Το ξέρεις μ' αρέσεις... μα μη με πιστέψεις...

Πέρασαν πολλοί μήνες που ακούω αυτό το τραγούδι και πραγματικά μ' αρέσει πολύ. "Εξαιρέσεις". Έτυχε και διάβασα μια συνέτευξη του Rous όπου ο ίδιος έλεγε πως εμπνεύστηκε να γράψει το τραγούδι αυτό από τους ίδιους τους ανθρώπους και τις σχέσεις μεταξύ τους. Από την ίδια την κοινωνία στην οποία ζούμε. Πλέον τα συναισθήματα περικυκλώνονται και οι άνθρωποι δεν αφήνουν ελεύθερο τον εαυτό τους ούτε να ερωτευτούν κι όταν το παθαίνουν προσπαθούν να τον πείσουν πως δεν είναι έτσι... Προσπαθούσα καιρό να καταλάβω γιατί έγινε ένα πολυαγαπημένο τραγούδι για πολλούς.. Κατέληξα πως απλά οι στίχοι του περιέχουν πολλά από την καθημερινή ζωή...
Στην εποχή μας πια, λειτουργούμε έτσι που εάν κάτι μας αρέσει, αρκούμαστε απλά στο να το κατακτήσουμε και να το έχουμε όσο διαρκέσει, αλλά μέχρι εκεί. Χωρίς να δώσουμε ή να ζητήσουμε κάποιο συναίσθημα παραπάνω. Χωρίς να θέλουμε να κοπιάσουμε λίγο παραπάνω. Αναρωτιέμαι είναι καλύτερα έτσι γιατί απλά ζούμε τη στιγμή ή χειρότερα γιατί καταλήγουμε να είμαστε μόνοι ακόμα και μέσα σε χιλιάδες κόσμο;....

Παρατηρώ διαρκώς τον κόσμο γύρω μου - ένα ελάττωμα που απέκτησα μέσα από την παρέα με το δάσκαλο - και συνειδητοποιώ πως ζούμε σε έναν κόσμο που κυριαρχεί η αχαριστία, ο εγωισμός, το πώς ο καθένας θα περνάει καλά χωρίς να νοιάζεται για το αν πληγώνει τον διπλανό του, όλο παρεξηγήσεις αφού υπάρχει έλλειψη επικοινωνίας, χωρίς εμπιστοσύνη, με διαρκείς αμφιβολίες και αμφισβητήσεις για τα πάντα, μέσα στο ψέμα και την υποκρισία, με δήθεν καταστάσεις και παγωμένα συναισθήματα, που συνήθως εκφράζεται και μέσα από τα μάτια... Κυρίαρχο ρόλο παίζει πάντα το "εγώ" μας, ο εαυτός μας και το πόσο καλά μπορούμε να περάσουμε εκμεταλλευόμενοι καταστάσεις και ανθρώπους. Και σιγά σιγά παρασυρόμαστε και μπαίνουμε όλοι στο τριπάκι να ζούμε έτσι. Και συνήθως η κατάληξη είναι οι περισσότεροι να είναι μόνοι. Ή πιο σωστά, να νιώθουν μόνοι... Αν κοιτάξουμε γύρω μας, θα μας τρομάξει η μοναξιά που διαγράφεται στα πρόσωπα των γύρω μας...

“Στην αγκαλιά μου έλα…”

Οι μικρές ή μεγάλες χαρές που απολαμβάνουμε στη ζωή μας, είναι δωρεάν.... και είναι ανεκτίμητες... Μια ζεστή αγκαλιά κάτω από το φως των αστεριών, απολαμβάνοντας τα χρώματα του ουρανού στα νερά της θάλασσας, χαζεύοντας τον ήλιο να κρύβεται πίσω από ένα βουνό και όλος ο ουρανός να αλλάζει χρώμα...

Πώς να συγκριθούν αυτά τα συναισθήματα και με τι αναρωτιέμαι;; Ειναι ανεξίτηλα στο χρόνο... Γιατί κοπιάζουμε όλοι σ' αυτή τη ζωή; Για να κερδίσουμε χρήματα; Για μια καλύτερη ζωή; Για επαγγελματική ανέλιξη; Για δόξα; Μήπως μέσα σε όλα αυτά έχει χαθεί το νόημα της όμορφης ζωής; Μήπως χάθηκε το νόημα του να υπάρχουμε, όχι μόνοι, αλλά να μοιραζόμαστε συναισθήματα, όμορφες στιγμές και να δίνουμε και να παίρνουμε αγάπη;....

“Μα η αγάπη είναι εδώ… Χτυπάει τη πόρτα μας και εμείς σαν μια γροθιά το όνειρο της…»

Γιατί ο άνθρωπος έχει τόσο μεγάλη ανάγκη από αγάπη; Όπως αναφέρει σε ένα βιβλίο του ο Αβραμίδης, "Όταν μας αγαπούν νιώθουμε ασφαλείς. Δηλώνει ανασφάλεια κάθε ερώτηση 'με αγαπάς;' Μια ψυχή που δεν επικοινωνεί με τις άλλες μαραίνεται όπως ένα λουλούδι που βλαστάνει μόνο του σε μια χέρσα έκταση. Χωρίς αγάπη, η ψυχή αφυδατώνεται..."

Έτσι κι αλλιώς τι είναι η ζωή μας; Ένα σύντομο ταξίδι ανακαλύψεων, με ευχάριστες και δυσάρεστες στιγμές. Με στιγμές ευτυχίας και δυστυχίας. Ας προσπαθήσουμε να κάνουμε αυτό το ταξίδι όσο πιο όμορφο γίνεται, κρατώντας τις ομορφότερες αναμνήσεις κι ας ζήσουμε με έντονο πάθος και έντονα συναισθήματα! Φτάνουν οι μικρότητες! Έχουμε χορτάσει όλοι από λόγια και από υλικά αγαθά γύρω μας... Οι πράξεις, τα συναισθήματα, το αληθινό ενδιαφέρον, απουσιάζουν. Το ίδιο και οι υποσχέσεις που δεν τηρούνται... Το να νοιάζεται πραγματικά κάποιος για τον άλλον και να μην ντρέπεται ή ακόμα χειρότερα, να μη φοβάται να το δείξει... Είναι πραγματικά πολύ λυπηρό αυτό.... Κι είναι πραγματικά αξιοπρόσεχτο το πόση χαρά μπορεί να δώσει σ' έναν άνθρωπο το ενδιφέρον που με λαχτάρα περίμενε από κάποιον...

Εξαιρέσεις…
 

 Δεν ξέρω αν φταίει το γεγονός ότι είμαι ρομαντική ή ονειροπόλα, αλλά πάντα πιστεύω πως θα υπάρχουν οι εξαιρέσεις που κάνουν τη διαφορά από τη μάζα... Γνωρίζω πολλούς που αισθάνονται μέσα τους να καίνε συναισθήματα και να τα περιορίζουμε για να μην πληγωθούμε ακόμα μία φορά! Και λοιπόν;; Άλλη μία φορά θα είναι και θα περάσει.... Ας σταματήσουμε να μπερδεύουμε πια τα πρέπει μας, τα θέλω μας, τα νιώθω μας... για τα οποία αλήθεια δεν είμαι σίγουρη ότι μπορώ να αντιληφθώ τη διαφορά μεταξύ τους...

Με την εμπειρία των χρόνων αντιλαμβάνεται κανείς πως εάν δεν πληγωθεί, εάν δεν πονέσει, δεν θα μάθει και δεν θα ζήσει ποτέ εμπειρίες που θα θυμάται πολύ έντονα μετά και ενίοτε θα τις νοσταλγεί, ακόμα κι αν στο τέλος πληγώθηκε...Γιατί αυτά που πρέπει να κρατάμε στο τέλος, είναι οι καλές αναμνήσεις και όχι οι άσχημες...

Γιατί δυστυχώς περικυκλωμένοι από τον κόσμο του facebook, των media,των ραντεβού στα τυφλά, του αγρότη που μόνος ψάχνει, ακόμα και της μαμάς που αναζητάει να επιλέξει εκείνη επιτέλους μια νύφη για το γιο της.... Τι να πω... Ουδέν σχόλιον...

Ας αναλογιστούμε όλα αυτά και ας συνειδητοποιήσουμε προτού να είναι αργά, πως η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι μίζερη, γεμάτη θλίψη και μοναξιά.... Ας αδράξουμε τη μέρα... Την κάθε μέρα μας... Κι αν στο τέλος πληγωθούμε, θα αξίζει τον κόπο, γιατί θα έχουμε ζήσει πρώτα...

Ένα υπέροχο τραγουδάκι λοιπόν, με πολλά νοήματα... ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ...