Για μια φίλη που ήρθε από τα παλιά...

Πάνε κοντά δέκα χρόνια από τότε που συνάντησα πρώτη φορά αυτόν τον άνθρωπο. Και αποκτήσαμε σχεδόν αμέσως μία ιδιαίτερη σχέση.. Όχι, δεν ήμασταν ποτέ φίλες που βρισκόμασταν συνέχεια, που τηλεφωνιόμασταν διαρκώς, που ξέραμε τα πάντα η μία για την άλλη... Υπήρχε κάτι άλλο μεταξύ μας, μια ιδιαίτερη χημεία, που μπορεί να βρισκόμασταν για ένα γρήγορο καφέ μια φορά στο τόσο, αλλά πάντα ήταν σαν να μην είχαμε χαθεί ποτέ... Υπήρχε η ίδια οικειότητα... η ίδια εκτίμηση... Και περνούσαν τα χρόνια και άλλαξαν τόσο πολύ οι ζωές μας κι εκείνη τώρα πια έχει φύγει μακρυά, σ' ένα μέρος 'μαγικό'... Σ' ένα υπέροχο νησί που την άλλαξε σαν άνθρωπο εντελώς...

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον τελευταίο μας καφέ πριν φύγει... Όταν χωρίσαμε ήμουν τόσο θλιμμένη... Γιατί κατέστρεφε τη ζωή της... είχε βαλτώσει... είχε πέσει σε κατάθλιψη... είχε αφήσει τόσο πολύ τον εαυτό της... είχε πάψει να πιστεύει σε αυτόν... είχε χάσει κάθε ίχνος αυτοπεποίθησης και λειτουργούσε σαν έρμαιο των καταστάσεων... Και ήξερα πως ότι και να της έλεγα δεν θα άλλαζε τίποτα... Και φοβόταν να μου μιλήσει για να μην την κατακρίνω... Ποιος μπορεί να κατακρίνει ποιον αναρωτιέμαι και γιατί... Είναι όλα μέσα μας... Όταν εμείς κατακρίνουμε τον εαυτό μας και τις πράξεις μας, νιώθουμε ότι το ίδιο θα κάνουν και οι άλλοι...Και της είπα ότι μπορούσα... Αλλά ήξερα πως μόνο η ίδια μπορούσε να κάνει κάτι για να ξεφύγει... για να συνέλθει... ΜΟΝΟ Η ΙΔΙΑ... Και θα συμφωνήσω μαζί της πως τίποτα σ' αυτή τη ζωή δεν είναι τυχαίο, κανένας άνθρωπος δεν βρίσκεται τυχαία στο δρόμο μας και πως τα πάντα συμβαίνουν για κάποιο λόγο που εκείνη τη στιγμή δεν κατανοούμε κι ίσως να μην κατανοήσουμε ποτέ... Γιατί κάτι αναπάντεχο συνέβη κι έπρεπε να φύγει! Μακρυά απ' όλους και απ' όλα! Και παρ' όλο που ξέρω πόσο φοβισμένη ήταν για αυτή την αλλαγή, την έκανε! Κι έφυγε! Κι έγινε άλλος άνθρωπος...
Το περασμένο Σάββατο χτύπησε το τηλέφωνο μου κι ήταν εκείνη. "Είμαι εδώ, ήρθα και θέλω να σε δω! Θα έρθω να σε βρω όπου και να είσαι!", μου είπε κι εγώ σάστισα... Είχαν περάσει τρία ολόκληρα χρόνια από εκείνον τον τελευταίο μας καφέ... Τα νέα μας τα λέγαμε φευγαλέα από το τηλέφωνο ή από κανένα email...Τρία ολόκληρα χρόνια... Φυσικά όσες δουλειές κι αν είχα προγραμματίσει για την Κυριακή, ήταν αδύνατον να μην την δω... Ένα γρήγορο καφέ, της είπα. Μία ωρίτσα. Καταλήξαμε να πίνουμε καφέ 4 ώρες... Μετά από τρία ολόκληρα χρόνια και ήταν σαν χθες... Σαν να μην πέρασε μια μέρα... Δεν μπορώ να ξεχάσω με τι λαχτάρα πήδηξε στην αγκαλιά μου μόλις με είδε... Με την ίδια λαχτάρα που την έσφιξα κι εγώ... Ήταν όλα ίδια... Εκτός από εκείνη... Εκείνη που έχει αλλάξει πια τόσο πολύ... Έχει μία απίστευτη ηρεμία στο πρόσωπό της... Έχει ξαναβρεί το χαμόγελό της... Έχει ανακαλύψει τόσα πράγματα για τον εαυτό της... Έχει φιλοσοφήσει διαφορετικά τη ζωή πια... "Δεν ανήκω εδώ", μου είπε. "Εκεί η ζωή είναι αλλιώς. Είναι σαν αυτό το σπίτι να με περίμενε πάντα." Λίγο ακόμα να πιστέψει στον εαυτό της χρειάζεται, να μη φοβάται να εξωτερικεύσει αυτά που νιώθει μήπως και την κατακρίνουν.. Ξέρω ότι θα τα καταφέρει. Γιατί τα κατάφερε στα πιο δύσκολα. Και ξέρω πια ότι μπορεί! Χάρηκα τόσο πολύ  που την ξαναείδα, μα πιο πολύ χάρηκα που είδα αυτές τις αλλαγές, αυτή την ηρεμία, αυτή τη θέληση για ζωή... Που καμιά φορά, εγκλωβιζόμαστε στα θέλω της κοινωνίας, της οικογένειας και ξεχνάμε τα δικά μας. Εκείνη άρχισε να τα ξαναβρίσκει. Και της εύχομαι ολόψυχα να βρεθεί στο δρόμο της αυτό που ψάχνει, αυτό που λαχταράει. Γιατί της αξίζει! Και μακάρι να τα καταφέρουμε να πάμε να τη βρούμε κάποια στιγμή... Γιατί κάποιοι άνθρωποι έρχονται στη ζωή μας απρόσμενα, αναπάντεχα, δεν είναι συνηθισμένοι, αλλά υπάρχουν πάντα, ακόμα κι αν βρισκόμαστε μία φορά στα τρία χρόνια, υπάρχει η ίδια χημεία...