Για τους ψυχωτικούς της παρέας... Συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου... Κάποιοι έχουν καταλήξει να είναι ψυχωτικοί με τα πάντα, τα πάντα που αφορούν την ασφάλεια των άλλων. Των άλλων που νοιάζονται, που αγαπάνε. Με το αν είναι καλά, το αν φτάσανε καλά, το να μη χτυπήσουν, να μην πληγωθούν, να μην πονέσουν. Και είναι κατανοητές αυτές οι φοβίες, όταν όμως καταλήγουν σε ψυχώσεις, είναι πρόβλημα.
Καταντάει καταπιεστικό κατ' αρχήν για τους γύρω και κατά δεύτερον, καταπιεστικό και για τους ίδιους!! Καταλήγουν να μην απολαμβάνουν τίποτα από φόβο και να μην αφήνουν και τους άλλους να απολαύσουν τίποτα. Υπερπροστετευτικότητα; Φόβος; Ανάγκη για έλεγχο των καταστάσεων; Ψύχωση; Δεν ξέρω πως να το ονομάσω, πάντως όπως και να το χαρακτηρίσουμε, όλο αυτό καταλήγει σε δυστυχία και έλλειψη εμπειριών, απόλαυσης, χαράς... Και ξέρω πια πως αυτός που το ζει αυτό είναι πιο δυστυχισμένος από τους υπόλοιπους που το ανέχονται. Γιατί υποφέρει κάθε στιγμή από φόβο και αγωνία. Και όλο αυτό έχει τις ρίζες του κάπου στην παιδική ηλικία, κάπου σε κάποιες καταστάσεις που έζησε ο καθένας, και ανάλογα με το χαρακτήρα, ή προσπεράστηκαν ή έγιναν βιώματα που ακολουθούν όλη την υπόλοιπη ζωή... Και μέσα από αυτό χάνεται ο αυθορμητισμός, χάνεται η τρέλα, χάνεται η διασκέδαση, χάνεται η απόλαυση, και τελικά χάνεται η ίδια η ζωή... Γιατί δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν είναι εφικτό να έχουμε τον απόλυτο έλεγχο στα πάντα...
Η προσπάθεια να επιβάλεις 100% έλεγχο πάνω σ΄όλα, οδηγεί σε τέτοια θεομηνία, που σε σύγκριση μ΄αυτή, η αναρχία φαίνεται σαν μητέρα της τάξης.
Για αυτό, ας παλέψουνε να νικήσουμε την ψύχωσή μας να ελέγχουμε τα πάντα και ας απολαύσουμε τη ζωή μας, βάζοντας ξανά λίγη τρέλα μέσα σε αυτή....
Καταντάει καταπιεστικό κατ' αρχήν για τους γύρω και κατά δεύτερον, καταπιεστικό και για τους ίδιους!! Καταλήγουν να μην απολαμβάνουν τίποτα από φόβο και να μην αφήνουν και τους άλλους να απολαύσουν τίποτα. Υπερπροστετευτικότητα; Φόβος; Ανάγκη για έλεγχο των καταστάσεων; Ψύχωση; Δεν ξέρω πως να το ονομάσω, πάντως όπως και να το χαρακτηρίσουμε, όλο αυτό καταλήγει σε δυστυχία και έλλειψη εμπειριών, απόλαυσης, χαράς... Και ξέρω πια πως αυτός που το ζει αυτό είναι πιο δυστυχισμένος από τους υπόλοιπους που το ανέχονται. Γιατί υποφέρει κάθε στιγμή από φόβο και αγωνία. Και όλο αυτό έχει τις ρίζες του κάπου στην παιδική ηλικία, κάπου σε κάποιες καταστάσεις που έζησε ο καθένας, και ανάλογα με το χαρακτήρα, ή προσπεράστηκαν ή έγιναν βιώματα που ακολουθούν όλη την υπόλοιπη ζωή... Και μέσα από αυτό χάνεται ο αυθορμητισμός, χάνεται η τρέλα, χάνεται η διασκέδαση, χάνεται η απόλαυση, και τελικά χάνεται η ίδια η ζωή... Γιατί δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν είναι εφικτό να έχουμε τον απόλυτο έλεγχο στα πάντα...
Η προσπάθεια να επιβάλεις 100% έλεγχο πάνω σ΄όλα, οδηγεί σε τέτοια θεομηνία, που σε σύγκριση μ΄αυτή, η αναρχία φαίνεται σαν μητέρα της τάξης.
Για αυτό, ας παλέψουνε να νικήσουμε την ψύχωσή μας να ελέγχουμε τα πάντα και ας απολαύσουμε τη ζωή μας, βάζοντας ξανά λίγη τρέλα μέσα σε αυτή....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου