Επειδή σαν καρκινάκι κυρίαρχο στοιχείο του χαρακτήρα μου είναι το συναίσθημα, έχω συγκινηθεί πολύ... Ίσως δεν είναι θέμα ζωδίου, αλλά θέμα φύλου, ίσως απλά θέμα χαρακτήρα. Γεννήθηκα με απίστευτες φοβίες. Πάντα θυμάμαι τον εαυτό μου να φοβάται να κάνει οτιδήποτε. Χωρίς να το δείχνω ποτέ. Πάντα σαν από άμυνα έβγαινε προς τα έξω ένας δυναμισμός. Πολλοί που με 'ξέρουν' θεωρούν ότι είμαι απίστευτα δυναμική γυναίκα. Οι ελάχιστοι όμως που αληθινά με ξέρουν, γνωρίζουν πολύ καλά πως πίσω από αυτόν τον δυναμισμό κρύβεται φόβος, πόνος, ανασφάλεια...
Οφείλω να ομολογήσω πως το μεγαλύτερο μέρος της ανεξαρτησίας μου και του δυναμισμού μου, τα χρωστάω στο σύντροφο της ζωής μου. Στον άντρα μου.
Που τον γνωρίζω περισσότερο από τη μισή μου ζωή.. Μεγαλώσαμε μαζί. Ζήσαμε τα πάντα μαζί. Γνωρίζει καλά κάθε κύτταρό μου. Έχουμε περάσει τόσα πολλά μαζί και πάντα είχε τη δύναμη, μια κρυφή δική του δύναμη, να με τραβάει από το χέρι και να με σηκώνει. Με έμαθε να κάνω σχεδόν τα πάντα μόνη μου. Να μην έχω ανάγκη κανέναν! Υπήρξε πάντα για μένα φίλος, σύντροφος, εραστής, πατέρας, αδελφός. Όταν χρειάστηκε να σταθώ δίπλα του, το έκανα. Και θα το έκανα ξανά και ξανά. Τότε όμως δεν είχα κανέναν να κρατήσει εμένα. Γιατί με είχε μάθει να μην έχω ανάγκη κανέναν αλλά πάντα είχα εκείνον.. Τότε, σε εκείνες τις στιγμές ανακάλυψα πως είχα 2 - 3 ανθρώπους που με κρατούσαν. Και τότε ανακάλυψα την αληθινή έννοια της φιλίας. Της αγάπης. Γιατί πολλοί μπορεί να λένε πως μας αγαπάνε, αλλά οι άνθρωποι που μας αγαπάνε αληθινα, που μας νοιάζονται, που μας ακούνε, που μας απλώνουν το χέρι να κρατηθούμε, είναι ελάχιστοι. Αυτούς τους ανθρώπους πώς μπορώ να μην τους έχω εκεί ψηλά; Σ' ένα βάθρο;
Σαν φίλη λοιπόν, νιώθω την υποχρέωση να βοηθήσω να διώξεις τις φοβίες σου. Να πεις αυτό που θες. Χωρίς να φοβάσαι. Αλήθεια τι φοβάσαι; Τι θα πουν οι άλλοι; Τι γνώμη έχουν για σένα; Σε νοιάζει στα αλήθεια ώστε να καταπιέζεις τον εαυτό σου; Πότε θα αφήσεις ελεύθερο το πνεύμα σου;... Αυτοί που αληθινά σε ξέρουν, ξέρουν πολύ καλά τι μπορείς να κάνεις και ποια είσαι. Κάνε την επανάστασή σου λοιπόν, πάταξε τα κατάλοιπά σου.. Αυτό παλεύω κι εγώ... Έλα, ας το κάνουμε παρέα... Σε περιμένω...
Οφείλω να ομολογήσω πως το μεγαλύτερο μέρος της ανεξαρτησίας μου και του δυναμισμού μου, τα χρωστάω στο σύντροφο της ζωής μου. Στον άντρα μου.
Που τον γνωρίζω περισσότερο από τη μισή μου ζωή.. Μεγαλώσαμε μαζί. Ζήσαμε τα πάντα μαζί. Γνωρίζει καλά κάθε κύτταρό μου. Έχουμε περάσει τόσα πολλά μαζί και πάντα είχε τη δύναμη, μια κρυφή δική του δύναμη, να με τραβάει από το χέρι και να με σηκώνει. Με έμαθε να κάνω σχεδόν τα πάντα μόνη μου. Να μην έχω ανάγκη κανέναν! Υπήρξε πάντα για μένα φίλος, σύντροφος, εραστής, πατέρας, αδελφός. Όταν χρειάστηκε να σταθώ δίπλα του, το έκανα. Και θα το έκανα ξανά και ξανά. Τότε όμως δεν είχα κανέναν να κρατήσει εμένα. Γιατί με είχε μάθει να μην έχω ανάγκη κανέναν αλλά πάντα είχα εκείνον.. Τότε, σε εκείνες τις στιγμές ανακάλυψα πως είχα 2 - 3 ανθρώπους που με κρατούσαν. Και τότε ανακάλυψα την αληθινή έννοια της φιλίας. Της αγάπης. Γιατί πολλοί μπορεί να λένε πως μας αγαπάνε, αλλά οι άνθρωποι που μας αγαπάνε αληθινα, που μας νοιάζονται, που μας ακούνε, που μας απλώνουν το χέρι να κρατηθούμε, είναι ελάχιστοι. Αυτούς τους ανθρώπους πώς μπορώ να μην τους έχω εκεί ψηλά; Σ' ένα βάθρο;
Σαν φίλη λοιπόν, νιώθω την υποχρέωση να βοηθήσω να διώξεις τις φοβίες σου. Να πεις αυτό που θες. Χωρίς να φοβάσαι. Αλήθεια τι φοβάσαι; Τι θα πουν οι άλλοι; Τι γνώμη έχουν για σένα; Σε νοιάζει στα αλήθεια ώστε να καταπιέζεις τον εαυτό σου; Πότε θα αφήσεις ελεύθερο το πνεύμα σου;... Αυτοί που αληθινά σε ξέρουν, ξέρουν πολύ καλά τι μπορείς να κάνεις και ποια είσαι. Κάνε την επανάστασή σου λοιπόν, πάταξε τα κατάλοιπά σου.. Αυτό παλεύω κι εγώ... Έλα, ας το κάνουμε παρέα... Σε περιμένω...
Φοβάμαι τη μοναξιά...Φοβάμαι την απόρριψη...Φοβάμαι μην ξυπνήσω ένα πρωί κ είμαι μόνη...Δυστυχώς ο τρόπος που μεγάλωσα μου δίδαξε ότι για να με αγαπούν οι άνθρωποι πρέπει να βάζω σε δεύτερη μοίρα τον εαυτό μου κ να ικανοποιώ μόνο τα δικά τους θέλω...Πόσο άδικο είναι να μεγαλώνει ένα παιδί με τόσες φοβίες κ να γίνεται ένας δυστυχισμένος ενήλικας μη ξέροντας τελικά τι του φταίει...Όμως ως εδώ καλή μου φίλη...Νιώθω τη θάλασσα μέσα μου να φουσκώνει κ αυτή τη φορά δεν θα τη συγκρατήσω...Θα την αφήσω να πνίξει ό,τι με τρώει κ με πονάει και θα μπορέσω επιτέλους να σεβαστώ τον εαυτό μου όπως δεν μπόρεσα να το κάνω όλα αυτά τα χρόνια...Για μένα κ για το παιδί μου...Μου το χρωστάω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόνη δεν θα είσαι ποτέ... Θα έχεις πάντα μια καλή φίλη.. Ξέρεις εσύ πολύ καλά ότι ο τρόπος που μεγαλώνουμε καθορίζει τη ζωή μας. Αυτή τη στιγμή μεγαλώνουμε παιδιά. Ας τους μάθουμε πως για να μας αγαπάνε οι άλλοι πρέπει πρώτα απ' όλα να αγαπάμε εμείς τον εαυτό μας. Τα παιδιά όμως κάνουν ότι βλέπουν κι όχι ότι τους λέμε. Ας αγαπήσουμε λοιπόν εμάς και όσοι μας αγαπούν πραγματικά θα μείνουν δίπλα μας. Οι υπόλοιποι απλά δεν μας αξίζουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΞεκίνα λοιπόν από το πιο απλό. Σταμάτα να γράφεις στα σχόλια και γίνε συντάκτης. Γράψε αυτό που νιώθεις. Γράφεις υπέροχα. Πίστεψε στον εαυτό σου και κάνε μια αρχή. Κι αν δεν είναι καλό τι έγινε; Δεν σε ξέρει κανείς. Μόνο εγώ! κι εμένα θα μου αρέσει σίγουρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκτός απο τον ηλίθιο, κανένας άλλος δεν μπορεί να κρίνει τα συναισθήματα σαν καλά ή κακά. Γιατί απλά είναι συναισθήματα και τα συναισθήματα δεν τα ορίζουμε σαν καλά ή κακά. Απλά τα νιώθουμε κάτω απο συγκεκριμένες συνθήκες. Ενίοτε προσπαθούμε να τα δαμάσουμε. Άλλες φορές να τα ελέγξουμε. Η αέναη μάχη του ίδιου μας του μυαλού. Η μάχη της λογικής με το συναίσθημα. Ένα απο τα πράγματα που μου έμαθε ο δάσκαλος μου ήταν πως να μην σκέφτομαι με όρους καλό-κακό για τα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι αν ρωτήσω λοιπόν, είναι καλό ή κακό να σκοτώσω έναν άνθρωπο; Φαντάζομαι η απάντηση είναι φυσικά και είναι κακό!
Αν όμως σκοτώσω έναν άνθρωπο που δολοφόνησε 1000 γυναικόπαιδα στην Ελλάδα την κατοχή; Η απάντηση παραμένει ίδια ή άλλαξε; Και αν άλλαξε γιατί άλλαξε αφού το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Παιχνίδια του μυαλού μας μήπως;
Γράψτε τις σκέψεις σας και τα συναισθήματα σας χωρίς να φοβάστε πως θα τα κρίνουν οι άλλοι. Γιατί θα πρέπει άλλωστε να σας νοιάζει; Θέλω έστω έναν λόγο.