Πόσες φορές δεν νιώθουμε ότι μας καταπιέζουν, ότι μας εκμεταλλεύονται, ότι έχουμε φορτωθεί περισσότερα από όσα αντέχουμε... Νιώθουμε ότι μας πνίγουν οι καταστάσεις, οι άνθρωποι, τα γεγονότα... Όμως αναρωτιέμαι... όλο αυτό εν αγνοία μας έγινε; ΟΧΙ! Έγινε με τη συγκατάθεσή μας! Με την ανοχή μας... Είχα πάντα ένα θέμα. Εκνευρίζομαι απίστευτα όταν νιώθω θύμα. Δεν μου αρέσει. Δεν το δέχομαι. Έχω μερίδιο ευθύνης για ότι έχει συμβεί στη ζωή μου, εκτός από τα παιδικά μου χρόνια..
Και ναι, ξέρω ότι μια ψυχή θα διαφωνήσει, γιατί τα παιδικά χρόνια, η παιδική μας ηλικία, τα παιδικά μας κατάλοιπα καθορίζουν αυτό που είμαστε και την εν γένει συμπεριφορά μας. Όμως, αυτά πέρασαν! Τα ζήσαμε άθελά μας! Ας βάλουμε το μυαλό να λειτουργήσει κι ας σηκωθούμε όρθιοι! Πόσο μας καθορίζει ή πόσο μας βοηθάει να το παίζουμε εξιλαστήρια θύματα στην ίδια μας τη ζωή; για τις ίδιες μας τις πράξεις; Δεν ξέρω... Έχω και κάποιες αντιρρήσεις, παρ'όλο που είμαι πολέμιος ότι το καλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις στο παιδί σου είναι να του προσφέρεις μια όμορφη παιδική ηλικία... Και παρ' όλο που ξέρω πως τα παιδικά μου χρόνια με καθόρισαν σαν άνθρωπο, σαν χαρακτήρα, σαν οντότητα, φταίνε για τις ανασφάλειες μου, για τις φοβίες μου... Εντάξει φοβάμαι το σκοτάδι... Φοβάμαι και τρέμω σαν το ψάρι όταν μπουμπουνίζει... Φοβάμαι τις φωνές... Και ένα σωρό άλλα... Αλλά βάσει αυτών των φόβων, των καταλοίπων, επέλεξα να φτιάξω την τωρινή ζωή μου.. Χωρίς φωνές, χωρίς σκοτάδι... κι έναν άνθρωπο να με αγκαλιάζει σφιχτά όταν μπουμπουνίζει... να με εμψυχώνει όταν με πιάνουν οι ατελείωτες ανασφάλειές μου... να είναι πάντα εκεί, απλά γιατί έτσι... χωρίς λόγο... γιατί απλά το έχω ανάγκη... Αυτό το ΕΠΕΛΕΞΑ! Όπως επέλεξα και να είμαι πιο ανεκτική. Να ανέχομαι να με φορτώνουν οι άλλοι τα προβλήματά τους όχι γιατί θέλουν συμβουλή, όχι γιατί με νιώθουν δικό τους άνθρωπο και θέλουν να ακούσω, αλλά γιατί είναι πολύ εγωιστές για να σκεφτούν και κάποιον άλλο πέρα από τον εαυτό τους και γιατί δεν έχουν τα κότσια να τα πουν εκεί που πρέπει.. Κι αυτό το επέλεξα. Επέλεξα να μπω μπροστά στα 19 μου μόλις χρόνια σε μια κατάσταση που με κηνυγούσε μέχρι πρότινος. Με βόλευε ίσως να λέω ότι δεν με προστάτεψαν. Αλλά μυαλό είχα, ας επέλεγα να μην εμπλακώ. Εντάξει πάντα υπάρχει το ελαφρυντικό της συναισθηματικής φόρτισης, αλλά και πάλι επιλογή μου ήταν να παραμείνω συναισθηματική και να επιλέγω να 'προστατεύω' αυτούς που θεωρώ αδύναμους.. Επέλεξα να πάω σε μία δουλειά που δεν περνάω και τόσο καλά ενώ μπορούσα να αρνηθώ. Το προτίμησα γιατί επέλεξα να υπάρχει περισσότερη οικονομική άνεση στην οικογένειά μου κι έχασα χρόνο από αυτήν... Και μετά γκρινιάζω... Γιατί;; Είναι άπειρα αυτά που έχω στο μυαλό μου, που πάντα προτιμούσα να θεωρώ ότι μου 'τα φόρτωσαν', ενώ στην πραγματικότητα απλά τα ΕΠΕΛΕΞΑ!
Γιατί κατέληξα ότι κανείς δε θα σου περάσει αλυσίδες αν πρώτα εσύ δεν τον αφήσεις να σου πάρει τα μέτρα...και κανείς δεν θα ανέβει στην πλάτη σου αν πρώτα εσύ δεν σκύψεις...
Και ναι, ξέρω ότι μια ψυχή θα διαφωνήσει, γιατί τα παιδικά χρόνια, η παιδική μας ηλικία, τα παιδικά μας κατάλοιπα καθορίζουν αυτό που είμαστε και την εν γένει συμπεριφορά μας. Όμως, αυτά πέρασαν! Τα ζήσαμε άθελά μας! Ας βάλουμε το μυαλό να λειτουργήσει κι ας σηκωθούμε όρθιοι! Πόσο μας καθορίζει ή πόσο μας βοηθάει να το παίζουμε εξιλαστήρια θύματα στην ίδια μας τη ζωή; για τις ίδιες μας τις πράξεις; Δεν ξέρω... Έχω και κάποιες αντιρρήσεις, παρ'όλο που είμαι πολέμιος ότι το καλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις στο παιδί σου είναι να του προσφέρεις μια όμορφη παιδική ηλικία... Και παρ' όλο που ξέρω πως τα παιδικά μου χρόνια με καθόρισαν σαν άνθρωπο, σαν χαρακτήρα, σαν οντότητα, φταίνε για τις ανασφάλειες μου, για τις φοβίες μου... Εντάξει φοβάμαι το σκοτάδι... Φοβάμαι και τρέμω σαν το ψάρι όταν μπουμπουνίζει... Φοβάμαι τις φωνές... Και ένα σωρό άλλα... Αλλά βάσει αυτών των φόβων, των καταλοίπων, επέλεξα να φτιάξω την τωρινή ζωή μου.. Χωρίς φωνές, χωρίς σκοτάδι... κι έναν άνθρωπο να με αγκαλιάζει σφιχτά όταν μπουμπουνίζει... να με εμψυχώνει όταν με πιάνουν οι ατελείωτες ανασφάλειές μου... να είναι πάντα εκεί, απλά γιατί έτσι... χωρίς λόγο... γιατί απλά το έχω ανάγκη... Αυτό το ΕΠΕΛΕΞΑ! Όπως επέλεξα και να είμαι πιο ανεκτική. Να ανέχομαι να με φορτώνουν οι άλλοι τα προβλήματά τους όχι γιατί θέλουν συμβουλή, όχι γιατί με νιώθουν δικό τους άνθρωπο και θέλουν να ακούσω, αλλά γιατί είναι πολύ εγωιστές για να σκεφτούν και κάποιον άλλο πέρα από τον εαυτό τους και γιατί δεν έχουν τα κότσια να τα πουν εκεί που πρέπει.. Κι αυτό το επέλεξα. Επέλεξα να μπω μπροστά στα 19 μου μόλις χρόνια σε μια κατάσταση που με κηνυγούσε μέχρι πρότινος. Με βόλευε ίσως να λέω ότι δεν με προστάτεψαν. Αλλά μυαλό είχα, ας επέλεγα να μην εμπλακώ. Εντάξει πάντα υπάρχει το ελαφρυντικό της συναισθηματικής φόρτισης, αλλά και πάλι επιλογή μου ήταν να παραμείνω συναισθηματική και να επιλέγω να 'προστατεύω' αυτούς που θεωρώ αδύναμους.. Επέλεξα να πάω σε μία δουλειά που δεν περνάω και τόσο καλά ενώ μπορούσα να αρνηθώ. Το προτίμησα γιατί επέλεξα να υπάρχει περισσότερη οικονομική άνεση στην οικογένειά μου κι έχασα χρόνο από αυτήν... Και μετά γκρινιάζω... Γιατί;; Είναι άπειρα αυτά που έχω στο μυαλό μου, που πάντα προτιμούσα να θεωρώ ότι μου 'τα φόρτωσαν', ενώ στην πραγματικότητα απλά τα ΕΠΕΛΕΞΑ!
Γιατί κατέληξα ότι κανείς δε θα σου περάσει αλυσίδες αν πρώτα εσύ δεν τον αφήσεις να σου πάρει τα μέτρα...και κανείς δεν θα ανέβει στην πλάτη σου αν πρώτα εσύ δεν σκύψεις...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου