Το νυφικό...

Ποτέ δεν ήμουνα οπαδός των νυφικών, των μεγαλοπρεπών γάμων, μπουμπουνιέρες, προσκλητήρια κι ένα σωρό άγνωστος κόσμος, που εμφανίζονται σ' ένα γάμο συνήθως γκρινιάζοντας απλά για να βγάλουν μια υποχρέωση... Νυφικά, γάμοι, άσπρα μεγαλοπρεπή πέπλα είναι πράγματα που μας σφήνωσαν οι προηγούμενες γενιές και μεγαλώναμε σαν κοριτσάκια με αυτό το όνειρο..

Παρ' όλο που είναι μια διαδικασία που δεν μου αρέσει, την έκανα κι εγώ. Για να μην χαλάσω το όνειρο των υπολοίπων. Αυτών που το περίμεναν πώς και πώς. Και μπήκα στο χορό της κερδοσκοπίας που εκμεταλλεύονται κάθε χαρά και κάθε λύπη όσο περισσότερο μπορούν... Τέλος πάντων δεν έχει και πολύ σημασία τι έκανα εγώ.. Απλά θυμάμαι ότι όταν είχα μπει σε εκείνη τη διαδικασία, συνήθως πήγαινα να δοκιμάσω νυφικό μόνη μου όποτε δεν με έπαιρνε χαμπάρι η αδελφή μου, η οποία προσπαθούσε να με κάνει να δω χαρούμενα αυτή τη διαδικασία.. Τότε υπήρξε ένας άνθρωπος, που με το ζόρι σχεδόν, κρυφάκουγε τα ραντεβού που έκλεινα - καθώς καθόταν στο διπλανό γραφείο - και δεν με άφηνε με τίποτα να πάω μόνη.. Προσπαθούσα απεγνωσμένα να την αποφύγω, γιατί δεν ήθελα άλλους ανθρώπους στη ζωή μου, είχα πληγωθεί ήδη αρκετα.. Εκείνη επίμονη όπως πάντα ερχόταν μαζί μου... Και πηγαίναμε μαζί σχεδόν παντού.. Και σιγά σιγά δεθήκαμε. Στρείδι με έλεγε."Αμάν εσείς τα καρκινάκια, τα κρατάτε όλα μέσα σας, πώς να σας πλησιάσει άνθρωπος και πώς να σας καταλάβει;" εξακολουθεί να μου λέει μέχρι σήμερα... Με κέρδισε με την επιμονή της και την υπομονή της... Κι από τότε περάσαμε πολλά.. Και παρ' όλο που είναι χρόνια τώρα που δεν καθόμαστε πια δίπλα δίπλα, είμαστε ακόμα μαζί.. Πιο δύσκολα βέβαια γιατί έχουν αλλάξει πολύ οι συνθήκες από τότε, αλλά μαζί.. Και είναι η μόνη φίλη που έχω από τη δουλειά. Κι αυτό το χρωστάω σε εκείνη..
Σήμερα λοιπόν, ήταν η σειρά μου να 'ανταποδώσω' την πρόβα νυφικού... Και πήγα στο ραντεβού που είχε κλείσει για να τη δω... Και όσο κι αν φαίνεται χαζό, συγκινήθηκα... Όχι που την είδα με το άσπρο νυφικό και όλα τα παρελκόμενα, αλλά που συνειδητοποίησα πώς περνάει ο καιρός... Όσο εκείνη με ρωτούσε αν μου άρεσε, τόσο εγώ θυμόμουν ιστορίες από το παρελθόν... Πώς τη γνώρισα, τα καφεδάκια που πίναμε μετά τη δουλειά, τις βόλτες στην Ερμού για ψώνια, τα ξενύχτια μας την ημέρα της γυναίκας... θυμήθηκα που την ημέρα που απέβαλα ήταν μαζί μου, σπίτι... το προηγούμενο βράδυ του γάμου μου που τα πίναμε... και τόσα άλλα... και τώρα στεκόταν εκεί... ετοιμαζόταν για κάτι που θα αλλάξει τη ζωή της... όχι για το γάμο με την έννοια της 'τελετής', αλλά για όλα αυτά που την περιμένουν μέχρι εκείνη τη μέρα - ξέρει εκείνη, της έχω πει, αλλά τα ξέρει μόνο στη θεωρία - και όλα αυτά που θα έρθουν μετά... Για το επόμενο κεφάλαιο που ανοίγει στη ζωή της... Καλή τύχη λοιπόν και πώς να της πω ότι το νυφικό είναι το τελευταίο που θα θυμάται μετά από λίγα χρόνια στη ζωή της;... Το μόνο που θέλω να της πω είναι να το απολαύσει... Όσο περισσότερο μπορεί... Και οι γύρω της ας είναι δορυφόροι που θα περιστρέφονται γύρω της και δεν θα την επηρεάζουν...