Όλα τα καλά είναι απαγορευμένα...

Δυστυχώς τα περισσότερα πράγματα που μας προσφέρουν ευχαρίστηση ή είναι απαγορευμένα ή μας κάνουν κακό... Και συνήθως εξακολουθούμε να τα απολαμβάνουμε, απλά γιατί μας αρέσει... Γιατί η ζωή είναι μικρή και οι απολαύσεις λίγες... Γιατί να μην μπορείς να κάνεις αυτό που θες, όταν το θες, χωρίς να υπάρχουν επιπτώσεις;...

Και αναφέρομαι στο τσιγάρο... Που αν κάποιος δεν είναι καπνιστής, ας μην το διαβάσει, γιατί πραγματικά δεν θα καταλάβει τίποτα και θα μας θεωρήσει και παρανοϊκούς... Ίσως και να είμαστε... Αλλά μας αρέσει... Το απολαμβάνουμε... Και νομίζω για όλους μας, είναι η καλύτερη παρέα... Όταν έχεις μια στεναχώρια, το πρώτο πράγμα που θες να κάνεις είναι απλά να ανάψεις ένα τσιγάρο... Το ίδιο όταν έχεις νεύρα... Σε μία χαρά... σε μία λύπη... όταν διασκεδάζεις... Με θυμάμαι όταν πριν από μερικά χρόνια το είχαμε κόψει, να κάνω δουλειές κι όταν τελείωνα ήθελα να κλαίω... Γιατί πάντα περίμενα πώς και πώς να τελειώσω αυτό που έκανα για να ανάψω ένα τσιγάρο να 'ξεκουραστώ'... Ήταν η απόλαυση της ξεκούρασης, όσο χαζό κι αν ακούγεται... Είναι συνδυασμένο με τα πάντα... Και δεν είναι η νικοτίνη που λείπει, είναι η 'παρέα'... Είναι εγκεφαλικό το θέμα το ξέρω... Αλλά δεν κατάφερα να νικήσω τον εγκέφαλο σ' άλλα κι άλλα, πώς να το καταφέρω σε αυτό;;; Έρχεται όμως μία στιγμή που πρέπει να το κάνεις... Γιατί δεν υπάρχει άλλη επιλογή... Ή αυτό ή εσύ... Και δεν είμαστε μόνοι πια... Έχουμε παιδιά, έχουμε ανθρώπους γύρω μας που μας αγαπάνε... Και έχουμε ευθύνη απέναντί τους... Και μπορεί οι γύρω μας να γκρινιάζουν και να μας ρωτάνε, να μας 'ανακρίνουν' διαρκώς για το πόσα τσιγάρα κάναμε σήμερα, να μην κάνουμε άλλο κι εμείς να θυμώνουμε... Ξέρουμε καλά όμως πως το κάνουν απλά γιατί μας αγαπάνε, μας νοιάζονται, μας έχουν ανάγκη δίπλα τους, μας χρειάζονται... Για αυτό και μόνο αξίζει να κάνουμε μία μεγαλύτερη προσπάθεια, να το νικήσουμε, να το πολεμήσουμε...
Η ηρωίδα τα κατάφερε... Ξέρω πως υποφέρει ακόμα, κι ας έχουν περάσει δύο ολόκληρα χρόνια... Κάθε φορά που είμαστε έξω, την καταλαβαίνω και την πονάω... Και ξέρω πολύ καλά πως αν δεν σκεφτόταν το παιδί της, δεν υπήρχε περίπτωση να το έχει κόψει...
Από τα μεγαλύτερα λάθη της ζωής μου, από τα λάθη που μετανιώνω και θα ήθελα να μην έχω κάνει ποτέ είναι το να καπνίσω... Μακάρι να μην είχα ανάψει ποτέ, εκείνο, το πρώτο μου τσιγάρο... Μακάρι να μπρούσα να πείσω όσο περισσότερους ανθρώπους μπορώ να μην το ξεκινήσουν ποτέ... Γιατί κάποτε, κάποιος όταν τον κοίταξα ενθουσιασμένη και του είπα πως έχω να καπνίσω 3 ολόκληρους μήνες και άρα τελείωσε, το έκοψα, με κοίταξε χαμογελώντας και μου είπε μία κουβέντα που θα τη θυμάμαι πάντα: "Ο καπνιστής πεθαίνει καπνιστής..." Και ήταν η μεγαλύτερη αλήθεια...
Όποτε τυχαίνει να συζητάω με μη καπνιστές, αντιλαμβάνομαι πραγματικά πόσο παρανοϊκο τους φαίνεται όλο αυτό το θέμα με το τσιγάρο. Πριν από μερικούς μήνες, σε κάποια τέτοια συζήτηση, κάποιος με ρώτησε: " Δεν σκέφτεσαι το παιδί σου όταν καπνίζεις; Ότι κάνεις εσκεμμένα κακό στον εαυτό σου και μπορεί να αρρωστήσεις;" Όταν γίνονται τέτοιες συζητήσεις, συνήθως αποφεύγω να απαντήσω... Γιατί καταρχήν ξέρω πως ο συνομιλητής μου δεν θα μπορέσει ούτε στο ελάχιστο να ακούσει και να καταλάβει αυτά που θα του πω, αλλά και κατά δεύτερον ξέρω πως έχει δίκιο και η απάντησή μου είναι τόσο εγωιστική που δεν ξέρω αν πρέπει να την πω... Φυσικά και σκέφτομαι το παιδί μου από την πρώτη μέρα που έμαθα την ύπαρξή του σαν κύτταρο ακόμα... Και παλεύω να είμαι καλά, να κάνω ότι καλύτερο μπορώ για αυτό, κι ένα σωρό άλλα πράγματα που προσπαθούν οι γονείς να κάνουν... Αλλά δεν κάνω εσκεμμένα κακό στον εαυτό μου. Απλά ζω! Και μέσα στη ζωή δυστυχώς υπάρχουν απολαύσεις που μας κάνουν κακό... Κι όσο κι αν προσπαθούμε να τις κόψουμε είναι αδύνατον... Αλλά κι αν ακόμα το κάνουμε, μετά θα είμαστε δυστυχισμένοι... Κι εγώ δεν θέλω το παιδί μου να έχει μια μαμά δυστυχισμένη! Είναι μία αδυναμία, μια αρρώστια, μια εξάρτηση, το ξέρω... Για αυτό και θα προσπαθήσουμε όλοι μαζί να κάνουμε ότι μπορούμε τουλάχιστον να το περιορίσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο... Γιατί καμια φορά τα γεγονότα και οι καταστάσεις είναι πάνω από τις σκέψεις και τις θεωρίες και τις απολαύσεις δυστυχώς....
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν, κι αν ζοριστούμε πολύ ξέρουμε που θα πάμε... κάπου στην πάρνηθα... στη σπηλιά του Σάτυρου... Ε όλο και κάποιο τσιγαράκι θα περισσέψει και για εμάς!!!....