Μια μικρή τούρτα μπάλα...

Μια μικρή τούρτα μπάλα, της τελευταίας στιγμής, με πολύ κόπο αλλά και πολύ κέφι από την κουμπάρα, μερικά παιδικά χαμόγελα και γέλια, τύμπανα κι ένα βουνό από παιχνίδια ήταν αρκετά να δώσουν χαρά όχι μόνο στα παιδιά αλλά και σε εμάς...
Ακόμα και μια θλιμμένη παιδική φατσούλα στις φωτογραφίες θα μας θυμίζει πάντα πόσο ωραίο είναι να είσαι παιδί... Αλλά και πόσο δύσκολο... Γιατί πρέπει να ακουλουθείς τους 'ενήλικους' κανόνες, ακόμα κι αν διαφωνείς, ακόμα κι αν δεν τους καταλαβαίνεις... Ακόμα και τώρα, που εγώ δεν είμαι παιδί πια, κι ας νιώθω έτσι, δεν καταλαβαίνω πολλούς από τους κανόνες των 'ενηλίκων'... Ας ζήσουμε με όσους λιγότερους κανόνες μπορούμε, κι ας περιορίσουμε τους κανόνες στα παιδιά μας αυστηρά στα θέματα ασφαλείας κι ας μην αγχωνόμαστε, εμείς τα μεγαλώνουμε, θα πάρουν τις αρχές που πρέπει από εμάς, μόνο που θα μπορούν να είναι πιο ελεύθερα... Ας έχουν θλιμμένο πρόσωπο όταν θέλουν, έτσι απλά γιατί το θέλουν! Χωρίς λόγο ή απλά για τον δικό τους λόγο που εμείς οι 'μεγάλοι' μπορεί και να μην καταλαβαίνουμε ή που μπορεί και να καταλαβαίνουμε και απλώς θέλουμε να επιβληθούμε.. Μα αφού έτσι κι αλλιώς επιβάλλουμε αυτό που θέλουμε, ας τα αφήσουμε να μην το ξέρουν όπου μπορούμε κι ας έχουν ότι φάτσα θέλουν! Έτσι κι αλλιώς σε μερικά χρόνια, δυστυχώς, θα αναγκαστούν κι αυτά να υποκρίνονται και να παίζουν τα 'καραγκιοζάκια' όταν οι συνθήκες το απαιτούν... Ας τους αφήσουμε μέχρι τότε, να κάνουν και λάθη και να νιώθουν ότι κέρδισαν και μερικές μάχες, κακό δεν είναι... Ας θυμούνται τουλάχιστον ότι σαν παιδιά, ήταν πολύ συχνά νικητές...