Μια αναφορά για ένα πρόσφατο γεγονός....

Θα ήθελα να κάνω μια αναφορά για μια ψυχή που έφυγε.... και για όλους όσους φεύγουν άδικα.... και για όσους μένουν πίσω.... Δεν πρέπει να παραδίδουμε τα όπλα.. Ότι και να μας συμβαίνει πρέπει να μένουμε και να το πολεμάμε.. και κάποια στιγμή θα νικήσουμε... Μπορεί να αργήσει να έρθει η νίκη, αλλά όταν έρθει είναι πολύ όμορφη... Άλλωστε πρέπει να θυμόμαστε ότι υπάρχουν δίπλα μας άτομα που μας αγαπάνε και μας στηρίζουν, που πονάνε όταν πονάμε και που είναι εκεί όταν τους χρειαζόμαστε...
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα μάτια της μάνας που έχασε το παιδί της άδικα.... την απελπισία και τον σπαραγμό της φωνής της.... το σιωπηλό μαρτύριο που πέρναγε ο πατέρας και ο άλλος γιος γιατί είναι άντρες και πρέπει να είναι δυνατοί και να στηρίζουν τη μάνα.... και μετά να πρέπει να τους χαιρετήσεις για να φύγεις.... γιατί είναι κάποια τυπικά πράγματα που πρέπει να τα κάνεις... γιατί έτσι στα έχουν περάσει... και τι να πεις σ αυτή τη μάνα??? κουράγιο??? και σε τι θα βοηθήσει???? και μετά πηγαίνεις σπίτι σου νομίζοντας ότι απλά έχεις στενοχωρηθεί... και σε παίρνει αγκαλιά το πιο μικρό και αθώο πλασματάκι, που το λατρεύεις και ηρεμείς.... ώσπου έρχεται η στιγμή που ξεσπάς... που συνειδητοποιείς τι έχει γίνει... τι έχεις δει.. τι έχεις ακούσει... και ξεσπάς... και έχεις δίπλα σου τους ανθρώπους που αγαπάς... που είναι πάντα εκεί για σένα... που θα σε πάρουν μια αγκαλιά για να σε ηρεμήσουν... που θα σου πουν που είναι ο έλεγχος των συναισθημάτων σου??.. που θα σε πάρουν τηλέφωνο να δουν πώς είσαι... που είναι το στήριγμά σου... που εκτός απ τους γονείς σου είναι οι πιο σημαντικοί άνθρωποι που έχεις δίπλα σου... είτε γιατί τους έχεις επιλέξει, είτε γιατί ήσουν τυχερή και ήρθαν στη ζωή σου απ όταν ήσουν παιδάκι... (παρόλο που κάποιοι απ αυτούς έχουν μείνει ακόμα στην ίδια ηλικία για τυχόν παρεξηγήσεις... :Ρ) και παρόλο που με κάποιους απ αυτούς δεν μιλάς συχνά ξέρεις ότι είναι εκεί για σένα.... και πραγματικά τους ευχαριστώ πολύ που είναι κοντά μου...