Οι οικογενειακές γιορτές...

Έφτασε σχεδόν το Πάσχα... Και μαζί με αυτό και η 'κατάθλιψη των γιορτών' όπως την ονομάζουν πολλοί... Οικογενειακές γιορτές... Χρόνια έψαχνα να βρω γιατί μελαγχολούμε οι περισσότεροι και μαζί και εγώ όταν πλησιάζουν οι γιορτές... Νομίζω ότι αυτό που μας ενοχλεί περισσότερο - χωρίς πάντα να το αντιλαμβανόμαστε - είναι πως οι γιορτές είναι οικογενειακές... Και αυτό για πολλούς είναι θηλιά στο λαιμό.
Γιατί που να αφήσεις μόνους τους δικούς σου, ειδικά εάν έχεις έναν γονιό μόνο, εκεί το μαρτύριο είναι μεγαλύτερο... Και όταν φτάνει η ώρα διχάζεσαι.. Που να πας; Στους γονείς σου; Στα πεθερικά σου; Στους φίλους σου; Το μόνο σίγουρο είναι ότι όπου και να πας, θα υπάρχουν τύψεις. Άρα δεν θα περάσεις καλά...  Γιατί ο γονιός σου αρχίζει τα 'πήγαινε όπου θες εσύ παιδάκι μου, να περάσεις καλά και μη σκέφτεσαι που εγώ θα μείνω μόνος χρονιάρες μέρες'... Ένας πολύ καλυμμένος συναισθηματικός εκβιασμός... Αν πας στους δικούς σου, θα νιώθει τύψεις ο σύντροφός σου που άφησε μόνους τους δικούς του, και το ανάποδο. Αν πάτε σε φίλους, θα νιώθουν άσχημα και οι δύο... Μέχρι πρότινος πολύ δύσκολη απόφαση και για μένα... Όχι πια! Γιατί για κάποιους έγινα σκληρή...Για τους λίγους απλά επαναστάτησα! Πνίγηκα! Είναι ανώφελο να περιμένεις οι άλλοι να νοιαστούν για σένα πραγματικά. Πρέπει να νοιαστείς εσύ για τον εαυτό σου! Για αυτό αποφάσισα να πηγαίνουμε εκεί που περνάμε πραγματικά καλά, με ανθρώπους που μας νοιάζονται αληθινά και όχι επειδή απλά έτυχε να είμαστε συγγενείς...Όλοι κάνουμε τις επιλογές μας... Κι αν κάποιοι επέλεξαν, ακόμα και άθελά τους να μείνουν μόνοι, ας είναι... Εγώ δεν μπορώ να ακολουθήσω... Κάποια στιγμή νομίζω φτάνει η ώρα να σπάσουμε τα δεσμά που μας πνίγουν... Και απλά να περνάμε καλά χωρίς την 'κατάθλιψη των γιορτών'... Κι αν αυτό μας κάνει σκληρούς... Ε δεν πειράζει, καμιά φορά δεν είναι και τόσο κακό... Γιατί καλύτερα να είμαστε σκληροί με τους άλλους, παρά με τον εαυτό μας....