Η αγκαλιά...

Μια μικρή βόλτα σ' ένα παιχνιδάδικο και μία σφιχτή αγκαλιά από ένα μπόμπιρα είναι ικανή να σε κάνει να ξεχάσεις τα πάντα... Να σβήσεις έστω και για λίγες στιγμές τα δυσάρεστα, τα δύσκολα και να ξαναγίνεις παιδί μαζί του... Και πόσο μ' αρέσει να ξαναγίνομαι παιδί μαζί με τα παιδιά... Στιγμές ευτυχίας... Λίγες, αλλά αξίζουν τόσα πολλά... Είναι ο πλούτος της ζωής μας...
Μερικές βόλτες στους διαδρόμους για να διαλέξουν παιχνίδια, παιδικά χαμόγελα, φιλιά και αγκαλιές, τι άλλο χρειαζόμαστε αναρωτιέμαι για να είμαστε χαρούμενοι;;... Ξέρω σίγουρα ότι το βαφτιστήρι μου θέλει και μερικά ανθρωπάκια για το τροχόσπιτό του για να είναι χαρούμενος και του υποσχέθηκα να ψάξω να του βρω... Θα ψάξω παντού κι ελπίζω την Κυριακή να καταφέρω να του ολοκληρώσω τη χαρά του...
Ανήκουμε στους τυχερούς ανθρώπους που οι άνθρωποι που τους βαφτίσαμε το παιδί, δεν είναι κουμπάροι απλά. Είναι φίλοι. Αληθινοί φίλοι. Φίλοι που ακυρώνουν τις δουλειές τους για να βοηθήσουν στο ξεκίνημα, για να βρεθούν σε μια δύσκολη μέρα να συμπαρασταθούν, σε ένα νοσοκομείο για παρηγοριά, σε μια γιορτή για να γελάσουμε, σε μία μεγάλη χαρά, σε μία μεγάλη λύπη... Είναι άνθρωποι που το περσινό καλοκαίρι θέλησαν να μας κάνουν έκπληξη στο εξοχικό μία ιδιαίτερη ημερομηνία, αλλά τους το χαλάσαμε λιγάκι λόγω ψυχολογικής διάθεσης κι εκνευρισμού... Είναι φίλοι που είναι πάντα και παντού εκεί... Κι έχω πολλά να θυμηθώ...Όπως έγραψες κι εσύ, είναι υπέροχο που είμαστε πάνω απ' όλα φίλοι και μετά κουμπάροι... Ε τώρα αν κάποιοι κάνουν πίσω λόγω δανείου... Τι να κάνουμε; Ας το δεχτεί... Κι αν κάποια άλλη κουμπαριάζει με όποιον τύχει μόλις πιει λιγάκι παραπάνω... Τι να κάνουμε; Ας το δεχτούμε...