Κατά την προσωπική μου άποψη, ο φεμινισμός ξεκίνησε και ενισχύθηκε από άντρες. Και από κάποιους οι οποίοι είχαν βάλει ως στόχο να γκρεμίσουν και να διαλύσουν την οικογένεια... Γιατί ανάγκασε τη γυναίκα σήμερα, να κάνει ότι έκανε και πριν με τη διαφορά ότι δουλεύει όπως και ο άντρας. Μείωσε δραματικά το χρόνο της, της αντοχές της, τη διάθεσή της... Και φυσικά η άποψή μου είναι πως δεν μπορεί η γυναίκα να κάνει ότι και ο άντρας, όπως και δεν μπορεί ο άντρας να κάνει ότι και η γυναίκα... Είναι άλλη η φύση τους... Τόσο διαφορετική...
Και πάντα όταν χρειάζεται δύναμη για κάτι, ζητάω βοήθεια από άντρα. Ε πώς να το κάνουμε δεν έχω την ίδια δύναμη ακόμα και σε σύγκριση με τον πιο αδύναμο άντρα. Ακόμα, δεν οδηγούμε το ίδιο. Ελάχιστες είναι οι γυναίκες που είναι τόσο καλές οδηγοί, τόσο καλές στο παρκάρισμα.. Ναι, σίγουρα είναι πιο προσεκτικές, πηγαίνουν πιο σιγά - εκνευρίζοντας του άντρες αφάνταστα - κάνουν συνήθως περισσότερες μανούβρες για να παρκάρουν και το κυριότερο; Δεν προσανατολίζονται με τίποτα... Για παράδειγμα, πόσες γυναίκες ξέρουν ότι όταν είναι πίσω από κάποιον που παρκάρει, πρέπει να σβήνουν τα μεγάλα φώτα για να μην τον στραβώνουν; Εγώ πάντως το έμαθα από τον άντρα μου αυτό. Και δεν είναι κακό. Είναι απλά άλλη η φύση μας. Όπως οι άντρες δεν βλέπουν τη σκόνη στα έπιπλα, όπως θεωρούν φυσιολογικό να αφήνουν τα παπούτσια στο σαλόνι, όπως όταν θα μπεις μέσα στο σπίτι και θα γουρλώσεις τα μάτια ξεφωνίζοντας "πω πω τι ακαταστασία είναι αυτή" κι εκείνος θα σε κοιτάξει απορημένος και θα σου πει "γιατί, τι έχει το σπίτι; Μια χαρά είναι"... Κι εμείς θυμώνουμε μαζί τους κι αυτοί θυμώνουν μαζί μας... Και είναι ένας φαύλος κύκλος... Και έχουν δίκιο οι άντρες. Περιμένουν το απόγευμα που θα γυρίσουν στο σπίτι από τη δουλειά και θα είναι στο σπίτι με τη γυναίκα τους και τα παιδιά τους, εκείνη να είναι ευδιάθετη, χαρούμενη, να υπάρχει φαγητό, τα παιδιά να παίζουν ήρεμα και όμορφα, να έχει φτιάξει και κανένα γλυκάκι, να είναι περιποιημένη και φυσικά όταν τα παιδιά πέσουν για ύπνο, διαβασμένα κι έτοιμα για την άλλη μέρα στο σχολείο, εκείνη να έχει όρεξη και για σεξ...Και πράγματι έτσι θα έπρεπε να είναι... Να αντιστρέψω λίγο τα πράγματα;... Το απόγευμα, έχοντας γυρίσει η γυναίκα από τη δουλειά, κουρασμένη - όπως και ο άντρας - πρέπει να βάλει πληντύριο, να σιδερώσει, να συμμαζέψει λίγο το σπίτι από τα ατελείωτα παιχνίδια που είναι σκόρπια δεξιά και αριστερά, να προσπαθήσει να διαβάσει τα παιδιά κάνοντας ταυτόχρονα και δουλειές κι έχοντας κουραστεί πια και σπάσει τα νεύρα της τους φωνάζει, αρχίζουν να μαλώνουν κι αυτά μεταξύ τους... Και αφού κοιμηθούν τα παιδιά, χωρίς να έχει καταφέρει να περάσει ουσιαστικό χρόνο μαζί τους και νιώθοντας τύψεις και για αυτό, θα μαγειρέψει για την επόμενη μέρα και θα ετοιμάσει τα ρούχα των παιδιών για το σχολείο... Θα μπει να κάνει ένα ντουζάκι και μετά βίας θα καταφέρει να φτάσει μέχρι το κρεβάτι... Όπου σε όλο αυτό το διάστημα πιθανόν ή σύνηθες, ο άντρας θα κάθεται να βλέπει ποδόσφαιρο ή να χαζεύει στο laptop και πού και πού να μαλώνει και τα παιδιά που τσακώνονται και να πετάει και μπηχτές του τύπου "καλά άχρηστη είσαι; Δεν έχεις καταφέρει να βάλεις εδώ μέσα μία τάξη;"... Έχω την πεποίθηση ότι όλο αυτό μόνο ερωτική διάθεση δεν μπορεί να φέρει για το βράδυ...Νομίζω ότι με αρκετές παραλαγές όλοι θα βρούμε μερικές αλήθειες μέσα σε αυτά... Για αυτό λοιπόν εγώ είμαι κατά του φεμινισμού! Γιατί κάπως έτσι κατάντησαν κάποιοι την ελληνική οικογένεια... Το δυνατότερο δεσμό της Ελλάδας... Και δεν έχει κανείς άδικο... Πολλές φορές οι γυναίκες τα βάζουν με τους άντρες που δεν βοηθάνε... Μα δεν φταίνε κι αυτοί. Έτσι μεγάλωσαν... Με τη λογική ότι οι γυναίκες μπορούν να τα κάνουν όλα... Και είναι αλήθεια. Απλά μετά παύουν να είναι γυναίκες. Γιατί μπορεί να θαύμαζαν τη μητέρα τους που τα κατάφερνε όλα, αλλά αυτοί τότε ήταν τα παιδιά, δεν ήταν οι σύζυγοι. Το τι παράπονα έχουν οι πατεράδες τους είναι άλλη ιστορία. Και η λογική ότι κάποτε οι γυναίκες κάνανε 10 παιδιά και δουλεύαν και στα χωράφια, δεν είναι λογική. Καταρχήν γιατί τα παιδιά τους μεγάλωναν μόνα τους τότε και κατά δεύτερον γιατί είχαν πάψει πια να είναι γυναίκες... Ξέρω, είμαι σίγουρη πως θα υπάρξουν πολλές διαφωνίες. Πιστεύω όμως πως αν αφήσουμε τον εγωισμό λίγο πιο πίσω και αναγνωρίσουμε πράγματα ο ένας στον άλλο, και βοηθήσουμε όπως και όπου μπορούμε και κυρίως να συζητήσουμε και να καταλάβουμε, θα γίνει ομορφότερη η καθημερινότητά μας....
Γιατί εμείς, η δική μας η γενιά, μας αρέσει να είμαστε γυναίκες, να περνάμε καλά, να διασκεδάζουμε με τον άντρα μας, να έχουμε όμορφες ερωτικές βραδιές, απλά κάπου αυτό χάνεται όταν γίνεται φαύλος κύκλος, όταν δεν έχουμε τη βοήθεια που θα θέλαμε.... Γιατί, ναι, η δική μας η γενιά μεγάλωσε πιο καλομαθημένα. Και δεν θέλουμε να γίνουμε σαν τις μαμάδες μας... Που είναι καλές, χρυσές, αλλά είναι μαμάδες και όχι γυναίκες... Εμείς θέλουμε και προσπαθούμε να είμαστε και τα δύο... Για αυτό ας σταματήσουμε κι εμείς λίγο τις υστερίες με το σπίτι. Ας μην είναι συμμαζεμένο, ας έχει λίγη σκόνη, ας είναι ακατάστατο, ας έχει τα παπούτσια τους στο σαλόνι, δεν πειράζει... Ας ζήσουμε το σπίτι μας, τα παιδιά μας, τον άντρα μας...
Και πάντα όταν χρειάζεται δύναμη για κάτι, ζητάω βοήθεια από άντρα. Ε πώς να το κάνουμε δεν έχω την ίδια δύναμη ακόμα και σε σύγκριση με τον πιο αδύναμο άντρα. Ακόμα, δεν οδηγούμε το ίδιο. Ελάχιστες είναι οι γυναίκες που είναι τόσο καλές οδηγοί, τόσο καλές στο παρκάρισμα.. Ναι, σίγουρα είναι πιο προσεκτικές, πηγαίνουν πιο σιγά - εκνευρίζοντας του άντρες αφάνταστα - κάνουν συνήθως περισσότερες μανούβρες για να παρκάρουν και το κυριότερο; Δεν προσανατολίζονται με τίποτα... Για παράδειγμα, πόσες γυναίκες ξέρουν ότι όταν είναι πίσω από κάποιον που παρκάρει, πρέπει να σβήνουν τα μεγάλα φώτα για να μην τον στραβώνουν; Εγώ πάντως το έμαθα από τον άντρα μου αυτό. Και δεν είναι κακό. Είναι απλά άλλη η φύση μας. Όπως οι άντρες δεν βλέπουν τη σκόνη στα έπιπλα, όπως θεωρούν φυσιολογικό να αφήνουν τα παπούτσια στο σαλόνι, όπως όταν θα μπεις μέσα στο σπίτι και θα γουρλώσεις τα μάτια ξεφωνίζοντας "πω πω τι ακαταστασία είναι αυτή" κι εκείνος θα σε κοιτάξει απορημένος και θα σου πει "γιατί, τι έχει το σπίτι; Μια χαρά είναι"... Κι εμείς θυμώνουμε μαζί τους κι αυτοί θυμώνουν μαζί μας... Και είναι ένας φαύλος κύκλος... Και έχουν δίκιο οι άντρες. Περιμένουν το απόγευμα που θα γυρίσουν στο σπίτι από τη δουλειά και θα είναι στο σπίτι με τη γυναίκα τους και τα παιδιά τους, εκείνη να είναι ευδιάθετη, χαρούμενη, να υπάρχει φαγητό, τα παιδιά να παίζουν ήρεμα και όμορφα, να έχει φτιάξει και κανένα γλυκάκι, να είναι περιποιημένη και φυσικά όταν τα παιδιά πέσουν για ύπνο, διαβασμένα κι έτοιμα για την άλλη μέρα στο σχολείο, εκείνη να έχει όρεξη και για σεξ...Και πράγματι έτσι θα έπρεπε να είναι... Να αντιστρέψω λίγο τα πράγματα;... Το απόγευμα, έχοντας γυρίσει η γυναίκα από τη δουλειά, κουρασμένη - όπως και ο άντρας - πρέπει να βάλει πληντύριο, να σιδερώσει, να συμμαζέψει λίγο το σπίτι από τα ατελείωτα παιχνίδια που είναι σκόρπια δεξιά και αριστερά, να προσπαθήσει να διαβάσει τα παιδιά κάνοντας ταυτόχρονα και δουλειές κι έχοντας κουραστεί πια και σπάσει τα νεύρα της τους φωνάζει, αρχίζουν να μαλώνουν κι αυτά μεταξύ τους... Και αφού κοιμηθούν τα παιδιά, χωρίς να έχει καταφέρει να περάσει ουσιαστικό χρόνο μαζί τους και νιώθοντας τύψεις και για αυτό, θα μαγειρέψει για την επόμενη μέρα και θα ετοιμάσει τα ρούχα των παιδιών για το σχολείο... Θα μπει να κάνει ένα ντουζάκι και μετά βίας θα καταφέρει να φτάσει μέχρι το κρεβάτι... Όπου σε όλο αυτό το διάστημα πιθανόν ή σύνηθες, ο άντρας θα κάθεται να βλέπει ποδόσφαιρο ή να χαζεύει στο laptop και πού και πού να μαλώνει και τα παιδιά που τσακώνονται και να πετάει και μπηχτές του τύπου "καλά άχρηστη είσαι; Δεν έχεις καταφέρει να βάλεις εδώ μέσα μία τάξη;"... Έχω την πεποίθηση ότι όλο αυτό μόνο ερωτική διάθεση δεν μπορεί να φέρει για το βράδυ...Νομίζω ότι με αρκετές παραλαγές όλοι θα βρούμε μερικές αλήθειες μέσα σε αυτά... Για αυτό λοιπόν εγώ είμαι κατά του φεμινισμού! Γιατί κάπως έτσι κατάντησαν κάποιοι την ελληνική οικογένεια... Το δυνατότερο δεσμό της Ελλάδας... Και δεν έχει κανείς άδικο... Πολλές φορές οι γυναίκες τα βάζουν με τους άντρες που δεν βοηθάνε... Μα δεν φταίνε κι αυτοί. Έτσι μεγάλωσαν... Με τη λογική ότι οι γυναίκες μπορούν να τα κάνουν όλα... Και είναι αλήθεια. Απλά μετά παύουν να είναι γυναίκες. Γιατί μπορεί να θαύμαζαν τη μητέρα τους που τα κατάφερνε όλα, αλλά αυτοί τότε ήταν τα παιδιά, δεν ήταν οι σύζυγοι. Το τι παράπονα έχουν οι πατεράδες τους είναι άλλη ιστορία. Και η λογική ότι κάποτε οι γυναίκες κάνανε 10 παιδιά και δουλεύαν και στα χωράφια, δεν είναι λογική. Καταρχήν γιατί τα παιδιά τους μεγάλωναν μόνα τους τότε και κατά δεύτερον γιατί είχαν πάψει πια να είναι γυναίκες... Ξέρω, είμαι σίγουρη πως θα υπάρξουν πολλές διαφωνίες. Πιστεύω όμως πως αν αφήσουμε τον εγωισμό λίγο πιο πίσω και αναγνωρίσουμε πράγματα ο ένας στον άλλο, και βοηθήσουμε όπως και όπου μπορούμε και κυρίως να συζητήσουμε και να καταλάβουμε, θα γίνει ομορφότερη η καθημερινότητά μας....
Γιατί εμείς, η δική μας η γενιά, μας αρέσει να είμαστε γυναίκες, να περνάμε καλά, να διασκεδάζουμε με τον άντρα μας, να έχουμε όμορφες ερωτικές βραδιές, απλά κάπου αυτό χάνεται όταν γίνεται φαύλος κύκλος, όταν δεν έχουμε τη βοήθεια που θα θέλαμε.... Γιατί, ναι, η δική μας η γενιά μεγάλωσε πιο καλομαθημένα. Και δεν θέλουμε να γίνουμε σαν τις μαμάδες μας... Που είναι καλές, χρυσές, αλλά είναι μαμάδες και όχι γυναίκες... Εμείς θέλουμε και προσπαθούμε να είμαστε και τα δύο... Για αυτό ας σταματήσουμε κι εμείς λίγο τις υστερίες με το σπίτι. Ας μην είναι συμμαζεμένο, ας έχει λίγη σκόνη, ας είναι ακατάστατο, ας έχει τα παπούτσια τους στο σαλόνι, δεν πειράζει... Ας ζήσουμε το σπίτι μας, τα παιδιά μας, τον άντρα μας...
Πες τα ν'αγιασει το στομα σου!
ΑπάντησηΔιαγραφή