Πόσο διαφορετικά μας βλέπει ο καθένας...

'Ήρθε ένας φίλος απόψε από τα παλιά' Δεν ξέρω γιατί μου έχει κολλήσει αυτό το τραγούδι απο χθες. Ίσως γιατί μιλώντας με ένα φίλο στο τηλέφωνο χθες βράδυ συνειδητοποίησα πολλά... Πόσο καλά ξέρουμε ο ένας τον άλλο και δεν το έχουμε συζητήσει ποτέ... Αλλά υπάρχουν διαφορετικές οπτικές που μας βλέπει ο καθένας. "Αυτό είναι ξεδίπλωμα του εαυτού σου" μου είπε.. Κάποια άλλη άποψη είναι πως είναι πολύ καταθλιπτικό όλο αυτό και πως είναι για να κόβεις τις φλέβες σου.. Ίσως είναι και τα δύο αλήθειες.. Τρομακτικό είναι όμως να συνειδητοποιείς πως το ξεδίπλωμα του εαυτού σου είναι τόσο καταθλιπτικό...

Έχει τόσο διαφορετικό τρόπο να αντιμετωπίζει ο καθένας τα πράγματα, τόσο διαφορετικές άμυνες... Και τόσο ίδια ταυτόχρονα... Εγώ έχω ανάγκη να γράφω... Κάποιος άλλος να πηγαίνει σε ένα απομονωμένο μέρος και να ουρλιάζει... Κάποιος άλλος να πηγαίνει στο νεκροταφείο σε ένα πολύ αγαπημένο πρόσωπο... άλλος να τα κρατάει μέσα του... άλλος να λέει μονίμως αστεία και να κρύβεται πίσω από αυτά... άλλος να κάνει πως δεν συμβαίνει τίποτα και να προσπαθεί να τα κρύβει και από τον ίδιο του τον εαυτό... Διαφορετικοί τρόποι, δεν είναι; Δεν υπάρχει τίποτα κοινό όμως ανάμεσα σε όλα αυτά; Ο πόνος και η εκτόνωση.
Και ξέρω καλά ότι όλοι μας έχουμε περάσει πολλά. Διαφορετικής βαρύτητας ο καθένας, αλλά για το κάθε μυαλό όταν τα ζει είναι δύσκολα... Και υπάρχουν μέσα μας... Και δεν πιστεύω στο 'no feelings' γιατί αν ήταν έτσι δεν θα έμπαινες στον κόπο να με παίρνεις τηλέφωνο για να με κάνεις να γελάσω κα δεν θα έκανες πολλά που κάνεις. Απλά σε κάποιους ανθρώπους αρέσει να δείχνουν σκληροί. Είναι η άμυνα τους. Αυτό μπορώ να το δεχτω...
"Αν δεν το έκανες αυτό να τα γράψεις, θα έσκαγες. Σε ξέρω καλά, μην κοιτάς που δεν στο λέω, είσαι οριακά το ξέρω. Εσύ τα κρατάς πάντα μέσα σου και κάποια στιγμή θα εκραγείς". Η αλήθεια είναι αυτή. Και ίσως είναι η μεγαλύτερη αλήθεια..Βρήκα τρόπο να εκτονωθώ. Αλλά επειδή ο χρόνος της καθημερινότητας, οι συνθήκες πολύ συχνά, δεν μας επιτρέπουν να το κάνουμε πολύ συχνά - ξέρω ότι όλοι μας θα θέλαμε - βρήκα τον τρόπο να το κάνω όποτε δεν βρίσκω άλλον.. Φυσικά και είναι καλύτερο να το κάνεις πίνοντας μια μπυρίτσα με μια φίλη κι ας μην μπορείς να ξυπνήσεις με τίποτα το επόμενο πρωινό, πίνοντας lemonchello με μια καλή παρέα και κάνοντας ότι τρέλα σου έρθει και την άλλη μέρα να μη θυμάσαι τι είπες και τι έκανες κουμπαρούλα, ακόμα και να νομίζεις ότι το lemonchello δεν ήταν ποτό αλλά μαγαζί (!), πηγαίνοντας εκδρομούλα στο εξοχικό φίλων με τις καλύτερες  προϋποθέσεις και να γυρίζεις εσπευσμένα λόγω ίωσης... και πολλά πολλά ακόμα... Πόσο εύκολο είναι λοιπόν να πούμε αυτά που θέλουμε όταν οι συνθήκες είναι για όλους μας τέτοιες;;...
Ξέρω ότι πολλοί δεν τα πάνε καλά με το γράψιμο... Με αυτούς τα λέμε από το τηλέφωνο...άλλοι δεν τα πάνε καλά με τα λόγια... Αυτοί σου τα δείχνουν με πράξεις... Ο καθένας με ότι τρόπο μπορεί... Καταθλιπτικό ή μη...