Οι δοκιμασμένοι άνθρωποι της ζωής μας...

Έρχονται δύσκολες μέρες, δύσκολες στιγμές και το στομάχι σου δένεται κόμπος, οι παλάμες σου ιδρώνουν, η καρδιά σου νιώθεις ότι θα σπάσει από την αγωνία... αλλά δεν είσαι μόνος... Έχεις κοντά σου τους δοκιμασμένους ανθρώπους της ζωής σου... Όχι αυτούς που έρχονται και παρέρχονται, αλλά αυτούς που μένουν και που είναι πάντα εκεί...
Χρόνια πίστευα πως στη ζωή μας είναι ελάχιστοι οι άνθρωποι που αξίζει να κρατήσουμε, να μείνουν εκεί, μέσα στη ζωή μας, στην καρδιά μας... Είναι αυτοί που τους ονομάζω 'δοκιμασμένους ανθρώπους', γιατί έχουμε περάσει πολλά μαζί τους, και όμορφα και άσχημα και δύσκολα και όταν έχεις ανάγκη, αυτοί είναι εκεί... πάντα... Οι υπόλοιποι απλά περιστρέφονται γύρω μας...
Γιατί υπάρχει ένας άνθρωπος που από την πρώτη στιγμή ήταν εκεί, χωρίς ιδίο όφελος, χωρίς να υπάρχει καν η έννοια της φιλίας μεταξύ μας και είναι ακόμα ακούραστη... Είναι πάντα εκεί, χωρίς να έχει παραπονεθεί ούτε μία στιγμή, χωρίς να έχει γκρινιάξει, χωρίς να έχει - ας μου επιτραπεί η έκφραση - 'συχτηρίσει'! Κάθε φορά αφήνει τη δουλειά της, το παιδί της, και ακόμα κι όταν εγώ δεν μπορώ να είμαι εκεί, είναι εκείνη! Απίστευτο και ειλικρινά δεν υπάρχουν λόγια ούτε για να πω, ούτε για να ευχαριστήσω αυτό τον άνθρωπο που ανήκει πια στους 'δοκιμασμένους'...
Και ξυπνάς το πρωί με τον κόμπο στο στομάχι και παίρνεις ένα πρωινό μήνυμα... Για καλή τύχη... Και καθώς περιμένεις να φτάσει η ώρα για τα δύσκολα, αρχίζουν και σου έρχονται λίγα μηνύματα, σε παίρνουν κάποια τηλέφωνα για να σε εμψυχώσουν, για θετική ενέργεια, για να ξερεις απλά ότι σε σκέφτονται και σε νοιάζονται... Και μέσα στο άγχος σου χαμογελάς... Χαμογελάς γιατί ξέρεις τώρα πια ότι δεν είσαι μόνος... Και ότι κι αν συμβεί, δεν θα το αντιμετωπίσεις μόνος... Και μετά εκεί που στέκεσαι και περιμένεις νιώθοντας ότι αναμένεις το εκτελεστικό απόσπασμα, εμφανίζεται και κάποιος που δεν έχει συναισθήματα, που είναι 'no feelings' και απλά δεν είχε τίποτα καλύτερο να κάνει και είπε να έρθει να πιει ένα καφέ...Χμμμμ.... Και μετά φεύγει τρέχοντας για να προλάβει τις δουλειές που ανέβαλε και δεν προλαβαίνεις ούτε ευχαριστώ να πεις... Και γιατί μία ψυχή που θα έπρεπε στην ηλικία της να έχει το μυαλό της αλλού, καθυστέρησε το ταξίδι της για να είναι σήμερα εδώ... Και μία φίλη που παντρεύεται και τρέχει για τις ετοιμασίες του γάμου, αντί να έχει στο μυαλό της αυτά, σε ψάχνει και ανησυχεί...
Και για όλους αυτούς που ασχολούνται, που νοιάζονται, που είναι δίπλα μας, ο καθένας με το δικό του τρόπο, δεν υπάρχουν λόγια... Δεν υπάρχουν ευχαριστώ να πεις... Κι ίσως να μη χρειάζονται κιολας... Απλά όλους αυτούς, εγώ τους ονομάζω 'δοκιμασμένους ανθρώπους' της ζωής μου και τους αγαπάω και τους προσέχω ως 'κόρη οφθαλμού'... Γιατί τέτοιοι άνθρωποι που ν' αξίζουν τόσα πολλά δεν υπάρχουν πολλοί... Κι αυτούς τους λίγους έχω την τύχη να τους έχω φίλους μου...