Θέλω μέρες να γράψω κάποια πράγματα που σκέφτομαι, αλλά μου είναι δύσκολο κάποιες φορές να αποτυπώσω τις σκέψεις μου... Είναι δύσκολο γιατί πρέπει να τις γράψω πολύ προσεκτικά ώστε να μην χαθούν τα νοήματα, ώστε να καταλάβει μόνο μία ψυχή που θέλω τι εννοώ και να μη βγει μαζί και θυμός... Θέλω να γράψω για τις ανθρώπινες σχέσεις που κάποιοι καταφέρνουν να τις κάνουν πολύ δύσκολες, χωρίς πραγματικά να είναι, καθώς επίσης και για την αυθεντικότητα κάποιων λίγων ανθρώπων που καταφέρνουν ακόμα να τη διατηρούν... Πώς να τα συνδυάσω όλα αυτά;....
Αναρωτιέμαι εδώ και καιρό γιατί έχει χαθεί ο σεβασμός απένταντι στα συναισθήματα του άλλου... Γιατί έχει χαθεί ο αυθορμητισμός, η αλήθεια, η εμπιστοσύνη... Γιατί δεν τολμάμε να μιλήσουμε για αυτά που νιώθουμε;... Μήπως τελικά από φόβο για το μη σεβασμό των συναισθημάτων;;;.... Γιατί το να μη σεβαστεί κάποιος αυτά που νιώθεις, εγώ προσωπικά το θεωρώ απαράδεκτο.. Μπορεί κάποιον άνθρωπο να τον θαυμάζουμε, να τον νοιαζόμαστε, να τον έχουμε εμπιστευτεί, να έχουμε πιστέψει σε αυτόν κι όμως τελικά μπορεί να έχουμε κάνει λάθος... Μπορεί να έχουμε πλάσει για τον άλλον μια εικόνα που θα θέλαμε ή που εκείνος θα ήθελε, αλλά οι πράξεις να αποδεικνύουν διαρκώς κάτι διαφορετικό... Και εμείς να τον δικαιολογούμε διαρκώς. Να προσπαθούμε συνέχεια να αναλύουμε το τι μπορεί να νιώθει και να αντιδρά έτσι, το τι μπορεί να σκέφτηκε και να φέρθηκε αλλιώς, να προσπαθούμε να καταλάβουμε τι μπορεί να έχει μέσα στο μυαλό του... Κι αναρωτιέμαι... Πόσο θα θέλαμε στ' αλήθεια στη ζωή μας κάποιον για τον οποίο θα πρέπει μονίμως να βρίσκουμε δικαιολογίες για τις πράξεις του ή για τις μη πράξεις του;;; Κι αναρωτιέμαι επίσης γιατί θα πρέπει εμείς μονίμως να αναλύουμε το τι νιώθει ο άλλος; Μήπως το ότι εκείνος δεν νοιάζεται για το τι νιώθουμε εμείς θα έπρεπε να μας λέει κάτι;;;;;;;;;;;.............. Το ότι δεν σέβεται ή δεν σκέφτεται τα δικά μας συναισθήματα, αναρωτιέμαι αφήνουν έναν άνθρωπο το ίδιο ψηλά στο βάθρο που τον είχαμε τοποθετήσει επειδή κάποιες φορές το έκανε;; Δεν ξέρω... Έχω πάντα την έμφυτη τάση να δικαιολογώ τους ανθρώπους και τις πράξεις τους, ακόμα και ανθρώπους που δεν ξέρω απλά έχω ακούσει για αυτούς. Καλώς ή κακώς δεν ξέρω. Απλά καμιά φορά εξαντλείσαι να το κάνεις. Χάνεται το νόημα... Κι εκεί κάπου θεωρώ πως πρέπει να θυμώσεις! Με τον εαυτό σου όχι με τους άλλους! Να θυμώσεις που αφήνεις τον εαυτό σου έρμαιο στο μη σεβασμό των συναισθημάτων σου από τον οποιονδήποτε! Γιατί έτσι χάνουμε τον διπλανό άνθρωπο που ίσως είναι σωστότερος από αυτόν που δικαιολογούμε συνέχεια..Γιατί δυστυχώς κάποιοι άνθρωποι που εκτιμήσαμε δεν είναι εντάξει. Γιατί δυστυχώς δεν εννοούν αυτά που λένε... Γιατί πίστεψες πως είναι αυθεντικοί, ενώ δεν είναι έτσι... Ή μπορεί να είναι με έναν τρόπο που εσύ δεν καταλαβαίνεις, αλλά μένεις μόνος σου να προσπαθείς να καταλάβεις αντί να σου εξηγήσει.. Και εγώ αυτό δεν το δέχομαι. Θεωρώ πως έτσι ο άλλος δεν σε σέβεται. Αν σε θέλει κάποιος στη ζωή του, θα προσπαθήσει να σε κάνει να καταλάβεις... Θα κοπιάσει... Θα τολμήσει... Θα ρισκάρει...
Δεν ξέρω για μένα τα πράγματα ήταν πάντα πιο απλά μέσα στο μυαλό μου. Πιο ξεκάθαρα. Νιώθω κάτι το λέω. Δεν νιώθω δεν το λέω. Το λέω; Το εννοώ! Δεν παίζω όμως με τα συναισθήματα κανενός! Και αυτήν την απαίτηση έχω κι από τους άλλους... Δεν είναι πιο απλά τα πράγματα έτσι; Γιατί θα πρέπει κάποιος να αναρωτιέται, να αμφιβάλει διαρκώς και να ταλαντεύεται η διάθεσή του από τη συμπεριφορά κάποιου άλλου;; Περιμένω να είναι οι άνθρωποι γύρω μου αληθινοί... αυθόρμητοι... όταν σου πει κάποιος "θα σε πάρω", να σε πάρει... "Θα έρθω", να έρθει... "Θα είμαι εκεί", να είναι... Τόσο απλά... Αν αρχίζεις να περιμένεις να πάρει, να έρθει, να είναι εκεί και δεν είναι, τότε μάλλον κάτι δεν έχεις καταλάβει καλά... Γιατί το επόμενο βήμα θα είναι να ζητιανεύεις ένα συναίσθημα, ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά...Όταν ζητιανεύεις για μια αγκαλιά, χάνεται το νόημά της... Θα έπρεπε να βγαίνει αυθόρμητα... Πόσο να δικαιολογήσεις και τι;; Ίσως γίνομαι σκληρή... Αλλά όταν βλέπω να υποφέρει κάποιος άνθρωπος που αγαπάω, θυμώνω... Γιατί πιστεύω πως όταν νιώθεις κάποια πράγματα, όλα βγαίνουν αυθόρμητα... Κάποιοι ίσως να έχουν μπερδευτεί μ' αυτά που νιώθουν... Είναι απόλυτα κατανοητό... Για μένα όμως αυτό σημαίνει πως δεν είναι αρκετά δυνατά αυτά που νιώθουν... Κι αν είναι έτσι, τότε δεν ξέρω εσύ γιατί να είσαι εκεί... Δεν ξέρω ίσως και να είμαι πολύ ρομαντική, ίσως και να είναι η γυναικεία φύση τέτοια και να υπεραναλύουμε τα πάντα κι αυτό να μην είναι πάντα καλό... Αλλά εγώ πιστεύω πως όταν κάποιος νιώθει έντονα συναισθήματα, τα πάντα βγαίνουν ευκολότερα... Θα λαχταράει να σε ακούσει, να σου μιλήσει, να σε κοιτάξει, να σε αγκαλιάσει, να σε σηκώσει ψηλά, να έρθει να σε βρει εκει που δεν τον περιμένεις... Θα ζαλίζεται τόσο πολύ από αυτά που νιώθει που θα παθαίνει υπογλυκαιμία και θα χρειάζεται γλυκό για να συνέλθει... Πολύ γραφικά και πολύ χαζά κάπως έτσι είναι μέσα στο δικό μου το μυαλό τα πράγματα... Μπορεί να κάνω και λάθος... Αλλά έχω την αίσθηση πως τίποτα λιγότερο από όλα αυτά δεν θα έπρεπε να κρατάει κολλημένο το μυαλό μας σ' έναν άνθρωπο... Ακόμα κι αν οι συνθήκες δεν επιτρέπουν πολλές φορές την ευτυχή κατάληξη μιας κατάστασης, θα έπρεπε να πασχίσουμε να δώσουμε στον άνθρωπο που μας νοιάζει τις απαραίτητες εξηγήσεις, ώστε να παλέψει κι εκείνος να καταπολεμήσει πιο εύκολα αυτά που νιώθει κι όχι να τον τυραννάμε...
Είναι τελικά πολύπλοκες οι ανθρώπινες σχέσεις ή τις κάνουμε μόνοι μας επειδή δεν σεβόμαστε τα συναισθήματα των γύρω μας; Υπάρχουν ακόμα αυθεντικοί άνθρωποι ή χάνονται μέσα στο πλήθος;;;... Είναι έτσι τα πράγματα ή απλά επειδή δεν έχουμε τα κότσια να τα συζητήσουμε δηλητηριάζονται ακόμα και τα πιο όμορφα συναισθήματα;;;.... Έχει νόημα να εξακολουθούμε να δικαιολογούμε συμπεριφορές ή απλά να βάλουμε ένα Χ και να γυρίσουμε την πλάτη;;;.... Δεν νομίζω πως υπάρχουν απαντήσεις σε όλα αυτά... Ο καθένας έχει διαφορετικό τρόπο σκέψης και πορεύεται με αυτόν... Αρκεί αυτό να μην κάνει κακό στον εαυτό του και στους άλλους... Οι ανοχές του καθένα τόσο διαφορετικές και ανάλογες των συναισθημάτων μας... Όσο πιο πολλά νιώθουμε, τόσο πιο πολλά ανεχόμαστε... Αρκεί να μη χάσουμε τον εαυτό μας από την προσπάθεια να κρατήσουμε έναν άνθρωπο στη ζωή μας...
Ξέρω πως ίσως στεναχώρησα έναν άνθρωπο που αγαπάω πολύ, όμως μ' αρέσει να λέω αλήθειες και αυτές τις μέρες αυτές είναι οι σκέψεις που κάνω, όσο κι αν προσπαθώ να δικαιολογήσω γεγονότα...
Αναρωτιέμαι εδώ και καιρό γιατί έχει χαθεί ο σεβασμός απένταντι στα συναισθήματα του άλλου... Γιατί έχει χαθεί ο αυθορμητισμός, η αλήθεια, η εμπιστοσύνη... Γιατί δεν τολμάμε να μιλήσουμε για αυτά που νιώθουμε;... Μήπως τελικά από φόβο για το μη σεβασμό των συναισθημάτων;;;.... Γιατί το να μη σεβαστεί κάποιος αυτά που νιώθεις, εγώ προσωπικά το θεωρώ απαράδεκτο.. Μπορεί κάποιον άνθρωπο να τον θαυμάζουμε, να τον νοιαζόμαστε, να τον έχουμε εμπιστευτεί, να έχουμε πιστέψει σε αυτόν κι όμως τελικά μπορεί να έχουμε κάνει λάθος... Μπορεί να έχουμε πλάσει για τον άλλον μια εικόνα που θα θέλαμε ή που εκείνος θα ήθελε, αλλά οι πράξεις να αποδεικνύουν διαρκώς κάτι διαφορετικό... Και εμείς να τον δικαιολογούμε διαρκώς. Να προσπαθούμε συνέχεια να αναλύουμε το τι μπορεί να νιώθει και να αντιδρά έτσι, το τι μπορεί να σκέφτηκε και να φέρθηκε αλλιώς, να προσπαθούμε να καταλάβουμε τι μπορεί να έχει μέσα στο μυαλό του... Κι αναρωτιέμαι... Πόσο θα θέλαμε στ' αλήθεια στη ζωή μας κάποιον για τον οποίο θα πρέπει μονίμως να βρίσκουμε δικαιολογίες για τις πράξεις του ή για τις μη πράξεις του;;; Κι αναρωτιέμαι επίσης γιατί θα πρέπει εμείς μονίμως να αναλύουμε το τι νιώθει ο άλλος; Μήπως το ότι εκείνος δεν νοιάζεται για το τι νιώθουμε εμείς θα έπρεπε να μας λέει κάτι;;;;;;;;;;;.............. Το ότι δεν σέβεται ή δεν σκέφτεται τα δικά μας συναισθήματα, αναρωτιέμαι αφήνουν έναν άνθρωπο το ίδιο ψηλά στο βάθρο που τον είχαμε τοποθετήσει επειδή κάποιες φορές το έκανε;; Δεν ξέρω... Έχω πάντα την έμφυτη τάση να δικαιολογώ τους ανθρώπους και τις πράξεις τους, ακόμα και ανθρώπους που δεν ξέρω απλά έχω ακούσει για αυτούς. Καλώς ή κακώς δεν ξέρω. Απλά καμιά φορά εξαντλείσαι να το κάνεις. Χάνεται το νόημα... Κι εκεί κάπου θεωρώ πως πρέπει να θυμώσεις! Με τον εαυτό σου όχι με τους άλλους! Να θυμώσεις που αφήνεις τον εαυτό σου έρμαιο στο μη σεβασμό των συναισθημάτων σου από τον οποιονδήποτε! Γιατί έτσι χάνουμε τον διπλανό άνθρωπο που ίσως είναι σωστότερος από αυτόν που δικαιολογούμε συνέχεια..Γιατί δυστυχώς κάποιοι άνθρωποι που εκτιμήσαμε δεν είναι εντάξει. Γιατί δυστυχώς δεν εννοούν αυτά που λένε... Γιατί πίστεψες πως είναι αυθεντικοί, ενώ δεν είναι έτσι... Ή μπορεί να είναι με έναν τρόπο που εσύ δεν καταλαβαίνεις, αλλά μένεις μόνος σου να προσπαθείς να καταλάβεις αντί να σου εξηγήσει.. Και εγώ αυτό δεν το δέχομαι. Θεωρώ πως έτσι ο άλλος δεν σε σέβεται. Αν σε θέλει κάποιος στη ζωή του, θα προσπαθήσει να σε κάνει να καταλάβεις... Θα κοπιάσει... Θα τολμήσει... Θα ρισκάρει...
Δεν ξέρω για μένα τα πράγματα ήταν πάντα πιο απλά μέσα στο μυαλό μου. Πιο ξεκάθαρα. Νιώθω κάτι το λέω. Δεν νιώθω δεν το λέω. Το λέω; Το εννοώ! Δεν παίζω όμως με τα συναισθήματα κανενός! Και αυτήν την απαίτηση έχω κι από τους άλλους... Δεν είναι πιο απλά τα πράγματα έτσι; Γιατί θα πρέπει κάποιος να αναρωτιέται, να αμφιβάλει διαρκώς και να ταλαντεύεται η διάθεσή του από τη συμπεριφορά κάποιου άλλου;; Περιμένω να είναι οι άνθρωποι γύρω μου αληθινοί... αυθόρμητοι... όταν σου πει κάποιος "θα σε πάρω", να σε πάρει... "Θα έρθω", να έρθει... "Θα είμαι εκεί", να είναι... Τόσο απλά... Αν αρχίζεις να περιμένεις να πάρει, να έρθει, να είναι εκεί και δεν είναι, τότε μάλλον κάτι δεν έχεις καταλάβει καλά... Γιατί το επόμενο βήμα θα είναι να ζητιανεύεις ένα συναίσθημα, ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά...Όταν ζητιανεύεις για μια αγκαλιά, χάνεται το νόημά της... Θα έπρεπε να βγαίνει αυθόρμητα... Πόσο να δικαιολογήσεις και τι;; Ίσως γίνομαι σκληρή... Αλλά όταν βλέπω να υποφέρει κάποιος άνθρωπος που αγαπάω, θυμώνω... Γιατί πιστεύω πως όταν νιώθεις κάποια πράγματα, όλα βγαίνουν αυθόρμητα... Κάποιοι ίσως να έχουν μπερδευτεί μ' αυτά που νιώθουν... Είναι απόλυτα κατανοητό... Για μένα όμως αυτό σημαίνει πως δεν είναι αρκετά δυνατά αυτά που νιώθουν... Κι αν είναι έτσι, τότε δεν ξέρω εσύ γιατί να είσαι εκεί... Δεν ξέρω ίσως και να είμαι πολύ ρομαντική, ίσως και να είναι η γυναικεία φύση τέτοια και να υπεραναλύουμε τα πάντα κι αυτό να μην είναι πάντα καλό... Αλλά εγώ πιστεύω πως όταν κάποιος νιώθει έντονα συναισθήματα, τα πάντα βγαίνουν ευκολότερα... Θα λαχταράει να σε ακούσει, να σου μιλήσει, να σε κοιτάξει, να σε αγκαλιάσει, να σε σηκώσει ψηλά, να έρθει να σε βρει εκει που δεν τον περιμένεις... Θα ζαλίζεται τόσο πολύ από αυτά που νιώθει που θα παθαίνει υπογλυκαιμία και θα χρειάζεται γλυκό για να συνέλθει... Πολύ γραφικά και πολύ χαζά κάπως έτσι είναι μέσα στο δικό μου το μυαλό τα πράγματα... Μπορεί να κάνω και λάθος... Αλλά έχω την αίσθηση πως τίποτα λιγότερο από όλα αυτά δεν θα έπρεπε να κρατάει κολλημένο το μυαλό μας σ' έναν άνθρωπο... Ακόμα κι αν οι συνθήκες δεν επιτρέπουν πολλές φορές την ευτυχή κατάληξη μιας κατάστασης, θα έπρεπε να πασχίσουμε να δώσουμε στον άνθρωπο που μας νοιάζει τις απαραίτητες εξηγήσεις, ώστε να παλέψει κι εκείνος να καταπολεμήσει πιο εύκολα αυτά που νιώθει κι όχι να τον τυραννάμε...
Είναι τελικά πολύπλοκες οι ανθρώπινες σχέσεις ή τις κάνουμε μόνοι μας επειδή δεν σεβόμαστε τα συναισθήματα των γύρω μας; Υπάρχουν ακόμα αυθεντικοί άνθρωποι ή χάνονται μέσα στο πλήθος;;;... Είναι έτσι τα πράγματα ή απλά επειδή δεν έχουμε τα κότσια να τα συζητήσουμε δηλητηριάζονται ακόμα και τα πιο όμορφα συναισθήματα;;;.... Έχει νόημα να εξακολουθούμε να δικαιολογούμε συμπεριφορές ή απλά να βάλουμε ένα Χ και να γυρίσουμε την πλάτη;;;.... Δεν νομίζω πως υπάρχουν απαντήσεις σε όλα αυτά... Ο καθένας έχει διαφορετικό τρόπο σκέψης και πορεύεται με αυτόν... Αρκεί αυτό να μην κάνει κακό στον εαυτό του και στους άλλους... Οι ανοχές του καθένα τόσο διαφορετικές και ανάλογες των συναισθημάτων μας... Όσο πιο πολλά νιώθουμε, τόσο πιο πολλά ανεχόμαστε... Αρκεί να μη χάσουμε τον εαυτό μας από την προσπάθεια να κρατήσουμε έναν άνθρωπο στη ζωή μας...
Ξέρω πως ίσως στεναχώρησα έναν άνθρωπο που αγαπάω πολύ, όμως μ' αρέσει να λέω αλήθειες και αυτές τις μέρες αυτές είναι οι σκέψεις που κάνω, όσο κι αν προσπαθώ να δικαιολογήσω γεγονότα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου