Δουλειά ή δουλεία;...

Όλοι έχουμε μία δουλειά, οι περισσότεροι για βιοποριστικούς λόγους και λίγοι και τυχεροί γιατί τους αρέσει... Κάποιες μέρες είναι πιο εύκολες από τις άλλες... Τις άλλες που νιώθεις πως πνίγεσαι... Που νιώθεις πως είσαι καταδικασμένος σε ισόβια δεσμά... Όχι γιατί δεν σου αρέσει να δουλεύεις, αλλά γιατί το κλίμα γίνεται βαρύ... Πιο βαρύ απ' όσο μπορείς να αντέξεις... Και τότε θες να φύγεις, να πας αλλού...
Και το σκέφτεσαι καιρό. Στριφογυρίζει στο μυαλό σου συνέχεια...'Να φύγω... να φύγω... να φύγω..." Γιατί καμιά φορά οι συνθήκες, σε ξεπερνούν... Και όχι δεν σου φταίει η δουλειά, γιατί σ' αρέσει να δουλεύεις... Σ' αρέσει να είσαι δημιουργικός.. Αλλά οι άνθρωποι που σε περικλύουν, δεν σου ταιριάζουν... Δεν τους αντέχεις... Και καμιά φορά δεν αντέχεις τίποτα γύρω σου... Σε πνίγουν τα πάντα...Και σου προτείνουν κάτι... Αλλά τότε φοβάσαι... Και ειδικά κι αν από τη φύση σου είσαι ανασφαλής, τρέμεις... Ήρθε αυτό που ήθελες τόσο καιρό... Κι εκεί αρχίζουν οι ανασφάλειες... Ή λογικές απορίες... Και πως ξέρεις αν εκεί που θα πας θα είναι καλύτερα; Κι αν είναι χειρότερα; Γιατί πια ξέρω, έχω μια φίλη που έχει αντέξει τα πανδεινα... Όταν ένα πρωί πριν από χρόνια, πριν προλάβουμε να πιούμε τον πρωινό μας καφέ, ξαφνικά της ανακοίνωσαν ότι πρέπει να φύγει... Και από τότε η ζωή της έγινε μια κόλαση... Το ξέρω, αλλά δεν της το έλεγα ποτέ... Γιατί έπρεπε να αντέξει... Και προσπάθησε πολύ να φύγει από εκεί, αλλά το μόνο που συνάντησε ήταν εμπαιγμός, γιατί έτσι λειτουργεί το σύστημα... Και υπήρχαν φορές που ήταν στα πρόθυρα κατάθλιψης, σχιζοφρένειας, απελπισίας... Κι όταν της ανακοίνωσα πως μου πρότειναν να φύγω με καλύτερη θέση, προοπτικές, χρήματα, δεν κατάφερε να χαρεί όσο θα ήθελε... Γιατί εγώ δεν είχα παλέψει να φύγω και περνούσα σχετικά καλά εκεί που ήμουν. Είχα συνηθίσει, ήταν κάτι σαν το λιμανάκι μου... Ήξερα τους ανθρώπους, τις αναποδιές τους, τις δυσκολίες, το αντικείμενο... Φοβόμουν... Έτρεμα... Όταν της είπα τις φοβίες μου, μου έβαλε τις φωνές. "Είσαι έξυπνη, θα τα καταφέρεις! Μην είσαι αχάριστη!" Και εν μέρει είχε δίκιο. Πήγα, πέρασε ο καιρός και τα έχω καταφέρει... Αλλά πως να της εξηγήσω και να της δώσω να καταλάβει ότι οι φοβίες μου βγήκαν αληθινές;... Γιατί δεν φοβόμουν τη δουλειά. Τη δουλειά από μόνη της δεν τη φοβήθηκα ποτέ... Φοβόμουν αυτά που περνάω τώρα... Που σαν από ένστικτο τα ήξερα... Πως να της πω αυτά που τώρα ζω; Ξέρω ότι τα καταλαβαίνει... Τα καταλαβαίνει, όταν θέλει να μου πει κάτι και είναι σχεδόν ανέφικτο τις περισσότερες φορές να μιλήσουμε πάνω από δύο λεπτά στο τηλέφωνο και μου στέλνει e mail για να μου πει τα πιο απλά... Θα σε πάρω σε λίγο της λέω κάθε φορά... Και το σε λίγο δεν έρχεται ποτέ.... Ευτυχώς που η υπομονή της είναι αρκετή - μάλλον γιατί ξέρει - και ξαναπαίρνει... και ξαναπαίρνει... και ξαναπαίρνει... Κι έτσι καταφέρνουμε μέσα στη μέρα να ολοκληρώσουμε μια πρόταση... Και τώρα; Να φύγω; Να πάω αλλού; Και ξανά από την αρχή;.... Κι αν εκεί που θα πάω είναι χειρότερα;... Αν όμως είναι καλύτερα; Κανείς δεν ξέρει να μου πει... Ευτυχώς πάντα υπάρχουν άνθρωποι, οι δικοί μου 'δοκιμασμένοι άνθρωποι' που κάνει ότι μπορεί ο καθένας μέσα στη μέρα να μου φτιάξει τη διάθεση και να ξεχαστώ...
Δεν ξέρω αν είναι δουλειά ή δουλεία τελικά... Αυτό που ξέρω είναι ότι οι επιλογές μας είναι περιορισμένες και συγκεκριμένες... Και απλά πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτές και να περνάμε καλά με αυτές... Απλά κάποιες μέρες είναι χειρότερες από κάποιες άλλες... Απλά αυτό....