31 Μαΐου Παγκόσμια ημέρα κατά του καπνίσματος

Επειδή αρκετοί από την παρέα προσπαθούμε να κόψουμε το τσιγάρο, άλλοι να το μειώσουμε και κάποιοι άλλοι έχουν καταφέρει με μεγάλη επιτυχία να το κόψουν ήδη, κι επειδή κάπου διάβασα το παρακάτω, σκέφτηκα να το αναρτήσω. Ξέρω ότι οι περισσότεροι καπνιστές τα προσπερνάμε αυτά, ότι όταν φτάνει η ώρα που πρέπει να το κόψουμε λέμε "η ζωή είναι μικρή ας την απολαύσουμε", "λίγες είναι οι απολαύσεις της ζωής, ας τις χαρούμε", αλλά επειδή η αλήθεια είναι πως είναι μία πολύ καταστροφική συνήθεια, και προπαντώς επειδή πρέπει να έχουμε τη γνώση και να επιλέγουμε ας το διαβάσουμε...

Μια ζωή τόσο μικρή...

"Σε μια ζωή τόσο μικρή δεν σταματάω...Τις άσχημες στιγμές τις προσπερνάω...Θέλω να γελώ, να πίνω, να παραμιλώ όταν πονάω..."

Η απολογία μου...

Γενικώς δεν μου αρέσει να απολογούμαι. Αλλά το κάνω συχνά σε ανθρώπους που αγαπάω, όταν θεωρώ ότι δεν φέρθηκα σωστά, ότι αυτά που λέω και φωνάζω, δεν τα ακολουθώ, όταν ξέρω ότι έκανα λάθος...Γιατί εγώ δεν φοβάμαι τη συγνώμη... Αντιθέτως τη θεωρώ απαραίτητη όταν συνειδητοποιώ το λάθος μου ή ακόμα κι όταν πρόκειται για λάθος 'εκ προ μελέτης'... Παραμένει λάθος. Και θα ήθελα να εξηγήσω, να απολογηθώ, να ζητήσω συγνώμη. Και το χρωστάω σε έναν άνθρωπο... Σ' έναν άνθρωπο δικό μου, πολύ δικό μου...

Χατζηγιάννης..Τη διάθεσή σου να φτιάξω...

Για τους ανθρώπους που μας σκέφτονται...

Νομίζω πως όλοι έχουμε στιγμές, που δεν είμαστε καλά, που μας παίρνει λίγο περισσότερο από κάτω, που καταρρέουμε, που απογοητευόμαστε, που φοβόμαστε. Άλλοι το εκφράζουν κι άλλοι το κρύβουν καλά μέσα τους...

Τίποτα δεν γίνεται τυχαία...

Κάθε εμπόδιο για καλό... Το σύμπαν συνομωτεί... Δεν υπάρχουν συμπτώσεις... Δεν υπάρχει τύχη.. Δεν υπάρχει πεπρωμένο... Εμείς τα ορίζουμε... Εμείς με το μυαλό μας και τις σκέψεις μας... Τις θετικές ή τις αρνητικές... Ξαναρχίζουμε θετικές σκέψεις λοιπόν, γιατί τ' άκουσα από κάποιους, μου τα έψαλαν, ο καθένας με τον δικό του μοναδικό τρόπο... και γιατί δεν μου αρέσει ο εαυτός μου έτσι... Λένε ότι το κλάμα καμιά φορά είναι κάθαρση... Και καμιά φορά χρειάζεται για να πάρουμε μια καθαρή ανάσα και να σηκωθούμε να συνεχίσουμε... Σηκώνομαι λοιπόν και συνεχίζω.... 

Πώς να διαλέξεις ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που αγαπάς;;;;;

Υπάρχουν στη ζωή σου δύο άνθρωποι που αγαπάς... Δυο δικοί σου άνθρωποι... Και τους αγαπάς πολύ... Και έρχεται κάποια στιγμή που αυτοί οι δύο άνθρωποι έρχονται σε ρήξη... Κι εσύ είσαι στη μέση. Και πρέπει να διαλέξεις από ποια μεριά θα σταθείς. Και θα ήθελες να μη βρισκόσουν στη μέση, αλλά βρίσκεσαι. Και δεν το επέλεξες. Και θα ήθελες να μη χρειαστεί να διαλέξεις. Αλλά θα χρειαστεί... Τι κάνεις τότε;...

Να μιλήσουμε και λίγο για αγάπη;

Είχα μια συζήτηση χθες. Αφορμή διάφορα γεγονότα. Αναρωτήθηκα εάν πράγματι η αγάπη και όλα τα παρελκόμενά της υπάρχουν μόνο στο ροζ συννεφάκι μου... Εντάξει, ξέρω πως η έννοια της αγάπης είναι πολύ υποκειμενική. Γιατί ο καθένας αγαπάει με το δικό του τρόπο. Όμως δεν υπάρχουν ορισμένα δεδομένα; Ορισμένα πράγματα που όταν αγαπάς ή τα κάνεις ή δεν τα κάνεις;

Δυνατός δεν είναι αυτός που δεν πέφτει, αλλά αυτός που βρίσκει τη δύναμη να ξανασηκωθεί..

Ξέρω ότι πολλά από αυτά που έγραψα, δεν τα καταλάβατε. Εγώ κατάλαβα ότι άθελά μου σας άγχωσα... Και ομολογώ ότι ξαφνιάστηκα, γιατί χθες απλά έγραφα χωρίς να σκέφτομαι και σήμερα το πρωί όταν με πήρε η 'ηρωίδα' τηλέφωνο στη δουλειά, κατάλαβα ότι είχα κάνει γκάφα... Απλά κάποιες μέρες είναι πιο δύσκολες από κάποιες άλλες... Και τυχαίνει να σου πέφτουν πολλά μαζεμένα σε μία μέρα και να μην μπορείς να τα διαχειριστείς μέσα στο μυαλό σου...

Ένα ακόμα τραγούδι...

Ένα τραγούδι που ήρθε στο email, χωρίς αφιέρωση και δεν είχα ξανακούσει...

Όταν οι σκέψεις δεν σ' αφήνουν να κοιμηθείς...

Υπάρχουν βραδιές, σαν την αποψινή, που δεν σε πιάνει ύπνος... Που τριγυρνάνε τόσες πολλές σκέψεις στο μυαλό σου που είναι αδύνατον να τις βάλεις σε μία τάξη... Γιατί μέσα σε μία μέρα μπορεί να σου συμβούν τόσα πολλά... Τόσες ανατροπές, από το πουθενά και να σε κάνουν να αλλάξεις οπτική γωνία για πολλά πράγματα στη ζωή σου...

Ένα πολύ αγαπημένο τραγούδι...

Ένα από τα πολύ αγαπημένα μου τραγούδια που μου αρέσει να ακούω όταν είμαι θλιμμένη...
Καμιά φορά λένε πως και ο καιρός αντικατοπρίζει τα συναισθήματά μας... Και σήμερα ο καιρός είναι βροχερός... Λένε πως είμαι δυνατός άνθρωπος και αντέχω... Δεν ξέρω, μπορεί να είναι κι έτσι... Αλλά καμιά φορά και οι δυνατοί λυγίζουν. Μόνο τα αγάλματα δεν λυγίζουν... Γιατί καμιά φορά πέφτουμε χαμηλά... Πολύ χαμηλά... Λένε πως για να ξανανέβεις πρέπει να πιάσεις πάτο. Ίσως και να τον έπιασα και να έρχεται η ώρα να ξανανέβω... Καμιά φορά η θλίψη και τα γεγονότα δεν σ' αφήνουν να σκεφτείς καθαρά...
Είχα πολύ ανάγκη σήμερα να ακούσω αυτό το τραγούδι...

Γιατί να είναι όλο τόσο δύσκολα;_Απαντηση με άσμα.

Το μήνυμα του τραγουδιού είναι στο 2:06 Άκου, σκέψου και πράξε.

Γιατί να είναι όλο τόσο δύσκολα;;;...

Εντάξει, ξέρω έχουμε πει θετικές σκέψεις... Και είμαι πολέμιος αυτής της λογικής. Τουλάχιστον το μάχομαι όσο μπορώ... Όμως έρχονται στιγμές που δεν έχεις αποθέματα... Που έχεις κουραστεί... Που θα ήθελες να υπήρχε έστω κάτι που να σου ερχόταν εύκολα στη ζωή σου...

Εκρήξεις θυμού...

Έχω την αίσθηση ότι όλοι οι άνθρωποι ενίοτε παθαίνουμε εκρήξεις θυμού, άλλοι συχνότερα, άλλοι σπανιότερα.. Οι περισσότεροι το θεωρουν φυσιολογικό. Εγώ ανήκω σε αυτούς που δεν μου αρέσει καθόλου να εκφράζω το θυμό μου... και ειδικά στο παιδί μου και γενικότερα στα παιδιά. Είναι πολύ πιο αδύναμα και το θεωρώ τουλάχιστον απάνθρωπο να χειραγωγούμε το φόβο τους με τις δικές μας εκρήξεις θυμού...

Το πεπρωμένο

Μία ωραία φωτογραφία σχετικά με το πεπρωμένο μας...

Αχ αυτό το λεμοντσέλο...

Δεν ξέρω αν φταίει το λεμοντσέλο ή το ανακάτεμα όλων των παρελκόμενων, αλλά νομίζω θα κάνω πολύ πολύ καιρό να κάνω πάλι τέτοιες ατασθαλίες... Τι να κάνω κι εγώ; Το ποτήρι με την μπύρα γέμιζε διαρκώς κι εγώ απλά δεν έδινα σημασία. Μετά μπέρδευα τα ποτήρια κι έπινα και το λεμοντσέλο της κουμπάρας.Το στομάχι δεν λέει να συνέλθει και ας μη μιλήσουμε καλύτερα για το κεφάλι... Και τι να σου κάνει κι ο καφές...

Χρόνια πολλά αγάπη μου...

Χρόνια πολλά αγάπη μου... Χρόνια καλά... Από τη γυναικούλα σου που ζει στο ροζ συννεφάκι της... Και της αρέσει... Και παλεύεις όλα αυτά τα χρόνια να το διατηρήσεις εκεί, να με προστατεύεις να μην πέφτω... Μα κι όταν δεν τα καταφέρνεις δεν πειράζει, γιατί είσαι πάντα εκεί... Τι κι αν από τα ψηλά πέφταμε στα χαμηλά, τι κι αν περάσαμε φουρτούνες, τι κι αν ο κόσμος γύρω μας καταρρέει... Ήμασταν μαζί... Τα περάσαμε και τα περνάμε μαζί...

Για τον άντρα μου... Τη ζωή μου... Τον άνθρωπό μου...

Για σένα αντρούλη μου που σήμερα γιορτάζεις... Και ξέρω πως δεν σ' αρέσουν αυτές οι γιορτές... αλλά τι να κάνουμε που υπάρχουν... Τα πολλά λόγια είναι φτώχια λες... Και δεν σ' αρέσει να λες πολλά... Πάντα έλεγες πως οι πράξεις δείχνουν, αυτά που νιώθουμε... Οι πράξεις των τελευταίων 20 χρόνων λοιπόν, έχουν αποδείξει πολλά... Για αυτό θέλω να σου αφιερώσω αυτό το τραγούδι... Γιατί μεγαλώσαμε μαζί, περάσαμε πολλά μαζί, και είμαστε ακόμα μαζί... Γιατί λίγα πράγματα σ' αυτόν τον κόσμο είναι αληθινά... Κι εσύ είσαι ένα από αυτά...

Απλά κάποιες σκέψεις μου…

Υπάρχουν ορισμένες φορές που κάποιες καταστάσεις σε μπερδεύουν.. Που δεν μπορείς να καταλάβεις την συμπεριφορά των ανθρώπων γύρω σου.. Υπάρχουν ορισμένες στιγμές που νομίζω ότι είμαι πολύ λάθος… ότι δεν έχω καταλάβει τίποτα.. Μακάρι να υπήρχε ένα λεξικό να εξηγεί καταστάσεις και συμπεριφορές…

Για μια φίλη που ήρθε από τα παλιά...

Πάνε κοντά δέκα χρόνια από τότε που συνάντησα πρώτη φορά αυτόν τον άνθρωπο. Και αποκτήσαμε σχεδόν αμέσως μία ιδιαίτερη σχέση.. Όχι, δεν ήμασταν ποτέ φίλες που βρισκόμασταν συνέχεια, που τηλεφωνιόμασταν διαρκώς, που ξέραμε τα πάντα η μία για την άλλη... Υπήρχε κάτι άλλο μεταξύ μας, μια ιδιαίτερη χημεία, που μπορεί να βρισκόμασταν για ένα γρήγορο καφέ μια φορά στο τόσο, αλλά πάντα ήταν σαν να μην είχαμε χαθεί ποτέ... Υπήρχε η ίδια οικειότητα... η ίδια εκτίμηση... Και περνούσαν τα χρόνια και άλλαξαν τόσο πολύ οι ζωές μας κι εκείνη τώρα πια έχει φύγει μακρυά, σ' ένα μέρος 'μαγικό'... Σ' ένα υπέροχο νησί που την άλλαξε σαν άνθρωπο εντελώς...

Αχ αυτό το κοκορέτσι...

Ένα κοκορέτσι και πολύ ψηστήρι, ήταν ικανό να μας αλλάξει τα σχέδια... Τι κι αν εμείς σηκώναμε χαλιά όλο το σαββατοκύριακο, τι κι αν κάναμε ετοιμασίες και λίστες, τι κι αν ψάχναμε να βρούμε επιπλέον καρέκλες για να χωρέσουμε... Ήρθε η ιδέα στον κουμπάρο να το κάνουμε ταρατσάτο...

Να μ' αγαπάς...

Ξέρω ότι σ' αρέσει. Το θυμάμαι. Γιατί θυμάμαι ότι αξίζει να θυμάμαι... Στα υπόλοιπα, απλά... δεν δίνω σημασία...

Αφιερωμένο σε όλους τους πικραμένους που προσπαθούν να κόψουν το τσιγάρο!!

Επειδή χθες το βράδυ έκανα λάθος τραγούδι (εντάξει ξέρετε τώρα, δεν έδωσα και πολύ σημασία), καθώς μπερδεύτηκα με τη συζήτηση που είχαμε μετά για το βαπόρι από την Περσία...
Ε δεν έχει και μεγάλη διαφορά... Η ουσία είναι ότι όσο προσπαθείς να το κόψεις, τόσο το μυαλό σου σε οδηγεί εκεί... Και το αποτέλεσμα ξέρετε ποιο θα είναι; Θα μειώσουμε το τσιγάρο και θα το ρίξουμε στο ποτό και στα βαριά ρεμπέτικα!!!
Αφιερωμένο λοιπόν σε όσους προσπαθούν να κόψουν το τσιγάρο, να απαλλαγούν από αυτή την καταστροφική συνήθεια, αλλά και σε όσους έχουν καταφέρει να το κόψουν (κάτι ξέρω εγώ που σε λέω ηρωίδα)!!

Μερικά γνωμικά για την επιτυχία και την αποτυχία...

Μ' αρέσει πολύ να διαβάζω γνωμικά, σοφές κουβέντες, αποφθέγματα που όλοι λίγο πολύ ξέρουμε, αλλά πολύ συχνά ξεχνάμε...
Παρακάτω παραθέτω μερικά που μου άρεσαν κι έχουν σχέση με την επιτυχία και την αποτυχία, γιατί δεν πρέπει να καταθέτουμε έτσι εύκολα τα όπλα όταν κάτι δεν μας πάει καλά... γιατί πολύ συχνά ξεχνάμε πως πρέπει να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας... Και γιατί απλά δεν μ' αρέσει να βλέπω απογοήτευση στα μάτια κανενός από τους ανθρώπους που αγαπάω!

Κι άλλο ένα τραγούδι για την γυναίκα της ζωής μου.

Τα λόγια είναι περιττά όπως λέει και το άσμα.

Δύο τραγούδια για την γυναίκα της ζωής μου.

Για όλα αυτά που έχουμε περάσει μαζί. Και για αυτά που θα περάσουμε.

Και λίγα λόγια για τον Σάτυρο...

Επειδή πολύ τον αναφέραμε, κι ίσως είναι και μία καλή αφορμή να μάθουμε και λίγα πράγματα διασκεδάζοντας για την ελληνική μυθολογία, βρήκα λίγες πληροφορίες για τους 'Σάτυρους':

Και ένα τραγουδάκι για την ηρωίδα και τον Εξηκία...

Επειδή χθες πολύ ανάλυση έγινε για αυτό το τραγούδι... Κι επειδή γελούσε η ηρωίδα με τη σπηλιά του Σάτυρου πριν λίγο, αλλά επειδή υπήρχαν και διαφωνίες από το δάσκαλο, ενώ εμείς απλά δεν δίναμε σημασία... Αλλά κι επειδή ο Σφακιανάκης αρέσει σε όλους μας...

Για τα όνειρα που όλοι κυνηγάμε...

Επειδή αρκετό καιρό τώρα μιλάμε για φοβίες, για ανασφάλειες, για ανθρώπους που τολμάνε, για το σύμπαν που συνομωτεί, για αυτά που θέλουμε, για τα όνειρά μας... Βρήκα το παρακάτω και μου άρεσε πολύ καθώς το διάβαζα και σκέφτηκα κάποια ψυχή... Και είπα να το γράψω... Για σένα, λοιπόν...

Όλα τα καλά είναι απαγορευμένα...

Δυστυχώς τα περισσότερα πράγματα που μας προσφέρουν ευχαρίστηση ή είναι απαγορευμένα ή μας κάνουν κακό... Και συνήθως εξακολουθούμε να τα απολαμβάνουμε, απλά γιατί μας αρέσει... Γιατί η ζωή είναι μικρή και οι απολαύσεις λίγες... Γιατί να μην μπορείς να κάνεις αυτό που θες, όταν το θες, χωρίς να υπάρχουν επιπτώσεις;...

Με μια καλή παρέα....

Απλά επειδή είμαστε παρεούλα και περνάμε πολύ καλά.... Κι επειδή αυτόν τον καιρό περνάω πολύ όμορφα γενικότερα... και ελπίζω στα καλύτερα... ήθελα να ακούσω αυτό το τραγούδι τώρα.... ε κουμπαρούλα???? :P

Μία αφιέρωση ακόμα...

Μία ακόμα αφιέρωση που ήρθε στο email.

Όταν τα προβλήματα μοιάζουν να φεύγουν...

Εκεί που τα προβλήματα μοιάζουν να φεύγουν, εκεί που τα πράγματα μοιάζουν να πηγαίνουν καλύτερα, εκεί που αρχίζεις να παίρνεις τα πάνω σου και να κάνεις θετικές σκέψεις... εκεί κάτι γίνεται και ξαναπέφτεις... Κάτι πιο σοβαρό που κατά καιρούς το περίμενες, κι αναρωτιόσουν πάντα, που θα χτυπήσουν όλα αυτά τα προβλήματα...

Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη...

Κι επειδή η σοφία των μεγάλων Ελλήνων μας δεν σταματάει πουθενά... Κι επειδή μιλήσαμε για ταξίδι και προορισμό... Αλλά κι επειδή με μια ψυχή σήμερα μιλούσαμε για την Ιθάκη.... Νομίζω ότι είναι ότι ομορφότερο να διαβάσουμε...

Για όσους δουλεύουν στο κέντρο της Αθήνας...

Πριν από αρκετά χρόνια, ήταν πραγματική απόλαυση για μένα που δούλευα στο κέντρο της Αθήνας... Μπορεί να ήταν ταλαιπωρία και αρκετό χάσιμο χρόνου η μετακίνηση, αλλά το κέντρο στο ξεπλήρωνε αυτό... Γιατί για μένα έχει μία μαγεία αξεπέραστη...

Ταξίδι ή προορισμός; Τι είναι πιο σημαντικό;

Πάντα αποζητάμε να φτάσουμε κάπου, να κερδίσουμε κάτι, να κατακτήσουμε κάτι... Πολλές φορές όταν φτάνουμε εκεί που θέλαμε, που ονειρευόμασταν, συνειδητοποιούμε πως δεν ήταν αυτό που θέλαμε πραγματικά... Γιατί συνηθίζουμε να μυθοποιούμε πρόσωπα, καταστάσεις, γεγονότα... Για αυτό πιστεύω κι επιμένω, πως το ταξίδι έχει μεγαλύτερη αξία από τον τελικό προορισμό...

Επειδή σε πολλούς τελικά αρέσει να μιλούν με τραγούδια...

Έλαβα ένα e mail και κάποιος ανώνυμος επιθυμεί να αφιερώσει ένα τραγούδι... Σε ποιον δεν λέει... Προφανώς ίσως όποιος θέλει θα καταλάβει... Γιατί τελικά σε πολλούς αρέσει να μιλούν με τραγούδια... Πολύ αρέσει η Πέγκυ Ζήνα τελικά...
Δική μου προσωπική άποψη, θα ήταν προτιμότερο να αναφέρουμε κάτι ώστε να καταλαβαίνει αυτός που πρέπει να καταλάβει, αλλιώς μονίμως θα αμφιβάλλει...
Αφιέρωση λοιπόν από κάποιον άγνωστο, σε κάποιον άλλον άγνωστο...

Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα. Ζωγράφισε τον δικό σου παράδεισο και μπες μέσα...

Πολλές φορές τα πράγματα μοιάζουν δύσκολα. Πολύ δύσκολα... Μετά από καιρό όμως όταν γυρίζουμε πίσω και τα κοιτάμε, συνειδητοποιούμε πως δεν ήταν τελικά και τίποτα το σπουδαίο. Απλά επειδή ήμασταν μέσα στο πρόβλημα, επειδή το ζούσαμε έντονα, δεν βλέπαμε καθαρά...

Αφιέρωση...

Απλά γιατί η μέρα είναι πολύ όμορφη και επειδή πάντα η καλή διάθεση βοηθάει και πάνω απ όλα γιατί μ αρέσει να μιλάω μέσα απ τα τραγούδια, μια αφιέρωση... και όποιος θέλει ας καταλάβει ότι θέλει...!!!!

Για τη γιορτή της μητέρας

Καταρχήν να πω χρόνια πολλά σε όλες τις μαμάδες, τις μανούλες, τις μητέρες, τις μάνες... Σε όλες όσες παλεύουν να προσφέρουν ότι καλύτερο μπορούν στα παιδιά τους... Σε όλες όσες αντέχουν... Αντέχουν τους πολλούς ρόλους που μας ανάγκασε η κοινωνία να αναλάβουμε... Μην ξεχνάμε όμως και τους μπαμπάδες, που ίσως η κοινωνία τους έδωσε ένα πιο σκληρό πρόσωπο να αντιπροσωπεύουν και σε κάποιους ίσως να μην ταιριάζει... Στους μπαμπάδες που η γιορτή του πατέρα είναι λίγο ξεχασμένη κάπου τον Ιούνιο...

Αχ αυτές οι ιώσεις...

Αυτός ο χειμώνας ήταν ομολογουμένως ένας από τους πιο δύσκολους. Από πολλές απόψεις... Το πιο ψυχοφθόρο ήταν οι ιώσεις της μικρής και ακολουθούσα κι εγώ πάντα από κοντά... Το δυσκολότερο είναι να το βλέπω το μικράκι μας να ταλαιπωρείται έτσι κάθε λίγο και λιγάκι χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτα ουσιαστικά για να τη βοηθήσω... Ούτε σωματικά ούτε ψυχολογικά...

Για το Ηλεκτράκι μας..

Πέρασαν σχεδόν τρία χρόνια από τότε που μάθαμε ότι θα αποκτούσαμε ανηψάκι... Το πρώτο μας... Και λίγο μετά μάθαμε ότι η κόρη μας θα αποκτούσε ξαδερφούλα... Και δεν θα ξεχάσω την πρώτη σου κλωτσιά, το πρώτο σου σήμα πως υπάρχεις...Είναι πραγματικά εκπληκτικό ότι περνάνε 9 μήνες και δεν μπορείς ούτε καν να φανταστείς τη φατσούλα που θα γεννηθεί...

Δουλειά ή δουλεία;...

