Διάβασα μία έρευνα για τη μοναξιά. Όπως αναφέρει (και όπως ακούμε πολύ καιρό τώρα), η μοναξιά και η κατάθλιψη είναι η ασθένεια της εποχής. Η χαρά για τη χαρά σε οδηγεί στη μοναξιά.. Το κυνήγι της ευτυχίας σε οδηγεί στη δυστυχία.. "Μεταδοτική δεν είναι μόνο η γρίπη, αλλά και η μοναξιά και οι γυναίκες είναι πιο ευάλωτες". Οι μοναχικοί άνθρωποι μεταδίδουν το αίσθημα της μοναξιάς και στους κοντινούς τους. Με αποτέλεσμα οι μεν να επηρεάζουν τους δε και όλοι να γίνονται ολοένα πιο μοναχικοί, όπου στο τέλος - με τη μεταφορά της δυσθυμίας και της άρνησης για όποια δράση - κλείνονται στον εαυτόν τους και κουρνιάζουν στον καναπέ τους.
Σύμφωνα με τους αμερικανούς ειδικούς, όταν οι άνθρωποι αρχίζουν να νιώθουν μόνοι, εμπιστεύονται λιγότερο τους άλλους και σταδιακά φθάνουν στην απομόνωση. Σ’ αυτό βοηθά και η κοινωνία που με δικό της εσωτερικό μηχανισμό δεν τους απλώνει χέρι βοηθείας. Και φυσικά σ' όλο αυτό οι γυναίκες πρωτοστατούν. Γιατί άραγε; Γιατί η κοινωνία μας - με συνένοχες εμάς - μας φόρτωσε με ένα σωρό υποχρεώσεις, που για να τα βγάλουμε πέρα, γινόμαστε έρμαια των καταστάσεων ξεχνώντας να ζήσουμε. Γιατί ειλικρινά πόσες από εμάς είτε έχουμε οικογένεια είτε όχι, βρίσκουμε χρόνο να απολαύσουμε πράγματα που μας αρέσουν; Αναλωνόμαστε διαρκώς στη δουλειά μας και στις δουλειές του σπιτιού.. Μας μεγάλωσαν με τη λογική ότι αν ένα σπίτι δεν είναι συμμαζεμένο, καθαρό, αν δεν είναι όλα στην εντέλεια, αποκλειστική ευθύνη έχει η γυναίκα του σπιτιού. Γιατί αναρωτιέμαι; Αφού δουλεύουμε και οι δύο, συνήθως με εξαντλητικά ωράρια, δεν θα έπρεπε να είμαστε τουλάχιστον συνυπεύθυνοι και για τις δουλειές του σπιτιού; Και μετά αναλωνόμαστε σε τσακωμούς γιατί οι άντρες δεν βοηθάνε... Μα κι αυτοί έτσι μεγάλωσαν. Δεν φταίνε. Και πάλι εμείς οι γυναίκες φταίμε. Γιατί γινόμαστε μανάδες και μεγαλώνουμε τα παιδιά μας έτσι. Ώστε να ακολουθήσουν την.. περπατημένη! Αφού έτσι είναι η κοινωνία μας. Όλα και πάντα καταλήγουν σε εμάς... Μήπως πράγματι έτσι είναι;... Δεν πειράζει, ας υπάρχει και λίγη σκόνη στο σύνθετό μας, δεν κάνει κακό.. Αντισώματα προσφέρει.. Ας απολαύσουμε κάτι που μας αρέσει και ας μην είναι στην εντέλεια το σπίτι μας. Ας είναι ακατάστατο. Τι πειράζει; Αξίζει τον κόπο να μαλώνουμε με το σύντροφό μας γιατί άφησε τα παπούτσια του στο σαλόνι; Ας μείνουν εκεί και ας κάτσουμε παρέα στον καναπέ να απολαύσουμε μια ωραία ταινία... Εγώ πάντως το εφαρμόζω πια... Θέλω να ζήσω στο σπίτι μου με τον άνθρωπό μου και όχι να ζω για να συντηρώ το σπίτι μου και να νιώθω μόνη...
Σύμφωνα με τους αμερικανούς ειδικούς, όταν οι άνθρωποι αρχίζουν να νιώθουν μόνοι, εμπιστεύονται λιγότερο τους άλλους και σταδιακά φθάνουν στην απομόνωση. Σ’ αυτό βοηθά και η κοινωνία που με δικό της εσωτερικό μηχανισμό δεν τους απλώνει χέρι βοηθείας. Και φυσικά σ' όλο αυτό οι γυναίκες πρωτοστατούν. Γιατί άραγε; Γιατί η κοινωνία μας - με συνένοχες εμάς - μας φόρτωσε με ένα σωρό υποχρεώσεις, που για να τα βγάλουμε πέρα, γινόμαστε έρμαια των καταστάσεων ξεχνώντας να ζήσουμε. Γιατί ειλικρινά πόσες από εμάς είτε έχουμε οικογένεια είτε όχι, βρίσκουμε χρόνο να απολαύσουμε πράγματα που μας αρέσουν; Αναλωνόμαστε διαρκώς στη δουλειά μας και στις δουλειές του σπιτιού.. Μας μεγάλωσαν με τη λογική ότι αν ένα σπίτι δεν είναι συμμαζεμένο, καθαρό, αν δεν είναι όλα στην εντέλεια, αποκλειστική ευθύνη έχει η γυναίκα του σπιτιού. Γιατί αναρωτιέμαι; Αφού δουλεύουμε και οι δύο, συνήθως με εξαντλητικά ωράρια, δεν θα έπρεπε να είμαστε τουλάχιστον συνυπεύθυνοι και για τις δουλειές του σπιτιού; Και μετά αναλωνόμαστε σε τσακωμούς γιατί οι άντρες δεν βοηθάνε... Μα κι αυτοί έτσι μεγάλωσαν. Δεν φταίνε. Και πάλι εμείς οι γυναίκες φταίμε. Γιατί γινόμαστε μανάδες και μεγαλώνουμε τα παιδιά μας έτσι. Ώστε να ακολουθήσουν την.. περπατημένη! Αφού έτσι είναι η κοινωνία μας. Όλα και πάντα καταλήγουν σε εμάς... Μήπως πράγματι έτσι είναι;... Δεν πειράζει, ας υπάρχει και λίγη σκόνη στο σύνθετό μας, δεν κάνει κακό.. Αντισώματα προσφέρει.. Ας απολαύσουμε κάτι που μας αρέσει και ας μην είναι στην εντέλεια το σπίτι μας. Ας είναι ακατάστατο. Τι πειράζει; Αξίζει τον κόπο να μαλώνουμε με το σύντροφό μας γιατί άφησε τα παπούτσια του στο σαλόνι; Ας μείνουν εκεί και ας κάτσουμε παρέα στον καναπέ να απολαύσουμε μια ωραία ταινία... Εγώ πάντως το εφαρμόζω πια... Θέλω να ζήσω στο σπίτι μου με τον άνθρωπό μου και όχι να ζω για να συντηρώ το σπίτι μου και να νιώθω μόνη...
Η μεγαλύτερη αλήθεια. Εχουμε ευθύνη γιατί και αυτός που δεν αντιδρά φταίει. Και εμείς σαν γυναίκες δεν αντριδραμε στις καταστάσεις, απλά αφηνομαστε.
ΑπάντησηΔιαγραφή