Είχα μια συζήτηση σήμερα στο γραφείο και με έβαλε σε σκέψεις... Σκέψεις για την διαφορετική οπτική των πραγμάτων και των καταστάσεων που έχει ο καθένας... Κι εκεί που νιώθεις πως έχεις απόλυτο δίκιο, εκεί νιώθεις πως βρίσκεσαι από κάτω... Πάντα λέμε πως το νόμισμα έχει δύο όψεις. Και το ξέρουμε πως η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Ο καθένας έχει τη δική του αλήθεια κι ο καθένας από την πλευρά του νιώθει πως έχει δίκιο. Πάντα όμως πίστευα πως η αλήθεια υπάρχει.
Μπορεί να είναι κάπου στη μέση και να έχει να κάνει με τις σκέψεις και τα συναισθήματα του καθενός, αλλά έχει να κάνει και με το πόσο εγωισμό διαθέτει ο καθένας μας για να παραδεχτεί το δίκιο του άλλου και να σεβαστεί πέρα από τον ευατό του και το εγώ του άλλου. Γιατί καμιά φορά το να ακούς από πολύ εγωιστές ανθρώπους, όχι συγνώμη, όχι έχεις δίκιο, αλλά "ναι, από αυτή την οπτική έχεις ένα δίκιο", είναι μια αρχή. Γιατί οι ανθρώπινες σχέσεις θέλουν κόπο για να χτιστούν, για να αποκτήσουν σωστά θεμέλια, και πολύ περισσότερο κόπο για να κρατηθούν. Για να αντέξουν. Και για ορισμένους ανθρώπους όταν πιστεύουμε πως αξίζουν τον κόπο, πως αξίζουν σαν άνθρωποι, έχει νόημα να προσπαθούμε και να κοπιάζουμε, ακόμα κι αν πολλές φορές θυμώνουμε, να διατηρήσουμε αυτά που με κόπο χτίσαμε. Ακόμα κι αν η προσπάθεια που κάνουν, σου φαίνεται μικρή, ίσως για εκείνους να είναι υπερπροσπάθεια.
Παλιά διέγραφα πιο εύκολα ανθρώπους από τη ζωή μου. Νομίζω πως όλοι το κάνουμε αυτό. Άλλοι εύκολα κι άλλοι δύσκολα. Νομίζω πως το να διαγράψεις κάποιον είναι η εύκολη λύση. Γιατί ο πόνος του να διαγράψεις κάποιον είναι πολύ έντονος στην αρχή, αλλά με τον καιρό ξεθωριάζει, μέχρι που φτάνει σε σημείο που τον ξεχνάς. Το να παλέψεις να διατηρήσεις όμως μία σχέση, ότι είδους και να είναι, είναι το δύσκολο. Το να μη διαγράψεις. Το να φτάσεις στα όριά σου, να ξεπεράσεις τις αντοχές σου και μετά να πεις "τώρα δεν έχω άλλο. Διαγράφω." Γιατί αυτό θέλει πολύ κόπο, πολύ προσπάθεια, πολλές αντοχές. Κι αυτό φυσικά το κάνεις όταν πραγματικά πιστεύεις πως αξίζει τον κόπο.
Υπάρχουν άνθρωποι που έχω ακούσει που διέγραψαν τον καλύτερο φίλο τους επειδή άργησε λίγο στο ραντεβού τους... Που χαλάνε μία σχέση ετών γιατί ειπώθηκε μια λέξη που τους πόνεσε πολύ... Και δεν λέω για αυτόν που έπραξε έτσι, προφανώς ένιωθε ότι ξεπεράστηκαν τα όριά του. Αναρωτιέμαι όμως... Ξεπεράστηκαν; Ή απλά είναι φυγόπονος; Ή εγωιστής; Γιατί να είναι τόσο δύσκολο να συγχωρήσουμε ανθρώπους που έχουμε αγαπήσει;; που αγαπάμε; Γιατί ξέρω και μια ψυχή που έχει διαγράψει μέσα της μια φίλη, εδώ και πολύ καιρό και παρ'όλο που την πρόδοσε, θέλησε ή τουλάχιστον προσπάθησε να της δώσει κι άλλη ευκαιρία παρ'όλο που οι περισσότεροι το θεωρούσαμε παράλογο..Και τώρα ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, που δεν έχει άλλο να δώσει... Αυτό μου φαίνεται πιο λογικό....
