Πριν από αρκετά χρόνια, ήταν πραγματική απόλαυση για μένα που δούλευα στο κέντρο της Αθήνας... Μπορεί να ήταν ταλαιπωρία και αρκετό χάσιμο χρόνου η μετακίνηση, αλλά το κέντρο στο ξεπλήρωνε αυτό... Γιατί για μένα έχει μία μαγεία αξεπέραστη...
Σχολώντας από τη δουλειά περπατούσα στο πλακόστρωτο της Ερμού, χαζεύοντας τα μαγαζιά κι όταν είχα χρόνο έπινα κι ένα καφεδάκι στα γρήγορα, κατέβαινα μέχρι το Μοναστηράκι, άλλες φορές κατέληγα στην Πλάκα, βόλτα στην Ακρόπολη... Ακόμα έκανα βόλτες μέχρι και στα Εξάρχεια, μία πολύ παρεξηγημένη και πανέμορφη γειτονιά της Αθήνας, που οι περισσότεροι από εμάς - της γενιάς μου τουλάχιστον και πίσω - έχουμε περπατήσει στα σοκάκια των Εξαρχείων...
Δυστυχώς τα πράγματα από τότε έχουν αλλάξει πολύ... Ξέρω, όχι μόνο για το κέντρο, αλλά για όλες τις γειτονιές της Ελλάδας... Αλλά ειδικά στο κέντρο η κατάσταση έχει γίνει ανυπόφορη, ακόμα και για μένα που ήμουν πάντα λάτρης και όλοι με θεωρούσαν τρελή... Γιατί πριν από μερικά χρόνια δολοφονήθηκε ένα παιδί στα Εξάρχεια, μόλις 15 χρονών... Και τότε έγιναν τα λεγόμενα Δεκεμβριανά... Αξέχαστες μέρες... Αγωνία και φόβος για όσους δουλεύαμε στο κέντρο, αλλά και για τους δικούς μας ανθρώπους που αγωνιούσαν για το αν θα καταφέρουμε να φτάσουμε σπίτι μας, κοντά τους... Δακρυγόνα, φωνές, φασαρίες, σπασμένες περιουσίες, καμμένα αυτοκίνητα κι ένα σωρό εργαζόμενοι να τρέχουν να σωθούν... Κράτησε πολλές μέρες... Τόσες πολλές που για τους περισσότερους από εμάς έγινε συνήθεια... Τόσο συνήθεια που όταν με έπαιρναν οι δικοί μου άνθρωποι πανικόβλητοι από αυτά που έβλεπαν στις ειδήσεις, εγώ γελούσα κι έλεγα 'εντάξει, μην αγχώνεστε. Κάθε φορά έτσι γίνεται, μόλις ηρεμήσουν τα πράγματα θα φύγω'... Μέχρι που ήρθε η περσινή χρονιά... Ο περσινός Μάιος... 5 Μαϊου... Απεργία και πορεία... Μια συνηθισμένη μέρα για όλους εμάς που δουλεύουμε στο κέντρο... Τα πράγματα όμως από ένα σημείο και μετά άρχισαν να μοιάζουν ασυνήθιστα... Μαύροι πυκνοί καπνοί... Παντού... Κλείναμε παράθυρα να μη μπει καπνός μέσα στα γραφεία μας γιατί είχαμε ήδη αρχίσει να αναπνέουμε με δυσκολία... Έβλεπα συναδέλφους γύρω μου να τρέχουν πανικόβλητοι και για να πω την αλήθεια, τους θεώρησα υπερβολικούς, παρόλο που είχα ταραχτεί και εγώ... Μέχρι που ακούσαμε πως είχε πάρει φωτιά η Marfin... Και πως υπήρχαν άνθρωποι εγκλωβισμένοι μέσα στο κτίριο... Τη θλιβερή και φρικτή συνέχεια την γνωρίζουμε όλοι δυστυχώς... Αδικοχαμένοι άνθρωποι, που απλά πήγαν άλλη μία μέρα στη δουλειά τους, σκεφτόμενοι φαντάζομαι "πάλι φασαρίες θα έχουμε, πάλι θα πνιγούμε στα δακρυγόνα και θα δυσκολευτούμε να φτάσουμε σπίτι μας.." Δυστυχώς δεν έφτασαν ποτέ... Εκείνη τη μέρα, ίσως να μην είχα φτάσει κι εγώ... Γιατί μας έβαλαν κι εμάς φωτιά... Αλλά επειδή είχαν χαθεί ήδη άνθρωποι, έτρεξαν τα ΜΑΤ και γλυτώσαμε... Ακόμα θυμάμαι εκείνη τη μέρα, να τρέχουμε με τα παπούτσια στο χέρι, να φύγουμε μακρυά από εκεί... Πραγματικά ήταν τρομακτική εμπειρία... Και τι να πεις για τους ανθρώπους που έφυγαν και τι για τους ανθρώπους που έμειναν... Τα λόγια είναι φτωχά...
Ομολογώ πως από εκείνη την ημέρα, δεν είναι πια συνήθεια για εμένα η απεργία και η πορεία στο κέντρο... Πια, όταν ξέρω ότι θα έχει πορεία, φοβάμαι... Φοβάμαι γιατί δεν ξέρω πως θα γυρίσω, εάν θα γυρίσω... Γιατί ξυπνάνε αυτές οι μνήμες κάθε φορά... Τραυματικές εμπειρίες... Και μετά από όλα αυτά, χάθηκε η μαγεία του κέντρου... Τουλάχιστον για μένα... Στα Εξάρχεια έχω να πλησιάσω χρόνια, και η βόλτα στη Σταδίου, μόνο θλίψη πια μπορεί να φέρνει, κοιτάζοντας αυτό το κτίριο... Και η ζωή συνεχίζεται... απλά τίποτα δεν είναι πια το ίδιο... Όλα είναι διαφορετικά πια...
Σχολώντας από τη δουλειά περπατούσα στο πλακόστρωτο της Ερμού, χαζεύοντας τα μαγαζιά κι όταν είχα χρόνο έπινα κι ένα καφεδάκι στα γρήγορα, κατέβαινα μέχρι το Μοναστηράκι, άλλες φορές κατέληγα στην Πλάκα, βόλτα στην Ακρόπολη... Ακόμα έκανα βόλτες μέχρι και στα Εξάρχεια, μία πολύ παρεξηγημένη και πανέμορφη γειτονιά της Αθήνας, που οι περισσότεροι από εμάς - της γενιάς μου τουλάχιστον και πίσω - έχουμε περπατήσει στα σοκάκια των Εξαρχείων...
Δυστυχώς τα πράγματα από τότε έχουν αλλάξει πολύ... Ξέρω, όχι μόνο για το κέντρο, αλλά για όλες τις γειτονιές της Ελλάδας... Αλλά ειδικά στο κέντρο η κατάσταση έχει γίνει ανυπόφορη, ακόμα και για μένα που ήμουν πάντα λάτρης και όλοι με θεωρούσαν τρελή... Γιατί πριν από μερικά χρόνια δολοφονήθηκε ένα παιδί στα Εξάρχεια, μόλις 15 χρονών... Και τότε έγιναν τα λεγόμενα Δεκεμβριανά... Αξέχαστες μέρες... Αγωνία και φόβος για όσους δουλεύαμε στο κέντρο, αλλά και για τους δικούς μας ανθρώπους που αγωνιούσαν για το αν θα καταφέρουμε να φτάσουμε σπίτι μας, κοντά τους... Δακρυγόνα, φωνές, φασαρίες, σπασμένες περιουσίες, καμμένα αυτοκίνητα κι ένα σωρό εργαζόμενοι να τρέχουν να σωθούν... Κράτησε πολλές μέρες... Τόσες πολλές που για τους περισσότερους από εμάς έγινε συνήθεια... Τόσο συνήθεια που όταν με έπαιρναν οι δικοί μου άνθρωποι πανικόβλητοι από αυτά που έβλεπαν στις ειδήσεις, εγώ γελούσα κι έλεγα 'εντάξει, μην αγχώνεστε. Κάθε φορά έτσι γίνεται, μόλις ηρεμήσουν τα πράγματα θα φύγω'... Μέχρι που ήρθε η περσινή χρονιά... Ο περσινός Μάιος... 5 Μαϊου... Απεργία και πορεία... Μια συνηθισμένη μέρα για όλους εμάς που δουλεύουμε στο κέντρο... Τα πράγματα όμως από ένα σημείο και μετά άρχισαν να μοιάζουν ασυνήθιστα... Μαύροι πυκνοί καπνοί... Παντού... Κλείναμε παράθυρα να μη μπει καπνός μέσα στα γραφεία μας γιατί είχαμε ήδη αρχίσει να αναπνέουμε με δυσκολία... Έβλεπα συναδέλφους γύρω μου να τρέχουν πανικόβλητοι και για να πω την αλήθεια, τους θεώρησα υπερβολικούς, παρόλο που είχα ταραχτεί και εγώ... Μέχρι που ακούσαμε πως είχε πάρει φωτιά η Marfin... Και πως υπήρχαν άνθρωποι εγκλωβισμένοι μέσα στο κτίριο... Τη θλιβερή και φρικτή συνέχεια την γνωρίζουμε όλοι δυστυχώς... Αδικοχαμένοι άνθρωποι, που απλά πήγαν άλλη μία μέρα στη δουλειά τους, σκεφτόμενοι φαντάζομαι "πάλι φασαρίες θα έχουμε, πάλι θα πνιγούμε στα δακρυγόνα και θα δυσκολευτούμε να φτάσουμε σπίτι μας.." Δυστυχώς δεν έφτασαν ποτέ... Εκείνη τη μέρα, ίσως να μην είχα φτάσει κι εγώ... Γιατί μας έβαλαν κι εμάς φωτιά... Αλλά επειδή είχαν χαθεί ήδη άνθρωποι, έτρεξαν τα ΜΑΤ και γλυτώσαμε... Ακόμα θυμάμαι εκείνη τη μέρα, να τρέχουμε με τα παπούτσια στο χέρι, να φύγουμε μακρυά από εκεί... Πραγματικά ήταν τρομακτική εμπειρία... Και τι να πεις για τους ανθρώπους που έφυγαν και τι για τους ανθρώπους που έμειναν... Τα λόγια είναι φτωχά...
Ομολογώ πως από εκείνη την ημέρα, δεν είναι πια συνήθεια για εμένα η απεργία και η πορεία στο κέντρο... Πια, όταν ξέρω ότι θα έχει πορεία, φοβάμαι... Φοβάμαι γιατί δεν ξέρω πως θα γυρίσω, εάν θα γυρίσω... Γιατί ξυπνάνε αυτές οι μνήμες κάθε φορά... Τραυματικές εμπειρίες... Και μετά από όλα αυτά, χάθηκε η μαγεία του κέντρου... Τουλάχιστον για μένα... Στα Εξάρχεια έχω να πλησιάσω χρόνια, και η βόλτα στη Σταδίου, μόνο θλίψη πια μπορεί να φέρνει, κοιτάζοντας αυτό το κτίριο... Και η ζωή συνεχίζεται... απλά τίποτα δεν είναι πια το ίδιο... Όλα είναι διαφορετικά πια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου