ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ...

Σήμερα ήταν μια μέρα που μου δόθηκαν πολλές αφορμές για να ξαναβρώ μερικές από τις χαμένες μου ισορροπίες και γενικώς τον τελευταίο καιρό αποφάσισα να ξαναβρώ τον παλιό - καλό ή κακό - μου εαυτό... Ή ακόμα καλύτερα την αναβαθμισμένη έκδοση του εαυτού μου γιατί ο χρόνος σου προσφέρει εμπειρίες και οι εμπειρίες είναι σοφία...

ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΑΝΕΧΟΜΑΙ...

Κάποτε όταν με ενοχλούσε κάτι, όταν θεωρούσα ότι προσβάλλομαι, θύμωνα, τσακωνόμουν, το έπαιρνα κατάκαρδα, το σκεφτόμουν όλη νύχτα...

ΓΙΑ ΝΑ ΣΕ ΣΥΝΑΝΤΗΣΩ

Κάθισε εδώ κοντά μου
Μου `λειψες ξαφνικά
Έτσι όπως πέφτει ο ήλιος
Χτυπάει η μοναξιά
Μείνε λιγάκι ακόμα
Κάτι έχω να σου πω
Να πάρει ο αέρας χρώμα

ΤΑ ΕΛΑΤΤΩΜΑΤΑ ΜΑΣ...

Ξέρω, ξέρω... Δεν καταφέρνω να κρατάω τις υποσχέσεις μου τώρα τελευταία... Δεν το θέλω, είμαι άνθρωπος που μου αρέσει να κάνω αυτά που λέω, αλλά δυστυχώς έρχονται εποχές που αυτό μου είναι αδύνατον!! Όσο κι αν προσπαθώ... Και εκεί χάνομαι... Έχω χαθεί γενικότερα το ξέρω και είχα ορίσει το τέλος Μαίου ως σταθμό ριζικών αλλαγών στη ζωή μου!! Και το τέλος Μαίου ήρθε... Κι εγώ ακόμα το παλεύω, με κεντρικό σταθμό τη δουλειά που μου τρώει τόσο άπειρο χρόνο και ενέργεια που καταναλώνομαι και εξαντλούμαι... Από σήμερα ξεκίνησε ένα "πείραμα" να δούμε αν πετύχει...

ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΗ...

Εγώ θα γράφω κι εσύ θα καταλαβαίνεις τι γράφω... Το καλό που σου θέλω!! Δεν αναφέρω ούτε ποιος, ούτε τι, ούτε γιατί, επειδή μπορεί να μη θέλεις... Από πότε μου έγινες ΕΣΥ τόσο παρεξηγιάρης μου λες;;Πες μου από πότε ή αν ποτέ σου πέρασε από το μυαλό ότι θα μπορούσα εγώ να παρεξηγηθώ και για ένα τόσο γελοίο λόγο!! Ούτε για σοβαρό δηλαδή δεν θα μπορούσα να παρεξηγηθώ μαζί σου, πόσο μάλλον για κάτι τόσο ασήμαντο!

13 μαμαδίστικες αλήθειες για όλες τις εποχές

Διάβασα το παρακάτω και με άγγιξε κι έτσι σκέφτηκα να το αναρτήσω... Και να το αφιερώσω σε όλες τις μαμάδες... Γιατί λίγο πολύ όλες κάπως έτσι νιώθουμε...
Πηγή:Νewagemama.com

ΓΙΑ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΦΩΤΕΙΝΟ ΑΣΤΕΡΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ....

Σαν σήμερα αργά το βράδυ, ξημερώματα της επομένης, το δεύτερο αστέρι της ζωής μας βιάστηκε... "Βιαζόταν να βγει να σε γνωρίσει" ήταν η απάντηση που έδωσα στην κόρη μου που αναρωτιόταν γιατί δεν πρόλαβε να σβήσει όλες τις ημέρες από το ημερολόγιο που της είχαμε φτιάξει μέχρι τη μέρα που θα γεννιόταν ο αδελφούλης της... Αυτό που πίστευα εγώ - και οι αιώνιες ενοχές μου - είναι πως τον είχα ταλαιπωρήσει πολύ εκεί μέσα και δεν άντεχε άλλο... Ποιος να ξέρει άραγε γιατί βιάστηκε τόσο να βγει;; Και να μας ξαφνιάσει τόσο υπέροχα;;

ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ...

Ένα αξέχαστο τραγούδι του Πουλόπουλου...

Γιατί να έχει τόσες λίγες ώρες η ημέρα μας;...

Πηγαίνοντας πίσω και χαζευοντας παλιές αναρτήσεις, θέλησα να επαναφέρω αυτή την ανάρτηση που είχα γράψει στις 9 Μαρτίου 2011, όταν συνειδητοποίησα πως όχι μόνο δεν έχει αλλάξει τίποτα από τότε, αλλά ίσα ίσα, έγιναν ακόμα χειρότερα τα πράγματα... Όχι δεν μειώθηκαν κι άλλο οι ώρες της ημέρας, αυξήθηκαν κατά πολύ οι υποχρεώσεις μας και ας αναρωτηθεί ο καθένας από εμάς από πού 'κόβουμε' χρόνο...
Οι επιλογές μας είναι η ζωή μας...
Απλά αυτό...

ΣΟΦΑ ΛΟΓΙΑ

Από ένα e mail του bill, που τώρα τελευταία ζωγραφίζει... ή που άρχισα να δίνω περισσότερη σημασία :)

Μια μέρα τόσο δύσκολη....

Έρχονται στιγμές που θέλεις να εγκαταλείψεις... Που νιώθεις τόσο λίγος...  Που θέλεις απλά να εξαφανιστείς ή να πάρεις τον έλεγχο στα χέρια σου... Ξέρεις πως είναι τόσο δύσκολο... Και στέκεσαι ανήμπορος και προσπαθείς να τα λύσεις όλα από ένα ψυχρό τηλέφωνο... Μα δεν λύνονται... Και γεμίζεις για ακόμα μία φορά ενοχές... Ενοχές που δεν είσαι εκεί... Ενοχές που πήρες μια απόφαση που δεν έπρεπε ίσως να είχες πάρει ή και που ίσως καλά έκανες και πήρες, αλλά δεν μπορείς να τη διαχειριστείς... Ενοχές... Ενοχές... Ενοχές...

Εγώ τα ξέρω όλα για τη μαμά μου...

Μια ανάρτηση αφιερωμένη στις τρυφερές στιγμές της καθημερινότητας που κυλούν σαν το νερό και ξεχνιούνται τόσο γρήγορα καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν κι αρχίζουν ν’ αποκτούν τις σκοτούρες των μεγάλων… Μια ζεστή ματιά στον κόσμο της παντοκρατορίας των μεγάλων μέσα από την παιδική ματιά, που αναγνωρίζει την αλήθεια και την εκφράζει με χιούμορ, ευστοχία και διεισδυτικότητα:

Mερικές φορές απλώς χρειάζεται ν’ αγνοήσεις τους κανόνες…

Η ζωή μας είναι γεμάτη από κανόνες και πρέπει...
Μεγάλωσα αρκετά για να συνειδητοποιήσω πως μερικές φορές απλώς χρειάζεται να αγνοήσεις τους κανόνες για να πας παρακάτω... για να επιβιώσεις... για να ανταπεξέλθεις...
Τόσο απλά...

ΓΙΑ ΜΙΑ ΦΙΛΗ... ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΤΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗ... ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ...

Σε κοιτούσα σήμερα και δεν ήξερα τι να σου πω, αλήθεια... Μη μου ζητάς τη γνώμη μου σου είπα, είναι τεράστια ευθύνη... Να είσαι μόνο καλά θέλω... Μόνο αυτό... Έχουμε ζήσει πολλά όλα αυτά τα χρόνια μαζί... Πολλά και δύσκολα... Ξέρω ότι θέλει μεγάλη ψυχή η απόφαση που πήρες... Εγώ θα είμαι πλάι σου, να σε στηρίζω όπως πάντα στις αποφάσεις σου... Έτσι κάνουν οι φίλοι... Βαρύ το φορτίο της απόφασης... Με κοιτούσες μες τα μάτια περιμένοντας να σου πω κάτι... Αλλά ειλικρινά δεν είχα... Μόνο αυτό... ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ... Και θα την έχεις... είμαι σίγουρη... Από αυτό το τραγούδι κράτα μόνο το ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ ΟΠΟΥ ΚΙ ΑΝ ΠΑΣ... Και μην αφήσεις κανέναν να σε κρίνει... Η ζωή είναι δικιά σου....
ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ ΦΙΛΕΝΑΔΑ ΜΟΥ...

Τον ίσιο δρόμο, τον περπάτησα εγώ από την άλλη έτσι βαδίζουν, οι τρελοί, οι δυνατοί και οι μεγάλοι....

Εγώ, τον ίσιο δρόμο, τον άφησα νωρίς
και τον δικό μου νόμο, αν ψάξεις θα τον βρεις
Χορεύω πια για μένα, παραγγελιάς χορό
και με σπασμένα φρένα, κοντράρω τον καιρό

ΤΑΞΙΔΕΨΕ ΜΕ....

"Ταξίδεψέ με σ’ ένα ταξίδι
χωρίς πυξίδα για οπουδήποτε
μαζί σου να `μαι και δε φοβάμαι
σου λέω τίποτε

Παγκόσμια Ημέρα Προφυλακτικού

Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα προφυλακτικού, σκέφτηκα να αναρτήσω μερικά στοιχεία που βρήκα σήμερα... Είναι θλιβερό πως ακόμα και στις μέρες μας που όλοι γνωρίζουν - ή τουλάχιστον θα έπρεπε να γνωρίζουν - τι κινδύνους ελοχεύει το "ελεύθερο σεξ", υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που αποφεύγουν το προφυλακτικό... Το γιατί άγνωστο... Τουλάχιστον για το δικό μου το μυαλό!.. Ακούμε τόσα, διαβάζουμε τόσα, δεν ανήκουμε στη γενιά που οτιδήποτε γύρω από το σεξ ήταν ταμπού, οι ερωτικοί σύντροφοι εναλλάσσονται διαρκώς και το σημαντικότερο: ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΜΕ ΠΑΙΔΙΑ!!

ΑΧ ΝΑ 'ΞΕΡΕΣ ΤΙ ΔΥΝΑΜΗ ΜΟΥ ΔΙΝΕΙ Η ΔΥΝΑΜΗ ΣΟΥ....

Αχ να'ξερες τι δύναμη μου δίνει η δύναμή σου... Σαν λες όλα θα γίνουνε κι ακούω τη φωνή σου...

ΓΥΡΙΖΩ ΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ ΜΟΥ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ...

Και για όσους επιμένουν να ζουν στο δικό τους συννεφάκι, όσο δύσκολο κι επίπονο κι αν είναι...
όσο κι αν προσπαθούν να τους ρίξουν από εκεί...

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ... ή ΜΠΑΜΠΑΣ...

  Από ένα e mail που έλαβα σήμερα και το βρήκα πραγματικά ενδιαφέρον...

Από έναν άνθρωπο που του αρέσει να δείχνει σκληρός και αναίσθητος, χωρίς πραγματικά να είναι... απλώς κρύβεται πίσω από αυτό...

 

ΜΕΡΙΚΑ ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ....

Yπάρχει μια πικρή αλήθεια στη ζωή, που ανακάλυψα ταξιδεύοντας ανατολικά και δυτικά.

Οι μόνοι που πραγματικά πληγώνουμε είναι αυτοί που αγαπάμε περισσότερο.

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΡΙΤΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ...

Είναι τόσο αστείο, μα υπάρχουν γύρω μας τόσοι κριτές... Κρίνουν αυτά που λέμε, αυτά που κάνουμε, αυτά που ζούμε, λες και μας ξέρουν, λες και ξέρουν τις συνθήκες της ζωής μας, λες και τους δώσαμε το δικαίωμα να μας κρίνουν... Είναι τόσο θλιβερό όσο και αστείο...

ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΘΑΚΗ ΜΑΣ...

Πριν από καιρό έλαβα αυτό το e mail... Από κάποιον συνάδελφο... 27 Ιουλίου 2012... Συγκινήθηκα... Μετά ξανά Ιούνιο του 2013... Τότε συγκινήθηκα πιο έντονα... Το έλαβα ξανά χθες... Ομολογώ πως χθες βούρκωσα... Γιατί για κάποιους από εμάς που δουλεύαμε πολλά χρόνια μαζί, με τα καλά και τα άσχημα, το να ζούμε τώρα υπό αυτές τις συνθήκες εργασίας είναι πιο έντονο το συναίσθημα της Ιθάκης που χάσαμε... 

Η ΘΕΤΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΑΠΟΔΙΔΕΙ...

Σήμερα πήρα ανέλπιστη χαρά...!!! Γιατί εκεί που βουλιάζεις σε διάφορες χαζομάρες, έρχεται κάτι αληθινά σοβαρό σ' έναν άνθρωπο δικό σου, αληθινά δικό σου και καταρρέεις... Και πανικοβάλεσαι... Κι αν κάτι του συμβεί;; Θεωρούμε δεδομένα τα πιο σημαντικά, το λέμε συνέχεια, αλλά συνέχεια το ξεχνάμε κιόλας...

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!!

Να ξεκινήσω με μία πολύ κοινότυπη, μα τόσο σημαντική ευχή... ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ να έχουμε όλοι, με υγεία, αισιοδοξία, χαμόγελα και να αποκτήσουμε ο καθένας ότι ονειρεύεται... Και για αυτούς που δεν μπορούν να ονειρευτούν, ας τους φέρει η ζωή ότι καλύτερο υπάρχει...
Δυστυχώς δεν κατάφερα να κρατήσω τις υποσχέσεις μου για μία φορά την εβδομάδα και αυτό με στεναχωρεί πολύ...  Προσπαθώ όμως... Απλώς καμιά φορά μας έρχονται έτσι τα πράγματα, έρχονται τα πάνω κάτω, άλλες φορές με απλά, άλλες φορές με πιο πολύπλοκες καταστάσεις και δυσκολευόμαστε.. Και πάντα αναφέρομαι στο ψυχολογικό γιατί επιμένω πως από εκεί ξεκινάνε όλα. Αν είμαστε καλά, καταφέρνουμε να βρούμε και χρόνο για ότι θέλουμε πολύ. Όταν όμως πέφτουμε, εγώ τουλάχιστον, δεν θέλω τίποτα... Και πέρασα δύο πολύ δύσκολες βδομάδες, δεν μου μπήκε καλά και ο χρόνος... αλλά εδώ είμαι πάλι, να το παλέψω και να ελπίζω, όπως μου είπε και μία φίλη πως είναι τα "απόνερα" του 2013....

ΕΓΩ ΜΙΛΑΩ ΓΙΑ ΔΥΝΑΜΗ....

Κι ένα αγαπημένο τραγουδάκι που ακούω σχεδόν κάθε πρωί....

ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΑΚΙ

Κι έτσι να αφιερώσω και αυτό το τραγουδάκι, που θα ήθελε ο Τέλης να το τραγουδάει κάθε φορά που κάνει δουλειά με τον κουμπάρο...!!!

ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ VS ΛΟΓΙΚΗΣ...

Οριακά ξεπέρασα τη βδομάδα... Ευτυχώς που τυχαίνει και καμία γιορτή και καταφέρνουμε να βρισκόμαστε μία φορά την εβδομάδα! Και κοιτάμε ο ένας τον άλλον στα μάτια να δούμε αν είμαστε καλά, ή πόσο χάλια είμαστε... Μπορεί να χαλάμε και τους φρεσκοβαμμένους τοίχους, αλλά αυτά παθαίνεις όταν αφήνεις τους άντρες να συζητάνε για τεχνικά θέματα και να προσέχουν κι ένα ζωηρό μπομπιράκι ταυτόχρονα...!! Και πάει ο τοίχος! Αυτό όμως είναι το λιγότερο μπροστά στο να συνειδητοποιείς άλλα πράγματα... Και ο νοών νοείτω... Όλα λύνονται... Υπάρχει η μεριά της λογικής που προχθές το βράδυ συνειδητοποίησα για ακόμα μια φορά πως είναι απαραίτητη και η μεριά του συναισθήματος που πολλές φορές καταστρέφει αντί να λύνει προβλήματα... Πάντα όμως εγώ επιμένω πως μια αγκαλιά είναι εξίσου απαραίτητη με τη λογική...

ΑΧ ΑΥΤΑ ΤΑ ΓΑΝΤΙΑ....

Ένα ευχαριστώ στην κουμπαρούλα μου την τρελή που έτρεχε να πάρει γάντια στη βαφτιστήρα της, γιατί έκλαιγε που έχασε το γάντι της σχολείο... Τι να πω... Χωρίς λόγια... Είναι σπουδαίο να αποδεικνύεται καθημερινά πως οι άνθρωποι που έχεις επιλέξει να είναι στη ζωή σου, είναι τόσο... υπέροχοι.... Δεν θα πω ευχαριστώ, γιατί έχουμε πει πως μεταξύ μας δεν χρειάζεται... Ήταν όμως τόσο συγκινητικό... Κοιμήθηκε φορώντας τα γάντια που της έφερε η νονά της...

ΟΙ ΕΝΟΧΕΣ ΜΙΑΣ ΜΑΝΑΣ...

Ξεκινάει η μέρα μας εύκολα ή δύσκολα, συνήθως δύσκολα και τρέχοντας... Εγώ σαν άνθρωπος έχω ένα θέμα με το πρωινό μου. Θέλω η μέρα μου να ξεκινάει όμορφα... Χωρίς γκρίνιες, χωρίς φωνές, χωρίς αχ και βαχ... Και το έχω δουλέψει πολύ... Το έχω παλέψει και εξακολουθώ να το παλεύω, και μεγαλώνοντας δεν το διαπραγματεύομαι κιόλας......

ΕΝΑ ΤΟΣΟ ΓΕΜΑΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ...

Ένα τόσο γεμάτο και υπέροχο Σαββατοκύριακο έφτασε πάλι στο τέλος του... Όμως αυτή τη φορά το "ρούφηξα"... Και τώρα πριν συνεχίσω τις δουλειές μου, σκέφτηκα να κρατήσω την υπόσχεσή μου για μία φορά τη βδομάδα.. Εσείς την κρατήσατε και πέρασα τόσο όμορφα χθες το βράδυ... Τόσο όμορφα... Κι ας κουτουλούσα σήμερα, κουτουλούσα χαμογελαστή...

ΚΑΠΟΙΕΣ ΜΕΡΕΣ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ....

Υπάρχουν κάποιες μέρες που είναι πιο δύσκολες από τις άλλες... Κάποιες μέρες που θέλεις να κλαις, να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο, που απογοητεύεσαι, που θες απλά να εξαφανιστείς... Κάποιες μέρες σαν την Παρασκευή που έφυγα από τη δουλειά, που έρχονται στιγμές που με ζορίζουν πολύ... όχι τα θέματα δουλειάς, αυτά δεν με φόβισαν ποτέ...Δύσκολα ή εύκολα, είναι απλά δουλειά... Τα διαπλεκόμενα δεν άντεχα ποτέ μου... Το να είσαι στη μέση ενός κυκεωνα, μιας κατάστασης που θες να φύγεις, να ξεφύγεις... μα δεν μπορείς...

ΜΗΝ ΤΑ ΠΑΡΑΤΑΣ...

Και αυτό το τραγουδάκι για σένα....
Μην τα παρατάς... Έχει πολύ παρακάτω...

ΓΙΑ ΤΑ ΜΑΤΑΚΙΑ ΠΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΚΛΑΙΓΑΝΕ....

Μια ψυχή με στεναχώρησε σήμερα... Στεναχωρήθηκα γιατί δεν είχα καταλάβει πόσο είχε επηρεαστεί και πόσο βαρύ ήταν ένα γεγονός... Στεναχωρήθηκα γιατί καθώς ήμουν κλεισμένη στον δικό μου κόσμο, στα δικά μου προβλήματα, στον δικό μου μικρόκοσμο, στον δικό μου πιεσμένο χρόνο, που πάλευα να προλάβω τα πάντα, ξέχασα να βλέπω στα μάτια τους ανθρώπους που αγαπάω... Δεν προλάβαινα να μιλήσω στο τηλέφωνο, δεν προλάβαινα να βρεθούμε, δεν προλάβαινα να καταλάβω και να αντιληφθώ τίποτα...

ΧΑΘΗΚΑΜΕ....

Πάει καιρός.... Ένας χρόνος και κάτι... Που έχω χαθεί, όχι μόνο από εδώ, αλλά από όλους και από όλα... Και ξέρω πως υπάρχουν λίγοι άνθρωποι, που υπάρχουν γύρω μου και περιμένουν υπομονετικά να "ξαναβρεθώ"... Οφείλω ένα μεγάλο συγνώμη σε πολλούς και για πολλούς διαφορετικούς λόγους. Ο πιο σημαντικός είναι ότι εξαφανίστηκα... Κλείστηκα στο καβούκι μου.... Όπως μου είπε και κάποιος κάποια στιγμή, κατέβηκα από το συννεφάκι μου και σοκαρίστηκα... Μπορεί να είναι κι έτσι! Αυτούς που ζούνε στον κόσμο τους, τους λένε τρελούς... Εγώ τους λέω ευτυχισμένους! Θεωρίες μικρών ανθρώπων όμως, και τι νόημα έχουν; Κανένα... Απλά σκόρπιες σκέψεις...

Being strong is the only choice you have...

Παρ' όλο που δεν μου αρέσει να κάνω αναρτήσεις στα αγγλικά, βρήκα τυχαία το παρακάτω κι επειδή με αντιπροσωπεύει πολύ, σκέφτηκα να το αναρτήσω ως έχει.... Πράγματι, ποτέ δεν ξέρεις πόσο δυνατός είσαι, μέχρι τη στιγμή που το να είσαι δυνατός είναι η μόνη επιλογή που έχεις......

Τα αγάλματα μόνο δεν λυγάνε...

Στο καφέ του χαμένου χρόνου (Au Cafe du temps perdu)

Πόσες φορές και ειδικά τον τελευταίο καιρό δεν με ταξίδεψε αυτό το τραγούδι.........

Τα παιχνίδια της ζωής...

Έρχονται στιγμές που η λογική χάνει το νόημά της, μέσα σ' ένα συνδυασμό γεγονότων που μοιάζουν επιστημονικής φαντασίας... Τα παιχνίδια της ζωής τελικά είναι πολύ ανώτερα από οποιαδήποτε φαντασία.... Έρχονται στιγμές που υπάρχει μια λεπτή γραμμή που διαχωρίζει τον πραγματικό κόσμο από τον φανταστικό... Έρχονται στιγμές που πλησιάζεις να περάσεις από την άλλη πλευρά της γραμμής...

ΟΤΑΝ ΜΑΣ ΠΕΦΤΟΥΝ ΟΛΑ ΜΑΖΙ...

Το παρακάτω e mail το έλαβα πριν από πολύ καιρό,  για την ακρίβεια στις 4 Ιουλίου από την Ίριδα, αλλά μόλις πριν από λίγο το είδα... Με παίδεψε λίγο από greeklish να το μετατρέψω, αλλά προσπάθησα να μην αλλάξω ούτε κόμμα, ούτε ακόμα τον αριθμό από τις τελείες, γιατί έτσι και δεν το δημοσίευα καθαρά ελληνικά, κάποιος θα με κηνυγούσε κι όχι τίποτα άλλο, δεν είμαι ακόμα σε φάση να τρέχω... Υπάρχουν αρκετά mail που εκκρεμούν ακόμα και ζητώ συγνώμη, αλλά δεν ήμουν σε φάση να ασχοληθώ... Το συγκεκριμένο όμως είναι από έναν από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μου και για αυτό μόλις το είδα αμέσως το ανάρτησα...

Η απογοήτευση

Πριν από καιρό είχα μπει στη διαδικασία να γράψω για την απογοήτευση που νιώθουμε κάποιες φορές από κάποιους ανθρώπους που είτε επιλέξαμε είτε τυχαία βρέθηκαν στη ζωή μας... Αυτές τις μέρες ένιωσα την ανάγκη να αναφερθώ ξανά σε αυτό με πολλές αφορμές..

Είμαι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης...!!

Το τραγούδι που έσπασε τα περισσότερα πιάτα την Κυριακή... Το τραγούδι που μας ξεσήκωσε σχεδόν όλους..!!Το τραγούδι που σας αφιερώνω σε όλους εσάς που μιλάτε για θετική σκέψη αλλά βλέπετε το ποτήρι μισοάδειο.

Για τα "φαντάσματα" που μας περιβάλλουν...

Πάει καιρός από τότε που θέλησα στα αλήθεια να αναφερθώ σε κάτι... Πολλές φορές γιατί απλά ένιωθα πως δεν έχω κάτι να πω ή άλλες περισσότερες γιατί είχα σε πολλά να αναφερθώ, αλλά υπήρχε έντονη η ανάγκη να μην τα μοιραστώ... Που στ' αλήθεια αυτή είναι και η φύση μου ως άνθρωπος, απλά τον τελευταίο χρόνο περίπου, έχασα αρκετά από αυτά που είχα... Ένιωσα την ανάγκη να κάνω πράγματα που δεν είχα κάνει, να πω κάποια άλλα που δεν είχα πει, και να τα καταλάβουν κάποιοι λίγοι που ίσως ενδόμυχα ένιωθα πως τους τα όφειλα κιόλας...

Στην γυναίκα της ζωής μου.

Στην γυναίκα της ζωής μου... χωρίς να είναι απάτη.

Για το αστέρι μας...

Πάνε τέσσερα ολόκληρα χρόνια... Τι να πρωτοθυμηθώ για εκείνη τη μέρα... Η γέννηση της κόρης μου... Το πιο λαμπρό αστέρι της ζωής μου... Της ζωής μας...Τα πιο ανάμεικτα συναισθήματα που έχω νιώσει ποτέ στη ζωή μου... Χαρά, ευτυχία, φόβος, λύτρωση... και μία ατελείωτη πορεία προς το άγνωστο με μόνο σύμμαχο την αστείρευτη αγάπη και την ατελείωτη υπομονή... Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ, όσα χρόνια κι αν περάσουν, είναι εκείνο το πρώτο βλέμμα...

Το πιο γλυκό πρωινό ξύπνημα...

Επειδή τον τελευταίο καιρό έχουμε ψυχοπλακωθεί αρκετά και από τα δικά μας γεγονότα και από τα γενικότερα, σκέφτηκα να φτιάξουμε λίγο τη διάθεση! Είπαμε έτσι είναι η ζωή, με τα πάνω της και τα κάτω της... Αρκεί τα κάτω της να μη μας αναγκάζουν να φύγουμε μακρυά...!!
Ο κουμπάρος χθες με το αστείρευτο χιούμορ του φρόντισε να μας φτιάξει τη διάθεση - ξέρετε... - με τον αόριστο και τον παρατατικό αλλά κυρίως με το μέλλοντα (χιχιχι!), έτσι ηρωίδα;

Η ζωή μας...Η δύναμή μας...

Πώς πέρασε ο καιρός... πώς περνάει γενικότερα, αλλά υπάρχουν μερικά γεγονότα, μερικά συναισθήματα που είναι ακόμα πολύ νωπά, σαν να μην πέρασε μια μέρα... Συμβαίνουν πράγματα κατά καιρούς στη ζωή μας που μας κάνουν να αναθεωρούμε τόσα πολλά... να αναθεωρούμε τη στάση ολόκληρης της ζωής μας, έτσι κουμπάρε;;... Συνειδητοποιούμε πόσο άσκοπα αναλωνόμαστε σε πράγματα ανούσια, μέχρι να έρθει κάτι πραγματικά μεγάλο να μας ταρακουνήσει... Κάτι που μπορεί να μη συνέβη σε εμάς τους ίδιους, αλλά το βιώσαμε από πολύ κοντά, όπως θεωρώ ότι συνέβη σε αυτόν τον κύκλο... Γιατί τη δική μας ιστορία τη βιώσατε εσείς οι λίγοι, πολύ έντονα και ίσως πιο έντονα από όλους η μικρότερη της παρέας μας, η μικρή κουμπαρούλα που ήρθε εκείνη την Παρασκευή μαζί και που θεωρώ πως μία τόσο έντονη κατάσταση δεν αρμόζει στην ηλικία των 20 και κάτι... Ίσως βέβαια, να μην αρμόζει σε κανέναν από εμάς, αλλά να που τα φέρνει η ζωή έτσι... Η ζωή άλλωστε είναι πολύ πουτάνα, όπως συνήθιζε να μου λέει ένας άνθρωπος που αγαπάω...

Ένα τραγούδι που τα λέει όλα...

 Την Παρασκευή μπαίνοντας μέσα στο σπίτι, μετά από όλα αυτά που περάσαμε, άνοιξα το ράδιο και άκουσα αυτό το τραγούδι... Θέλω πολλά να πω, να γράψω, αλλά δύο στίχοι αυτού του τραγουδιού, λένε σχεδόν όλα όσα νιώθω... 'Εμείς ξυπνάμε πάλι ζωντανοι...' και 'χωρίς την πίστη της παρέας, καθένας ένας είναι κι ορφανός...' Τι περισσότερο εγώ να πω από αυτά;;...

Η επόμενη μέρα λοιπόν...

Η επόμενη μέρα λοιπόν, μετά από εκείνο το πολυαναμενόμενο αποτέλεσμα ήρθε... και ήταν καταστροφική... Αρμαγεδών...Είναι ακριβώς αυτό που είχα γράψει στην προηγούμενη ανάρτηση... Μέσα σε μία στιγμή, σε μία μόνο στιγμή, μπορεί να χάσεις ότι είχες... ότι έχτιζες με κόπο χρόνια ολόκληρα... και ξαφνικά.... πρέπει να τα δεις όλα με άλλο μάτι... να μην καταρρεύσεις... να σκεφτείς κάτι παρήγορο... Δεν είναι πρόβλημα υγείας, άρα ότι άλλο κι αν είναι αντιμετωπίζεται... Εντάξει, η αλήθεια είναι πως αυτό που έλεγα πως ότι είναι να έρθει ας έρθει και θα το αντιμετωπίσουμε ότι κι αν είναι, δεν είναι αλήθεια... Το έλεγα εκ του ασφαλούς επειδή ήμουν πεποισμένη πως δεν θα ήταν τόσο άσχημο... Το χειρότερο σενάριο το σκεφτόμουν, αλλά δεν το είχα πιστέψει ποτέ στ' αλήθεια...

Αύριο ξανά....

Πάει πάνω από ένα χρόνο, για την ακρίβεια ένας χρόνος και 3 μήνες, που η αγωνία για ένα συγκεκριμένο γεγονός παρατείνεται και παρατείνεται... Το αποτέλεσμα θα είναι καθοριστικό για τη ζωή μας και μετά από αυτό θα αλλάξουν πολλά... ίσως και τα πάντα... Είτε θετικό είναι, είτε αρνητικό... Ωστόσο απλά αποφάσισα πως πρέπει να απολαμβάνουμε τη ζωή μας. Γιατί μπορεί μέσα σε μία στιγμή να μην έχουμε ότι είχαμε.. Είτε από δικό μας λάθος, "επιλογή", είτε όχι. Η ουσία είναι πως συνέχεια ξεχνάμε να ζούμε το τώρα. Για αυτό και τον τελευταίο καιρό επιμένω πολύ στην πραγματοποίηση των ονείρων μας... Όσο 'χαζά' κι αν είναι... Μπορεί να είναι ένα αυτοκίνητο που πάντα ονειρευόμασταν, ένα βεστιάριο, ένας κόκκινος τοίχος... Οτιδήποτε μπορεί να μας δώσει τη χαρά της πραγματοποίησης ενός ονείρου και που δεν τολμούσαμε είτε από φόβο είτε από μαθηματικούς υπολογισμούς να το κάνουμε...
Αύριο λοιπόν μπορεί να έχουμε ένα αποτέλεσμα που καιρό περιμένουμε, ή μπορεί πάλι να αναβληθεί και να περιμένουμε με αγωνία την επόμενη φορά... Όπως και να έχει, ότι αποτέλεσμα και να είναι, θα το αντιμετωπίσουμε όπως αντιμετωπίζουμε τα πάντα...