Πριν από λίγο καιρό σε κάποια συζήτηση κάποιος ρώτησε γιατί οι γυναίκες είναι τόσο ... "μπιπ".... Λίγες μέρες πριν, πίνοντας καφέ με μία φίλη με είχε ρωτήσει ακριβώς το ίδιο για τους άντρες... Τελικά σκέφτηκα πως δεν υπάρχει τρόπος να το αναλύσεις αυτό και μάλλον δεν έχει να κάνει με γυναίκες ή με άντρες, αλλά με ανθρώπους...
Προφανώς κάποιοι άνθρωποι είναι σκάρτοι... Από τη φύση τους; Αναγκάστηκαν; Από άμυνα; Φταίει το κοινωνικό status; Δεν ξέρω και βαρέθηκα να αναλύω συμπεριφορές τον τελευταίο καιρό... Απλά δέχομαι πως κάποιοι άνθρωποι αξίζουν και κάποιοι όχι.. Κάποιοι είναι σκάρτοι και κάποιοι δεν είναι.. Κάποιοι φέρονται σωστά και κάποιοι όχι.. Πώς να αναλύσεις την ψυχοσύνθεση του καθενός; Πού να ξέρεις τι έχει περάσει ο καθένας στη ζωή του;... Για αυτό έχω μάθει να μην κρίνω κανέναν. Απλά όταν κάποιος άνθρωπος δεν μου κάνει, δεν τον κρατάω στη ζωή μου.. Έκανα μία μεγάλη συζήτηση με αυτή τη φίλη μου για τις σχέσεις αντρών και γυναικών που βρίσκονται σε ηλικία άνω των 30, που είναι μία συνηθισμένη συζήτηση που γίνεται και από τα δύο φύλα σε αυτές τις ηλικίες που είναι ελευθεροι. Η αλήθεια είναι ότι μ' έκανε και γέλασα πολύ... Οι άντρες που βρίσκονται σε αυτήν την ηλικία είναι συγκεκριμένοι μου είπε. Ή παντρεμένοι θα είναι, ή χωρισμένοι ή ότι έχει ξεβράσει η θάλασσα... Και να κάνεις μία σχέση με κάποιον μικρότερο δεν έχει νόημα, γιατί μέχρι να πήξει το μυαλό του (όλοι ξέρουμε πως οι άντρες ωριμάζουν πιο αργά), εγώ μου είπε θα έχω γεράσει..."Άσε που το πέρασα και πάσχισα να τον απογαλακτίσω από τη μαμά του και αφού απογαλακτίστηκε είχα κουραστεί πια τόσο πολύ που έφυγα..." Το καλύτερο; " Όταν πλησιάζεις έναν άντρα σε θεωρούν εύκολη, αν περιμένεις να σε πλησιάσει σε θεωρούν ντίβα! Τι θέλουν τελικά;;"
"Ένα βράδυ που ήμουν έξω με μια παρέα, με κοίταξε ένας νεαρός, μου χαμογέλασε και μου σήκωσε το ποτήρι. Μου άρεσε κι έτσι έκανα κι εγώ το ίδιο. Περίμενα την επόμενη κίνηση. Μάταια όμως. Πέρασε όλη η βραδιά με το να σηκώνουμε το ποτήρι ο ένας στον άλλον χαμογελώντας. Κάποια στιγμή μάζευα τα πράγματά μου για να φύγω πια, κόντευε να ξημερώσει. Τότε εκείνος απογοητευμένος μου κάνει νόημα από μακρυά 'που πας;'... 'Σπίτι μου πάω ρε φίλε, να κοιμηθώ!' Και δυο μέρες να έμενα εκεί, ο τύπος δεν θα πλησίαζε!" Όσο μου εξιστορούσε τέτοια περιστατικά εγώ κρατούσα την κοιλιά μου από τα γέλια... Πόση μεγάλη δόση αλήθειας όμως υπάρχει μέσα σε όλο αυτό, όσο κι αν το διακωμωδήσαμε... Είναι μια πανέμορφη γυναίκα, πανέξυπνη, με πολύ δόση χιούμορ και απίστευτα καλός άνθρωπος... Και είναι απίστευτο που δεν έχει καταφέρει να βρει τόσο καιρό έναν άνθρωπο να ταιριάξει, να την εκτιμήσει, να δει τι αξίζει... Και το αντίστοιχο παθαίνουν και οι άντρες αυτής της ηλικίας... Οι συζητήσεις και από τις δύο πλευρές καρμπόν... Τι συμβαίνει τελικά; Οι θεωρίες πολλές... Οι άντρες φοβούνται να πλησιάσουν μια πολύ ωραία γυναίκα γιατί φοβούνται την απόρριψη...Η πλειοψηφία των γυναικών ισχυρίζεται πως δεν την ενδιαφέρει η εξωτερική εμφάνιση αλλά ο εσωτερικός κόσμος ενός άντρα, αλλά δεν είμαι τόσο σίγουρη ότι το εννοούν... Οι άντρες φοβούνται να πλησιάσουν μία γυναίκα που έχει περάσει τα 30 γιατί ξέρουν πως θα θέλει να κάνει οικογένεια... ενώ εκείνοι πιστεύουν πως έχουν ακόμα περιθώρια... Όλα αυτά φυτεμένες ιδέες... και με αρκετή δόση αλήθειας... Γιατί βαρέθηκα πια να πηγαίνω παιδική χαρά το παιδί μου και να μην ξέρω αν κάποια είναι μαμά ή γιαγιά, εάν κάποιος είναι μπαμπάς ή παππούς... Γιατί για διάφορους λόγους πια οι άνθρωποι καταλήγουν να κάνουν οικογένεια σε μεγάλες ηλικίες. Και αυτό έχει το καλό ότι είναι χορτασμένοι από τη ζωή, αλλά οι αντοχές είναι πολύ μειωμένες πια... Και σκέφτομαι... Γιατί θα πρέπει να έχει περάσει κάποια τα 30 για να φοβούνται πως θα θέλει να κάνει οικογένεια; Όταν δηλαδή κάνουμε σχέσεις στα 25 τις κάνουμε με σκοπό να χωρίσουμε; Ή με τη λογική πως μπορεί να ταιριάζουμε και να είναι ο άνθρωπός μας;;.... Και η πλειοψηφία των γυναικών που ξέρω που έχουν περάσει τα 30 και είναι μόνες, κατέληξαν μόνες μετά από μακροχρόνια σχέση που δεν πέτυχε και αντί να κάνουν μια αποτυχημένη οικογένεια αποφάσισαν να χωρίσουν. Και ξαφνικά θέλουν να ζήσουν ότι έχασαν. Με έναν σωστότερο άνθρωπο που θα βρεθεί στο δρόμο τους. Και φυσικά αφού ελπίζουν πως θα είναι σωστότερος και θα περνάνε καλύτερα θα θέλουν να κάνουν και οικογένεια... Τι παράλογο υπάρχει σε όλο αυτό, δεν καταλαβαίνω... Ξέρω πως το θέμα αυτό είναι πολύ μεγάλο και οι απόψεις και από τις δύο πλευρές τόσο ίδιες... Είναι τόσο κρίμα να μένουν άνθρωποι μόνοι, από φόβο για την απόρριψη ή από φόβο για το τι μπορεί να θέλει ο άλλος... Ας δοκιμάσουν κι αν δεν τους κάνει αυτό που ζητάει ας φύγουν. Τι πιο απλό;;..................
Προφανώς κάποιοι άνθρωποι είναι σκάρτοι... Από τη φύση τους; Αναγκάστηκαν; Από άμυνα; Φταίει το κοινωνικό status; Δεν ξέρω και βαρέθηκα να αναλύω συμπεριφορές τον τελευταίο καιρό... Απλά δέχομαι πως κάποιοι άνθρωποι αξίζουν και κάποιοι όχι.. Κάποιοι είναι σκάρτοι και κάποιοι δεν είναι.. Κάποιοι φέρονται σωστά και κάποιοι όχι.. Πώς να αναλύσεις την ψυχοσύνθεση του καθενός; Πού να ξέρεις τι έχει περάσει ο καθένας στη ζωή του;... Για αυτό έχω μάθει να μην κρίνω κανέναν. Απλά όταν κάποιος άνθρωπος δεν μου κάνει, δεν τον κρατάω στη ζωή μου.. Έκανα μία μεγάλη συζήτηση με αυτή τη φίλη μου για τις σχέσεις αντρών και γυναικών που βρίσκονται σε ηλικία άνω των 30, που είναι μία συνηθισμένη συζήτηση που γίνεται και από τα δύο φύλα σε αυτές τις ηλικίες που είναι ελευθεροι. Η αλήθεια είναι ότι μ' έκανε και γέλασα πολύ... Οι άντρες που βρίσκονται σε αυτήν την ηλικία είναι συγκεκριμένοι μου είπε. Ή παντρεμένοι θα είναι, ή χωρισμένοι ή ότι έχει ξεβράσει η θάλασσα... Και να κάνεις μία σχέση με κάποιον μικρότερο δεν έχει νόημα, γιατί μέχρι να πήξει το μυαλό του (όλοι ξέρουμε πως οι άντρες ωριμάζουν πιο αργά), εγώ μου είπε θα έχω γεράσει..."Άσε που το πέρασα και πάσχισα να τον απογαλακτίσω από τη μαμά του και αφού απογαλακτίστηκε είχα κουραστεί πια τόσο πολύ που έφυγα..." Το καλύτερο; " Όταν πλησιάζεις έναν άντρα σε θεωρούν εύκολη, αν περιμένεις να σε πλησιάσει σε θεωρούν ντίβα! Τι θέλουν τελικά;;"
"Ένα βράδυ που ήμουν έξω με μια παρέα, με κοίταξε ένας νεαρός, μου χαμογέλασε και μου σήκωσε το ποτήρι. Μου άρεσε κι έτσι έκανα κι εγώ το ίδιο. Περίμενα την επόμενη κίνηση. Μάταια όμως. Πέρασε όλη η βραδιά με το να σηκώνουμε το ποτήρι ο ένας στον άλλον χαμογελώντας. Κάποια στιγμή μάζευα τα πράγματά μου για να φύγω πια, κόντευε να ξημερώσει. Τότε εκείνος απογοητευμένος μου κάνει νόημα από μακρυά 'που πας;'... 'Σπίτι μου πάω ρε φίλε, να κοιμηθώ!' Και δυο μέρες να έμενα εκεί, ο τύπος δεν θα πλησίαζε!" Όσο μου εξιστορούσε τέτοια περιστατικά εγώ κρατούσα την κοιλιά μου από τα γέλια... Πόση μεγάλη δόση αλήθειας όμως υπάρχει μέσα σε όλο αυτό, όσο κι αν το διακωμωδήσαμε... Είναι μια πανέμορφη γυναίκα, πανέξυπνη, με πολύ δόση χιούμορ και απίστευτα καλός άνθρωπος... Και είναι απίστευτο που δεν έχει καταφέρει να βρει τόσο καιρό έναν άνθρωπο να ταιριάξει, να την εκτιμήσει, να δει τι αξίζει... Και το αντίστοιχο παθαίνουν και οι άντρες αυτής της ηλικίας... Οι συζητήσεις και από τις δύο πλευρές καρμπόν... Τι συμβαίνει τελικά; Οι θεωρίες πολλές... Οι άντρες φοβούνται να πλησιάσουν μια πολύ ωραία γυναίκα γιατί φοβούνται την απόρριψη...Η πλειοψηφία των γυναικών ισχυρίζεται πως δεν την ενδιαφέρει η εξωτερική εμφάνιση αλλά ο εσωτερικός κόσμος ενός άντρα, αλλά δεν είμαι τόσο σίγουρη ότι το εννοούν... Οι άντρες φοβούνται να πλησιάσουν μία γυναίκα που έχει περάσει τα 30 γιατί ξέρουν πως θα θέλει να κάνει οικογένεια... ενώ εκείνοι πιστεύουν πως έχουν ακόμα περιθώρια... Όλα αυτά φυτεμένες ιδέες... και με αρκετή δόση αλήθειας... Γιατί βαρέθηκα πια να πηγαίνω παιδική χαρά το παιδί μου και να μην ξέρω αν κάποια είναι μαμά ή γιαγιά, εάν κάποιος είναι μπαμπάς ή παππούς... Γιατί για διάφορους λόγους πια οι άνθρωποι καταλήγουν να κάνουν οικογένεια σε μεγάλες ηλικίες. Και αυτό έχει το καλό ότι είναι χορτασμένοι από τη ζωή, αλλά οι αντοχές είναι πολύ μειωμένες πια... Και σκέφτομαι... Γιατί θα πρέπει να έχει περάσει κάποια τα 30 για να φοβούνται πως θα θέλει να κάνει οικογένεια; Όταν δηλαδή κάνουμε σχέσεις στα 25 τις κάνουμε με σκοπό να χωρίσουμε; Ή με τη λογική πως μπορεί να ταιριάζουμε και να είναι ο άνθρωπός μας;;.... Και η πλειοψηφία των γυναικών που ξέρω που έχουν περάσει τα 30 και είναι μόνες, κατέληξαν μόνες μετά από μακροχρόνια σχέση που δεν πέτυχε και αντί να κάνουν μια αποτυχημένη οικογένεια αποφάσισαν να χωρίσουν. Και ξαφνικά θέλουν να ζήσουν ότι έχασαν. Με έναν σωστότερο άνθρωπο που θα βρεθεί στο δρόμο τους. Και φυσικά αφού ελπίζουν πως θα είναι σωστότερος και θα περνάνε καλύτερα θα θέλουν να κάνουν και οικογένεια... Τι παράλογο υπάρχει σε όλο αυτό, δεν καταλαβαίνω... Ξέρω πως το θέμα αυτό είναι πολύ μεγάλο και οι απόψεις και από τις δύο πλευρές τόσο ίδιες... Είναι τόσο κρίμα να μένουν άνθρωποι μόνοι, από φόβο για την απόρριψη ή από φόβο για το τι μπορεί να θέλει ο άλλος... Ας δοκιμάσουν κι αν δεν τους κάνει αυτό που ζητάει ας φύγουν. Τι πιο απλό;;..................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου