Πόσο νερό να βάζουμε στο κρασί μας;;

Είναι μια μεγάλη συζήτηση, με πολλές σκέψεις, που λίγο πολύ όλοι έχουμε κάνει... Τελικά όλοι έχουμε έναν ή και περισσότερους ανθρώπους στη ζωή μας που αγαπάμε, αλλά ταυτόχρονα μας κουράζει και κάνουμε υπομονή και υποχωρήσεις... Έρχονται στιγμές όμως που πνίγεσαι, που θυμώνεις, που εξαγριώνεσαι... Και ναι, πρέπει να βάζουμε νερό στο κρασί μας, αλλά ρε κουμπάρε, βάζε βάζε νερό στο κρασί, μετά είναι σκέτο νερό και όχι κρασί!! Κι εγώ θέλω κρασί! Άντε νερομένο αλλά πόσο;;

Νομίζω ότι όσοι με ξέρετε καλα, αληθινά, ξέρετε ότι η αντοχή μου και η ανοχή μου είναι απίστευτες... Αλλά έχουμε όλοι όρια... Κι εγώ τα δικά μου πολλές φορές τα ξεπερνάω, αλλά έρχεται κάποια στιγμή που δεν έχω άλλο νερό να βάλω στο κρασί μου, δεν έχω άλλο να δώσω... Γιατί κάποια στιγμή αδειάζεις... Γιατί κάποια στιγμή κουράζεσαι να ασχολείσαι με πράγματα που δεν σε αφορούν, με πράγματα που σου φόρτωσαν χωρίς να τα επιλέξεις... Και ναι, δίνω πολλά ελαφρυντικά σε όλους... Γιατί έτσι λειτουργώ σαν άνθρωπος καλώς ή κακώς... Αλλά έρχεται η στιγμή που λες φτάνει! Που επαναστατείς! Που θες να κοιτάξεις και λίγο τον εαυτό σου... Και ξέρω ότι τώρα τα λέω γιατί είμαι εκνευρισμένη και μόλις περάσει η κρίση, θα έχω κι άλλη αντοχή κι άλλη υπομονή, αλλά είναι αυτό που είπα. Δεν θα είμαι ποτέ πια η ίδια απέναντι σε αυτόν τον άνθρωπο που με χάλασε, χωρίς εξηγήσεις, χωρίς διευκρινίσεις... Και γιατί δεν αντέχω τον παραλογισμό και το χειρότερό μου... ΤΗΝ ΑΔΙΚΙΑ!!... Κι έρχοναι στιγμές που νιώθω αδικημένη. Όχι θύμα. Απλά αδικημένη. Και τα βάζω με εμένα φυσικά πάλι, γιατί επέτρεψα να με αδικήσουν... Και φυσικά όπως έχουμε ξαναπεί, το να κάνεις κάτι που σε ξεπερνάει, είναι δύσκολο την πρώτη φορά. Μετά απλά συνηθίζεις. Γίνεται πιο εύκολο, όσο σκληρό κι αν ακούγεται αυτό. Και δεν με νοιάζει πια αν κάποιος ονομάζεται μάνα, πατέρας, αδερφός, αδερφή, συγγενείς, αν χρειαστεί να διαγράψω, αν υπάρχουν σοβαροί λόγοι που με υπερβαίνουν - εμένα και την οικογένειά μου - απλά το κάνω... Γιατί τους συγγενείς δεν τους επιλέγεις. Εσάς, όλους τους φίλους, τους έχουμε επιλέξει... Εκείνους όχι! Και ξέρω ότι για πολλούς ακούγεται σκληρό και δίνουμε άπειρα ελαφρυντικά στους γονείς και δεν λέω ότι είναι εύκολο ή σωστό, απλά πολλές φορές καλύτερο... Και φυσικά δεν διαγράφεις έτσι εύκολα από την αρχή. Απλά προειδοποιείς, απομακρύνεσαι κι αν συνεχίσεις να πνίγεσαι τότε απλά φεύγεις... Όχι από το σπίτι σου, από τη ζωή τους... Κι ελπίζω να μην έρθει η στιγμή που θα χρειαστεί κάποιος άνθρωπος να το κάνει αυτό γιατί πονάει... Αλλά ο πόνος κάποια στιγμή περνάει... Πρέπει να βάζουμε όλοι νερό στο κρασί μας. Δεν αρκεί να βάζει μόνο ένας. Γιατί και το ποτήρι έχει χωρητικότητα και κάποια στιγμή δεν χωράει άλλο νερό. Και βάζεις μια σταγόνα και ξεχειλίζει...
Επίσης, θεωρώ ότι έχουμε φτάσει σε μια ηλικία που πρέπει κάποια πράγματα να μη χρειάζεται καν να τα απαιτούμε. Να είναι αυτονόητα... Και δεν μου αρέσει να υποχωρώ και να αντέχω επειδή έχω κάποιον ανάγκη, και δεν το έκανα σε ηλικία που πραγματικά είχα ανάγκη και θα είχα και όφελος... Δεν θα το κάνω τώρα... Θα πρέπει απλά να θέτονται όρια κι όταν αυτά ξεπερνιούνται, να υπάρχουν συνέπειες...
Δεν ξέρω αν είναι σωστές ή λάθος σκέψεις, σωστές ή λάθος τακτικές... Είναι απλά συναισθήματα... Και τελικά κάποιοι άνθρωποι όσο κι αν προσπαθούν να πείσουν ότι είναι 'no feelings', καταλήγω ότι είναι πιο συναισθηματικοί ακόμα κι από εμένα που βουρκώνω ακόμα και με παλιές ελληνικές ταινίες, και απλώς η άμυνά τους είναι να το κρύβουν, να μην το δείχνουν, μη τυχόν και το αντιληφθεί κανείς και τους πληγώσει ξανά... Εμένα η άμυνά μου είναι να τα λέω, να ξεσπάω και συνήθως να τα προσπερνάω... Χωρίς να ξεχνάω όμως ποτέ... Ούτε τα καλά, ούτε και τα κακά....