ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ VS ΛΟΓΙΚΗΣ...

Οριακά ξεπέρασα τη βδομάδα... Ευτυχώς που τυχαίνει και καμία γιορτή και καταφέρνουμε να βρισκόμαστε μία φορά την εβδομάδα! Και κοιτάμε ο ένας τον άλλον στα μάτια να δούμε αν είμαστε καλά, ή πόσο χάλια είμαστε... Μπορεί να χαλάμε και τους φρεσκοβαμμένους τοίχους, αλλά αυτά παθαίνεις όταν αφήνεις τους άντρες να συζητάνε για τεχνικά θέματα και να προσέχουν κι ένα ζωηρό μπομπιράκι ταυτόχρονα...!! Και πάει ο τοίχος! Αυτό όμως είναι το λιγότερο μπροστά στο να συνειδητοποιείς άλλα πράγματα... Και ο νοών νοείτω... Όλα λύνονται... Υπάρχει η μεριά της λογικής που προχθές το βράδυ συνειδητοποίησα για ακόμα μια φορά πως είναι απαραίτητη και η μεριά του συναισθήματος που πολλές φορές καταστρέφει αντί να λύνει προβλήματα... Πάντα όμως εγώ επιμένω πως μια αγκαλιά είναι εξίσου απαραίτητη με τη λογική...

Όλοι ξέρετε πια πως είμαι ένας άνθρωπος που με κυριεύουν τα συναισθήματα και κάπου εκεί γύρω μου αιωρείται και η λογική... Παλεύω χρόνια να το νικήσω, αλλά μου είναι αδύνατον... Αν δεν νιώθω δεν μπορώ να κάνω τίποτα... Κι αν νιώθω, μπορώ τα πάντα...!!! Όταν νιώθω κάποιον δικό μου άνθρωπο στεναχωρημένο, είναι σα να το ζω εγώ... Όταν δεν μπορώ να βοηθήσω κιόλας, εκεί τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα... Εκεί λοιπόν έρχεται η ώρα που θαυμάζω τους ανθρώπους που κυριεύονται από τη λογική και τα βάζουν κάτω, στήνουν τον άλλο απέναντι και προσπαθούν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα που εγώ προσπαθώ να το λύσω με μια αγκαλιά και με θυμό και με έναν Τάσο... Και εντάξει παραδέχομαι πως εκεί κάπου αναγκάζομαι να σκεφτώ - όσο κι αν δεν θέλω να δώσω σημασία - αλλά επιμένω πως δεν είναι δυνατόν να ισοπεδώνονται όλα... Σε αυτή την υπέρτατη για μένα προσπάθεια να τετραγωνίσω τη λογική, εγκαταλείπω... Εκεί θέλω να φύγω, να κοιμηθώ, να μη σκέφτομαι... Θα ήθελα για λίγο στη ζωή μου να μη σκέφτομαι... Να μην είναι τίποτα τόσο περίπλοκο... Να είναι όλα πιο απλά... Και ξέρω μετά βεβαιότητας πως υπάρχει κι άλλη μία ψυχή που νιώθει έτσι αυτή την εποχή... Θα περάσουν όλα αυτά, το ξέρω, όμως ξέρω ότι τίποτα από αυτά που έπονται δεν θα είναι ούτε απλό, ούτε εύκολο, αλλά εκεί είμαστε εμείς, για να σταθούμε όρθιοι, απέναντι σε ότι έρθει και να το αντιμετωπίσουμε όπως μπορούμε, άλλοι με τη λογική κι άλλοι με το συναίσθημα...
Ξέρω πως πάλι γράφω, γράφω, γράφω, ακαταλαβίστικα για κάποιους ίσως, τι να κάνω που όπως με πειράζει κάποιος, στο μυαλό μου επικρατεί μόνιμα ένας τυφώνας... Ίσως και για αυτό συνήθως σκέφτομαι και αντιδρώ με καθυστέρηση! Γιατί από τα λίγα πράγματα που έχω καταφέρει όλα αυτά τα χρόνια που έχει μαλλιάσει η γλώσσα του δάσκαλου και των συναφών του, είναι να μην αντιδρώ ακαριαία. Να αφήνω λίγο χρόνο από το συναίσθημα που με κυριεύει, να επεξεργάζομαι τις πληροφορίες και να αντιδρώ με περισσότερη ψυχραιμία... Ο τυφώνας όμως παρεμένει τυφώνας :)
Το παρήγορο είναι πως έρχονται γιορτές, ίσως καταφέρουμε να πάρουμε λίγες μέρες άδεια (ας βάλουμε λίγη θετική ενέργεια όλοι γιατί χανόμαστε!) και τότε θα καταφέρουμε ίσως να απομονώσουμε λίγο τα προβλήματα της δουλειάς, ίσως καταφέρουμε να κλείσουμε τα κινητά μας ώστε να μην μας ενοχλεί κανείς ανεπιθύμητος και να επικοινωνούμε μόνο με αυτούς τους λίγους που πραγματικά θέλουμε.... Να πάμε και σε κανένα χωριό του Άι Βασίλη, να κάνουμε πατινάζ, να παίξουμε και να γίνουμε για λίγο ξανά παιδιά με τα παιδιά μας... Και αν δεήσει και κανένας να μας ξεσηκώσει να πάμε σε κανένα ρεμπετάδικο με κρασάκι ή σε καμιά κρητική γωνιά με ρακί, να πιούμε, να μεθύσουμε, να χορέψουμε και να αφήσουμε τον εαυτό μας ελεύθερο να κάνουμε ότι τρέλα μας κατέβει, να χτυπάμε τις καμπάνες, να τρώμε τούμπες, να ζητάμε διόδια, να βγάζουμε τα τακούνια μας για να χορέψουμε κι ας μας βγάζουν μετά τα γυαλιά από τα πόδια μας, κι ας μη μας αφήνουν να πάρουμε τα μπουκάλια φεύγοντας... Κι ας μου πει κάποιος πως δεν του έχει λείψει αυτή η τρέλα...
Η ζωή είναι μικρή... και φεύγει γρήγορα... ας την απολαύσουμε και χωρίς αυτή τη ρημάδα τη λογική..!!!