Όλοι έχουμε μία δουλειά, οι περισσότεροι για βιοποριστικούς λόγους και λίγοι και τυχεροί γιατί τους αρέσει... Κάποιες μέρες είναι πιο εύκολες από τις άλλες... Τις άλλες που νιώθεις πως πνίγεσαι... Που νιώθεις πως είσαι καταδικασμένος σε ισόβια δεσμά... Όχι γιατί δεν σου αρέσει να δουλεύεις, αλλά γιατί το κλίμα γίνεται βαρύ... Πιο βαρύ απ' όσο μπορείς να αντέξεις... Και τότε θες να φύγεις, να πας αλλού...

Να μετανιώνουμε ή όχι;...

Κοιτάζοντας πίσω και κάνοντας μία αναδρομή στη ζωή, στα λάθη μας, στις επιλογές μας, υπάρχουν πράγματα για τα οποία μετανιώνουμε και πράγματα για τα οποία είμαστε περήφανοι... Ένας φίλος είπε προχθές πως έχει μετανιώσει μόνο για δύο πράγματα στη ζωή του... Κάποιοι χρησιμοποιούν πολύ συχνά τη λέξη 'μετάνιωσα'.. Κάποιοι άλλοι λένε 'εγώ δεν μετανιώνω ποτέ'...

Ότι διορθώνεται, ας έρχεται...

Υπάρχουν καθημερινά πράγματα, μικροπροβλήματα ή και μεγαλύτερα, τσακωμοί, προστριβές, που μας στεναχωρούν, μας θλίβουν, μας θυμώνουν... Και ξαφνικά ένα πρόβλημα υγείας μας κάνει να τα ξεχνάμε όλα.. Ακόμα κι αν είναι μία απλή, αλλά επίμονη ίωση. Επικεντρωνόμαστε σε αυτό κι έπειτα όλα τα υπόλοιπα μας μοιάζουν τόσο μικρά...

Χαρά και λύπη

Μία ανάρτηση από κάποιον άγνωστο που έστειλε e mail και θέλησε να αναρτήσουμε κάποιες δικές του σκέψεις. Το παραθέτω αυτούσιο όπως ήρθε στο e mail.

Οι δοκιμασμένοι άνθρωποι της ζωής μας...

Έρχονται δύσκολες μέρες, δύσκολες στιγμές και το στομάχι σου δένεται κόμπος, οι παλάμες σου ιδρώνουν, η καρδιά σου νιώθεις ότι θα σπάσει από την αγωνία... αλλά δεν είσαι μόνος... Έχεις κοντά σου τους δοκιμασμένους ανθρώπους της ζωής σου... Όχι αυτούς που έρχονται και παρέρχονται, αλλά αυτούς που μένουν και που είναι πάντα εκεί...

Το αύριο...

Το αύριο είναι μία πολύ δύσκολη αλλά και μία πολύ πολύ αγχωτική ημέρα... Αυτή τη φορά το παλεύουμε με θετικές σκέψεις μέχρι τελευταία στιγμή... Το αν θα καταφέρουμε να κοιμηθούμε άλλο ένα βράδυ είναι ένα καλό ερώτημα, αλλά τουλάχιστον οι θετικές σκέψεις υπάρχουν...

Πόσο νερό να βάζουμε στο κρασί μας;;

Είναι μια μεγάλη συζήτηση, με πολλές σκέψεις, που λίγο πολύ όλοι έχουμε κάνει... Τελικά όλοι έχουμε έναν ή και περισσότερους ανθρώπους στη ζωή μας που αγαπάμε, αλλά ταυτόχρονα μας κουράζει και κάνουμε υπομονή και υποχωρήσεις... Έρχονται στιγμές όμως που πνίγεσαι, που θυμώνεις, που εξαγριώνεσαι... Και ναι, πρέπει να βάζουμε νερό στο κρασί μας, αλλά ρε κουμπάρε, βάζε βάζε νερό στο κρασί, μετά είναι σκέτο νερό και όχι κρασί!! Κι εγώ θέλω κρασί! Άντε νερομένο αλλά πόσο;;

Καλό μήνα και καλή Πρωτομαγιά!!!

Αυτός ο μήνας να είναι το ξεκίνημα για όμορφες στιγμές, λιγότερη θλίψη και λιγότερα προβλήματα!!
Ευχές για να περνάμε καλά, να κάνουμε αισιόδοξες και θετικές σκέψεις και... πάνω απ' όλα να είμαστε καλά!!