Εγώ οι άνθρωποι που έχω διαγράψει, έχω παλέψει πολύ με τον εαυτό μου, και πολλές φορές ακόμα και τώρα θα ήθελα να έχω δώσει μία πολλοστή ακόμα ευκαιρία... Κακώς ίσως, αλλά υπάρχουν φορές που το σκέφτομαι, που μου περνάει από το μυαλό... Αλλά ξέρω πως δεν διέγραψα ανθρώπους από τη ζωή μου πραγματικά σημαντικούς για ψήλου πήδημα. Εγώ ακόμα και τώρα διαγράφω ανθρώπους όταν νιώθω ότι με πρόδοσαν, ότι με πούλησαν, ότι με εγκατέλειψαν... Αν μία φίλη για παράδειγμα, ή ένας δικός σου άνθρωπος δεν είναι δίπλα σου σε μία δύσκολη στιγμή, εάν κάποιος νιώθεις ότι θέλει να σου κάνει κακό... Κάποτε, σε μία φίλη που δεν ήταν δίπλα μου όταν τη χρειάστηκα, πήγα και τη βρήκα με μια παρέα και της ψιθύρησα ότι δεν θέλω να με ξαναενοχλήσει ποτέ... Προσπάθησε πολλές φορές να μου εξηγήσει, μα δεν την άφησα ποτέ... Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε και ακόμα αναρωτιέμαι εάν την είχα αφήσει να μου εξηγήσει, ίσως καταλάβαινα και τη δική της 'οπτική'... Τώρα όμως πραγματικά μετά από 17 ολόκληρα χρόνια ξέρω πως δεν έχει καθόλου νόημα ακόμα και να αναρωτιέμαι... Απλά συνάντησα πρόσφατα έναν κοινό γνωστό μας και μου έλεγε πως την είχε δει και ρωτούσε για μένα και πως θα ήθελε πολύ να με ξαναδεί, να ξανασυναντηθούμε... Έχω το τηλέφωνό της και προσπαθώ εδώ και βδομάδες να την πάρω, μα δεν το κάνω... Όχι γιατί έχω ακόμα θυμό μέσα μου μετά από τόσα χρόνια, μετά βίας πια θυμάμαι και το λόγο που μ' έκανε να ξεπεράσω τον εαυτό μου, αλλά γιατί φοβάμαι μήπως συνειδητοποιήσω μετά από τόσα χρόνια πως από τη δική της 'οπτική' είχε ένα δίκιο κι εγώ από ένα πληγωμένο εγωισμό κατέστρεψα μια φιλία τόσων ετών...
Από αλλού ξεκινάνε οι σκέψεις μου και αλλού καταλήγουν πάντα... Δεν ξέρω, ίσως και να έχω άδικο και να μη χρειάζεται να ξεπερνάμε τις αντοχές μας για να πούμε 'φτάνει' και να διαγράφουμε ανθρώπους... Εγώ απλά δυσκολεύομαι να το κάνω τόσο εύκολα... Ποιοι είναι κερδισμένοι και ποιοι χαμένοι δεν ξέρω... Νομίζω και οι δύο... Σ' έναν πόλεμο δεν υπάρχει ποτέ νικητής...
Μπορεί να είναι κάπου στη μέση και να έχει να κάνει με τις σκέψεις και τα συναισθήματα του καθενός, αλλά έχει να κάνει και με το πόσο εγωισμό διαθέτει ο καθένας μας για να παραδεχτεί το δίκιο του άλλου και να σεβαστεί πέρα από τον ευατό του και το εγώ του άλλου. Γιατί καμιά φορά το να ακούς από πολύ εγωιστές ανθρώπους, όχι συγνώμη, όχι έχεις δίκιο, αλλά "ναι, από αυτή την οπτική έχεις ένα δίκιο", είναι μια αρχή. Γιατί οι ανθρώπινες σχέσεις θέλουν κόπο για να χτιστούν, για να αποκτήσουν σωστά θεμέλια, και πολύ περισσότερο κόπο για να κρατηθούν. Για να αντέξουν. Και για ορισμένους ανθρώπους όταν πιστεύουμε πως αξίζουν τον κόπο, πως αξίζουν σαν άνθρωποι, έχει νόημα να προσπαθούμε και να κοπιάζουμε, ακόμα κι αν πολλές φορές θυμώνουμε, να διατηρήσουμε αυτά που με κόπο χτίσαμε. Ακόμα κι αν η προσπάθεια που κάνουν, σου φαίνεται μικρή, ίσως για εκείνους να είναι υπερπροσπάθεια.
Παλιά διέγραφα πιο εύκολα ανθρώπους από τη ζωή μου. Νομίζω πως όλοι το κάνουμε αυτό. Άλλοι εύκολα κι άλλοι δύσκολα. Νομίζω πως το να διαγράψεις κάποιον είναι η εύκολη λύση. Γιατί ο πόνος του να διαγράψεις κάποιον είναι πολύ έντονος στην αρχή, αλλά με τον καιρό ξεθωριάζει, μέχρι που φτάνει σε σημείο που τον ξεχνάς. Το να παλέψεις να διατηρήσεις όμως μία σχέση, ότι είδους και να είναι, είναι το δύσκολο. Το να μη διαγράψεις. Το να φτάσεις στα όριά σου, να ξεπεράσεις τις αντοχές σου και μετά να πεις "τώρα δεν έχω άλλο. Διαγράφω." Γιατί αυτό θέλει πολύ κόπο, πολύ προσπάθεια, πολλές αντοχές. Κι αυτό φυσικά το κάνεις όταν πραγματικά πιστεύεις πως αξίζει τον κόπο.
Υπάρχουν άνθρωποι που έχω ακούσει που διέγραψαν τον καλύτερο φίλο τους επειδή άργησε λίγο στο ραντεβού τους... Που χαλάνε μία σχέση ετών γιατί ειπώθηκε μια λέξη που τους πόνεσε πολύ... Και δεν λέω για αυτόν που έπραξε έτσι, προφανώς ένιωθε ότι ξεπεράστηκαν τα όριά του. Αναρωτιέμαι όμως... Ξεπεράστηκαν; Ή απλά είναι φυγόπονος; Ή εγωιστής; Γιατί να είναι τόσο δύσκολο να συγχωρήσουμε ανθρώπους που έχουμε αγαπήσει;; που αγαπάμε; Γιατί ξέρω και μια ψυχή που έχει διαγράψει μέσα της μια φίλη, εδώ και πολύ καιρό και παρ'όλο που την πρόδοσε, θέλησε ή τουλάχιστον προσπάθησε να της δώσει κι άλλη ευκαιρία παρ'όλο που οι περισσότεροι το θεωρούσαμε παράλογο..Και τώρα ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, που δεν έχει άλλο να δώσει... Αυτό μου φαίνεται πιο λογικό....
Εγώ οι άνθρωποι που έχω διαγράψει, έχω παλέψει πολύ με τον εαυτό μου, και πολλές φορές ακόμα και τώρα θα ήθελα να έχω δώσει μία πολλοστή ακόμα ευκαιρία... Κακώς ίσως, αλλά υπάρχουν φορές που το σκέφτομαι, που μου περνάει από το μυαλό... Αλλά ξέρω πως δεν διέγραψα ανθρώπους από τη ζωή μου πραγματικά σημαντικούς για ψήλου πήδημα. Εγώ ακόμα και τώρα διαγράφω ανθρώπους όταν νιώθω ότι με πρόδοσαν, ότι με πούλησαν, ότι με εγκατέλειψαν... Αν μία φίλη για παράδειγμα, ή ένας δικός σου άνθρωπος δεν είναι δίπλα σου σε μία δύσκολη στιγμή, εάν κάποιος νιώθεις ότι θέλει να σου κάνει κακό... Κάποτε, σε μία φίλη που δεν ήταν δίπλα μου όταν τη χρειάστηκα, πήγα και τη βρήκα με μια παρέα και της ψιθύρησα ότι δεν θέλω να με ξαναενοχλήσει ποτέ... Προσπάθησε πολλές φορές να μου εξηγήσει, μα δεν την άφησα ποτέ... Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε και ακόμα αναρωτιέμαι εάν την είχα αφήσει να μου εξηγήσει, ίσως καταλάβαινα και τη δική της 'οπτική'... Τώρα όμως πραγματικά μετά από 17 ολόκληρα χρόνια ξέρω πως δεν έχει καθόλου νόημα ακόμα και να αναρωτιέμαι... Απλά συνάντησα πρόσφατα έναν κοινό γνωστό μας και μου έλεγε πως την είχε δει και ρωτούσε για μένα και πως θα ήθελε πολύ να με ξαναδεί, να ξανασυναντηθούμε... Έχω το τηλέφωνό της και προσπαθώ εδώ και βδομάδες να την πάρω, μα δεν το κάνω... Όχι γιατί έχω ακόμα θυμό μέσα μου μετά από τόσα χρόνια, μετά βίας πια θυμάμαι και το λόγο που μ' έκανε να ξεπεράσω τον εαυτό μου, αλλά γιατί φοβάμαι μήπως συνειδητοποιήσω μετά από τόσα χρόνια πως από τη δική της 'οπτική' είχε ένα δίκιο κι εγώ από ένα πληγωμένο εγωισμό κατέστρεψα μια φιλία τόσων ετών...
Από αλλού ξεκινάνε οι σκέψεις μου και αλλού καταλήγουν πάντα... Δεν ξέρω, ίσως και να έχω άδικο και να μη χρειάζεται να ξεπερνάμε τις αντοχές μας για να πούμε 'φτάνει' και να διαγράφουμε ανθρώπους... Εγώ απλά δυσκολεύομαι να το κάνω τόσο εύκολα... Ποιοι είναι κερδισμένοι και ποιοι χαμένοι δεν ξέρω... Νομίζω και οι δύο... Σ' έναν πόλεμο δεν υπάρχει ποτέ νικητής...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου