Αχ αυτές οι ιώσεις...

Αυτός ο χειμώνας ήταν ομολογουμένως ένας από τους πιο δύσκολους. Από πολλές απόψεις... Το πιο ψυχοφθόρο ήταν οι ιώσεις της μικρής και ακολουθούσα κι εγώ πάντα από κοντά... Το δυσκολότερο είναι να το βλέπω το μικράκι μας να ταλαιπωρείται έτσι κάθε λίγο και λιγάκι χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτα ουσιαστικά για να τη βοηθήσω... Ούτε σωματικά ούτε ψυχολογικά...
 Γιατί κάθε φορά προγραμματίζαμε κάτι και το περίμενε πώς και πώς, το ονειρευόταν... και ξαφνικά... αρρώσταινε... Και πως να της εξηγήσεις πως δεν θα περάσουμε το τριήμερο με τους μικρούς της φίλους, πως δεν μπορούμε να πάμε στη νονά της, πως δεν μπορούμε να πάμε παιδική χαρά, πως δεν μπορούμε να πάμε στο πάρτυ της ξαδερφούλας της που το περίμενε πώς και πώς;... "Θα βάλω μάσκα μαμά, να μην κολλήσω κανέναν, γιατί αν δεν καταφέρει να φυσήξει τα κεράκια η ξαδερφούλα μου που είναι μικρή, ποιος θα τη βοηθήσει;" .... Πώς να απαντήσω και τι να πω;....
Εντάξει όμως, έχουμε πει θετικές σκέψεις και δεν ξέρω γιατί τις χάνουμε έτσι εύκολα... Άλλη μια ίωση είναι από τις πολλές αυτού του χειμώνα... Τι να κάνουμε; Θα περάσει... Είπαμε ότι διοθώνεται ας έρχεται... Κάθε εμπόδιο για καλό... Θα περάσει κι αυτό, αρκεί να μην ταλαιπωρηθεί πολύ... Και τα κακά δεχούμενα και τα καλά δεχούμενα...