Πολλές φορές τα πράγματα μοιάζουν δύσκολα. Πολύ δύσκολα... Μετά από καιρό όμως όταν γυρίζουμε πίσω και τα κοιτάμε, συνειδητοποιούμε πως δεν ήταν τελικά και τίποτα το σπουδαίο. Απλά επειδή ήμασταν μέσα στο πρόβλημα, επειδή το ζούσαμε έντονα, δεν βλέπαμε καθαρά...
Προχθές το βράδυ μιλώντας με κάποια φίλη που την είχε πάρει λίγο από κάτω, της θύμισα μερικά παλιότερα περιστατικά, που και τότε όταν τα ζούσε της μοιάζανε βουνό... Τώρα πια, με τα βίας τα θυμάται... "Α, ναι. Εντάξει, δεν ήταν το ίδιο", μου είπε... Ποτέ δεν είναι το ίδιο... Η διάθεσή μας όμως συνήθως είναι κάπως έτσι όταν μας συμβαίνουν διάφορα... Σχεδόν πάντα η ίδια... Μαύρες σκέψεις... απαισιοδοξία...θλίψη...
Δεν ξέρω αν αξίζει τον κόπο... Καμιά φορά σκέφτομαι πως οι άνθρωποι για τους οποίους αξίζει να κλαίμε, δεν θα μας έκαναν ποτέ να κλάψουμε... Ας μην εγκαταλείπουμε το όνειρο... Ας κυνηγήσουμε αυτό που θέλουμε κι αν δεν το καταφέρουμε, πάντα θα θυμόμαστε το ταξίδι... Ο προορισμός για μένα δεν έχει πάντα ουσία... Το ταξίδι διαρκεί περισσότερο συνήθως και είναι αυτό που μας γεμίζει εμπειρίες... Όμορφες και άσχημες... Τις όμορφες πρέπει να τις απολαμβάνουμε και από τις άσχημες να μαθαίνουμε... Και τελικά δεν ξέρω αν υπάρχουν χαμένα όνειρα... Υπάρχουν μόνο αυτά που εγκαταλείψαμε... Είτε γιατί μας κούρασαν, είτε γιατί στην πορεία αντιληφθήκαμε πως δεν αξίζαν τον κόπο... Έχω αναφέρει πολλές φορές και το πιστεύω ακράδαντα πως αν δεν παίρνουμε αυτό που θέλουμε είναι γιατί κάτι καλύτερο βρίσκεται στο δρόμο μας...
Έχουμε τα πινέλα... έχουμε τα χρώματα... ας ζωγραφίσουμε το δικό μας παράδεισο κι ας μπούμε μέσα...
Αν δεν σας αρέσει το σκηνικό που ζείτε, αν θεωρείτε ότι τίποτα το αξιόλογο δεν υπάρχει... απλά αλλάξτε το σκηνικό σας!! Αλλάξτε τους ηθοποιούς... αλλάξτε την παράσταση... γράψτε μία δική σας... κι αν δεν σας αρέσει αυτή διαλέξτε άλλη... κι άλλη...υπάρχουν εκατομμύρια θεατρικές παραστάσεις, όσες και οι άνθρωποι... Αρκεί να βρει κάποιος τη δύναμη και τη θέληση να το κάνει... Να ζωγραφίσει το δικό του παράδεισο... Να φτιάξει τη δική του παράσταση...
Προχθές το βράδυ μιλώντας με κάποια φίλη που την είχε πάρει λίγο από κάτω, της θύμισα μερικά παλιότερα περιστατικά, που και τότε όταν τα ζούσε της μοιάζανε βουνό... Τώρα πια, με τα βίας τα θυμάται... "Α, ναι. Εντάξει, δεν ήταν το ίδιο", μου είπε... Ποτέ δεν είναι το ίδιο... Η διάθεσή μας όμως συνήθως είναι κάπως έτσι όταν μας συμβαίνουν διάφορα... Σχεδόν πάντα η ίδια... Μαύρες σκέψεις... απαισιοδοξία...θλίψη...
Δεν ξέρω αν αξίζει τον κόπο... Καμιά φορά σκέφτομαι πως οι άνθρωποι για τους οποίους αξίζει να κλαίμε, δεν θα μας έκαναν ποτέ να κλάψουμε... Ας μην εγκαταλείπουμε το όνειρο... Ας κυνηγήσουμε αυτό που θέλουμε κι αν δεν το καταφέρουμε, πάντα θα θυμόμαστε το ταξίδι... Ο προορισμός για μένα δεν έχει πάντα ουσία... Το ταξίδι διαρκεί περισσότερο συνήθως και είναι αυτό που μας γεμίζει εμπειρίες... Όμορφες και άσχημες... Τις όμορφες πρέπει να τις απολαμβάνουμε και από τις άσχημες να μαθαίνουμε... Και τελικά δεν ξέρω αν υπάρχουν χαμένα όνειρα... Υπάρχουν μόνο αυτά που εγκαταλείψαμε... Είτε γιατί μας κούρασαν, είτε γιατί στην πορεία αντιληφθήκαμε πως δεν αξίζαν τον κόπο... Έχω αναφέρει πολλές φορές και το πιστεύω ακράδαντα πως αν δεν παίρνουμε αυτό που θέλουμε είναι γιατί κάτι καλύτερο βρίσκεται στο δρόμο μας...
Έχουμε τα πινέλα... έχουμε τα χρώματα... ας ζωγραφίσουμε το δικό μας παράδεισο κι ας μπούμε μέσα...
Αν δεν σας αρέσει το σκηνικό που ζείτε, αν θεωρείτε ότι τίποτα το αξιόλογο δεν υπάρχει... απλά αλλάξτε το σκηνικό σας!! Αλλάξτε τους ηθοποιούς... αλλάξτε την παράσταση... γράψτε μία δική σας... κι αν δεν σας αρέσει αυτή διαλέξτε άλλη... κι άλλη...υπάρχουν εκατομμύρια θεατρικές παραστάσεις, όσες και οι άνθρωποι... Αρκεί να βρει κάποιος τη δύναμη και τη θέληση να το κάνει... Να ζωγραφίσει το δικό του παράδεισο... Να φτιάξει τη δική του παράσταση...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου