Αυτές τις ημέρες των διακοπών, έψαχνα να βρω ένα βιβλίο για τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών μετά τα 3. Μέχρι τώρα είχα και διάβαζα κάτι τόμους, αλλά για αυτή την ηλικία δεν είχα βρει κάτι αξιόλογο.. Συνειδητοποιούσα όσο μεγάλωνε η μικρή μου πως αυτή η ηλικία είναι πιο δύσκολη για εμάς σαν γονείς και θα έπρεπε τώρα να μελετάμε... Γιατί τώρα διαμορφώνουν άποψη, τρόπους, διεκδικούν με επιχειρήματα πια, κάνουν ερωτήσεις που μας φέρνουν σε δύσκολη θέση...Η αλήθεια είναι πως υπάρχουν διάφορα βιβλία που έχουν πέσει στα χέρια μου, όμως διαφωνώ πολύ με τους τρόπους διαπαιδαγώγησης... Έψαχνα να βρω κάτι εναλλακτικό... Κάτι που να με μάθει να είμαι πιο σωστή μαμά... Όχι το πως να φέρω το παιδί μου στα μέτρα μου... Αυτό ξέρω πως γίνεται... Δυστυχώς υπάρχει παντού γύρω μου και προφανώς για αυτούς που το εφαρμόζουν είναι σωστό.. Όταν δεν κάνει αυτό που θέλουμε το παιδί μας του ρίχνουμε ένα χέρι ξύλο, το βάζουμε και μια τιμωρία και θεωρούμε πως κάναμε το χρέος μας σα γονείς...
Σαν τους γονείς μας... Αφού τους τα παρέχουμε όλα είμαστε γονείς σωστά;... Επιτρέψτε μου να διαφωνώ... Να διαφωνώ κάθετα! Απόλυτα! Εγώ θέλω να μεγαλώσω διαφορετικά το παιδί μου. Πιο σωστά, δεν ξέρω, ίσως και να ακολουθώ το λάθος δρόμο, αλλά αυτόν έχω επιλέξει... Όταν αποφασίσαμε να κάνουμε παιδί, είχαμε αποφασίσει συνειδητά και συνειδητοποιημένα ότι ο τρόπος διαπαιδαγώγησης θα ήταν συγκεκριμένος. Ελέυθερος. Θα θέταμε τα απαραίτητα όρια για την ασφάλεια κυρίως του παιδιού και θα παλεύαμε να μεγαλώσουμε το παιδί μας ως ίσο προς ίσο... Αυτό και κάναμε και προσπαθούμε να εξακολουθούμε, απλά όσο μεγαλώνει τόσο πιο δύσκολο γίνεται. Και ξέρω πως σίγουρα είναι απίστευτα δύσκολος ο δρόμος αυτός και σου ρουφάει όλη σου την ενέργεια, αλλά πολύ συχνά το αποτέλεσμα σε δικαιώνει.... άλλες φορές πάλι όχι... Το σίγουρο είναι πως ο χρόνος θα δείξει... Δυστυχώς δεν υπάρχουν σχολές γονέων και ο καθένας φέρεται ανάλογα με το χαρακτήρα του και τα κατάλοιπά του... Αυτό παλεύω να νικήσω. Δεν θέλω να γίνω γονιός σύμφωνα με το παιδί που μεγάλωσαν. Θέλω να γίνω γονιός σύμφωνα με το μυαλό και την εμπειρία που τώρα διαθέτω...
Βρήκα λοιπόν ένα βιβλίο, το οποίο αναφέρεται στα "ζωηρά παιδιά". Ο τίτλος με ξένισε λιγάκι, αλλά το προτιμούσα από κάποια άλλα τα οποία αναφέρονταν σε "δύσκολα παιδιά". Ουσιαστικά το βιβλίο αυτό αναφέρεται στους γονείς που έχουν όχι ζωηρά παιδιά, αλλά παιδιά 'πληθωρικά'... Μου άρεσε πάρα πολύ που αναφερόταν στις ετικέτες που κολλάμε στα παιδιά μας και τις κουβαλάνε σε όλη τους τη ζωή. Πολύ συχνά ακούμε 'είναι κλαψιάρης', αντί να πούμε είναι πολύ ευαίσθητος. 'Είναι επιθετικός' αντί 'είναι διεκδικητικός'. Είναι πεισματάρης, αντί να πούμε πως εχει σταθερές απόψεις.... Αν το καλοσκεφτούμε όλες τις αρνητικές ετικέτες που κολλάμε στα παιδιά μας, έχουν και τη θετική τους όψη... Δεν ξέρω γιατί δυσκολευόμαστε τόσο πολύ να τη δούμε... Νομίζω πως φταίει η κούρασή μας... Ή πως δεν τα αντιμετωπίζουμε ως ανθρώπους, αλλά ως 'παιδιά', στα οποία μπορούμε να επιβληθούμε. Κι έτσι κάπου εκεί ξεχνάμε να ακούσουμε και να καταλάβουμε τις ανάγκες τους...
Ένα βράδυ ήμουν εξαντλημένη και προσπαθούσα να πείσω την κόρη μου να κοιμηθεί. Μάταια όμως. Παρ' όλο που σε γενικές γραμμές κοιμάται πολύ εύκολα και παντού, τώρα στις διακοπές ας πούμε πίναμε το ποτάκι μας στην παραλία κι εκείνη μόλις νύσταζε απλά ξάπλωνε στις καρέκλες και κοιμόταν... Εκείνη τη μέρα δεν έλεγε να κοιμηθεί, εγώ κουρασμένη, οπότε άρχισα να της μιλάω πιο έντονα και να τη μαλώνω... Όταν σταμάτησα, με κοίταξε και μου είπε "μαμά, δεν ξέρω τι να κάνω... δεν ξέρω πώς να κοιμηθώ... δεν μου έρχεται αυτός ο παλιοϋπνος...δεν μπορώ να έχω τα μάτια μου κλειστά..." Την κοίταξα και ήθελα να βάλω τα κλάματα. Αντί να την καταλάβω, εγώ επειδή ήμουν κουρασμένη ήθελα απλά να κοιμηθεί! Δεν σκέφτηκα ούτε μια στιγμή πως είναι άνθρωπος κι εκείνη και σίγουρα θα υπάρχουν στιγμές - όπως και σε μένα, όπως και σε όλους μας - που δεν την πιάνει ο ύπνος. Που νυστάζει, αλλά ακριβώς αυτό που είπε, δεν ξέρει πως να κοιμηθεί... Απλά θεωρώ πως πρέπει να μην ξεχνάμε πως είναι κι αυτά άνθρωποι, σαν κι εμάς, μόνο πιο μικροσκοπικοί, κι έχουν τα νεύρα τους, τη στεναχώρια τους, τα δικά τους προβλήματα που όμως για το δικό τους μυαλουδάκι φαντάζουν τεράστια... Εμείς είμαστε εκεί για να τους μάθουμε να τα χειρίζονται όλα αυτά καλύτερα, ώστε να είναι πιο εύκολη η ζωή τους μεγαλώνοντας κι όχι να βρίσκουμε τρόπους απλά να επιβάλουμε το δικό μας θέλω... Δεν έχω καταφέρει να τελειώσω το βιβλίο, αλλά μέχρι στιγμής έχω ενθουσιαστεί... Ελπίζω οι γνώσεις που θα αποκομίσω από αυτό, να με βοηθήσουν να γίνω καλύτερη μαμά και να βοηθήσω το παιδί μου να γίνει πιο ευτυχισμένο... Απλά αυτό....
Σαν τους γονείς μας... Αφού τους τα παρέχουμε όλα είμαστε γονείς σωστά;... Επιτρέψτε μου να διαφωνώ... Να διαφωνώ κάθετα! Απόλυτα! Εγώ θέλω να μεγαλώσω διαφορετικά το παιδί μου. Πιο σωστά, δεν ξέρω, ίσως και να ακολουθώ το λάθος δρόμο, αλλά αυτόν έχω επιλέξει... Όταν αποφασίσαμε να κάνουμε παιδί, είχαμε αποφασίσει συνειδητά και συνειδητοποιημένα ότι ο τρόπος διαπαιδαγώγησης θα ήταν συγκεκριμένος. Ελέυθερος. Θα θέταμε τα απαραίτητα όρια για την ασφάλεια κυρίως του παιδιού και θα παλεύαμε να μεγαλώσουμε το παιδί μας ως ίσο προς ίσο... Αυτό και κάναμε και προσπαθούμε να εξακολουθούμε, απλά όσο μεγαλώνει τόσο πιο δύσκολο γίνεται. Και ξέρω πως σίγουρα είναι απίστευτα δύσκολος ο δρόμος αυτός και σου ρουφάει όλη σου την ενέργεια, αλλά πολύ συχνά το αποτέλεσμα σε δικαιώνει.... άλλες φορές πάλι όχι... Το σίγουρο είναι πως ο χρόνος θα δείξει... Δυστυχώς δεν υπάρχουν σχολές γονέων και ο καθένας φέρεται ανάλογα με το χαρακτήρα του και τα κατάλοιπά του... Αυτό παλεύω να νικήσω. Δεν θέλω να γίνω γονιός σύμφωνα με το παιδί που μεγάλωσαν. Θέλω να γίνω γονιός σύμφωνα με το μυαλό και την εμπειρία που τώρα διαθέτω...
Βρήκα λοιπόν ένα βιβλίο, το οποίο αναφέρεται στα "ζωηρά παιδιά". Ο τίτλος με ξένισε λιγάκι, αλλά το προτιμούσα από κάποια άλλα τα οποία αναφέρονταν σε "δύσκολα παιδιά". Ουσιαστικά το βιβλίο αυτό αναφέρεται στους γονείς που έχουν όχι ζωηρά παιδιά, αλλά παιδιά 'πληθωρικά'... Μου άρεσε πάρα πολύ που αναφερόταν στις ετικέτες που κολλάμε στα παιδιά μας και τις κουβαλάνε σε όλη τους τη ζωή. Πολύ συχνά ακούμε 'είναι κλαψιάρης', αντί να πούμε είναι πολύ ευαίσθητος. 'Είναι επιθετικός' αντί 'είναι διεκδικητικός'. Είναι πεισματάρης, αντί να πούμε πως εχει σταθερές απόψεις.... Αν το καλοσκεφτούμε όλες τις αρνητικές ετικέτες που κολλάμε στα παιδιά μας, έχουν και τη θετική τους όψη... Δεν ξέρω γιατί δυσκολευόμαστε τόσο πολύ να τη δούμε... Νομίζω πως φταίει η κούρασή μας... Ή πως δεν τα αντιμετωπίζουμε ως ανθρώπους, αλλά ως 'παιδιά', στα οποία μπορούμε να επιβληθούμε. Κι έτσι κάπου εκεί ξεχνάμε να ακούσουμε και να καταλάβουμε τις ανάγκες τους...
Ένα βράδυ ήμουν εξαντλημένη και προσπαθούσα να πείσω την κόρη μου να κοιμηθεί. Μάταια όμως. Παρ' όλο που σε γενικές γραμμές κοιμάται πολύ εύκολα και παντού, τώρα στις διακοπές ας πούμε πίναμε το ποτάκι μας στην παραλία κι εκείνη μόλις νύσταζε απλά ξάπλωνε στις καρέκλες και κοιμόταν... Εκείνη τη μέρα δεν έλεγε να κοιμηθεί, εγώ κουρασμένη, οπότε άρχισα να της μιλάω πιο έντονα και να τη μαλώνω... Όταν σταμάτησα, με κοίταξε και μου είπε "μαμά, δεν ξέρω τι να κάνω... δεν ξέρω πώς να κοιμηθώ... δεν μου έρχεται αυτός ο παλιοϋπνος...δεν μπορώ να έχω τα μάτια μου κλειστά..." Την κοίταξα και ήθελα να βάλω τα κλάματα. Αντί να την καταλάβω, εγώ επειδή ήμουν κουρασμένη ήθελα απλά να κοιμηθεί! Δεν σκέφτηκα ούτε μια στιγμή πως είναι άνθρωπος κι εκείνη και σίγουρα θα υπάρχουν στιγμές - όπως και σε μένα, όπως και σε όλους μας - που δεν την πιάνει ο ύπνος. Που νυστάζει, αλλά ακριβώς αυτό που είπε, δεν ξέρει πως να κοιμηθεί... Απλά θεωρώ πως πρέπει να μην ξεχνάμε πως είναι κι αυτά άνθρωποι, σαν κι εμάς, μόνο πιο μικροσκοπικοί, κι έχουν τα νεύρα τους, τη στεναχώρια τους, τα δικά τους προβλήματα που όμως για το δικό τους μυαλουδάκι φαντάζουν τεράστια... Εμείς είμαστε εκεί για να τους μάθουμε να τα χειρίζονται όλα αυτά καλύτερα, ώστε να είναι πιο εύκολη η ζωή τους μεγαλώνοντας κι όχι να βρίσκουμε τρόπους απλά να επιβάλουμε το δικό μας θέλω... Δεν έχω καταφέρει να τελειώσω το βιβλίο, αλλά μέχρι στιγμής έχω ενθουσιαστεί... Ελπίζω οι γνώσεις που θα αποκομίσω από αυτό, να με βοηθήσουν να γίνω καλύτερη μαμά και να βοηθήσω το παιδί μου να γίνει πιο ευτυχισμένο... Απλά αυτό....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου