Τα λάθη μας...

Πόσες φορές δεν κάνουμε λάθη που δεν τα αντιλαμβανόμαστε εκείνη τη στιγμή; Πολλές φορές δεν τα αντιλαμβανόμαστε παρά μόνο όταν μας τα επισημάνει κάποιος... Και τότε γουρλώνουμε τα μάτια με απορία και συνειδητοποιούμε πως κάτι δεν κάναμε σωστά... Και το χειρότερο; Τα θεωρούμε φυσιολογικά όταν γίνονται... Εγώ τα παίρνω λίγο πιο κατάκαρδα. Η αλήθεια είναι πως δεν έχει νόημα το πώς και το γιατί αλλά το να προσπαθήσουμε να μην επαναλάβουμε το ίδιο λάθος... Τώρα θα μου πεις πώς; Δεν ξέρω. Ας βρούμε τον τρόπο!

Μία 'φυσιολογική' μέρα, είναι να ξυπνήσεις το πρωί - από τα άγρια χαράματα - να πας στη δουλειά, να γυρίσεις σχεδόν απόγευμα, να κάτσεις να φας λίγο, να παίξεις με το παιδί, να δεις τον άνθρωπό σου, να ξεκουραστείς μια στάλα και να αρχίσεις τις δουλειές του σπιτιού... Γιατί όσες έχουμε παιδιά ξέρουμε πως μέσα σε μία ώρα το σπίτι γίνεται βομβαρδισμένο τοπίο με ένα πιτσιρίκι να τριγυρίζει πέρα δώθε... Και μετά μόλις κοιμηθεί το παιδί, θα καταφέρεις να πεις δυο κουβέντες με το σύντροφό σου, να χαλαρώσεις λιγάκι, να κάνεις ένα μπάνιο και να κοιμηθείς για να αντέξεις την επόμενη μέρα... Κάπως έτσι πιστεύω πως κυλάει η ημέρα των περισσοτέρων από εμάς... Σήμερα λοιπόν, καθώς έπαιζα με την κόρη μου, εγώ ήμουν το παιδί κι εκείνη η μαμά... Μου μαγείρευε με τα μικροσκοπικά κουζινικά της κι όταν της είπα 'μαμά έλα να παίξουμε', η απάντησή της με έκανε να θέλω να βάλω τα κλάματα... "Παιδάκι μου δεν μπορώ τώρα κάνω δουλειές. Παίξε λίγο μόνη σου ή πήγαινε στο μπαμπάκα..." Δεν είχα λόγια... Ήθελα να ανοίξει η γη και να με καταπιεί... Και θεωρώ ότι κάνω ότι καλύτερο μπορώ για το παιδί μου... Και του στερώ το χρόνο μου για τις δουλειές... Δεν έχω λόγια... Δεν έχω σχόλια... Μόνο ένα ευχαριστώ στην κόρη μου, που με τον τρόπο της μου επισημαίνει τα λάθη μου για να τα διορθώνω.. Κι ένα συγνώμη... που με όσα λόγια βρήκα εκείνη τη στιγμή της το είπα...