Η συνηθισμένη μας πια αγωνία...

Από αναβολή σε παράταση και ξανά αναβολή και ξανά παράταση.... κι έτσι πέρασε σχεδόν ένας ολόκληρος χρόνος με την αγωνία του άγνωστου... Κάθε φορά η σκέψη πως ότι γίνεται γίνεται για κάποιο σκοπό, για κάποιο λόγο, ήταν αυτό που μας παρηγορούσε και δεν λέω, πράγματι το πιστεύω ακράδαντα πως ισχύει αυτό, αλλά δεν παύει να είναι εξαντλητικό ψυχολογικά.... Αύριο άλλη μια τέτοια μέρα αγωνίας ξανά, όπου φυσικά πάλι δεν ξέρουμε πώς θα καταλήξει... Πιθανότατα αύριο να τελειώσει αυτό το μαρτύριο της αγωνίας... Τώρα όσο για το αποτέλεσμα;;;.... Όλοι ελπίζουμε στο καλύτερο, αλλά ότι κι αν γίνει θα το αντιμετωπίσουμε...

Ευτυχώς που αυτή την εποχή είναι τόσα πολλά τα θέματα για τα οποία τρέχουμε, που δεν προλαβαίνουμε να αναλωθούμε στη σκέψη και στην αγωνία για το τι θα γίνει... Εξάλλου είπαμε, η ζωή είναι μικρή για να αναλωνόμαστε και να τη σπαταλάμε έτσι.... Ότι είναι να γίνει θα γίνει κι ωστόσο εμείς απλά προσπαθούμε να ρουφήξουμε την κάθε στιγμή της κάθε μέρας.... Έχω απλά την αίσθηση πως μόλις τελειώσει αυτό, μόλις έχουμε ένα αποτέλεσμα, θα γυρίσουμε σελίδα, θα πάμε παρακάτω, θα αφήσουμε πίσω πράγματα, θα αλλάξουμε ξανά λίγο τη ζωή μας, θα έχουμε τη δυνατότητα να δούμε πιο θετικά οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μας.... Καμιά φορά, το μόνο που χρειάζεται είναι να τελειώσει κάτι για να γυρίσουμε απλά σελίδα και να ξαναβρούμε το χαμένο μας χαμόγελο, τη χαμένη μας τρέλα, τη χαμένη μας ανεμελιά....