Ξέρω ότι όλοι μας φτάνουμε κάποια στιγμή στη ζωή μας στο σημείο, κυρίως όταν έχουμε προβλήματα, να θέλουμε να μπορούσαμε να μη νιώθουμε, να μη στεναχωριόμαστε, να μην είμαστε θλιμμένοι, να μπορούσαμε δηλαδή να είναι μία ευθεία γραμμή η ζωή μας, τα συναισθήματά μας, ώστε να μην πονάμε....
Και ναι πράγματι όταν το πετυχαίνουμε αυτό, δεν πονάμε, δεν νιώθουμε πληγωμένοι, γιατί έχουμε προσπαθήσει να μη νιώθουμε τίποτα... Έτσι όμως δεν χάνουμε και τα όμορφα συναισθήματα; Κι όχι μόνο αυτό, αλλά ξέρω με βεβαιότητα ότι κάποια στιγμή θα βγουν τα συναισθήματα στην επιφάνεια, μόνο που επειδή τα έχουμε καταπιέσει για καιρό, βγαίνουν πιο έντονα, πιο δυνατά...Για αυτό κι εγώ διαφωνώ με την ευθεία γραμμή... Γιατί γλυτώνουμε τη θλίψη, αλλά χάνουμε και τη χαρά.. Και ξέρω πως συνήθως η χαρά και γενικώς τα έντονα χαρούμενα συναισθήματα διαρκούν λιγότερο από τα άσχημα συναισθήματα... Αλλά αξίζουν περισσότερο... Για μία στιγμή ευτυχίας αξίζει πιστεύω να ζούμε και τις στιγμές δυστυχίας και πόνου... Και νομίζω ότι θα συμφωνήσει και μια ψυχή της παρέας που αναρωτήθηκε την περασμένη βδομάδα... Έτσι είναι η ζωή... Είπαμε σαν εγκεφαλογράφημα είναι η ζωή μας.... Πότε πάνω πότε κάτω.... Όταν το εγκεφαλογράφημα γίνεται ευθεία γραμμή ο άνθρωπος είναι εγκεφαλικά νεκρός... Διαφορετικά το εγκεφαλογράφημα έχει μονίμως διακυμάνσεις... Έτσι είμαστε ζωντανοί... Και πρέπει να ζούμε όλα τα συναισθήματα! ΟΛΑ!! Κι ας πονάει... That's life, έτσι κουμπάρε;;;
Δεν είμαι εδώ για να προσγειωθώ... μόνο για να πετάξω ψηλότερα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου