Είχα μια συζήτηση χθες. Αφορμή διάφορα γεγονότα. Αναρωτήθηκα εάν πράγματι η αγάπη και όλα τα παρελκόμενά της υπάρχουν μόνο στο ροζ συννεφάκι μου... Εντάξει, ξέρω πως η έννοια της αγάπης είναι πολύ υποκειμενική. Γιατί ο καθένας αγαπάει με το δικό του τρόπο. Όμως δεν υπάρχουν ορισμένα δεδομένα; Ορισμένα πράγματα που όταν αγαπάς ή τα κάνεις ή δεν τα κάνεις;
Η αγάπη δεν εννοείται ότι συμπεριλαμβάνει σεβασμό, οικειότητα, να θέλεις ο άλλος να είναι χαρούμενος, να ψάχνεις τρόπους να του το δείχνεις, να τον κάνεις να νιώθει άνετα, να τον στηρίζεις ακόμα και στις λάθος επιλογές του, να είσαι πάντα εκεί όταν σε χρειάζεται, να μην τον πληγώνεις, να ανέχεσαι τις ιδιοτροπίες του, τα ελαττώματά του και να φτάνεις στο σημείο ακόμα και να μην μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτά;...
Είναι αλήθεια ότι δεν υπάρχει ανιδιοτελής αγάπη; Αγαπάμε για να κερδίσουμε κάτι; Αν ισχύει αυτό, τότε επιτρέψτε μου να καταλήγω πως η μόνη αληθινή αγάπη που υπάρχει είναι προς τον εαυτό μας. Γιατί όλα γυρίζουν γύρω από το πως εμείς θα είμαστε χαρούμενοι αγαπώντας κάποιον... Γιατί εγώ διαφωνώ τόσο πολύ;;;; Γιατί εγώ πιστεύω πως δεν είναι δυνατόν οι άνθρωποι που υπάρχουν γύρω μας και μας αγαπάνε, να μας αγαπάνε υπό όρους. Μας αγάπησαν για αυτό που είμαστε.Ή μήπως όχι;... Δηλαδή, ούτε απέναντι στα παιδιά μας δεν υπάρχει ανιδιοτελής αγάπη; Βέβαια, με μία δεύτερη σκέψη, αναρωτιέμαι πως μπορεί να έχω εγώ άδικο. Πόσοι γονείς δεν καμαρώνουν επειδή έκαναν γιο και θα διαιωνίσει το όνομα... Υπάρχει ιδιοτέλεια... Πόσοι δεν χαίρονται που έκαναν κόρη και θα τους δώσει ένα ποτήρι νερό στα γεράματα... Υπάρχει ιδιοτέλεια... Πόσοι όταν φτάσει η ώρα και διαφωνούν με το παιδί τους ή θεωρούν ότι δεν ακολουθούν τους δικούς τους κανόνες, ότι τους εκθέτουν στην περιβόητη κοινωνία, δεν φτάνουν στα άκρα; Υπάρχει ιδιοτέλεια... Πόσα ζευγάρια δεν χωρίζουν επειδή έπαψε ο σύντροφός τους να τους καλύπτει τις ανάγκες του... Δεν υπάρχει τελικά ανιδιοτελής αγάπη;.... Ή μήπως έχει να κάνει με τον άνθρωπο, την προσωπικότητα, τον χαρακτήρα του καθενός και με το πόσο εγωιστής είναι το αν μπορεί να αγαπήσει...
Δεν ξέρω... και μάλλον δεν υπάρχει σωστή ή λάθος απάντηση. Έχει να κάνει καθαρά με το πώς το βλέπει και το βιώνει ο καθένας... Εγώ επιμένω πως αγαπάω ανιδιοτελώς... Θέλω να πιστεύω πως θα είμαι ευτυχισμένη, εάν το παιδί μου είναι καλά, άσχετα με το αν οι επιλογές του ακολουθούν τα δικά μου δεδομένα... Γιατί το αγαπάω αληθινά... Και θέλω πάντα να ξέρει πως θα είμαι εκεί, δίπλα της, για όσο ζω, ότι κι αν χρειαστεί...
Για τους ανθρώπους γύρω μου... Δεν καταλαβαίνω τι έχω να κερδίσω αγαπώντας τους... Απλά τους αγαπάω για αυτό που είναι είτε συμφωνώ είτε διαφωνώ με τον τρόπο ζωής τους, με τις επιλογές τους... Δέχτηκα μια ερώτηση λοιπόν χθες, προσπαθώντας να πεισθώ πως αυτή η αγάπη, υπάρχει μόνο στο συννεφάκι μου... "Αγάπη για σένα δεν σημαίνει να είναι ευτυχισμένος ο άλλος; Αν λοιπόν ο άντρας σου για να είναι ευτυχισμένος ήθελε να πηγαίνει και με άλλες γυναίκες, τι θα έκανες;"... Αν η απάντηση που θα έδινα ήταν ότι δεν θα συμφωνούσα, αυτό θα σήμαινε πως δεν τον αγαπάω ανιδιοτελώς, αφού του στερώ κάτι που θα τον έκανε ευτυχισμένο. Αν η απάντηση ήταν ναι, φαντάζομαι πως θα σήμαινε πως αγαπάω ανιδιοτελώς.... Η απάντησή μου λοιπόν, είναι πως φυσικά και θα συμφωνούσα, εάν επρόκειτο να είναι ευτυχισμένος έτσι, αλλά δεν θα ήθελα να είμαι άλλο μαζί του. Γιατί εκεί μπερδεύεται και το ερωτικό στοιχείο, που δεν έχει σχέση με την αγάπη... Θα εξακολουθούσα να τον αγαπάω το ίδιο όμως. Αυτό δεν θα άλλαζε.... Οπότε δεν το θεώρησα σωστό παράδειγμα... Αν όμως ξαφνικά άλλαζε τρόπο συμπεριφοράς; Αν σε χτυπούσε, αν σου φερόταν άσχημα;;... Ναι, εκεί νομίζω ότι πράγματι, δεν υπάρχει παντοτινή αγάπη... Γιατί δεν θα τον αγαπούσα πια... Θα εξακολουθούσα να αγαπάω αυτό που ήταν πριν, όχι αυτό που έγινε... Και πώς γίνεται κάποιοι άνθρωποι να ισχυρίζονται πως αγαπάνε και να φέρονται άσχημα; να πληγώνουν τους άλλους; Είναι τελικά ο διαφορετικός τρόπος που έχει ο καθένας να αγαπάει;.... Δεν ξέρω.... Δεν καταλήγω κάπου....
Μάλλον προτιμώ να παραμείνω εκεί που μένω. Στο συννεφάκι μου... Όπου εκεί είναι όλα πιο απλά για μένα... Πιο εύκολα... Πιο ξεκάθαρα....
Η αγάπη δεν εννοείται ότι συμπεριλαμβάνει σεβασμό, οικειότητα, να θέλεις ο άλλος να είναι χαρούμενος, να ψάχνεις τρόπους να του το δείχνεις, να τον κάνεις να νιώθει άνετα, να τον στηρίζεις ακόμα και στις λάθος επιλογές του, να είσαι πάντα εκεί όταν σε χρειάζεται, να μην τον πληγώνεις, να ανέχεσαι τις ιδιοτροπίες του, τα ελαττώματά του και να φτάνεις στο σημείο ακόμα και να μην μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτά;...
Είναι αλήθεια ότι δεν υπάρχει ανιδιοτελής αγάπη; Αγαπάμε για να κερδίσουμε κάτι; Αν ισχύει αυτό, τότε επιτρέψτε μου να καταλήγω πως η μόνη αληθινή αγάπη που υπάρχει είναι προς τον εαυτό μας. Γιατί όλα γυρίζουν γύρω από το πως εμείς θα είμαστε χαρούμενοι αγαπώντας κάποιον... Γιατί εγώ διαφωνώ τόσο πολύ;;;; Γιατί εγώ πιστεύω πως δεν είναι δυνατόν οι άνθρωποι που υπάρχουν γύρω μας και μας αγαπάνε, να μας αγαπάνε υπό όρους. Μας αγάπησαν για αυτό που είμαστε.Ή μήπως όχι;... Δηλαδή, ούτε απέναντι στα παιδιά μας δεν υπάρχει ανιδιοτελής αγάπη; Βέβαια, με μία δεύτερη σκέψη, αναρωτιέμαι πως μπορεί να έχω εγώ άδικο. Πόσοι γονείς δεν καμαρώνουν επειδή έκαναν γιο και θα διαιωνίσει το όνομα... Υπάρχει ιδιοτέλεια... Πόσοι δεν χαίρονται που έκαναν κόρη και θα τους δώσει ένα ποτήρι νερό στα γεράματα... Υπάρχει ιδιοτέλεια... Πόσοι όταν φτάσει η ώρα και διαφωνούν με το παιδί τους ή θεωρούν ότι δεν ακολουθούν τους δικούς τους κανόνες, ότι τους εκθέτουν στην περιβόητη κοινωνία, δεν φτάνουν στα άκρα; Υπάρχει ιδιοτέλεια... Πόσα ζευγάρια δεν χωρίζουν επειδή έπαψε ο σύντροφός τους να τους καλύπτει τις ανάγκες του... Δεν υπάρχει τελικά ανιδιοτελής αγάπη;.... Ή μήπως έχει να κάνει με τον άνθρωπο, την προσωπικότητα, τον χαρακτήρα του καθενός και με το πόσο εγωιστής είναι το αν μπορεί να αγαπήσει...
Δεν ξέρω... και μάλλον δεν υπάρχει σωστή ή λάθος απάντηση. Έχει να κάνει καθαρά με το πώς το βλέπει και το βιώνει ο καθένας... Εγώ επιμένω πως αγαπάω ανιδιοτελώς... Θέλω να πιστεύω πως θα είμαι ευτυχισμένη, εάν το παιδί μου είναι καλά, άσχετα με το αν οι επιλογές του ακολουθούν τα δικά μου δεδομένα... Γιατί το αγαπάω αληθινά... Και θέλω πάντα να ξέρει πως θα είμαι εκεί, δίπλα της, για όσο ζω, ότι κι αν χρειαστεί...
Για τους ανθρώπους γύρω μου... Δεν καταλαβαίνω τι έχω να κερδίσω αγαπώντας τους... Απλά τους αγαπάω για αυτό που είναι είτε συμφωνώ είτε διαφωνώ με τον τρόπο ζωής τους, με τις επιλογές τους... Δέχτηκα μια ερώτηση λοιπόν χθες, προσπαθώντας να πεισθώ πως αυτή η αγάπη, υπάρχει μόνο στο συννεφάκι μου... "Αγάπη για σένα δεν σημαίνει να είναι ευτυχισμένος ο άλλος; Αν λοιπόν ο άντρας σου για να είναι ευτυχισμένος ήθελε να πηγαίνει και με άλλες γυναίκες, τι θα έκανες;"... Αν η απάντηση που θα έδινα ήταν ότι δεν θα συμφωνούσα, αυτό θα σήμαινε πως δεν τον αγαπάω ανιδιοτελώς, αφού του στερώ κάτι που θα τον έκανε ευτυχισμένο. Αν η απάντηση ήταν ναι, φαντάζομαι πως θα σήμαινε πως αγαπάω ανιδιοτελώς.... Η απάντησή μου λοιπόν, είναι πως φυσικά και θα συμφωνούσα, εάν επρόκειτο να είναι ευτυχισμένος έτσι, αλλά δεν θα ήθελα να είμαι άλλο μαζί του. Γιατί εκεί μπερδεύεται και το ερωτικό στοιχείο, που δεν έχει σχέση με την αγάπη... Θα εξακολουθούσα να τον αγαπάω το ίδιο όμως. Αυτό δεν θα άλλαζε.... Οπότε δεν το θεώρησα σωστό παράδειγμα... Αν όμως ξαφνικά άλλαζε τρόπο συμπεριφοράς; Αν σε χτυπούσε, αν σου φερόταν άσχημα;;... Ναι, εκεί νομίζω ότι πράγματι, δεν υπάρχει παντοτινή αγάπη... Γιατί δεν θα τον αγαπούσα πια... Θα εξακολουθούσα να αγαπάω αυτό που ήταν πριν, όχι αυτό που έγινε... Και πώς γίνεται κάποιοι άνθρωποι να ισχυρίζονται πως αγαπάνε και να φέρονται άσχημα; να πληγώνουν τους άλλους; Είναι τελικά ο διαφορετικός τρόπος που έχει ο καθένας να αγαπάει;.... Δεν ξέρω.... Δεν καταλήγω κάπου....
Μάλλον προτιμώ να παραμείνω εκεί που μένω. Στο συννεφάκι μου... Όπου εκεί είναι όλα πιο απλά για μένα... Πιο εύκολα... Πιο ξεκάθαρα....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου