχονται κάτι μέρες σαν την προχθεσινή, που είσαι σε μια "σπουδαία" συνάντηση στη δουλειά... που έχουν να σου ανακοινώσουν μια "σπουδαία" θέση που αναλαμβάνεις....και μέσα σε όλα σε προετοιμάζουν πως ξέρουν πως έχεις μικρά παιδιά, αλλά πρέπει να κάνεις "θυσίες", χωρίς στ' αλήθεια να σου δίνουν την επιλογή να πεις όχι, γιατί "οι καιροί είναι δύσκολοι" και γιατί "είσαι τυχερή που σε επέλεξαν" κι ένα σωρό τέτοιες παπαρολογίες... κι όσο αυτοί μιλάνε εσύ κάθεσαι σε αναμμένα κάρβουνα γιατί ακούς το τηλέφωνό σου να χτυπάει επίμονα... Με κόμπο στο στομάχι, με μεγάλη ντροπή σηκώνεσαι από τη συνάντηση, ζητάς συγνώμη και πας να δεις τι συμβαίνει... Εκείνοι μένουν έκπληκτοι με το θράσος σου να διακόψεις μια τόσο "σπουδαία" συνάντηση, με τόσο "σπουδαίους" ανθρώπους... Και ακούς το παιδί σου να κλαίει και να σου λέει πως ο αδελφός της χτύπησε και τρέχουν αίματα... Και προσπαθείς να καταλάβεις τι έχει γίνει, αλλά είσαι μακρυά, δεν είσαι εκεί και πώς να το αντιμετωπίσεις αν δεν ξέρεις τι έχει συμβεί, και πόσο σοβαρό είναι... Και ξαφνικά ξεχνάς τα πάντα για τις "θυσίες", για τις "σπουδαίες" συναντήσεις, για τις προαγωγές, για τα συγχαρητήρια και αρχίζεις πανικόβλητη να τρέχεις... "Συγνώμη, αλλά το παιδί μου χτύπησε και πρέπει να φύγω, αν νομίζετε πως δεν κάνω για τη θέση είναι απολύτως κατανοητό από εμένα" τους είπα και άρχισα να τρέχω... Δεν γύρισα πίσω να κοιτάξω ούτε αντιδράσεις, ούτε τίποτα... Άκουσα μόνο μια φωνή από το βάθος του διαδρόμου καθώς έτρεχα στα σκαλιά να μου φωνάζει "πρόσεχε..." Φεύγοντας μίλησα με ένα- δυο ανθρώπους που προσπαθούσαν να με ηρεμήσουν και τους ευχαριστώ πολύ για αυτό, και στην υπόλοιπη διαδρομή μιλούσα με την κόρη μου προσπαθώντας να την ηρεμήσω, γιατί δεν το ήθελε που χτύπησε ο αδελφούλης της... Το ξέρω... Ατυχήματα συμβαίνουν... Οι ενοχές όμως μιας μάνας που δεν ήταν παρούσα, δεν θα σταματήσουν ποτέ να υπάρχουν... Ξέρω... Όπως προσπαθούσε - μάταια - μετά ο Ανευλαβής να μου διώξει τις τύψεις μου, δεν δουλεύω από χόμπι, από ανάγκη δουλεύω όπως και οι περισσότεροι από εμάς... Είναι έτσι όμως ή θα μπορούσα απλά να θέσω κι εγώ τα όριά μου και να πω, συγνώμη δεν με νοιάζει τι συνάντηση υπάρχει, έχει περάσει η ώρα κι εγώ πρέπει να φύγω; Ή μετά απλά δεν θα είχα δουλειά;... Δεν ξέρω ποια είναι η πιο σωστή επιλογή... Το καλό είναι ότι το παιδί τελικά δεν είχε χτυπήσει σοβαρά και ότι εγώ δεν έχασα ούτε τη δουλειά μου ούτε τη θέση μου... Δεν ξέρω αν υπάρχει σωστό ή λάθος σε αυτά τα πράγματα, νομίζω ότι είναι απλά επιλογές βασισμένες στις υπάρχουσες συνθήκες... Κρίνεις, νιώθεις, πράττεις...
Και μετά ξεκινάει μια καινούρια μέρα... Με χαμόγελο... Είναι μια καινούρια μέρα και είμαστε καλά... Κάποιος με ρώτησε προχθές πώς την παλεύω... Με θετική ενέργεια και χαμόγελο του απάντησα... Δεν επιτρέπω στον εαυτό μου άλλη επιλογή... Δεν επιτρέπω στη ζωή μου μιζέρια... Είναι από τα πράγματα που δεν μπορώ να αντιμετωπίσω... Τη γκρίνια και τη μιζέρια... Έχω περάσει πολλά στη ζωή μου και έχω σταθεί όρθια... Με κόπο... Αλλά είμαι όρθια... Και όσο μπορώ θα χαμογελάω... Άνθρωποι που μου χαλάνε τη μέρα, δεν χωράνε στη ζωή μου... Και ναι, δεν λέω, έρχονται μέρες που υπάρχουν προβλήματα, μεγάλα ή μικρά, και θα τα συζητήσουμε και θα στεναχωρηθούμε και θα κλάψουμε και θα λυγίσουμε... Αλλά μετά θα ξανασηκωθούμε, θα βρούμε τη δύναμη να συνεχίσουμε και θα χαμογελάσουμε ξανά... Θέλω ξεκάθαρα πράγματα πια στη ζωή μου! Δεν θέλω να σκέφτομαι, δεν θέλω να αναρωτιέμαι, δεν θέλω να πιέζομαι, δεν θέλω να γίνονται δύσκολα ακόμα και τα πιο απλα....!!!
Και κλείνοντας θέλω να πω σε όσους με κοροϊδεύουν για τη μνήμη μου, πως δεν θυμάμαι από άμυνα... Δεν ξέρω αν στ' αλήθεια ξεχνάω ή αν απλώς "δεν δίνω σημασία", ή αν απλώς είναι ο τρόπος που έχω βρει για να προστατεύω τον εαυτό μου και να μη στεναχωριέμαι.... Ξέρω σίγουρα όμως πως αυτά κάπου συσσωρεύονται... Γιατί όταν κάποια στιγμή αποφάσισα να βάλω "τελείες" στη ζωή μου, ανασύρθηκαν μνήμες... Και μπορεί στ' αλήθεια να μη θυμόμουν γεγονότα, αλλά δεν είχε απολύτως καμία σημασία μετά για μένα... Γιατί απλώς όλα αυτά που "δεν θυμόμουν", τα άφηνα πίσω, και κάποια στιγμή ήρθαν μπροστά και συνειδητοποίησα πως εγώ είχα πια αδειάσει από συναισθήματα... Και τότε απλά έβαλα τελεία, για να μπορέσω να προχωρήσω... Έχει τόση σημασία λοιπόν τελικά αν θυμάσαι ακριβώς τι ήταν αυτό που σε είχε ενοχλήσει ή όχι;.... Αφού το σίγουρο ήταν πως σε είχε ενοχλήσει, το είχες πει, το είχες συζητήσει, το είχες ξανασυζητήσει και μετά απλά το είχες "ξεχάσει"... Πόση σημασία έχει μετά να αποδείξεις αν έχεις δίκιο ή άδικο;;... Αφού εσύ ξέρεις... Εσύ νιώθεις ή δεν νιώθεις... Κι ας μη θυμάσαι πια καν το γιατί....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου