Για τους παρεξηγημένους ανθρώπους...

Υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας που είναι παρεξηγημένοι, από τους πολλούς, αλλά εμείς τους ξέρουμε καλά.. Καλύτερα από τους άλλους, γιατί ανήκουμε στους λίγους... Μιλούσα με μία φίλη το πρωί με τις ώρες (πόσο μου έχει λείψει να το κάνω αυτό..) και μου είπε ένα περιστατικό και μου θύμησε πόσο παρεξηγημένη ήταν και είναι..
Συμβούλεψαν μία συνάδελφο να μην έχει πολλά πολλά μαζί της γιατί είναι κακή συναναστροφή... Κι εκείνη άρχισε να την αποφεύγει... Ε και; Και μόνο που μπήκαμε στη διαδικασία να το συζητήσουμε νομίζω του δώσαμε πιο πολύ αξία απ' ότι έπρεπε... Αλλά μετά θυμήθηκα πολλά... Ξέρετε τώρα, καρκινάκι, οι αναμνήσεις είναι η ζωή μου... Όταν ξεκίνησα να κάνω παρέα μαζί της, άρχισαν να με κοιτάνε με μισό μάτι ακόμα και εκείνοι που με συμπαθούσαν... Γιατί εγώ ήμουν το 'καλό παιδί', κι εκείνη ήταν η αντιδραστική, η γκρινιάρα, που διεκδικούσε τα δικαιώματά της, εντάξει δε λέω καμιά φορά ο τρόπος της δεν ήταν και ο καλύτερος, αλλά ήταν πάντα σωστή. Ακέραιη. Δουλευταρού. Συνεπής. Είχε ένα μεγάλο μειονέκτημα όμως. Δεν ήταν διπλωμάτισσα. Δεν μπορούσε να χειριστεί με τρόπο τις καταστάσεις, έλεγε πάντα ευθαρσώς αυτό που πίστευε. Παρ' όλο που ήξερε πως αυτό δεν άρεσε.. Τι να κάνουμε όμως; Έτσι είναι. Αυτή είναι. Και έχει κερδίσει την αντιπάθεια πολλών με το σπαθί της, αλλά με το ίδιο σπαθί έχει κερδίσει την αγάπη και την εκτίμηση λίγων και πολύ πιο αξιόλογων ανθρώπων. Δεν γίνεται να αρέσουμε σε όλους, πώς να το κάνουμε δηλαδή;........ Και τελικά, παρ'ότι δεν συμφωνώ με τον τρόπο της πάντα, συμπερασματικά πια, ξέρω πως είναι σίγουρα πιο υγιής από εμένα. Από εμένα που τα κρατάω όλα μέσα μου, που δεν λέω τι σκέφτομαι και τι νιώθω παρά μόνο με λοβοτομή, και πνίγομαι και τα μαζεύω και αρρωσταίνω και περιμένω να ξεπεραστεί κάθε μου όριο και μετά απλά κάνω έκρηξη... Κι αλοίμονο σε όποιον φουκαρά έχει την ατυχία να είναι δίπλα μου σε αυτή την έκρηξη!!! Και μετά μένουν όλοι να αναρωτιούνται από που ήρθε αυτή η έκρηξη αφού όλα ήταν καλά...ή τουλάχιστον έδειχναν καλά... Ενώ εκείνη, τη στιγμή που συμβαίνει κάτι, το λέει, ξεσπάει, και ναι δυσαρεστεί τους γύρω της, αλλά τελικά εκείνη είναι καλά. Κι όπως πολύ σοφά μου λέει κάθε τόσο "θα σταματήσεις ποτέ να σκέφτεσαι τόσο πολύ τους γύρω σου; το πώς νιώθεις εσύ δεν μετράει; Σταμάτα να κάνεις όλα τα προβλήματα των γύρω σου τόσο δικά σου...Και γίνε επιτέλους λίγο... bitch!!" Και ξέρω πως έχει δίκιο. Αλλά σταμάτησα να το προσπαθώ πια. Γιατί τότε απλά δεν θα είμαι ΕΓΩ! Θα είμαι καλύτερα μεν, αλλά θα έχω χάσει τον εαυτό μου. Απλά κατέληξα να λειτουργώ όπως ακριβώς νιώθω κι όχι να το πολεμάω πια για να προσαρμοστώ καλύτερα στα δεδομένα μιας κοινωνίας που κάποιοι άλλοι έφτιαξαν... Απλά αυτό...
Απλά σκεφτόμουνα πως γενικώς έχω μια αδυναμία στους 'παρεξηγημένους' ανθρώπους... στους 'διαφορετικούς'.. Γιατί όλη αυτή η συζήτηση μου θύμησε ένα ολόκληρο θέμα που είχε προκύψει με έναν καθηγητή μου στο λύκειο.. Που επειδή με θεωρούσε 'καλό παιδί', 'καλή μαθήτρια' και όλα αυτά τα καλά αλλά βαρετά πράγματα κι επειδή τότε είχε μπει στη ζωή μου ένας άνθρωπος... τρελός, με την πιο υπέροχη τρέλα, που με ξεσήκωνε, που με μάθαινε να ζω διαφορετικά, που είχα ερωτευτεί τόσο παράφορα που κάναμε διαρκώς κοπάνες, που έμενε στην ίδια τάξη απλά και μόνο για να είναι κοντά μου, που γραφόταν στο γυμναστήριο απέναντι από τα αγγλικά μου και όσο έκανα μάθημα μου ζωγράφιζε στους υδρατμούς στο τζάμι 'σ' αγαπώ για πάντα', που πετούσε φέυβολαν στο δρόμο που θ' ακολουθούσα για το σχολείο τη μέρα που είχαμε επέτειο κι ένα σωρό άλλα που αν ανοίξω το σεντούκι με τις αναμνήσεις δεν θα σταματήσω να γράφω ποτέ... Για όλους αυτούς τους λόγους τότε, εκείνος ο καθηγητής, έπιασε τους γονείς μου και τους είπε 'να την προσέχετε. Έχει μπλέξει με κακές παρέες'.. Ομολογουμένως μας δυσκόλεψε τη ζωή αρκετά από τότε, αλλά ευτυχώς αυτός ο άνθρωπος δεν έχανε ποτέ την τρέλα του και είχε μάθει κι εμένα να τη βρίσκω ακόμα και στα δύσκολα... Πολλά χρόνια αργότερα, συνάντησα αυτόν τον καθηγητή στο δρόμο, ο οποίος παρ' ότι από τους πιο αυστηρούς, μου είχε μια ιδιαίτερη αδυναμία και του είχα κι εγώ. "Τι κάνεις κοριτσάκι μου; Πώς περνάς;Βλέπω φοράς βέρα..." με ρώτησε... "Είμαι μια χαρά... Σπούδασα και παντρεύτηκα τις...κακές παρέες και είμαι πολύ ευτυχισμένη", του είπα... Εκείνος χλώμιασε, κατέβασε το κεφάλι και προσπάθησε να απολογηθεί... Δεν υπήρχε λόγος. Ήξερα ότι η πρόθεσή του δεν ήταν κακή. Θεώρησε ότι έτσι θα με προστάτευε. Απλά... ας μην βγάζουμε έτσι εύκολα συμπεράσματα για τους ανθρώπους γύρω μας... Μην τους κρίνουμε τόσο αβίαστα... Παρεξηγημένοι είναι... Διαφορετικοί από τη μάζα... Κι αυτό είναι που τους κάνει ξεχωριστούς... Κι αυτό είναι που τους κάνει να έχουν λίγους, ελάχιστους ανθρώπους δίπλα τους να τους αγαπάνε αληθινά και να τους αρέσει αυτή η διαφορετικότητά τους...