26/07/1996... Πάνε 15 ολόκληρα χρόνια από τότε... Και όλοι ξέρετε το θέμα που έχω με τη μνήμη μου.. Μπορεί να μη θυμάμαι γιατί έχω θυμώσει με κάποιον, μπορεί να μη θυμάμαι το λόγο που είμαι στεναχωρημένη... Μπορεί να πω σε κάποιον θα σε πάρω σε 5 λεπτά και να μην το θυμηθώ ποτέ εάν δεν με πάρει, μπορεί να μη θυμάμαι πια ανθρώπους που πέρασαν ξυστά από τη ζωή μου, γεγονότα θλιβερά, να μη θυμάμαι εάν έχω μαλώσει με κάποιον και γιατί... Σε κάποιους θυμίζω και κάτι από μία διαφήμιση... Πολλά είναι αυτά που επιλέγω ή όχι να μη θυμάμαι, αλλά είναι εξίσου πολλά, κάποια πολύ σημαντικά πράγματα που σημάδεψαν τη ζωή μου...Και αυτά δεν τα ξεχνάω όσα χρόνια κι αν περάσουν.. Και η σημερινή μέρα είναι κάτι σαν 'επέτειος' για μένα αλλά και για τους δικούς μου ανθρώπους...
Όλοι ξέρετε τη σχέση μου με τη θρησκεία πια, αλλά και τη σχέση μου με την μέρα αυτή... Γιατί μπορεί να ήταν μια σειρά μεγάλων συμπτώσεων που εγώ σήμερα είμαι ζωντανή, αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω πως ήταν ανήμερα της Αγίας Παρασκευής... Κατάλοιπα δάσκαλε; Μπορεί...
Όλο ξεκίνησε για μία έκπληξη που ήθελα να κάνω... στο φανταράκι μου... σε κάποια παλιά λημέρια για μένα με πολύ όμορφες παιδικές αναμνήσεις, αλλά και πολύ επώδυνες αργότερα...είναι ένα μέρος για μένα που ακόμα και σήμερα όταν μας προσκαλούνε για μπάνιο, δεν θέλω να πάω... ξυπνάνε αναμνήσεις που έχω καταφέρει με αρκετή επιτυχία να 'θάψω' εδώ και πολλά χρόνια... και ξέρω ότι αυτός ήταν ίσως κι ένας σημαντικός λόγος που αποσυντονίστηκε και η φίλη μου που οδηγούσε... στην προσπάθειά της να φύγουμε γρήγορα από εκεί... Καθώς γυρίζαμε και αφού είχαμε περάσει όμορφα... νομίζω... αυτό για να πω την αλήθεια μου δεν το θυμάμαι...
Θυμάμαι όμως Λ. Μαραθώνος... θυμάμαι το θόρυβο της μηχανής που ζοριζόταν να ανέβει την ανηφόρα... Θυμάμαι να βγαίνουμε στον κεντρικό και να μην κόβει ταχύτητα και εγώ να προσπαθώ να μιλήσω μα να μη βγαίνει φωνή... Θυμάμαι να βλέπω μια νταλίκα να περνάει δίπλα μου... θυμάμαι τον κρότο...θυμάμαι να νιώθω το αμάξι να στροβιλίζεται στη μέση του δρόμου...θυμάμαι όλη μου τη ζωή να περνάει μπροστά από τα μάτια μου...θυμάμαι τον πόνο στο στήθος από το τράβηγμα της ζώνης... θυμάμαι τόσες πολλές λεπτομέρειες, που κάθε φορά που το συζητάω το ξαναζώ... Θυμάμαι να ταρακουνάω τη φίλη μου δίπλα μου να δω αν είναι καλά κι εκείνη από το σοκ να μη μιλάει... Ξαφνικά κοίταξα έξω από το αμάξι στο οποίο ήμασταν εγκλωβισμένες και είδα μαζεμένο τόσο κόσμο που τα έχασα... Θυμάμαι να προσπαθώ να βγω από το αμάξι και να μη μπορώ... Θυμάμαι την ήρεμη φωνή ενός νεαρού, από ένα συνεργείο που ήταν εκεί μπροστά, ο οποίος προσπαθούσε να με ηρεμήσει και να μου λύσει τη ζώνη για να με βγάλει... Όταν βγήκα έξω, κοίταξα το άλλο αμάξι από το οποίο έβγαινε ένας άνθρωπος μέσα στα αίματα... Αυτό που θυμάμαι καλύτερα απ' όλα όμως ήταν μία κυρία η οποία με γύριζε γύρω γύρω και έκανε το σταυρό της φωνάζοντας "αυτό είναι θαύμα! Δεν έχει ούτε μία γραντζουνιά..." Δεν πίστευε στα μάτια της... Κανείς από όσους βρέθηκαν εκεί ή όσους είδαν το αμάξι από τη μεριά που καθόμουν δεν πίστευαν πως βγήκα ζωντανή και... ανέπαφη... χωρίς γραντζουνιά... σωματική τουλάχιστον...
Αυτή η μέρα λοιπόν, για μένα αλλά και για το τότε φανταράκι μου, είναι ημερομηνία σταθμός... άλλαξε τη ζωή μου και τον τρόπο που βλέπω και αντιμετωπίζω τα πράγματα... και φυσικά μου άφησε κατάλοιπα... και πως οδηγώ ακόμα σήμερα το χρωστάω στον άνθρωπο της ζωής μου... που μόλις προχθές έμαθα πως το κουβαλάει βάρος το ότι εγώ βρέθηκα εκείνη τη μέρα εκεί... Αν δεν ήμουν εκεί όμως εκείνη τη μέρα, ίσως σήμερα να μην ήμουν εδώ...Και το ότι βρέθηκα εκείνη τη μέρα εκεί κι ότι μου συνέβη αυτό, μ΄έκανε να μην μπαίνω εύκολα σε αυτοκίνητα που οδηγούν άλλοι, έκαναν εσένα πιο προσεκτικό και λιγότερο επικίνδυνο οδηγό για να μη φοβάμαι και αυτό ίσως να μας έχει γλυτώσει από πολλά... Πολύ μετρημένοι και πολύ συγκεκριμένοι οι άνθρωποι στους οποίους μπαίνω στο αμάξι και νιώθω αρκετά άνετα ώστε να μην κοιτάω όλη την ώρα το δρόμο και να μην κρατιέμαι από τη χειρολαβή...Τώρα καταλαβαίνει κι ο κουμπάρος γιατί μόνο μία φορά μπήκα στο αυτοκίνητό του για να γυρίσουμε από Βόλο, ενώ ήμουν Λάρισα και θα μπορούσα κάθε φορά που ερχόσασταν Αθήνα να ερχόμουν κι εγώ... Μία φορά μπήκα και ήμουν αμίλητη σε όλο το ταξίδι...
Και από τότε απολαμβάνω τα ταξίδια μας στη δεξιά λωρίδα... Προετοιμαστείτε λοιπόν για το ταξίδι μας την Παρασκευή που θα πηγαίνουμε παρέα... Πηγαίνουμε αργά για να φτάνουμε ασφαλής... Γιατί από τότε απεχθάνομαι την ταχύτητα... Κι επειδή μ' αγαπάτε, αγαπάτε κι εμένα και τα κατάλοιπά μου...
Όπως κάθε χρόνο, έτσι και σήμερα λοιπόν τέτοια μέρα, πάω να κάνω το χρέος μου... Ένα χρέος που αφορά τα κατάλοιπά μου και τις 'συμπτώσεις' που θέλησαν να είμαι ακόμα ζωντανή...
Άλλωστε.... ό,τι δεν μας σκοτώνει, μας κάνει πιο δυνατούς... έτσι δεν είναι;;;....
Όλοι ξέρετε τη σχέση μου με τη θρησκεία πια, αλλά και τη σχέση μου με την μέρα αυτή... Γιατί μπορεί να ήταν μια σειρά μεγάλων συμπτώσεων που εγώ σήμερα είμαι ζωντανή, αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω πως ήταν ανήμερα της Αγίας Παρασκευής... Κατάλοιπα δάσκαλε; Μπορεί...
Όλο ξεκίνησε για μία έκπληξη που ήθελα να κάνω... στο φανταράκι μου... σε κάποια παλιά λημέρια για μένα με πολύ όμορφες παιδικές αναμνήσεις, αλλά και πολύ επώδυνες αργότερα...είναι ένα μέρος για μένα που ακόμα και σήμερα όταν μας προσκαλούνε για μπάνιο, δεν θέλω να πάω... ξυπνάνε αναμνήσεις που έχω καταφέρει με αρκετή επιτυχία να 'θάψω' εδώ και πολλά χρόνια... και ξέρω ότι αυτός ήταν ίσως κι ένας σημαντικός λόγος που αποσυντονίστηκε και η φίλη μου που οδηγούσε... στην προσπάθειά της να φύγουμε γρήγορα από εκεί... Καθώς γυρίζαμε και αφού είχαμε περάσει όμορφα... νομίζω... αυτό για να πω την αλήθεια μου δεν το θυμάμαι...
Θυμάμαι όμως Λ. Μαραθώνος... θυμάμαι το θόρυβο της μηχανής που ζοριζόταν να ανέβει την ανηφόρα... Θυμάμαι να βγαίνουμε στον κεντρικό και να μην κόβει ταχύτητα και εγώ να προσπαθώ να μιλήσω μα να μη βγαίνει φωνή... Θυμάμαι να βλέπω μια νταλίκα να περνάει δίπλα μου... θυμάμαι τον κρότο...θυμάμαι να νιώθω το αμάξι να στροβιλίζεται στη μέση του δρόμου...θυμάμαι όλη μου τη ζωή να περνάει μπροστά από τα μάτια μου...θυμάμαι τον πόνο στο στήθος από το τράβηγμα της ζώνης... θυμάμαι τόσες πολλές λεπτομέρειες, που κάθε φορά που το συζητάω το ξαναζώ... Θυμάμαι να ταρακουνάω τη φίλη μου δίπλα μου να δω αν είναι καλά κι εκείνη από το σοκ να μη μιλάει... Ξαφνικά κοίταξα έξω από το αμάξι στο οποίο ήμασταν εγκλωβισμένες και είδα μαζεμένο τόσο κόσμο που τα έχασα... Θυμάμαι να προσπαθώ να βγω από το αμάξι και να μη μπορώ... Θυμάμαι την ήρεμη φωνή ενός νεαρού, από ένα συνεργείο που ήταν εκεί μπροστά, ο οποίος προσπαθούσε να με ηρεμήσει και να μου λύσει τη ζώνη για να με βγάλει... Όταν βγήκα έξω, κοίταξα το άλλο αμάξι από το οποίο έβγαινε ένας άνθρωπος μέσα στα αίματα... Αυτό που θυμάμαι καλύτερα απ' όλα όμως ήταν μία κυρία η οποία με γύριζε γύρω γύρω και έκανε το σταυρό της φωνάζοντας "αυτό είναι θαύμα! Δεν έχει ούτε μία γραντζουνιά..." Δεν πίστευε στα μάτια της... Κανείς από όσους βρέθηκαν εκεί ή όσους είδαν το αμάξι από τη μεριά που καθόμουν δεν πίστευαν πως βγήκα ζωντανή και... ανέπαφη... χωρίς γραντζουνιά... σωματική τουλάχιστον...
Αυτή η μέρα λοιπόν, για μένα αλλά και για το τότε φανταράκι μου, είναι ημερομηνία σταθμός... άλλαξε τη ζωή μου και τον τρόπο που βλέπω και αντιμετωπίζω τα πράγματα... και φυσικά μου άφησε κατάλοιπα... και πως οδηγώ ακόμα σήμερα το χρωστάω στον άνθρωπο της ζωής μου... που μόλις προχθές έμαθα πως το κουβαλάει βάρος το ότι εγώ βρέθηκα εκείνη τη μέρα εκεί... Αν δεν ήμουν εκεί όμως εκείνη τη μέρα, ίσως σήμερα να μην ήμουν εδώ...Και το ότι βρέθηκα εκείνη τη μέρα εκεί κι ότι μου συνέβη αυτό, μ΄έκανε να μην μπαίνω εύκολα σε αυτοκίνητα που οδηγούν άλλοι, έκαναν εσένα πιο προσεκτικό και λιγότερο επικίνδυνο οδηγό για να μη φοβάμαι και αυτό ίσως να μας έχει γλυτώσει από πολλά... Πολύ μετρημένοι και πολύ συγκεκριμένοι οι άνθρωποι στους οποίους μπαίνω στο αμάξι και νιώθω αρκετά άνετα ώστε να μην κοιτάω όλη την ώρα το δρόμο και να μην κρατιέμαι από τη χειρολαβή...Τώρα καταλαβαίνει κι ο κουμπάρος γιατί μόνο μία φορά μπήκα στο αυτοκίνητό του για να γυρίσουμε από Βόλο, ενώ ήμουν Λάρισα και θα μπορούσα κάθε φορά που ερχόσασταν Αθήνα να ερχόμουν κι εγώ... Μία φορά μπήκα και ήμουν αμίλητη σε όλο το ταξίδι...
Και από τότε απολαμβάνω τα ταξίδια μας στη δεξιά λωρίδα... Προετοιμαστείτε λοιπόν για το ταξίδι μας την Παρασκευή που θα πηγαίνουμε παρέα... Πηγαίνουμε αργά για να φτάνουμε ασφαλής... Γιατί από τότε απεχθάνομαι την ταχύτητα... Κι επειδή μ' αγαπάτε, αγαπάτε κι εμένα και τα κατάλοιπά μου...
Όπως κάθε χρόνο, έτσι και σήμερα λοιπόν τέτοια μέρα, πάω να κάνω το χρέος μου... Ένα χρέος που αφορά τα κατάλοιπά μου και τις 'συμπτώσεις' που θέλησαν να είμαι ακόμα ζωντανή...
Άλλωστε.... ό,τι δεν μας σκοτώνει, μας κάνει πιο δυνατούς... έτσι δεν είναι;;;....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου