Για τους άπιστους Θωμάδες...

Ξέρετε ότι δεν εμπιστεύομαι εύκολα ανθρώπους. Η εμπιστοσύνη είναι κάτι που κερδίζεται με κόπο και χρόνο.. Είναι πολύ λίγοι οι άνθρωποι που ξέρεις πως όταν σου πουν κάτι το εννοούν. Ότι ισχύει. Ότι θα το κάνουν. Θα βρουν τον τρόπο. Συνήθως δεν λένε πολλά, είναι πολύ φειδωλοί, αλλά όταν σου πουνε κάτι, δεν θα το πάρουν πίσω.
Καλά, σε αυτόν που αναφέρομαι εγώ, δεν έχει όλα τα παραπάνω γνωρίσματα, γενικώς μιλάει πολύ, ασταμάτητα, συναγωνίζεται επάξια την Κικίτσα, αλλά όταν πρόκειται να σου υποσχεθεί κάτι, σε κοιτάει λίγο λοξά, το επεξεργάζεται για λίγο, και είναι λίγο διστακτικός. Γιατί αν θα σου υποσχεθεί, ξέρει ότι θα πρέπει να κρατήσει το λόγο του... Και εντάξει, δεν λέω, τέλειος δεν είναι, αλλά ουδείς αλάνθαστος, και έχει κάνει κι αυτός τις ατασθαλίες του και μου χρωστάει μια συζήτηση ή μάλλον του τη χρωστάω εγώ, αλλά θα πρέπει να βρεθούμε οι δυο μας για αυτό...
Κι επειδή οι άπιστοι Θωμάδες ήταν πολλοί και δεν πίστευαν πως θα κρατήσεις το λόγο σου, με δικαίωσες επάξια! Γιατί εγώ σε πείσμα όλων επέμενα πως αφού μου το υποσχέθηκες, μου έδωσες το χέρι σου, θα τηρήσεις την υπόσχεσή σου κι έκλεινα τα αφτιά όταν μου έλεγαν, σιγά... αποκλείεται... αφού δεν του αρέσει... Ήρθες λοιπόν χθες με το πρωινό σου τηλεφώνημα να με δικαιώσεις!
Και επειδή εγώ κάλυψα τις απαιτήσεις σου, πρέπει τώρα να καλύψεις κι εσύ τις δικές μου... Λοιπόν, εγώ το μόνο που ζητάω είναι να καταργηθεί το φανελάκι (που όλο ξεχνάω πως το λες) και η κάλτσα μέχρι το γόνατο!! Χαχαχαχα!!