Οι περισσότεροι κάνουν ανασκόπηση του χρόνου που πέρασε συνήθως κοντά στις γιορτές, κοντά στην αλλαγή του χρόνου... Εγώ το παθαίνω κάθε φορά που κάτι τελειώνει, που κάτι αλλάζει, που κάτι δημιουργείται... Το παθαίνω κάθε φορά που ξυπνάω από λήθαργο, κάθε φορά που πέφτω από το συννεφάκι μου, κάθε φορά αφού πιάσω πάτο βρίσκω τη δύναμη και θέλω να κάνω ένα άλμα να ξανανέβω...
Κάθε φορά που στριφογυρίζω τις νύχτες χωρίς να μπορώ να κοιμηθώ, κάθε φορά που μαζεύω σ' ένα σάκο τα λάθη μου και φυσικά κάθε φορά που έχω το χρόνο να το κάνω... Γιατί πολλές φορές στη ζωή μας εγκλωβιζόμαστε στην καθημερινότητα και δεν βρίσκουμε καν το χρόνο να σκεφτούμε... Αυτές οι μέρες μου έδωσαν τη δυνατότητα να βρω το χρόνο να κάνω τη δική μου ανασκόπηση... Να ίσως γιατί ισχύει αυτό που λέμε πως τα πάντα συμβαίνουν για κάποιο σκοπό, για κάποιο λόγο. Ίσως δεν ήταν τυχαίο ούτε το ότι έπρεπε να μπω τόσο άμεσα σ' αυτή τη διαδικασία, ούτε η χρονική στιγμή στην οποία συνέβη... Γιατί μου χαρίστηκε ένα δώρο. Το δώρο του χρόνου να κάτσω να σκεφτώ... Να αναθεωρήσω... Να ξαναβρώ κάτι από το χαμένο μου 'εγώ'... Γιατί γυρνώντας πίσω το χρόνο, συνειδητοποίησα πως όλα όσα μου συνέβησαν τους τελευταίους μήνες ξεκίνησαν από τον περσινό Απρίλιο.. Και ο περασμένος Ιούνιος ήταν ομολογουμένως από τις πιο δύσκολες περιόδους της ζωής μου... Κι όταν πέρασε η μπόρα τότε σκέφτηκα "ουφ, πέρασε κι αυτό"... Δεν μου πέρασε καν από το μυαλό ότι τίποτα δεν είχε περάσει, αλλά μόλις όλα άρχιζαν... Γιατί αργήσαμε πολύ να συνέλθουμε από αυτό και μου το θύμησε χθες η μεγάλη κουμπαρούλα μου σε μία άσχετη συζήτηση που είχαμε... Από τότε στην προσπάθεια να νιώσουμε ότι όλα είναι καλά, ότι όλα θα πάνε καλά, άρχισα να υποκρίνομαι ακόμα και στον εαυτό μου. Προσπαθούσα να τον ξεγελάω και να βρίσκω τρόπους να ξεχνιέμαι, αντί να αντιμετωπίσω το φόβο μου και αυτό που είχε συμβεί κατάματα. Και από εκεί άρχισε μία κατρακύλα, ένας φαύλος κύκλος, που ψάχνεις από παντού να κρατηθείς, μα αν δεν κρατηθείς από εσένα τον ίδιο, δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί στ' αλήθεια να σε κρατήσει...
Και μέσα σε όλο αυτό το παραλήρημα σκέφτηκα πολλά, συνειδητοποίησα ακόμα περισσότερα, είδα λάθη (για τα οποία όχι δεν μετανιώνω, απλά μαθαίνω από αυτά)... Και πριν από μερικές μέρες ήρθε ένα αστείο περιστατικό, ένα περιστατικό για γέλια και για κλάματα, που ακόμα ο Παρθένος μου κάνει πλάκα για να με βοηθήσει να το ξεπεράσω, το οποίο ήταν σαν ένα πολύ δυνατό χαστούκι για να ξυπνήσω και να αντιληφθώ ότι τίποτα άλλο δεν είναι αρκετά σημαντικό για να μας στεναχωρεί, για να μας ρίχνει, για να μας τρομάζει, για να μας κάνει να χάνουμε το δρόμο μας, όσο αυτό... Μια καινούρια αρχή λοιπόν μετά το περιστατικό με το σκύλο και την αστραπή, ένας καινούριος τρόπος σκέψης, μια καινούρια αντίληψη των πραγμάτων που έχουν αξία... Αναθεώρηση πολλών πραγμάτων, γεγονότων και ανθρώπων που υπάρχουν ή υπήρξαν στη ζωή μας... Γιατί κάποιος στη γιορτή της κόρης μου, μου έστειλε μια ευχή: "Να υπάρχουν στη ζωή της μόνο άνθρωποι που μπορούν ν' αντιληφθούν τι αξίζει και να μην την πληγώνουν. Όλοι οι άλλοι δεν αξίζει να είναι γύρω της.." Σοφές κουβέντες που δεν ξεχνάω. Έτσι πρέπει να είναι για όλους μας. Κι ότι μας χαλάει, ότι μας στεναχωρεί, απλά να το αλλάζουμε. Δεν είναι δα και τόσο δύσκολο. Η κόρη μου το κάνει με το μαγικό ραβδάκι της νεράιδας... Όλοι το έχουμε αυτό... Για τα μικρά παιδιά είναι ένα μαγικό ραβδάκι, για εμάς είναι το μαγικό μυαλό μας...
Ακόμα κι αν στις 29 Ιουνίου έχουμε ακόμα μια δύσκολη μέρα να αντιμετωπίσουμε, δεν έχει πια καμία σημασία. Γιατί ότι κι αν συμβεί θα το αντιμετωπίσουμε. Αρκεί να είμαστε καλά. Κι αν είμαστε καλά, τι σημασία έχει αν θα είμαστε εδώ ή αλλού; Γιατί αν δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τα πράγματα, ας φύγουμε, ας πάμε αλλού! Κι αν δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις συνθήκες στη δουλειά μας, ας φύγουμε πάλι, ας πάμε αλλού! Επιλογή μας ήταν να πάμε εκεί, δεν λέω λάθος επιλογή, απλώς επιλογή. Αλλά εάν μας είναι αδύνατον να ξεπεράσουμε καταστάσεις, να το ρίξουμε στην τρέλα και να περνάμε καλά, απλά ας το αλλάξουμε! Κι αν δεν μπορούμε, απλά μας γίνεται μάθημα, την επόμενη φορά να σκεφτόμαστε πολύ πριν κάνουμε μια επιλογή, πριν πούμε ένα 'ναι'. Όλα όσα ζούμε είναι μαθήματα ζωής... Αρκεί να αποκτούμε τις απαραίτητες γνώσεις, προς γνώσιν και συμμόρφωσιν...
Ξέρω πολύ μπερδεμένη ανασκόπηση, αλλά έτσι άπειρες και μπερδεμένες είναι και οι σκέψεις και σε λάθος ίσως χρονική στιγμή. Ίσως όμως και στην ιδανικότερη... Γιατί το καλοκαίρι ήρθε... Και πάντα βοηθάει στη διάθεση... Στις αλλαγές... Κι εγώ αποφάσισα να αλλάξω πολλά πράγματα και αυτή τη φορά δεν θα αφήσω κανέναν να μου τα ανατρέψει... Γιατί είμαστε αυτό που επιλέγουμε. Κι όταν επιτρέπουμε σε γεγονότα, καταστάσεις, ανθρώπους να μας 'κλέβουν' το χαμόγελό μας, τη ζωντάνια μας, τον αυθορμητισμό μας και να επηρεάζουν τόσο πολύ τη ζωή μας, είμαστε άξιοι της μοίρας μας... Κι επειδή εγώ δεν πιστεύω σε μοίρα και σε πεπρωμένο, είμαστε άξιοι των επιλογών μας...
Κάθε φορά που στριφογυρίζω τις νύχτες χωρίς να μπορώ να κοιμηθώ, κάθε φορά που μαζεύω σ' ένα σάκο τα λάθη μου και φυσικά κάθε φορά που έχω το χρόνο να το κάνω... Γιατί πολλές φορές στη ζωή μας εγκλωβιζόμαστε στην καθημερινότητα και δεν βρίσκουμε καν το χρόνο να σκεφτούμε... Αυτές οι μέρες μου έδωσαν τη δυνατότητα να βρω το χρόνο να κάνω τη δική μου ανασκόπηση... Να ίσως γιατί ισχύει αυτό που λέμε πως τα πάντα συμβαίνουν για κάποιο σκοπό, για κάποιο λόγο. Ίσως δεν ήταν τυχαίο ούτε το ότι έπρεπε να μπω τόσο άμεσα σ' αυτή τη διαδικασία, ούτε η χρονική στιγμή στην οποία συνέβη... Γιατί μου χαρίστηκε ένα δώρο. Το δώρο του χρόνου να κάτσω να σκεφτώ... Να αναθεωρήσω... Να ξαναβρώ κάτι από το χαμένο μου 'εγώ'... Γιατί γυρνώντας πίσω το χρόνο, συνειδητοποίησα πως όλα όσα μου συνέβησαν τους τελευταίους μήνες ξεκίνησαν από τον περσινό Απρίλιο.. Και ο περασμένος Ιούνιος ήταν ομολογουμένως από τις πιο δύσκολες περιόδους της ζωής μου... Κι όταν πέρασε η μπόρα τότε σκέφτηκα "ουφ, πέρασε κι αυτό"... Δεν μου πέρασε καν από το μυαλό ότι τίποτα δεν είχε περάσει, αλλά μόλις όλα άρχιζαν... Γιατί αργήσαμε πολύ να συνέλθουμε από αυτό και μου το θύμησε χθες η μεγάλη κουμπαρούλα μου σε μία άσχετη συζήτηση που είχαμε... Από τότε στην προσπάθεια να νιώσουμε ότι όλα είναι καλά, ότι όλα θα πάνε καλά, άρχισα να υποκρίνομαι ακόμα και στον εαυτό μου. Προσπαθούσα να τον ξεγελάω και να βρίσκω τρόπους να ξεχνιέμαι, αντί να αντιμετωπίσω το φόβο μου και αυτό που είχε συμβεί κατάματα. Και από εκεί άρχισε μία κατρακύλα, ένας φαύλος κύκλος, που ψάχνεις από παντού να κρατηθείς, μα αν δεν κρατηθείς από εσένα τον ίδιο, δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί στ' αλήθεια να σε κρατήσει...
Και μέσα σε όλο αυτό το παραλήρημα σκέφτηκα πολλά, συνειδητοποίησα ακόμα περισσότερα, είδα λάθη (για τα οποία όχι δεν μετανιώνω, απλά μαθαίνω από αυτά)... Και πριν από μερικές μέρες ήρθε ένα αστείο περιστατικό, ένα περιστατικό για γέλια και για κλάματα, που ακόμα ο Παρθένος μου κάνει πλάκα για να με βοηθήσει να το ξεπεράσω, το οποίο ήταν σαν ένα πολύ δυνατό χαστούκι για να ξυπνήσω και να αντιληφθώ ότι τίποτα άλλο δεν είναι αρκετά σημαντικό για να μας στεναχωρεί, για να μας ρίχνει, για να μας τρομάζει, για να μας κάνει να χάνουμε το δρόμο μας, όσο αυτό... Μια καινούρια αρχή λοιπόν μετά το περιστατικό με το σκύλο και την αστραπή, ένας καινούριος τρόπος σκέψης, μια καινούρια αντίληψη των πραγμάτων που έχουν αξία... Αναθεώρηση πολλών πραγμάτων, γεγονότων και ανθρώπων που υπάρχουν ή υπήρξαν στη ζωή μας... Γιατί κάποιος στη γιορτή της κόρης μου, μου έστειλε μια ευχή: "Να υπάρχουν στη ζωή της μόνο άνθρωποι που μπορούν ν' αντιληφθούν τι αξίζει και να μην την πληγώνουν. Όλοι οι άλλοι δεν αξίζει να είναι γύρω της.." Σοφές κουβέντες που δεν ξεχνάω. Έτσι πρέπει να είναι για όλους μας. Κι ότι μας χαλάει, ότι μας στεναχωρεί, απλά να το αλλάζουμε. Δεν είναι δα και τόσο δύσκολο. Η κόρη μου το κάνει με το μαγικό ραβδάκι της νεράιδας... Όλοι το έχουμε αυτό... Για τα μικρά παιδιά είναι ένα μαγικό ραβδάκι, για εμάς είναι το μαγικό μυαλό μας...
Ακόμα κι αν στις 29 Ιουνίου έχουμε ακόμα μια δύσκολη μέρα να αντιμετωπίσουμε, δεν έχει πια καμία σημασία. Γιατί ότι κι αν συμβεί θα το αντιμετωπίσουμε. Αρκεί να είμαστε καλά. Κι αν είμαστε καλά, τι σημασία έχει αν θα είμαστε εδώ ή αλλού; Γιατί αν δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τα πράγματα, ας φύγουμε, ας πάμε αλλού! Κι αν δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις συνθήκες στη δουλειά μας, ας φύγουμε πάλι, ας πάμε αλλού! Επιλογή μας ήταν να πάμε εκεί, δεν λέω λάθος επιλογή, απλώς επιλογή. Αλλά εάν μας είναι αδύνατον να ξεπεράσουμε καταστάσεις, να το ρίξουμε στην τρέλα και να περνάμε καλά, απλά ας το αλλάξουμε! Κι αν δεν μπορούμε, απλά μας γίνεται μάθημα, την επόμενη φορά να σκεφτόμαστε πολύ πριν κάνουμε μια επιλογή, πριν πούμε ένα 'ναι'. Όλα όσα ζούμε είναι μαθήματα ζωής... Αρκεί να αποκτούμε τις απαραίτητες γνώσεις, προς γνώσιν και συμμόρφωσιν...
Ξέρω πολύ μπερδεμένη ανασκόπηση, αλλά έτσι άπειρες και μπερδεμένες είναι και οι σκέψεις και σε λάθος ίσως χρονική στιγμή. Ίσως όμως και στην ιδανικότερη... Γιατί το καλοκαίρι ήρθε... Και πάντα βοηθάει στη διάθεση... Στις αλλαγές... Κι εγώ αποφάσισα να αλλάξω πολλά πράγματα και αυτή τη φορά δεν θα αφήσω κανέναν να μου τα ανατρέψει... Γιατί είμαστε αυτό που επιλέγουμε. Κι όταν επιτρέπουμε σε γεγονότα, καταστάσεις, ανθρώπους να μας 'κλέβουν' το χαμόγελό μας, τη ζωντάνια μας, τον αυθορμητισμό μας και να επηρεάζουν τόσο πολύ τη ζωή μας, είμαστε άξιοι της μοίρας μας... Κι επειδή εγώ δεν πιστεύω σε μοίρα και σε πεπρωμένο, είμαστε άξιοι των επιλογών μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου