Η ομορφιά των στιγμών που είχα ξεχάσει...

Έχω αναφέρει ξανά και ίσως γίνομαι κουραστική, πως η ζωή μας είναι στιγμές... Όμως πολύ συχνά λόγω δυσκολιών, προβλημάτων και διαφόρων αιτιών, τις προσπερνάμε... Τις χάνουμε... Και δεν γυρίζουν πίσω... Τον τελευταίο καιρό - ούτε καν θυμάμαι πόσο - είχα ξεχάσει να ζω την ομορφιά των πιο απλών στιγμών, που συγκεντρωτικά μας προσφέρουν την πολυπόθητη ευτυχία...

Και ας βάλουμε δυνατά μουσική, να ξεκινήσουμε ακόμα καλύτερα τη μέρα μας!

"Καλημέρα, θα είμαι δίπλα σου εκεί όλη μέρα.."

Καλημέρα σε όλους!

Μια όμορφη και γλυκιά καλημέρα σε όλους! Να αποχαιρετήσουμε τον Απρίλιο μιας που σήμερα είναι η τελευταία μέρα και νομίζω πως όλοι λαχταράμε πια να έρθει σιγά σιγά το καλοκαιράκι.... Και γιατί έχω την αίσθηση ότι βάλαμε όλοι λίγη δύναμη κι άρχισε να γυρίζει ο τροχός της ζωής...

Πόσο σημαντικό είναι το..."τίποτα"!

Πολλές φορές χάνουμε την έννοια των πιο σημαντικών λέξεων! Είχα ξεχάσει πόσο σημαντικό είναι το ΤΙΠΟΤΑ! Κι όμως ενίοτε έχει τόση αξία... Γιατί σήμερα πέρασα υπέροχα... Γιατί; Γιατί απλά δεν έκανα τίποτα! Δεν πήγα δουλειά, δεν έκανα δουλειές στο σπίτι, δεν μαγείρεψα, δεν σιδέρωσα, δεν έκανα ΤΙΠΟΤΑ! Και είναι τόσο ωραίο να έχεις στιγμές που να μην κάνεις τίποτα! Γιατί όταν ήμουνα φοιτήτρια και δεν είχα τίποτα να κάνω, βαριόμουν και γκρίνιαζα... Τώρα πια, που το ημερήσιο πρόγραμμα είναι τόσο φορτωμένο, το να βρίσκεις χρόνο να μην κάνεις τίποτα, μου μοιάζει τόσο σπουδαίο...

Και μία αφιέρωση...

Επειδή σήμερα είχα άδεια και πέρασα καταπληκτικά, χωρίς να κάνω τίποτα το ιδιαίτερο κι ίσως αυτό ήταν το πιο καταπληκτικό! Κι επειδή πέρασαν και τα σκαμπανεβάσματα των ορμονών... αλλά το κυριότερο επειδή η ζωή είναι πολύ μικρή για να είμαστε συνέχεια θλιμμένοι....

Κι ένα τραγουδάκι για να φτιάξουμε τη διάθεση...

Και επειδή έχει και λίγη σχέση με τα όσα έγραψα σχετικά με το φεμινισμό, αλλά κι επειδή το άκουγα χθες όλη μέρα στη δουλειά και πραγματικά μου έφτιαξε τη διάθεση, σκέφτηκα να το αφιερώσω σε όλες και όλους όσους θα θέλαμε ένα break και να πάμε στη Χαβάη...........!!!!!!!!!!

Όταν βρίσκεσαι απροετοίμαστος

Είναι στιγμές που νομίζεις ότι έχεις όσες πληροφορίες χρειάζεσαι (από καλές φίλες) για να χειριστείς μια κατάσταση.Ξέρεις τι να προσέξεις, τι να περιμένεις, τι να πεις, τι να μην πεις... Και όμως βρίσκεσαι τελείως απροετοίμαστη.Βρίσκεσαι αντιμέτωπη με τον θυμό σου και δεν καταφέρνεις να τον ελέγξεις.

Πολύ σοφό...

Ένα βράδυ ένας γέρος (ινδιάνος) της φυλής  Τσερόκι, μίλησε στον εγγονό του για τη μάχη που γίνεται μέσα στην ψυχή των ανθρώπων. Είπε: 
 "Γιέ μου, η μάχη γίνεται μεταξύ δυο 'λύκων'  που υπάρχουν μέσα σε όλους μας"
Ο ένας είναι το Κακό. - Είναι ο θυμός, η ζήλια, η θλίψη, η απογοήτευση, η απληστία, η αλαζονία,
 η αυτολύπηση, η ενοχή,η προσβολή, η κατωτερότητα,  τα ψέματα, η ματαιοδοξία, η υπεροψία, και το εγώ.

Λίγα λόγια για το φεμινισμό...

Κατά την προσωπική μου άποψη, ο φεμινισμός ξεκίνησε και ενισχύθηκε από άντρες. Και από κάποιους οι οποίοι είχαν βάλει ως στόχο να γκρεμίσουν και να διαλύσουν την οικογένεια... Γιατί ανάγκασε τη γυναίκα σήμερα, να κάνει ότι έκανε και πριν με τη διαφορά ότι δουλεύει όπως και ο άντρας. Μείωσε δραματικά το χρόνο της, της αντοχές της, τη διάθεσή της... Και φυσικά η άποψή μου είναι πως δεν μπορεί η γυναίκα να κάνει ότι και ο άντρας, όπως και δεν μπορεί ο άντρας να κάνει ότι και η γυναίκα... Είναι άλλη η φύση τους... Τόσο διαφορετική...

Αχ αυτές οι ορμόνες!!!

Μία φορά το μήνα (για κάποιες νωρίτερα και για κάποιες αργότερα), υποφέρουμε και δεν μας αρέσει καθόλου που είμαστε γυναίκες! Γιατί μας αδίκησε έτσι η φύση; Μήπως γιατί η Ευα δάγκωσε αυτό το περιβόητο μήλο;;; Το προεμμηναρρυσιακό σύνδρομο ταλαιπωρεί τις περισσότερες γυναίκες. Και όχι μόνο από θέμα πόνου, αλλά κυρίως από θέμα ψυχολογίας...

Μια αναφορά για ένα πρόσφατο γεγονός....

Θα ήθελα να κάνω μια αναφορά για μια ψυχή που έφυγε.... και για όλους όσους φεύγουν άδικα.... και για όσους μένουν πίσω.... Δεν πρέπει να παραδίδουμε τα όπλα.. Ότι και να μας συμβαίνει πρέπει να μένουμε και να το πολεμάμε.. και κάποια στιγμή θα νικήσουμε... Μπορεί να αργήσει να έρθει η νίκη, αλλά όταν έρθει είναι πολύ όμορφη... Άλλωστε πρέπει να θυμόμαστε ότι υπάρχουν δίπλα μας άτομα που μας αγαπάνε και μας στηρίζουν, που πονάνε όταν πονάμε και που είναι εκεί όταν τους χρειαζόμαστε...

Να θυμώνουμε με τα παιδιά μας ή με εμάς;

Πολύ συχνά ακούμε τους γονείς να αποκαλούν τα παιδιά τους 'παλιόπαιδα', 'κακομαθημένα' κι αναρωτιέμαι... Τα παιδιά φταίνε ή οι γονείς; Όταν ένα παιδί είναι 'παλιόπαιδο' τι σημαίνει; ότι δεν έχει σωστή συμπεριφορά. Ποιος έμαθε σ' αυτό το παιδί να συμπεριφέρεται; Σίγουρα όχι μόνο του... Όταν είναι 'κακομαθημένο' αντίστοιχα τι εννοούμε; Λέμε ότι του κάναμε όλα τα χατήρια κι έγινε κακομαθημένο. Άρα πάλι από εμάς, τους γονείς ξεκινάει, κι εκεί σε εμάς καταλήγει...

Όμορφο Πάσχα και εντός των "τειχών"

Λίγο πολύ νομίζω όλοι από παιδιά είχαμε συνδέσει το Πάσχα με χωριό... με εξοχικό... Με κάτι τέλος πάντων μακρυά από Αθήνα... Έτσι κι εγώ... Και τα τελευταία χρόνια ένιωθα θλίψη που δεν είχαμε πια χωριό, ούτε εξοχικό, να μαζευόμαστε παρέα, όλη η γειτονιά να είναι έξω, να ψήνει, να χορεύει, να ανταλλάσσουμε μεζέδες... Κι όμως φέτος ανακάλυψα ότι μία μικρή αλλά καλή παρέα, με πολύ όμορφη διάθεση, μπορεί να χαρίσει ένα όμορφο Πάσχα κι εντός των 'τειχών'...

Η αγκαλιά...

Μια μικρή βόλτα σ' ένα παιχνιδάδικο και μία σφιχτή αγκαλιά από ένα μπόμπιρα είναι ικανή να σε κάνει να ξεχάσεις τα πάντα... Να σβήσεις έστω και για λίγες στιγμές τα δυσάρεστα, τα δύσκολα και να ξαναγίνεις παιδί μαζί του... Και πόσο μ' αρέσει να ξαναγίνομαι παιδί μαζί με τα παιδιά... Στιγμές ευτυχίας... Λίγες, αλλά αξίζουν τόσα πολλά... Είναι ο πλούτος της ζωής μας...

Η εμπιστοσύνη στους ανθρώπους

Όσο ανόητο είναι να εμπιστεύεσαι τους πάντες, άλλο τόσο ανόητο είναι να μην εμπιστεύεσαι κανέναν! Και η εμπιστοσύνη είναι κάτι που κερδίζεται... Με τον καιρό...

Για την απογοήτευση που είδα σε κάποια μάτια...

Προχθές η αλήθεια είναι ότι τα έχασα λιγάκι, όταν είδα σε κάποια μάτια τόση απογοήτευση... Σε έναν άνθρωπο που έχω συνηθίσει η αλήθεια είναι να βλέπω ένα δυναμισμό ακόμα και στην απελπισία... Με άκουγε και χωνόταν όλο και πιο βαθιά μέσα στην καρέκλα, χωρίς να φέρνει αντιρρήσεις, χωρίς αντίλογο, χωρίς τίποτα...

Οι οικογενειακές γιορτές...

Έφτασε σχεδόν το Πάσχα... Και μαζί με αυτό και η 'κατάθλιψη των γιορτών' όπως την ονομάζουν πολλοί... Οικογενειακές γιορτές... Χρόνια έψαχνα να βρω γιατί μελαγχολούμε οι περισσότεροι και μαζί και εγώ όταν πλησιάζουν οι γιορτές... Νομίζω ότι αυτό που μας ενοχλεί περισσότερο - χωρίς πάντα να το αντιλαμβανόμαστε - είναι πως οι γιορτές είναι οικογενειακές... Και αυτό για πολλούς είναι θηλιά στο λαιμό.

Ευτυχία...

Πόσες φορές δεν αναζητάμε την ευτυχία και αναπολώντας το  παρελθόν θυμόμαστε ότι τότε ήμασταν καλύτερα;... Αναρωτιέμαι όμως αν τότε το αντιλαμβανόμασταν... ή αν η απόκτηση για την ευτυχία είναι μία διαρκής προσπάθεια, ένας διαρκής αγώνας, στον οποίο είμαστε μονίμως χαμένοι γιατί χάνουμε την ευτυχία της στιγμής... Είναι τόσες οι διαφορετικές απόψεις, ακόμα και σε εμάς τους ίδιους, ανάλογα με τη στιγμή  που ζούμε... Η ευτυχία είναι τέχνη που χρειάζεται διαρκή εξάσκηση σαν το βιολί ή μήπως όταν γίνεται αυτοσκοπός, χάνεται η ίδια η ζωή;...

Για το Νίκο Παπάζογλου

Έφυγε ο Νίκος Παπάζογλου. Ένας από τους πλέον αγαπημένους τραγουδοποιούς και ερμηνευτές με την υπέροχη, μελαγχολική του φωνή...Ας του ευχηθούμε καλό ταξίδι με δύο πολυαγαπημένα τραγούδια που όλοι λίγο πολύ αγαπήσαμε, σιγοτραγουδήσαμε και δακρύσαμε με αυτά...

Μια μικρή τούρτα μπάλα...

Μια μικρή τούρτα μπάλα, της τελευταίας στιγμής, με πολύ κόπο αλλά και πολύ κέφι από την κουμπάρα, μερικά παιδικά χαμόγελα και γέλια, τύμπανα κι ένα βουνό από παιχνίδια ήταν αρκετά να δώσουν χαρά όχι μόνο στα παιδιά αλλά και σε εμάς...

Παράταση αγωνίας...

Μια μικρή παράταση αγωνίας πήραμε σήμερα... ή παράταση χρόνου... Καλό ή κακό όλοι ρωτάμε, κανείς δεν ξέρει... Εδώ λοιπόν υπάρχει η σκέψη κάθε εμπόδιο για καλό... Και όλο το σύμπαν συνομωτεί για κάτι καλό, που δεν το ξέρουμε...

Θα γυρίσεις και για μας παλιοζωή...

Ένα τραγούδι, γιατί απλά το άκουσα και μου άρεσε πολύ το ρεφρέν...
Παλιό, καλό λαϊκό...

Για το Νικολή μου...

Νικόλα μου, να τα εκατοστήσεις! Να είσαι πάντα γερός, δυνατός, ευτυχισμένος και σα νονά σου θα προσπαθήσω να σταθώ πλάι σου όσο καλύτερα μπορώ... Άργησα να γίνω νονα, γιατί το θεωρώ κάτι πολύ ιερό. Ήθελα να είμαι σίγουρη ότι θα μπορώ να αγαπάω τους κουμπάρους μου ώστε να μπορώ να έχω πάντα επαφή με το βαφτηστήρι μου...

Η φεγγαρόπετρα...

Κάποια στιγμή, σε ανύποπτο χρόνο, κάποια ψυχή, μου χάρισε μία φεγγαρόπετρα... Να τη φοράς, μου είπε, και να πιστεύεις... Θα σου δώσει θετική ενέργεια και όλα θα πάνε καλά... Η αλήθεια είναι ότι δεν πιστεύω σε μύθους, σε 'γούρια' και σε τυχερά πετράδια... Πιστεύω όμως σίγουρα στη δύναμη της αγάπης. Και ξέρω ότι ο άνθρωπος που μου το χάρισε αυτό, μου το χάρισε με τόση αγάπη και πιστεύει σε αυτό... Άρα σίγουρα θα μου φέρει τύχη... Σε αυτό πιστεύω εγώ...
Κι επειδή το φοράω και νιώθω κάθε στιγμή τη θετική ενέργεια του, σκέφτηκα να βρω μερικά στοιχεία για τη φεγγαρόπετρα...

Σε κάποια χρωστάμε κάτι...

Κι επειδή ίσως κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις, οι ιώσεις πέρασαν... Απλά πλησιάζει το Πάσχα... Ας ετοιμαστούμε λοιπόν για μετά το Πάσχα, που θα έχουμε και καλά νέα, όλη η παρέα - από τον κουμπάρο που κάνει τον Κινέζο μέχρι τον Παρθένο που τον ενοχλεί το τσιγάρο - να βγούμε έξω να το γλεντήσουμε... Μέχρι πρωίας... Κι αυτοί που δεν πίνουν, λυπάμαι... Θα μας ανεχτούν και θα διασκεδάσουν με τις τούμπες μας, θα σφουγγαρίζουν και θα σταματάνε τα δωμάτια που θα γυρίζουν, ακόμα και με τη μέθοδο του βιβλίου... Και επειδή εγώ είμαι καλόβολος άνθρωπος, δεν γκρινιάζω, μου αρκεί η καλή παρέα, τα καλά νέα και μία αφορμή - και γερά τραπέζια γιατί παχύναμε - ας αποφασίσει η κουμπαρούλα που έτσι κι αλλιώς της το χρωστάμε όλοι για τα γενέθλιά της... Ε και μετά για τα δικά μου γενέθλια που πέφτουν και καλοκαίρι, ξέρετε τι θέλω... Ένα ρεμπετάδικο και camping...Με μία αιώρα... ή με πολλές αιώρες... Για ατελείωτες ώρες ξεγνοιασιάς που μας λείψανε.... Και θα σας πείσω όλους, που θα πάει... Τους άλλους δηλαδή, γιατί ο κουμπάρος είπαμε μου το χρωστάει... έστω και καθυστερημένα... κρατάει το λόγο του... επί δύο... Μία με τα παιδιά και μία άνευ... και αντιρρήσεις δεν δέχομαι... Τις ετοιμασίες αφήστε τες σε εμένα... Εσείς απλά πείτε το ναι... Στην ελαφόνησο πριν αρκετά χρόνια άσχημα περάσαμε;... Δεν νομίζω να υπάρχουν αντιρρήσεις... Γιατί αλλιώς επικαλούμαι τον... "Μπουλούμπαση"...

Για το περιβόητο....underwear...

Κι επειδή πολύς λόγος έχει γίνει για ένα 'ένδυμα υπό των ρούχων', το οποίο φάνηκε χρήσιμο στο βαφτιστήρι μου σε μία δύσκολη στιγμή... Είναι αυτό που λέμε: "για τους ανθρώπους που αγαπάω μέχρι και το βρακί μου θα δώσω", στο οποίο απέδειξα έμπρακτα πως το εννοώ! Για να λυθεί λοιπόν η απορία των περιέργων...

Η ιστορία της λάμπας...και η αποκατάσταση της αλήθειας

Η ιστορία της λάμπας είναι μια ιστορία που θα την καταλάβουν οι λίγοι της χθεσινοβραδινής παρέας.. Επειδή πολλά ελαττώματα μπορεί να έχω, αλλά είμαι δίκαιος άνθρωπος, θέλησα να αποκαταστήσω την αλήθεια. Κι επειδή φυσικά πέρα από το ότι είμαι δίκαιος άνθρωπος, υπάρχει και βιντεάκι που αποδεικνύει την αλήθεια, το οποίο έχει ήδη προωθηθεί με email, δεν έχω και άλλη επιλογή!...

Ομιλία κι επικοινωνία

Η ομιλία δημιουργεί θόρυβο... η επικοινωνία κατανόηση..

Πολύ συχνά νομίζουμε ότι επειδή μιλάμε με κάποιον, αυτό συνεπάγεται ότι τον καταλαβαίνουμε κιόλας... Πόσο λάθος είναι όμως αυτό... Συχνά μιλάμε με ανθρώπους, προσπαθώντας να κάνουμε τους ενδιάμεσους για να λύσουν ένα πρόβλημα και συνειδητοποιείς πως ενώ αυτοι οι άνθρωποι μιλάνε, συζητάνε, δεν έχουν καμία απολύτως επικοινωνία... Κι είναι τόσο θλιβερό αυτό... Γιατί για να μπορείς να είσαι μαζί με κάποιον, δεν αρκεί να τον ακούς, πρέπει να τον καταλαβαίνεις κιόλας, να τον νιώθεις...

Ας είμαστε προσεκτικοί...

Υπάρχουν πολλές φορές πράγματα που θα θέλαμε να μην έχουν γίνει.. να μην έχουν ειπωθεί.. Ο χρόνος δεν μπορεί να γυρίσει πίσω δυστυχώς για να διορθώσουμε πράγματα.. Για να αλλάξουμε επιλογές... Για να γλυτώσουμε συνέπειες... Τα αποτελέσματα φαίνονται εκ των υστέρων... Για αυτό ας κάνουμε πάντα μια δεύτερη σκέψη...
Γιατί υπάρχουν τέσσερα πράγματα που δεν μπορούν να ανακτηθούν:
Η πέτρα . . . αφού ριχθεί
Η λέξη . . .  αφού ειπωθεί
Η ευκαιρία . . . αφού χαθεί
Ο χρόνος . . . αφού περάσει...

Το παρόν και το μέλλον...

Άφησες στην άκρη το παρόν για να κοιτάξεις το μέλλον... Το μέλλον σου τώρα έγινε παρόν κι εσύ εξακολουθείς να κοιτάζεις το μέλλον...

Πόσες φορές δεν συνειδητοποιούμε ότι κάνουμε σχέδια για το άυριο, που περιμένουμε να είναι καλύτερο από το σήμερα, από το τώρα και τελικά χάνουμε την καθημερινότητά μας... χάνουμε τη ζωή  μας... Ίσως έχει δίκιο κάποιος που μου φωνάζει ότι θα πρέπει να με παίρνει να πίνουμε μια φορά στο τόσο ένα καφέ στο νοσοκομείο, για να καταλάβω την πραγματική αξία της ζωής... Για να καταλάβω πόσο τυχερή είμαι... Όλοι μας το ξεχνάμε αυτό γιατί απλά το έχουμε...

Πέφτει όποιος τρέχει..όποιος σέρνεται δεν πέφτει ποτέ...

Κι αναρωτιέμαι... μήπως τρέχω πολύ;... ή μήπως δεν έμαθα να τρέχω σωστά; ή μήπως θα ήταν καλύτερα να σέρνομαι;... Γιατί όλο πέφτω... κι όλο λέω θα ξανασηκωθώ... και μόλις σηκώνομαι ξαναπέφτω... Ξέρω κι εγώ; Μήπως υπάρχει κάποιος εκεί κάπου ψηλά και μου βάζει τρικλοποδιές;... Από την άλλη δεν μ' αρέσει να σέρνομαι...αλλά από την άλλη δεν θα ήθελα να υποβιβαστώ σε άνθρωπο που πέθανε στα 30 και τον θάψανε στα 80...

Το νυφικό...

Ποτέ δεν ήμουνα οπαδός των νυφικών, των μεγαλοπρεπών γάμων, μπουμπουνιέρες, προσκλητήρια κι ένα σωρό άγνωστος κόσμος, που εμφανίζονται σ' ένα γάμο συνήθως γκρινιάζοντας απλά για να βγάλουν μια υποχρέωση... Νυφικά, γάμοι, άσπρα μεγαλοπρεπή πέπλα είναι πράγματα που μας σφήνωσαν οι προηγούμενες γενιές και μεγαλώναμε σαν κοριτσάκια με αυτό το όνειρο..

Θλίψη ή κατάθλιψη;

".........Όσοι ζουν έχουν ελπίδες, μόνο οι νεκροί δεν μπορούν να ελπίζουν......!"
                                                                                             Θεόκριτος

H θλίψη και η κατάθλιψη
Άραγε είναι το ίδιο; Πόσο συχνά βιώνουμε καταστάσεις που μας προκαλούν θλίψη και πόσο συχνά δεν χρησιμοποιούμε την έκφραση 'έχω κατάθλιψη' ή 'είμαι οριακά στο να πάθω κατάθλιψη'. Μήπως αν εντοπίσουμε τις διαφορές και εστιάσουμε σε αυτό που μας συμβαίνει πραγματικά είναι ευκολότερο να βγούμε και από αυτή την κατάσταση;

Για τους ανθρώπους που μας νοιάζονται..

Σήμερα δεν είχα κέφι να πάω στη δουλειά.. Και αποφάσισα να κάνω δώρο στον εαυτό μου μία μέρα άδεια... Λίγο να χαλαρώσω... λίγο να μείνω μόνη... έτσι γιατί απλά ήθελα! Και από το πρωί έλαβα μερικά τηλεφωνήματα... ανησυχίας... από λίγους ανθρώπους... απλά για να δουν αν είμαι καλά... Στην αρχή γκρίνιαξα λίγο. 'Μα καλά, δεν μπορεί να πάρει ένας άνθρωπος άδεια μια μέρα χωρίς να έχει να κάνει κάτι; χωρίς να χρειάζεται να απολογηθεί για αυτό;;' Με μία δεύτερη σκέψη όμως, χαμογέλασα και σκέφτηκα πως αυτοί οι άνθρωποι που με πήραν σήμερα, με νοιάζονται... Γιατί με ξέρουν... Και όταν ανακάλυψαν πως δεν είχα πάει στη δουλειά πήραν να δουν αν είμαι καλά... Χωρίς γκρίνια λοιπόν, τους ευχαριστώ για αυτό... Που με ψάχνουν... που με νοιάζονται... που δεν γίνεται να λείψω μία μέρα από τη δουλειά χωρίς να το ανακαλύψουν και να ανησυχήσουν... Γιατί όσο αρνητικά κι αν βλέπω κάποιες φορές τα πράγματα, αυτό είναι τύχη. Το να έχεις ανθρώπους να σε προσέχουν... Μέχρι να σηκωθείς ξανά... Και για αυτό θέλω να τους πω ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

Τα λάθη μας...

Πόσες φορές δεν κάνουμε λάθη που δεν τα αντιλαμβανόμαστε εκείνη τη στιγμή; Πολλές φορές δεν τα αντιλαμβανόμαστε παρά μόνο όταν μας τα επισημάνει κάποιος... Και τότε γουρλώνουμε τα μάτια με απορία και συνειδητοποιούμε πως κάτι δεν κάναμε σωστά... Και το χειρότερο; Τα θεωρούμε φυσιολογικά όταν γίνονται... Εγώ τα παίρνω λίγο πιο κατάκαρδα. Η αλήθεια είναι πως δεν έχει νόημα το πώς και το γιατί αλλά το να προσπαθήσουμε να μην επαναλάβουμε το ίδιο λάθος... Τώρα θα μου πεις πώς; Δεν ξέρω. Ας βρούμε τον τρόπο!

Για αυτούς που κρατάνε το λόγο τους έστω και... καθυστερημένα!

Ξέρουμε κάποιους ανθρώπους αρκετά χρόνια.. Και τους ξέρουμε καλά. Είτε είναι φίλοι μας, είτε είναι σύντροφοί μας, είτε είναι συγγενείς μας. Κι έρχονται στιγμές που κάνουν πράγματα που μας κάνουν να αναρωτιόμαστε "είναι δυντόν; τι σκεφτόταν;". Ξέρω σίγουρα ένα πράγμα. Όσο καλά κι αν ξέρουμε κάποιον δεν μπορούμε να ξέρουμε πώς σκέφτεται ανά πάσα στιγμή... Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου..

Για την κουμπαρούλα μου

Κάθε φορά που ακούω αυτό το τραγούδι σε σκέφτομαι. Γιατί ξέρω πια πως είναι το αγαπημένο σου τραγούδι. Γιατί όταν το ακούς μου κρατάς σφιχτά το χέρι και βουρκώνεις... Γιατί όλοι έχουμε ένα πόνο.. Κι αυτό το τραγούδι λέει πολλές αλήθειες... Γιατί αντέχεις κι εσύ... Και γιατί σου χρωστάμε κάτι για τα γενέθλιά σου... Κι εγώ δεν το ξεχνάω.. Και θα το κάνουμε.. Και θα είναι για σένα.. Όχι ακόμα όμως. Σε 14 μέρες που θα είναι διπλή γιορτή... Γιατί σ' αγαπάω...
Και σε λίγο καιρό θα καταφέρουμε να βρεθούμε όλοι μαζί, αν όχι εκεί που κανονίζουμε και δεν μας κάθεται, σε μια σκηνούλα. Κι ας γκρινιάζει ο κουμπάρος. Γιατί μας το χρωστάει!!
Για σένα λοιπόν, γιατί κάνοντας δουλειές το άκουσα στο ράδιο και σε σκέφτηκα...

ΠΙΟ ΕΥΑΛΩΤΕΣ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ

Διάβασα μία έρευνα για τη μοναξιά. Όπως αναφέρει (και όπως ακούμε πολύ καιρό τώρα), η μοναξιά και η κατάθλιψη είναι η ασθένεια της εποχής. Η χαρά για τη χαρά σε οδηγεί στη μοναξιά.. Το κυνήγι της ευτυχίας σε οδηγεί στη δυστυχία.. "Μεταδοτική δεν είναι μόνο η γρίπη, αλλά και η μοναξιά και οι γυναίκες είναι πιο ευάλωτες". Οι μοναχικοί άνθρωποι μεταδίδουν το αίσθημα της μοναξιάς και στους κοντινούς τους. Με αποτέλεσμα οι μεν να επηρεάζουν τους δε και όλοι να γίνονται ολοένα πιο μοναχικοί, όπου στο τέλος - με τη μεταφορά της δυσθυμίας και της άρνησης για όποια δράση - κλείνονται στον εαυτόν τους και κουρνιάζουν στον καναπέ τους.

ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ...

Ο παράδεισος μπορεί να μη φτιάχτηκε για εμάς μωρό μου, αλλά μ' έμαθες ότι τον παράδεισο τον φτιάχνουμε εμείς... 15 μέρες μείνανε... και μετά... θα απολαύσουμε τον παράδεισο που φτιάξαμε με τόσο κόπο... μαζί... οι δυο μας... για εμάς... και το αστέρι της ζωής μας...